บททั้งหมดของ รักนี้ ที่มอดไหม้: บทที่ 31 - บทที่ 40

หนิงอวี่เดินออกจากโรงน้ำชา โดยไม่สนใจบุรุษด้านหลังที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเรียกชื่อนาง หากแต่ไม่นานร่างของนางกลับลอยอยู่เหนือพื้นด้วยหลี่หยางช้อนร่างนางไว้ในอ้อมแขน “นี่! ท่านปล่อยข้านะ” หนิงอวี่ที่ยังโกรธเคืองไม่หาย ทำหน้าบึ้งตึงจ้องมองบุรุษเบื้องหน้าตาด้วยแววตาแข็งกร้าว “ข้าจะปล่อยหนิงอวี่แน่ แต่ขึ้นไปคุยกันบนรถม้าได้หรือไม่ ข้าสัญญาว่าจะไม่รังแกเจ้าอีก” สายตาอ้อนวอนของเขาทำให้นางยากจะปฏิเสธ “ได้ข้ารับปากท่าน” หนิงอวี่ยอมรับปากแต่โดยดี เมื่อทั้งสองนั่งบนรถม้าอย่างมั่นคง ถงอู่ก็บังคับให้ม้าวิ่งไปตามถนนมุ่งสู่ราชวังอย่างเชื่องช้า “รัชทายาทโปรดรับสั่ง” เมื่อเห็นหลี่หยางไม่ยอมพูดสิ่งใดเอาแต่จ้องมองริมฝีปากของนางไม่หยุด จึงได้เอ่ยเตือน “เจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่” หลี่หยางยังย้ำคำถามเดิมที่โรงน้ำชา “อือ” หนิงอวี่ไม่รู้จะตอบคำถามนี้เช่นไร มันเป็นสิ่งที่ต้องถามด้วยหรือ นางเอกรู้สึกกระดากใจที่จะตอบ “ข้าขอโทษ ข้าไม่ดีเองที่ใช้กำลังข่มเหงเจ้า

“องค์ชายออกมากลางดึกมีสิ่งใดจะรับสั่ง” หนิงอวี่ทำหน้ามุ่ยถามขึ้นด้วยเห็นว่าเขาจ้องมองนางนานเกินไปแล้ว หลี่หยางได้สติกลับมา รีบดึงสายตามองไปทางอื่น “อากาศหนาว ควรใส่เสื้อผ้าให้หนาหน่อย” หลี่หยางถอดเสื้อคลุม ห่มให้กับร่างบาง ด้วยหวังว่าจะทำให้เขาสนใจร่างกายของนางน้อยลง “หม่อมฉันจะนอนแล้ว แต่กลับโดนปลุกโดยชายแปลกหน้าที่มาเยือนกลางดึก” หนิงอวี่บ่นอุบ “ขอโทษ ข้าเพียงอยากพบก่อนเดินทางไปเขาไป่ถง” หลี่หยางทำหน้าเศร้า ขยับเข้าใกล้พลางสัมผัสมือนิ่มคู่นั้น “ตอนนี้ก็พบแล้ว?” หนิงอวี่มองเขาด้วยสายตาหยอกล้อ “ข้าขออยู่ต่ออีกครู่ได้หรือไม่” สายตาอ้อนวอนถูกส่งมาหานางครั้งแล้วครั้งเล่า “อีกครู่ก็จะสว่างแล้วเพคะ” หนิงอวี่เตือนเขาว่าเพลานี้ดึกมากแล้ว “ข้าไปครั้งนี้ไม่รู้จะนานเท่าใด เจ้าอยู่นี่รักษาตัวให้ดีได้หรือไม่” “องค์รัชทายาทหมายถึงปกป้องตนเองให้ปลอดภัย ใช่หรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นหม่อมฉันไม่พาตัวเองเข้าหาอันตรายแน่เพคะ” หนิงอวี่ทำเฉไ

“องค์รัชทายาทจะเห็นแก่ความรักชายหญิง เข้าข้างคนผิดหรือพ่ะย่ะค่ะ” สุ่ยอู่หรานตักเตือนด้วยสีหน้าบึ้งตึง “หากข้าเห็นแก่ความรักชายหญิง ป่านนี้หัวท่านลุงคงร่วงลงจากบ่าไปนานแล้ว” หลี่หยางมองสุ่ยอู่หรานด้วยสายตาเยือกเย็น ทำให้อู่หรานเงียบปากในทันที “ทูลเสด็จพ่อ ลูกเป็นคนสอนนางเขียนอักษรเอง ย่อมรู้ว่าอักษรบนจดหมายนั่นเป็นของนางหรือไม่” หลี่หยางจ้องมองฮ่องเต้ด้วยแววตาเชื่อมั่น “ถึงอักษรบนจดหมายไม่ใช่ของนาง แต่ตราประทับนี้เป็นของหอบุปผาแน่ ฮ่องเต้ตรัสอย่างชัดเจน หลี่หยางมองหน้าหนิงอวี่ที่บัดนี้พยักหน้าให้กับเขา บ่งบอกว่าตราประทับเป็นของหอบุปผาจริง หลี่หยางกลับฉุกคิดถึงเหตุการณ์ครั้งที่อยู่หอบุปผา เหตุการณ์ของซุยอู่เหรินที่กล่าวหาว่าหนิงอวี่ส่งจดหมายหาตนเรื่องการยกลู่เสียนให้ “ทูลฝ่าบาท โปรดเรียกทูตแคว้นเทียนกั๋วไป๋มู่เฉินเข้าเฝ้าด้วย” หลี่หยางสังหรณ์ใจว่าทั้งสองเหตุการณ์นี้จะเกี่ยวข้องกัน “กระหม่อมอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ” มู่เฉินที่ได้ข่าวเรื่องหนิงอวี่ก็รีบร้อนเข้าวังโดยพลการในทันที

