All Chapters of เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก: Chapter 71 - Chapter 80

“ไม่เป็นไรหรอก”เจียงเส้าชิงไม่ขัดสนเรื่องเงินสำหรับค่าอาหารมื้อนี้อยู่แล้วแต่ก็แค่มองว่าครอบครัวของสวีสวี่เลือกเดอะเฟิสต์แมนชันเป็นสถานที่นัดพบแบบนี้ ทำให้ความประทับใจแรกที่เขามีต่อครอบครัวนี้ตกต่ำติดลบแบบสุด ๆไม่ใช่พวกเดียวกัน ก็ไม่จำเป็นต้องฝืนทำเป็นครอบครัวเดียวกันเลยที่ตอนแรกเขายืนกรานจะไม่เชิญครอบครัวของสวีสวี่มาด้วย เห็นจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วก่อนจะเข้าไป เจียงเส้าชิงได้รับข้อความจากสวีสวี่ผ่านทางไลน์…[ชั้นหก ห้องG1111]พนักงานต้อนรับหน้าล็อบบีของเดอะเฟิสต์แมนชัน กล่าวทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิงคุณผู้ชาย รบกวนขอตรวจบัตรทำงานของทั้งสองท่านด้วยนะคะ”เจียงเส้าชิงไม่มีบัตรทำงาน ดังนั้นจึงยื่นบัตรประชาชนให้อีกฝ่าย “ห้อง G1111”ที่แห่งนี้มีระบบที่สามารถตรวจสอบทรัพย์สินที่ถือครองในนามของลูกค้าได้ทั้งหมด เพียงสแกนก็จะแสดงจำนวนทรัพย์สินที่ถือครองในนามของอีกฝ่ายทันที”หากสถานะไม่ระบุชัดเจน นั่นก็หมายความว่าเป็นนักการเมืองทั้งนี้สิทธิ์ในการขึ้นไปในแต่ละชั้นของโรงแรมหรูแห่งนี้ก็แตกต่างไปตามสถานะที่แตกต่างกันด้วยพนักงานต้อนรับส่งบัตรประจำตัวประชาชนของเจีย

นั่นใครรู้รึเปล่า?นั่นน่ะทายาทตระกูลใหญ่ผู้ทรงอิทธิพล!สวีสวี่อาศัยว่ารู้จักเว่ยเย่เฉิง ถึงได้กล้าทำอะไรใช้อารมณ์เป็นหลักแบบนี้ บ้าดีเดือดเกินไปแล้ว!“ขอโทษด้วยนะครับประธานสวี่ พอดีผมกับภรรยามีปัญหากันนิดหน่อย ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเชิญคุณมาแบบนี้ ทำให้คุณต้องเห็นอะไรน่าขายหน้าแล้ว อาหารมื้อนี้ผมเลี้ยงคุณเองนะครับ ถือว่าชดเชยความผิดครั้งนี้” ท่าทีของเจียงเส้าชิงไม่ได้นอบน้อมแต่ก็ไม่ได้แข็งกร้าวบุคลิกของสวี่จิ้นแตกต่างกับเว่ยเย่เฉิง เขาแต่งตัวสุภาพเรียบร้อย ทว่าแววตากลับดูไม่อ่อนโยนและเป็นมิตรเขาจ้องเจียงเส้าชิง พลางยิ้มถาม “เหรอครับ? ปัญหาอะไรอย่างนั้นเหรอครับ?”หลินเถารีบก้าวไปด้านหน้า ทำตัวเหมือนจะเสียสละตัวเอง “สวีสวี่หุนหันพลันแล่นไม่รอบคอบ แค่เพราะโกรธเส้าชิง ถึงขั้นหลอกให้คุณมาแสดงเป็นคนในครอบครัวของเธอ วิธีการเหลวไหลแบบนี้ไม่เหมาะสมเลยจริง ๆ ค่ะ”สวี่จิ้นหรี่ตา สายตาลุ่มลึกคู่นั้นเลื่อนมามองบนใบหน้าของสวีสวี่คล้ายกับเขาจะพูดว่า นี่น่ะเหรอคนที่ตอนนั้นเธอพยายามทุ่มเทสุดตัวเพื่อจะได้แต่งงานด้วย?สวี่จิ้นนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย “คุณเถาสินะครับ?”เถาห

