เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก

เมืองจู

ช่วงกลางคืน เวลาสองทุ่ม

ภายในงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของเจียงกรุ๊ป ทุกคนต่างชนแก้วกันอย่างครื้นเครง พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เจียงเส้าชิง ตัวเอกของงานที่ถูกผู้คนรายล้อม เมื่อหลายปีก่อนครอบครัวตกต่ำ แต่หลังจากนั้นเขาก็สร้างตัวด้วยมือเปล่า และประสบความสำเร็จในการนำเจียงกรุ๊ปที่ล่มสลายกลับเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ได้อีกครั้ง นี่จึงเป็นเรื่องที่คู่ควรแก่การแสดงความยินดี

“ยินดีด้วยนะครับประธานเจียง ช่างเป็นหนุ่มไฟแรงและมีความสามารถจริง ๆ ”

“หวังว่าในอนาคตพวกเราจะได้ร่วมมือกันบ่อย ๆ นะครับ”

“ไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจที่รุ่งโรจน์ แต่ครอบครัวของประธานเจียงก็สมบูรณ์แบบด้วยเหมือนกัน ภรรยาผมพูดบ่อย ๆ ว่าหากมีภรรยาดี เรื่องทุกอย่างก็ไม่ต้องกังวล น่าอิจฉาคุณจริง ๆ ที่มีภรรยาดีขนาดนี้”

แน่นอนว่าน่าอิจฉา คุณผู้หญิงเจียงคนนั้นอายุยังน้อยแต่ก็ยอมเป็นแม่เลี้ยง แถมยังเลี้ยงดูเด็กทั้งสองคนได้ดีขนาดนี้อีก ผู้ชายคนไหนจะไม่รู้สึกอิจฉาบ้าง?

เมื่อเอ่ยถึงสวีสวี่ เจียงเส้าชิงผู้เป็นจุดสนใจของงานก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ

ท่ามกลางฝูงชนที่อยู่ห่างออกไป หญิงสาวที่ดูสง่างามในชุดราตรีสีดำ ผู้ซึ่งมีกิริยาท่าทางการพูดจาที่สุภาพคนนั้น ก็คือคุณผู้หญิงเจียง สวีสวี่นั่นเอง

งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จในครั้งนี้ สวีสวี่เป็นคนลงมือเตรียมการด้วยตัวเองมาตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อน แม้จะยุ่งวุ่นวาย แต่เธอก็ไม่เคยลืมที่จะดูแลเด็ก ๆ

ตอนนี้เด็ก ๆ เติบโตอย่างแข็งแรง กิจการของเขาก็มั่นคง สวีสวี่เองก็มีส่วนสำคัญในความสำเร็จนี้

ในข้อนี้ เจียงเส้าชิงยังคงให้การยอมรับ

ในตอนนี้เอง สวีสวี่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กทั้งสองคน เธอคล้องแขนของเจียงเส้าชิง

ทุกคนรีบกล่าวชมต่อทันที “ประธานเจียงกับคุณผู้หญิงเจียง และลูกน้อยที่น่ารักทั้งสองคน ช่างเป็นครอบครัวที่มีความสุขจริง ๆ เลยนะ”

“เป็นคนที่มีบุญวาสนาจริง ๆ !”

สวีสวี่ยิ้มบาง ๆ “ทุกท่านชมเกินไปแล้ว ต้องขอบคุณทุกท่านที่คอยสนับสนุนเส้าชิงตลอดหลายปีมานี้ หวังว่าในอนาคต......”

ยังไม่ทันที่สวีสวี่จะพูดจบ ที่หน้าประตูทางเข้างานเลี้ยงก็มีเสียงใครคนหนึ่งร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ “เถาหลิน? คุณคือเถาหลินใช่ไหม?”

พนักงานรักษาความปลอดภัยพูดขึ้นมา “คุณนายหลิว เธอทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ตรงนี้นานแล้ว คุณรู้จักเธอไหมครับ?”