หลี่หยางออกจากโรงน้ำชาด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิง เขาเองที่รับรู้เจตนาของหนิงอวี่กับคำพูดของมู่เฉิน หลี่หยางไม่มีข้อโต้แย้งคำกล่าวหานั้นของมู่เฉิน ‘เขาให้สถานะใดกับเจ้า’ คำพูดนี้ยังก้องอยู่ในหัว เขาไม่เคยทำให้ชัดเจนด้วยการบอกกับนางตามตรง เพียงแค่ใช้การกระทำให้นางได้รับรู้ ‘เจ้าทำเพื่อ........องค์รัชทายาท?’ คำถามของมู่เฉินทำให้หลี่รับรู้ว่านางยอมละทิ้งบ้านเกิดเพื่อรั้งอยู่ข้างกายเขา บ่งบอกความรู้สึกที่นางมีต่อตน “องค์รัชทายาทจะเสด็จไปเรือนสกุลเว่ยหรือไม่” ถงอู่ทูลถามเมื่อเห็นผู้เป็นนายขึ้นรถม้าโดยไม่ตรัสสิ่งใด “ไม่ กลับวังข้าต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาท” หลี่หยางเห็นสมควรแล้วที่เขาจะต้องทำเรื่องนี้ให้ชัดเจนเสียที ฮ่องเต้กำลังตรวจสอบรายงานสมบัติของกลุ่มโจรเขาไป่ถงที่ถูกทางการยึดกลับมาอย่างละเอียด กลับถูกขัดจากรัชทายาทที่ขอเข้าเฝ้าด้วยใบหน้าคิดไม่ตก “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันอยากขอพระราชทานงานสมรสพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หยางคุกเข่ากราบทูลอย่างจริงจัง “เจ้าถามความเห็นของเว่ยหนิงอวี่หรือยัง” ฮ่องเต้ฉินหนานกล่า

ข่าวงานอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาทกับขุนนางหญิงเว่ยหนิงอวี่ ถูกแต่งแต้มหลากหลายเรื่องราว ทั้งรักแรกพบ ทั้งบุญคุณต้องทดแทน หากแต่ความจริงนั้นนอกจากทั้งคู่แล้วมีเพียงมู่เฉินเองที่รับรู้ คุณชายรองตระกูลไป๋ผู้หยิ่งทะนงบัดนี้กลับร่ำสุรามาร่วมเจ็ดวันแล้ว แม้ว่าเขาเองจะรู้ว่าหนิงอวี่คิดกับตนเพียงสหายหากทว่าเป็นเขาเองที่วางนางไม่ลง ได้แต่ใช้ความเมามายให้ลืมนางได้ชั่วครู่ ขบวนรับตัวเจ้าสาวทอดยาวจากถนนหน้าจวนสกุลเว่ย มุ่งหน้าสู่พระราชวัง กระดาษสีแดงปลิวว่อนเหรียญทองถูกแจกทั่วท้องถนน ชาวเมืองต่างแสดงความยินดี องค์รัชทายาทที่ใบหน้ามักเย็นชาอยู่เสมอบัดนี้กลับเก็บความยินดีไว้ไม่อยู่ มือที่กุมบังเหียนมีเหงื่อซึมด้วยความประหม่า เสียงอื้ออึงในหูบ่งบอกว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ถงอู่ต้องคอยควบม้าอยู่ไม่ห่างด้วยเกรงว่าองค์รัชทายาทจะตื่นเต้นจนตกม้าก่อนได้เข้าพิธีไหว้ฟ้าดิน บัดนี้ท้องพระโรงถูกตกแต่งด้วยกระดาษมงคลสีแดง เหล่าเชื้อพระวงศ์อยู่พร้อมหน้า ฮ่องเต้ประทับบนบัลลังก์โดยมีฮองเฮาที่ถึงแม้ไม่เต็มใจ แต่ก็ยังคงทำหน้าที่แม่ของแผ่นดินได้ไม่บกพร่องประทับอยู่ด้านข้าง พิธีไหว้ฟ้าดินเริ่มขึ