All Chapters of เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก: Chapter 41 - Chapter 50

สวีสวี่ทิ้งถุงพลาสติกลง ปลายนิ้วของเธอถูกเข็มตำเมื่อเปิดถุงพลาสติกออก เธอดึงเข็มที่เล็กและบางมากออกมาจากเสื้อผ้าหลายเล่มสวีสวี่พลันยิ้มออกมานี่น่ะเหรอคือเถาหลินที่เจียงเส้าชิงบอกว่าใจดีและอ่อนแอ?สวีสวี่ถามตัวเองว่าเธอไม่ใช่คนดีเลิศอะไร แต่ค่านิยมที่พ่อแม่สั่งสอนมานั้นไม่มีปัญหาแน่นอนถ้าเถาหลินเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายจริง ๆ และมีความจำเป็นที่ต้องจากลูกไป เมื่อเธอกลับมาอีกครั้ง เธอก็จะปฏิบัติด้วยเหมือนแขกผู้มีเกียรติแต่เถาหลินในความเป็นจริงนั้น พอปรากฏตัวขึ้นมา เป้าหมายของเธอก็ชัดเจนมาโดยตลอด นั่นก็คือเจียงเส้าชิงเธอบอกว่าเธอคิดถึงลูก แต่เพื่อที่จะใส่ร้ายตน กลับไม่ลังเลที่จะทำลายบอดี้โลชั่นจนทำให้เท้าของรั่วรั่วเป็นแผลนี่คือความรักของแม่แบบไหนกัน?สวีสวี่เก็บของทั้งหมดให้เรียบร้อย แล้วเรียกคนใช้มาลุงหลินมาด้วยตัวเอง “คุณผู้หญิงครับ?”เขาสังเกตเห็นดวงตาที่แดงก่ำของสวีสวี่ ในใจก็รู้สึกไม่ดี แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงพยายามทำตามที่เธอสั่งให้ดีที่สุด“เก็บของพวกนี้ไว้ดี ๆ เดี๋ยวเอาไปให้เจียงเส้าชิง” สวีสวี่พูด “ส่วนของของฉันในห้องแต่งตัว ตอนนี้เอาไปทิ้งให้หมด”คุณผู้หญ

ในห้องนั่งเล่นเงียบกริบแววตาของสวีสวี่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียงสั่นเครือ “เจียงเส้าชิง ปล่อยฉันไปเถอะ”เขาทั้งดึงรั้งเธอไว้ไม่ยอมปล่อย อีกด้านก็พัวพันกับเถาหลินไม่เลิกทำไปเพื่ออะไร?“ฉันดูเหมือนคนที่รังแกได้ง่ายขนาดนั้นเลยใช่ไหม?”เจียงรั่วกับเจียงหวยรีบวิ่งเข้ามา กอดเธอคนละข้าง“แม่คะ อย่าทะเลาะกับพ่อเลยนะคะ...” เจียงรั่วตกใจกลัวเด็ก ๆ ไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อนใบหน้าของเจียงเส้าชิงหันไปตามแรงตบความโกรธในอกของเขาท่วมท้นราวกับพายุหนึ่งคือเพราะมีคนอยู่มากมายขนาดนี้ สวีสวี่มาตบเขา มันน่าอายมากสองคือ เขาคิดว่าสวีสวี่ทำเกินไป เรื่องมากจนง้อไม่หายพอทุกคนได้สติ ก็เริ่มพูดจาเซ็งแซ่ขึ้นมาทันที...“สวีสวี่ คุณจะมาตบเส้าชิงได้ยังไง!” เถาหลินใช้ไม้ค้ำยัน พยายามเดินเข้ามา ปกป้องอยู่หน้าเจียงเส้าชิงเถาหลินพูดเสียงดังฟังชัด น้ำตาไหลพราก “คุณไม่รักเขาก็บอกมาสิ แต่มาตบเขาต่อหน้าฉัน ฉันไม่ยอม! เขาคือผู้ชายที่ฉันรักที่สุด ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเขา!”“นั่นสิ ตบคนได้ยังไง?” ยายเถาตำหนิ “เป็นผู้หญิงแท้ ๆ อารมณ์ร้ายกาจขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่บ้านทะเลาะกันทุกวัน”อาสะใภ้รองเจียง

“ไม่ต้องหรอกครับ”เว่ยเย่เฉิงมองไปที่สวีสวี่ “สุขสันต์วันเกิดนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยล่ะ เพราะคนที่เป็นห่วงเธอก็มีเยอะ”คำพูดนี้ฟังแล้วขัดหูเจียงเส้าชิงอย่างมากคนที่เป็นห่วงสวีสวี่มีเยอะ?มีใครบ้าง?รวมถึงเขา เว่ยเย่เฉิงด้วยหรือเปล่า?สิ้นเสียง เว่ยเย่เฉิงเหลือบมองเจียงเส้าชิง แล้วค่อย ๆ ขึ้นรถไปประตูรถปิดลง บอดี้การ์ดที่ตามเข้ามาในบ้านทยอยกันเดินออกไป ไฟฉุกเฉินของรถเปิดขึ้นพร้อมกัน แสงสว่างจ้าจนแสบตาบ้านตระกูลเจียงสายตาของสิงอันกวาดมองเถาหลินอย่างมีความนัย จู่ ๆ ก็พูดขึ้น “คุณเถาหลินนี่ชอบความครึกครื้นจริง ๆ นะครับ ที่ไหนคนเยอะก็ไปที่นั่น”เริ่นหาวพูดขึ้นทันที “นายอย่ามารังแกผู้หญิงนะ!”รอยยิ้มของเถาหลินดูเหมือนจะฝืนไว้ไม่อยู่ “คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ?”สิงอันเลิกคิ้ว “ผมจำได้ว่า ก่อนหน้านี้คุณเถาหลินอยู่ที่ต่างประเทศ รู้จักคนชั้นสูงเยอะแยะเลยนี่ครับ ใช่ไหม?”ใบหน้าของเถาหลินซีดเผือดไปชั่วครู่คนพวกนี้กำลังพูดอะไรกันแน่!พวกเขาทำไม...เพียงเท่านั้น สิงอันก็หันหลังเดินจากไปเดินมาถึงประตูใหญ่บ้านตระกูลเจียง สิงอันก็ขยับเข้าไปใกล้สวีสวี่ กระซิบเสียงเบา “คุณหนูค