เสียงนั้นไม่เบาเลยทีเดียว และในชั่วพริบตาทุกคนก็ได้ยินกันถ้วนหน้า

ในวินาทีที่สวีสวี่ได้ยินชื่อ ‘เถาหลิน’ หัวใจของเธอก็พลันกระตุก

ไม่รอให้เธอได้ตั้งตัว แขนที่เธอคล้องอยู่ก็ว่างเปล่า!

เจียงเส้าชิงสาวเท้ายาวตรงไปยังประตู เห็นเพียงสีหน้าที่เคร่งเครียดแต่ก็แฝงไปด้วยความคาดหวัง

เถาหลิน?

บนโลกนี้จะมีเถาหลินสักกี่คนกัน?

แล้วจะมีสักกี่คนที่มาปรากฏตัวที่นี่ได้?

บริเวณทางเข้า พนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังจับแขนของผู้หญิงคนหนึ่งไว้ “คุณเป็นใครครับ? มีบัตรเชิญหรือเปล่า?”

“ปล่อยมือนะ!” เสียงตวาดนี้ดังมาจากปากของเจียงเส้าชิง

ทุกคนต่างพากันเดินตามไป

เถาหลิน ชื่อนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก

นั่นคือเพื่อนสมัยเด็กของเจียงเส้าชิง เคยหมั้นหมายกันมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเด็กทั้งสองคนที่คุณผู้หญิงเจียงเลี้ยงดูมา!

“เถาหลิน? เป็นเธอจริง ๆ เหรอ?” เจียงเส้าชิงพุ่งเข้าไปจับแขนของเถาหลินไว้ แล้วยืนยันอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ความกังวลและความใส่ใจของเขาในตอนนี้ ทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของสวีสวี่ ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ

“เส้าชิง ฉัน...... ฉันแค่คิดถึงลูก ๆ มากเกินไป ก็เลยแวะมาดู ไม่ได้ตั้งใจรบกวนพวกคุณเลย...... ขอโทษนะ ขอโทษด้วย......”

เถาหลินสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่าย ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เธอมองไปยังเด็กสองคนที่อยู่ข้างกายสวีสวี่ด้วยความโหยหาและอาวรณ์

เจียงเส้าชิงเห็นภาพนั้นแล้ว รู้สึกเจ็บแปลบในใจ

ในอดีตเถาหลินเป็นคนร่าเริงสดใส ชอบหัวเราะ มีความมั่นใจและกล้าแสดงออก ไม่ใช่คนที่ดูระมัดระวังและตกต่ำแบบนี้เลย

เจียงเส้าชิงจ้องเธออย่างไม่วางตา ราวกับกลัวว่าเธอจะหายตัวไปอย่างไร้เหตุผลอีกครั้ง “หลายปีมานี้เธอไปอยู่ที่ไหนมา?”

บรรยากาศโดยรอบพลันเงียบสงบลง

“ผู้หญิงที่ประธานเจียงคว้าตัวไว้นั่นใครน่ะ? เมียน้อยเหรอ?”

“นั่นคือเถาหลิน คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเถาในอดีต วิกฤตการเงินในปีนั้น ทั้งตระกูลเจียงและตระกูลเถาต่างล้มละลาย พวกเขาหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ต่อมาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากเถาหลินคลอดลูกแฝดชายหญิง เธอก็หายตัวไป งานแต่งก็เลยไม่ได้จัด”

“เธอคือแม่ผู้ให้กำเนิดของลูกแฝดคู่นั้นของประธานเจียงเหรอ? ถ้างั้นคุณผู้หญิงเจียง......”

สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังสวีสวี่ทันที

ขณะนี้ สวีสวี่กำลังจูงมือเด็กทั้งสองคน ได้แต่มองสามีของตัวเองแสดงความห่วงใยผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าทุกคน โดยไม่ไว้หน้าเธอเลย

สายตาของเถาหลินเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เจ็บปวด และอ้อนวอน “ฉัน...... ฉันป่วยหลังคลอด ตอนนั้นพวกเราลำบากกันมาก ฉันไม่อยากเป็นภาระให้นายอีก ฉันรู้ว่าการจากไปโดยไม่บอกลาเป็นความผิดของฉัน แต่ลูก ๆ ไม่ได้ผิดอะไร ตอนนี้นายประสบความสำเร็จแล้ว โปรดดูแลลูก ๆ ของเราให้ดีนะ”

คำพูดนี้ เมื่อคนนอกได้ยินแล้ว ก็เหมือนกำลังบอกเป็นนัย ๆ ว่าสวีสวี่ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงจะทารุณกรรมเด็ก ๆ

เจียงเส้าชิงขมวดคิ้ว เถาหลินป่วยหลังคลอดงั้นเหรอ?

เพราะป่วยและกลัวจะเป็นภาระให้เขา ถึงได้จากไปนานหลายปีแบบนี้?

เถาหลินพยายามขัดขืน “ฉันต้องไปแล้ว เส้าชิง นายปล่อยมือฉันเถอะ......”

เจียงเส้าชิงกล่าว “อย่าเพิ่งไป”

เมื่อทุกคนได้ยิน ต่างก็มีความคิดแตกต่างกันไป แต่ส่วนใหญ่จะหันไปมองสวีสวี่

แต่สวีสวี่จะหยุดสถานการณ์นี้ได้อย่างไร?

เถาหลินคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเด็ก ๆ ความจริงข้อนี้ไม่มีใครลบล้างได้

ในตอนนั้นเอง เจียงรั่วพี่สาวฝาแฝดก็เงยหน้าขึ้นถามสวีสวี่ “แม่คะ คุณน้าที่พ่อกอดอยู่คือใครเหรอคะ?”

ส่วนน้องชายเจียงหวยก็ถามอย่างใสซื่อ “ทำไมพ่อถึงกอดคุณน้าคนอื่นได้ล่ะครับ?”

บรรยากาศที่เงียบสงบอยู่แล้ว ทำให้คำพูดของเด็กน้อยทั้งสองดังไปทั่วจนทุกคนได้ยิน

เจียงเส้าชิงชะงักไปครู่หนึ่ง ราวกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ เขาจึงพูดว่า “ต้องขอโทษทุกท่านด้วย นี่ก็ดึกมากแล้ว วันหลังผมจะเชิญทุกท่านไปที่บ้านอีกครั้งนะครับ”

“ครับ ๆ ๆ ถ้าอย่างนั้นประธานเจียงจัดการธุระก่อนเถอะครับ!”

ทุกคนรีบแยกย้ายกันไป

เมื่อบริเวณโดยรอบเงียบสงบลง เจียงเส้าชิงก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลรินของเถาหลิน “อย่าร้องไห้เลย ในเมื่อคิดถึงลูก ก็พักที่นี่สักคืน อยู่เป็นเพื่อนลูก ๆ เถอะ”

เถาหลินเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจระคนดีใจ แฝงไปด้วยความหวาดหวั่นเล็กน้อย “ดะ......ได้เหรอ?”

พูดจบเธอก็รีบหันไปมองสวีสวี่ “คุณผู้หญิงเจียง ขอโทษนะคะ ฉันแค่อยากจะมาเยี่ยมลูกของฉัน หวังว่าคุณจะไม่ถือสานะคะ”

พูดออกมาขนาดนี้แล้ว สวีสวี่จะบอกว่าถือสาได้อย่างไร?