ถ้าบอกว่าไร้หัวใจ ก็เพราะเขาปฏิบัติกับตนเองแบบนี้ถ้าบอกว่ามีหัวใจ ก็เพราะอย่างน้อยเขาก็ยังมีใจห่วงใยเด็กที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกคนนี้อยู่แค่คงไม่ใช่เพราะมีหัวใจหรอก คนอย่างเขาก็แค่ปรารถนาจะได้ครอบครองทุกอย่าง ไม่ยอมให้ลูกของเขาไปเป็นของใครที่ไม่ใช่ตัวเองทันใดนั้นสุ้มเสียงเยือกเย็นพลันแว่วมาจากด้านหลัง…“คนนี้เหรอที่เธอเลือกมาแล้วเลือกมาอีก”สวีสวี่พลันเจ็บแปลบขึ้นมาในใจสวี่จิ้นเดินเข้ามา ในแววตาหงุดหงิดขัดใจเจือด้วยความห่วงใยสงสารที่ปิดซ่อนไม่มิด “เพื่อผู้ชายแบบนี้ เธอถึงกับยอมลดตัวเองจากคุณหนูที่สูงจนใครก็เอื้อมไม่ถึงเหรอ! ขอแค่เธอกลับมา เมืองฉางจิงก็เป็นของเธอแล้ว!”“ส่วนไอ้สวะตระกูลเจียง…”สวี่จิ้นโมโหจัด ชี้นิ้วไปยังเว่ยเย่เฉิงที่สืบเท้าอย่างเนิบนาบเดินเข้ามาจากด้านหลัง “เก่งไม่ถึงครึ่งของเว่ยเย่เฉิงด้วยซ้ำไป!”เว่ยเย่เฉิงถึงกับงง “?”“ถึงเมื่อก่อนเว่ยเย่เฉิงจะเหลวไหลไปหน่อยก็เถอะ แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนเลวทรามต่ำช้า!”เว่ยเย่เฉิงชำเลืองสายตามองสวี่จิ้นปราดหนึ่ง ก่อนจะดึงข้อมือสวีสวี่ให้ลุกขึ้น “กลับเมืองฉางจิงเถอะ พี่จะพาเธอไปกินของอร่อย”ในโรงแรมหรูแห่งนี้นัดกินข้

หลังจากเข้ามาในห้องของเว่ยเย่เฉิงแล้ว สวีสวี่ยังรู้สึกอึดอัดแน่นในใจถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากคิดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจียงเส้าชิง แต่ภาพบาดใจเหล่านั้นก็เอาแต่ผุดขึ้นมาในความคิดโดยที่เธอไม่ต้องการเว่ยเย่เฉิงสั่งให้คนจัดเตรียมห้องไว้ให้เธอล่วงหน้า พร้อมกับสั่งให้คนรับใช้ทั้งหมดออกไปก่อน“พี่เย่เฉิง พี่มีไวน์ไหม?” สวีสวี่ยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่นเว่ยเย่เฉิงเปลี่ยนรองเท้าในบ้านเรียบร้อยก็เดินเข้ามา ความสูงของเขาไม่ว่าจะถอดหรือใส่รองเท้าก็ไม่ต่างกันเลยเทียบกับสวี่จิ้นพี่ชายของเธอแล้วเหมือนจะสูงกว่านิดหน่อย อย่างน้อยก็คงราว ๆ หนึ่งร้อยแปดสิบหกเซนติเมตรได้มั้งแม้แต่เธอที่สูงพอสมควร ก็ยังต้องเงยหน้ามองเขาเว่ยเย่เฉิงเตือนเธอ “เธอกำลังท้องอยู่นะ”สวีสวี่หลุบตาลง “ฉันไม่เคยคิดจะเอาเด็กคนนี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว”ไว้เธอกลับเมืองจูเมื่อไหร่ ก็จะไปทำแท้งทันทีเหตุผลที่ต้องกลับไปที่นั่นอีก เพราะยังมีงานต้องจัดการเธอต้องรีบหาเส้นสายในเมืองฉางจิงให้เหอเจียอี้ให้เร็วที่สุดสายตาของเว่ยเย่เฉิงไม่เปิดเผยความรู้สึกที่เกินเลย เพียงแต่เจือด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “เดี๋ยวฉันไปเอามาให้”เขาตั้งใจเลือกครา

ลุงหลินสงสารเธอจับใจ ไม่อยากโกหกเธอไปแบบนั้นเลยได้ยินแบบนั้น สวีสวี่ก็หัวเราะออกมาเจียงเส้าชิงทำไมถึงเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้นะ?“ลุงหลิน ขอบคุณมากนะคะ”“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ คุณนาย อย่าคิดมากเลยนะครับ”“ฉันอยากรบกวนให้ลุงช่วยฉันเรื่องหนึ่งได้ไหมคะ?”“สิ่งใดผมพอจะทำเพื่อคุณนายได้ ผมพร้อมทุ่มเทสุดกำลังเพื่อคุณนายครับ คุณนายมีอะไรให้รับใช้โปรดแจ้งมาได้เลยครับ”สวีสวี่เงียบไปครู่หนึ่ง “คุณลุงช่วยถ่ายรูปตอนที่เขาอยู่ใกล้ชิดกับเถาหลินให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”เจียงเส้าชิงทำเกินเลยครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังหน้าหนาไร้ยางอายเธอต้องทำอะไรสักอย่างแค่กดดันเจียงกรุ๊ปอย่างเดียวไม่พอเธอต้องเก็บหลักฐาน เอาให้เขาไม่มีที่ยืนในเมืองจูแยกทางกันแล้วจากกันด้วยดีงั้นเหรอ?เธอที่ถูกปลูกฝังด้วยแนวคิดของครอบครัว และสัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่มีมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้เธอไม่อาจเป็นนักบุญแสนใจดีได้“ได้ครับ!” ลุงหลินตอบรับอย่างไม่มีความลังเล“คุณลุงวางใจเถอะค่ะ หลังจากหย่ากับเขาแล้ว ถ้าคุณไม่อยากอยู่ที่เมืองจูแล้ว ฉันจะพาคุณมาอยู่ที่เมืองฉางจิงเอง”ความเอื้อเฟื้อดูแลเอาใจใส่และการปกป้องของลุงหลินที่มีให้