All Chapters of เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก: Chapter 61 - Chapter 70

ดูเมื่อกี้สิ ผู้ชายคนนั้นพูดกับผู้หญิงแซ่เถาน้ำเสียงอ่อนโยนขนาดนั้น!เกินไปจริง ๆ!“ยังจะมาพูดว่าต้องการแม่! สรุปว่าตอนที่เธอไม่อยู่ ลูกก็ไม่มีแม่เหรอ? ความทุ่มเทของสวีสวี่ถูกลืมไปหมดแล้วรึไง?” หูเหมยพึมพำ “นี่มันเกินไปแล้ว!”สวีสวี่ “แน่นอนว่าฉันจะไม่เก็บเด็กคนนี้ไว้ แต่เมื่อคืนฉันสัญญากับลูกทั้งสองคนไว้ว่า จะพาพวกเขาไปปิกนิกก่อนเปิดเทอม ถ้าตอนนี้ฉันไปผ่าตัด คงจะพาพวกเขาไปไม่ได้”“หมอบอกว่า ทำภายในครึ่งเดือนก็ได้ ลูก ๆ อีกสัปดาห์เดียวก็จะเปิดเทอมแล้ว ทันเวลาพอดี”หูเหมยสงสารเพื่อน รีบเตือนว่า “สวีสวี่ นั่นไม่ใช่ลูกของเธอนะ”“ฉันรู้”สวีสวี่ยิ้ม “เรื่องของผู้ใหญ่ก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เด็ก ๆ ไม่มีความผิด พวกเขาเรียกฉันว่าแม่มาหกปี คำขอแค่นี้ฉันยังทำให้ได้”ตอนบ่ายหลังจากเถาหลินตรวจเสร็จ ก็สังเกตเห็นว่าเจียงเส้าชิงดูใจลอย เหมือนจะรีบร้อนจะไป“เส้าชิง ฉันไปดูสวีสวี่กับนายได้ไหม? ถือโอกาสซื้อของใช้สำหรับคนท้องด้วย เรื่องพวกนี้ฉันมีประสบการณ์”เจียงเส้าชิง “เธอไปได้เหรอ?”“ได้สิ มีรถเข็นแล้วไม่ใช่เหรอ?”“งั้นก็ต้องลำบากเธอแล้ว”ยายเถาขมวดคิ้ว พูดกระทบเขา “เส้าชิง เธอต้องจำคว

หูเหมยตกตะลึงนี่ยังจะหน้าด้านหน้าทนอีกเหรอ?!สวีสวี่ไม่ได้ขอบคุณ ไล่คนโดยตรง “เยี่ยมเสร็จแล้ว ก็เชิญกลับได้เลยค่ะ”ที่เธอให้เจียงเส้าชิงเข้ามา ก็เพื่อจะบอกเขาว่าแม้เธอจะออกจากบ้านตระกูลเจียง เธอก็ไม่ตกอับ แต่จะยิ่งมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ“พวกเราอุตส่าห์มาไกล เธอก็ไม่คิดจะชวนแขกกินข้าวสักมื้อเหรอ? เส้าชิง เธอควรจะสอนมารยาทให้เธอดี ๆ นะ ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ” ยายเถาไม่พอใจสวีสวี่ “ฉันไม่ได้จ้างคนใช้ ทำไม่ได้ค่ะ”ยายเถาพูดอย่างมีเหตุผล “เธอทำอาหารเป็นไม่ใช่เหรอ? อย่างน้อย เธอก็ให้เพื่อนสองคนของเธอช่วยก็ได้ บ้านผู้ดีควรรู้จักการต้อนรับแขก จะให้คนอื่นมานินทาไม่ได้”หมิงหนานนิสัยอ่อนโยนมาโดยตลอด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูด “คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายของสวีสวี่ยังอยู่ดีนะคะ คงไม่ต้องรบกวนท่านมาสั่งสอนหรอกค่ะ”เจียงเส้าชิงเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “เธอท้องแล้ว หรือให้ฉันส่งรถไปรับญาติ ๆ ของเธอมาทั้งหมดดีไหม? เรื่องที่พักอาหารการกินฉันจะจัดการให้”“ไม่ต้องหรอกค่ะ” สวีสวี่ปฏิเสธเขาไม่คู่ควรที่จะเจอญาติของเธอเถาหลินกล่าว “ได้สิเส้าชิง นายอย่าไปฟังสวีสวี่พูดแบบนั้นเลย เธอต้องคิดถึงครอบ