แต่เถาหลินก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “เส้าชิง ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนพ่อแม่ของฉันอาจจะเคยไปล่วงเกินเพื่อนร่วมวงการบางคนเข้า ถึงได้ทำให้คนพวกนั้นมาซ้ำเติมตอนที่ล้ม ตระกูลเหอก็คนหนึ่ง รวมถึงคนพวกนี้ที่จู่ ๆ ก็โผล่มาช่วงนี้ ก็พากันใส่ร้ายอดีตของฉันอย่างมีนัยแอบแฝง ซึ่งไม่เป็นความจริงเลยนะ...”เธอจงใจพูดขึ้นมา เพื่อจะฉีดวัคซีนป้องกันให้เจียงเส้าชิงไว้ก่อน เผื่อว่าในอนาคตเขาได้ยินอะไรมา จะได้ไม่เชื่อเป็นจริงเป็นจังเขาถาม “เธอหมายถึงคนที่มาจากอารามชิงอวิ๋นเมื่อก่อนเหรอ?”“แล้วก็คนที่เพิ่งจะเอาของขวัญมาให้สวีสวี่เมื่อกี้ ก็พูดว่าฉันรู้จักเศรษฐีอะไรทำนองนั้นด้วยค่ะ”เถาหลินก้มหน้าลง “ตอนนี้ฉันตัวคนเดียว มีปากก็เถียงไม่ได้ แต่ฉันก็เข้าใจนะ พวกเขาก็แค่สงสารสวีสวี่ นายอย่าไปเก็บมาใส่ใจเลย โกรธไปก็เท่านั้น”“ใช่ค่ะ ลูกพี่ลูกน้อง”เจียงชิงเหม่ยวิ่งลงบันไดมา ช่วยเถาหลินพูด “เมื่อกี้มีคนเอาของขวัญมาให้สวีสวี่ บอกว่าพี่สะใภ้รู้จักเศรษฐี ถ้าพี่สะใภ้รู้จักเศรษฐีจริง ๆ หลายปีมานี้คงไม่ต้องลำบากระหกระเหินขนาดนี้หรอกค่ะ พวกเขาคงจะโดนสวีสวี่ยุยงให้มาใส่ร้ายพี่สะใภ้แน่ ๆ”เถาหลินส่งสายตาขอบคุณไปให้เจียงชิงเหม่ย

เถาหลินชะงัก หยิบปกหนังสือขึ้นมา “นี่... นี่มันสะอาดจะตาย ดูแล้วก็เรียบร้อยดี”พี่เลี้ยงพูดว่า “คุณหนูเล็กกับคุณชายเล็กมีลายที่ตัวเองชอบค่ะ”เถาหลินเหลือบมองพี่เลี้ยงที่พูดแทรกขึ้นมาอย่างมีความนัยพี่เลี้ยงคนนี้กับพ่อบ้านคนนั้น ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลยเถาหลินยิ้มขึ้น “ฉันรู้ว่าเธอคอยดูแลเด็ก ๆ มาตลอด ลำบากมาก แต่ในฐานะพี่เลี้ยง เวลาเจ้าของบ้านพูดคุยกัน ก็ควรจะหลบไปหน่อย ไม่อย่างนั้นจะทำให้เด็ก ๆ ติดนิสัยชอบพูดแทรกที่ไม่ดีไปด้วย”เจียงรั่วรีบออกตัวปกป้อง “น้าพี่เลี้ยงดีกับพวกเรามากค่ะ”“แม่เคยบอกว่า พี่เลี้ยงกับคนใช้ก็เป็นส่วนหนึ่งของบ้าน ต้องให้ความเคารพ” เจียงหวยพูดซ้ำคำที่สวีสวี่เคยพูดไว้ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ต่อต้านเถาหลินอย่างเห็นได้ชัด แต่สายตาที่มองเถาหลิน กลับยิ่งดูห่างเหินมากขึ้นในสายตาของพวกเขา เถาหลินคือคนนอก ที่ร่วมมือกับพ่อทำให้แม่โกรธจนหนีไป ตอนนี้ยังจะมาตำหนิน้าพี่เลี้ยงอีกในใจของเด็กน้อยทั้งสองคน ยิ่งนานวันก็ยิ่งไม่ชอบผู้หญิงที่ชื่อเถาหลินเถาหลินกัดฟันแน่น “เด็ก ๆ จ๊ะ วิถีชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน สวีสวี่ไม่อยู่แล้ว งั้นแม่ก็คือผู้ใหญ่ของพวกหนู ฟังค