All Chapters of เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก: Chapter 51 - Chapter 60

เริ่มจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สวีสวี่ซื้อให้พวกเขา แล้วค่อยสอนทักษะอื่น ๆ ให้นานวันเข้า เด็ก ๆ ก็จะสนิทกับเธอไปเองแต่เถาหลินลืมเรื่องที่สำคัญที่สุดไปอย่างเห็นได้ชัดนั่นก็คือ เด็ก ๆ อายุหกขวบแล้วพวกเขามีความสามารถในการคิดด้วยตัวเอง และมีนิสัยการใช้ชีวิตเป็นของตัวเองแล้วการที่เถาหลินเข้ามาแทรกแซงแบบนี้ มีแต่จะให้ผลตรงกันข้าม“น้องชาย ไม่ต้องหั่นแล้ว พี่ทำเอง” เจียงรั่วพูด“ไม่เป็นไรครับพี่”แม่เคยบอกว่า พวกเขาเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน“หัดหั่นไป”เถาหลินพูด “หั่นเสร็จแล้ว ป้าเฉียนจะสอนพวกหนูทำอาหาร เมนูแรกก็เรียนทำข้าวผัดไข่ อันนั้นง่ายที่สุด”กว่าจะหั่นต้นหอมเสร็จ ป้าเฉียนก็เปิดเตา ส่งสัญญาณให้เจียงรั่วใส่น้ำมันเจียงรั่วยืนบนเก้าอี้เล็ก ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อเปลวไฟน้ำมันร้อนแล้ว ป้าเฉียนพูด “ใส่ต้นหอมซอยลงไป”เจียงรั่วกำต้นหอมซอย โยนลงไปในกระทะทันที“ฉ่า...”บนต้นหอมมีน้ำ พอลงไปในกระทะก็กระเด็นทันทีเจียงรั่วโดนน้ำมันกระเด็นใส่ เจ็บจนพลัดตกจากเก้าอี้เล็ก หัวกระแทกพื้นกระเบื้องดังสนั่น!“คุณหนู!” พี่เลี้ยงคอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลา รีบวิ่งเ

พยาบาลอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ถ้าจะเปลี่ยนยา ต้องกดกริ่งสิคะ! คุณเป็นผู้ปกครอง ทำไมถึงมานอนหลับล่ะคะ!”ถ้าไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกว่าเวลาผิดปกติ เลยแวะมาดูถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เด็กอาจจะเสียเลือดมากจนเสียชีวิตได้!พอดีกับที่เจียงเส้าชิงเพิ่งจะเสร็จธุระจากบริษัทกลับมา พอเข้ามาก็เห็นฉากนี้ “เกิดอะไรขึ้น?”เขาร้อนรนลูก ๆ คือชีวิตของเขา!เป็นทั้งเครื่องพิสูจน์และผลผลิตของความรักที่เขาเคยมีกับเถาหลินเขาคิดว่าตัวเองถึงแม้จะไม่ละเอียดอ่อนเท่าสวีสวี่ แต่ความรักของพ่อที่มีให้ลูกนั้นบริสุทธิ์อย่างแน่นอนเถาหลินรีบลุกขึ้น “เส้าชิง...”เจียงเส้าชิงมองดูใบหน้าที่ซีดเผือดของลูกสาว “ไม่มีใครดูเข็มเลยเหรอ?”พยาบาลก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง กล่าวว่า “ญาติที่มาเฝ้าต้องกดกริ่งสิคะ คนไข้ที่ให้น้ำเกลือเยอะขนาดนี้ เราก็ไม่ได้จะสังเกตเห็นได้ทุกครั้ง”กว่าจะปรับสายน้ำเกลือของเจียงรั่วให้เรียบร้อย เปลี่ยนไปให้น้ำเกลือที่มืออีกข้าง พยาบาลถึงจะจากไปเจียงเส้าชิงมองไปทางเถาหลินที่อยู่ข้างหลังด้วยสายตาที่ไม่พอใจเล็กน้อยในแววตาของเถาหลินฉายแววสิ้นหวัง “เส้าชิง เป็นความผิดของฉันเอง ผิดที่ฉันออกไปสักพัก แต่ฉัน

ตอนเย็นกลับถึงบ้าน ก็มีความห่วงใยจากพ่อแม่คอยอยู่เป็นเพื่อน เธอใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยและเป็นอิสระแต่หลังจากแต่งงานกับเจียงเส้าชิงแล้ว เธอก็ไม่มีเวลาไปดื่มชาที่เมืองฉางจิง ไปกินขนมจากต่างประเทศ ไปดูงานประมูลเครื่องประดับอีกเลยที่ไปเดินบ่อยที่สุดก็คือห้างสรรพสินค้าแม่และเด็ก ในแอปช้อปปิ้งออนไลน์ต่าง ๆ ในมือถือก็มีแต่การแจ้งเตือนเกี่ยวกับลูก เกี่ยวกับครอบครัวเธอแทบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยเป็นคุณหนูใหญ่ เธอเองก็เติบโตมาท่ามกลางการประคบประหงมสองวันนี้ไม่ต้องตื่นเช้า ไม่ต้องเริ่มเตรียมของใช้สำหรับเปิดเทอมของลูก ๆ ตอนปลายเดือนสิงหาคม เธอก็รู้สึกสบายขึ้นมาทันทีเฉียวอวี่เมิ่งกล่าว “สวีสวี่ เขาว่ากันว่าควรจะแนะนำให้คืนดีกันไม่แนะนำให้เลิกกัน แต่ฉันนะ รู้สึกว่าเจียงเส้าชิงไม่ใช่คู่ที่ดีสำหรับเธอเลย ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ถ้าอีกฝ่ายไม่เข้าใจความทุ่มเทของเธอ ชีวิตนี้ของเธอก็คงจะเป็นแบบนี้ไปตลอด”พอนึกถึงว่าสวีสวี่เป็นแม่เลี้ยงมาหกปี เฉียวอวี่เมิ่งก็รู้สึกสงสารเด็กเล็กขนาดนั้น เธอเลี้ยงดูมากับมือ แถมยังเลี้ยงทีเดียวสองคน จะลำบากแค่ไหน?ความทุ่มเทเหล่านั้น เจียงเส้าชิงจะคิดว่าเถาหลิ