แม่แท้ ๆ มาหาลูก เป็นเรื่องที่ถูกต้องและสมควรแล้ว

สวีสวี่หลุบตาลง ได้แต่ตอบว่า “ไม่ถือสาอยู่แล้วค่ะ”

เมื่อเจียงเส้าชิงเห็นเธอตอบตกลง สายตาก็ฉายแววยินดีออกมา เขาสั่งพ่อบ้าน “ช่วยจัดห้องรับแขกใหม่ให้หน่อยนะ จำไว้ว่าต้องสะอาดหมดจดไร้ฝุ่น เถาหลินรักความสะอาดเป็นพิเศษ”

เมื่อได้ยินว่าเขายังจำได้ว่าเธอรักความสะอาด ดวงตาของเถาหลินก็ฉายแววซาบซึ้งและดีใจ

ส่วนสวีสวี่นั้นได้แต่ก้มหน้าลงเงียบ ๆ

หลังจากเถาหลินเข้ามาในบ้าน เธอก็นั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเด็กทั้งสองคน อยากจะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ของพวกเขาด้วยความตื่นเต้น

แต่เจียงรั่วและเจียงหวยกลับต่อต้านเธอโดยสัญชาตญาณ และถอยหลังไปหลายก้าว

เมื่อเห็นเช่นนั้น เถาหลินก็แสดงท่าทางสิ้นหวังอย่างมาก “เส้าชิง พวกเขาเกลียดฉันเหรอ?”

เจียงเส้าชิงรีบพูดกับลูก ๆ ว่า “รั่วรั่ว หวยหวย นี่ต่างหากคือแม่เพียงคนเดียวของพวกลูก รีบเรียกแม่สิ”

หัวใจของสวีสวี่บีบรัดแน่น

แม่เพียงคนเดียวเหรอ?

แล้วเธอเป็นตัวอะไร?

คนรับใช้ในบ้านเมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ยังขมวดคิ้ว

แม้คุณผู้หญิงจะไม่ได้เป็นแม่แท้ ๆ ของเด็กทั้งสอง แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นคนเลี้ยงดูเด็ก ๆ มาตั้งแต่พวกเขายังแบเบาะ

คำพูดของคุณผู้ชาย ทำร้ายจิตใจคนฟังไปหน่อยแล้ว

“ไม่เอา!” เจียงหวยผู้เป็นน้องชายโมโหขึ้นมา “เธอไม่ใช่แม่ของพวกเรา แม่ของพวกเราอยู่ตรงนี้!”

พูดจบ เขาก็จับแขนของสวีสวี่ไว้แน่น แล้วหลบไปอยู่ข้างหลังเธอ

สวีสวี่จะไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของเขากับพี่สาวได้อย่างไร?

พ่อต้องโกหกพวกเขาแน่ ๆ !

เจียงเส้าชิงพยายามอธิบายกับพวกเขาอย่างใจเย็น “สวีสวี่ไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของพวกลูก เถาหลินต่างหากคือแม่แท้ ๆ เธอคือคนที่รักพวกลูกที่สุดในโลกนี้ ไม่มีใครสำคัญไปกว่าแม่แท้ ๆ หรอกนะ พวกลูกเป็นเด็กไม่มีมารยาทแบบนี้เหรอ?”

สวีสวี่เงยหน้าขึ้นมองเจียงเส้าชิงในทันที

เธอไม่เคยปฏิเสธความรักที่แม่คนหนึ่งมีต่อลูก แต่คำพูดของเจียงเส้าชิง ก็ไม่ต่างอะไรกับการผลักไสเธอออกไป

หลายปีมานี้ เธอรักและดูแลเด็กทั้งสองราวกับลูกในไส้ เพื่อดูแลพวกเขา เธอยอมไม่มีลูกของตัวเองด้วยซ้ำ!

เจียงรั่วผู้เป็นพี่สาวแค่นเสียง “หนูไม่รู้เรื่องพวกนั้นหรอกค่ะ! หนูรู้แค่ว่าคนที่รักพวกเราที่สุดคือแม่ คนที่ดูแลพวกเราก็คือแม่! คือสวีสวี่ ไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น!”