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอพูดเสมอว่ารักเขามาก แต่ตอนนี้กลับทะเลาะจนถึงขั้นหย่าร้างกัน นอกจากเธอจะไม่เสียใจ แต่พริบตาเดียวก็ย้ายไปอยู่วิลล่าใหม่ แถมยังขับรถหรูอย่างโรลส์รอยซ์โกสต์อีก!เถาหลินเม้มปาก “เส้าชิง รถคันนี้แพงเอาเรื่อง สวีสวี่เธอมีเงินเก็บเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ?”ไม่มีหรอกอย่างสวีสวี่ไม่มีทางมีเงินเก็บมากถึงขั้นแบกภาระของวิลล่าและรถหรูราคาขนาดนี้ได้แน่!แล้วของพวกนี้เธอไปได้มาจากไหน?หรือผู้ชายคนอื่นเปย์ให้?ที่ตอนนี้เธอแสดงท่าทีเช่นนี้ต่อเขา เป็นเพราะผู้ชายคนอื่นให้ความมั่นใจเธอมางั้นเหรอ?แววตาของเจียงเส้าชิงนิ่งไปจนชวนให้หวาดกลัว“พวกเราจะไปกับคุณแม่” เจียงรั่วปลดเข็มขัดนิรภัยออกเด็กน้อยสองคนกระโดดลงจากรถ และวิ่งไปหาสวีสวี่ทันทีสวีสวี่ลงจากรถ ก็จัดการอุ้มเด็กน้อยขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง ก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย พร้อมกับหยิบขนมที่เตรียมไว้วางให้พวกเขาอย่างใส่ใจเธอโน้มตัวลง ก่อนจะหอมเจ้าเด็กน้อยทั้งสองคนละที “นั่งให้เรียบร้อยนะ”เจ้าเด็กแฝดชายหญิงพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียว “สบายใจได้เลย คุณแม่!”ท่าทีที่พวกเด็ก ๆ มีต่อสวีสวี่ ทำให้เถาหลินรู้สึกริษยาทั้งที่เป็

ยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็เห็นจากไกล ๆ ว่าสวีสวี่พาเด็กแฝดทั้งสองคนกลับมาแล้วว่าวขาดไปแล้วระหว่างที่เล่นว่าว สวีสวี่กับเจียงเส้าชิงไม่ได้พูดคุยอะไรกันแม้แต่คำเดียว ราวกับเป็นคนแปลกหน้าเจียงเส้าชิงมองผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้า ก็รู้สึกไม่คุ้นเคยในแววตาของเธอไม่มีเขาอีกต่อไปแล้ว ทั้งความมั่นใจในตัวเองและความมีชีวิตชีวาแบบนั้น เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลยโดยเฉพาะการแต่งตัวของเธอที่สวยหรูดูมีรสนิยม และบุคลิกดูสง่าผ่าเผยขึ้นอย่างกะทันหัน มันยิ่งสะดุดตาจนเขาต้องหันมองแต่เมื่อคิดอีกที ที่เธอเปลี่ยนไปอาจจะเป็นเพราะผู้ชายคนอื่นก็ได้ เจียงเส้าชิงจึงข่มความคิดที่จะเปิดบทสนทนาไปแต่ว่า เขาก็หาเรื่องขึ้นมาพูดจนได้“สวีสวี่ ถึงเธอจะตัดสินใจหย่าแล้ว ก็ต้องรอให้ลูกคลอดก่อน แล้วอีกอย่าง ตอนคุยเรื่องหย่า ฉันอยากให้ครอบครัวของเธอมาเจอกันด้วย ช่วงนี้ฉันพอมีเวลาว่างพอดี เธอติดต่อพวกเขาแล้วหรือยัง?”เจียงเส้าชิงยืดหลังตรง ท่าทางแฝงความเย็นชาไว้เล็กน้อยรูปลักษณ์ภายนอกของเขา เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การยอมรับอยู่แล้วบางครั้งความมั่นใจนั้น ก็ทำให้สวีสวี่ยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียนเพราะเขาว่างแล้ว ดังนั้นถ

หลังจากก้าวเข้ามาในบ้าน เถาหลินกวาดสายตามองทุกสิ่งภายในบ้านเฟอร์นิเจอร์พวกนี้คงจะต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด“คุณหนู ไม่ไปอยู่กับพวกเด็ก ๆ เหรอคะ?” ป้าเฉียนเดินเข้ามาเถาหลินส่ายศีรษะ ก่อนจะนั่งลงช้า ๆ “ไม่ต้องหรอก โตขนาดนั้น เล่นกันเองได้แล้ว อีกอย่างพวกเขาก็คลอดออกมาจากท้องของฉัน ช้าเร็วอย่างไรก็ต้องยอมรับฉันอยู่ดีนั่นแหละ”“น้าไปทำกับข้าวเถอะ ฉันจะได้เอาไปให้เส้าชิง”ป้าเฉียนพยักหน้า “ได้ค่ะ”-เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสามโมงแล้วหลินเถาถือข้าวกล่องเข้ามาที่บริษัทเลขาจางเห็นเธอเดินเข้ามา แต่ไม่ได้ทักทายหลินเถาเดินอย่างเนิบช้า ทว่าแผ่นหลังตั้งตรงอย่างผึ่งผาย“เลขาจาง เส้าชิงล่ะคะ? ฉันเอาข้าวกล่อมมาให้เขา”เลขาจางไม่ได้เงยหน้ามอง “ประธานเจียงกำลังประชุมอยู่ค่ะ”เถาหลินมองเธอปราดหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวและค่อย ๆ เดินไปทางห้องประชุม“ก๊อก ก๊อก!”“ใคร?”พวกเขากำลังประชุมกันอยู่เถาหลินยันไม้เท้า พร้อมหิ้วข้าวกล่องเดินเข้ามาในห้องประชุม “เส้าชิง นายกินข้าวกลางวันไปนิดเดียวเอง ประชุมเสร็จแล้วก็กินนี่เพิ่มหน่อยนะ”ความหงุดหงิดในใจเจียงเส้าชิงยังไม่จางหายพอคิดถึงเรื่องหย่ากับสวีสวี่