“แม่ครับ ราตรีสวัสดิ์!” เจียงหวยยิ้มร่าสวีสวี่กลั้นน้ำตา “จ้ะ ราตรีสวัสดิ์นะ”รอจนกระทั่งเด็ก ๆ หลับไป สวีสวี่ก็ค่อย ๆ วางสายวิดีโอเธออาลัยอาวรณ์จริง ๆ แต่เธอมีสิทธิ์ที่จะมีความรู้สึกกับเจียงเส้าชิง แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปแย่งอะไรกับเถาหลินสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ นอกห้องของเด็กทั้งสองคน มีเจียงเส้าชิงยืนอยู่ตลอดเวลาดึกสงัด ในโถงทางเดินเงียบสงบ บทสนทนาของพวกเขา เจียงเส้าชิงได้ยินทั้งหมดประตูห้องเด็กไม่เก็บเสียง ก็เพื่อป้องกันว่าถ้าเด็ก ๆ มีเรื่องอะไร พวกเขาจะได้ยินตอนที่สวีสวี่เล่านิทานให้เด็ก ๆ ฟัง เสียงที่อ่อนโยนของเธอทำให้เขานึกถึงอดีตสวีสวี่ในอดีตสงบเสงี่ยมและอ่อนโยน เปี่ยมด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอปฏิบัติต่อเขาก็เป็นเช่นนั้นดึกขนาดนี้แล้ว ขอแค่ลูกตามหาเธอ เธอก็ยังคงทำตามคำขอเสมอเจียงเส้าชิงพลันเกิดความสงสัยในความคิดของตัวเองขึ้นมาสวีสวี่สู้เถาหลินไม่ได้จริง ๆ เหรอ?เจียงเส้าชิงเผลอเดินไปที่ห้องพักแขกตอนนี้ใกล้จะห้าทุ่มแล้วนอกห้องพักแขก เจียงเส้าชิงได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากในห้องแว่ว ๆเขาหยุดฟังอยู่สองสามวินาทีเถาหลินยังไม่นอน ดูเหมือนกำลังหัวเราะอย่างมีความ

ร่างเล็ก ๆ ของเจียงรั่วนิ่งอยู่ที่เดิมตั้งนาน เธอเหมือนจะไม่รู้เลยว่าจะตอบคำถามนี้ยังไงแต่ยังไงซะก็เป็นเด็ก เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังคงทำตามความคิดในใจ “หนูไม่อยากได้ค่ะ”เธอไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้อยู่กับพ่อถึงแม้ทุกคนจะบอกว่าเธอคือแม่แท้ ๆ ของเธอกับน้องชาย แต่พวกเขาก็ไม่ชอบเธอพูดจบ เจียงรั่วก็เดินออกจากห้องไปโดยตรง ไม่สนใจว่าหัวจะเวียนหัวอยู่บ้าง ก็ตรงไปหาเจียงเส้าชิงที่ห้องนั่งเล่นเถาหลินรีบหยิบไม้ค้ำยัน ตามลงบันไดไป“พ่อคะ”เจียงเส้าชิงหันกลับมา “มากินข้าวเช้าสิ”เจียงรั่วไม่ขยับ เงยหน้าเล็ก ๆ ขึ้นเถาหลินค่อย ๆ เดินมา“พ่อคะ พ่อจะมีน้องชายหรือน้องสาวกับคนอื่นเหรอคะ?”เถาหลินอยากจะห้ามไม่ให้เธอถามคำถามนี้มาก แต่ก็ไม่ทันแล้วเจียงเส้าชิงไม่เข้าใจ “ทำไมจู่ ๆ ถึงถามแบบนี้?”“เธออยากจะมีน้องชายหรือน้องสาวให้พวกเราค่ะ” นิ้วเล็ก ๆ ของเจียงรั่วชี้ไปที่เถาหลินเถาหลินรีบอธิบาย “รั่วรั่ว อย่าพูดเหลวไหลสิ แม่ไม่ได้...”เจียงเส้าชิงเหลือบมองเธอ แล้วก็อุ้มลูกสาวขึ้นมานั่งบนตักด้วยตัวเองแต่ยายเถากลับพูดขึ้นมาทันที “เส้าชิง จริง ๆ แล้วเธอกับหลินหลินมีลูกอีกคนก็ดีนะ แบบนี้เด