หนิงอวี่ออกจากห้องของลู่เสียนอย่างเงียบ ๆ เมื่อเดินผ่านหลี่หยาง นางแอบชำเลืองมองเขา แต่สายตานั่นกลับไม่หันมามองนางอย่างห่วงใยเช่นเดียวกับมองลู่เสียนแม้แต่น้อย เขาทำอย่างกับไม่เห็นนางอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ ‘เฮ้อ ไอ้เรามันก็ตัวร้ายด้วยสิ โดนตบขนาดนี้ยังไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น’ หนิงอวี่ได้แต่บ่นกับตัวเอง พลางทำหน้ามุ่ยเดินจากไปโดยมีสายตาของหลี่หยางที่บัดนี้เจือความเป็นห่วงมองตามหลังของนางไป “เจ็บมากไหมเจ้าคะคุณหนู” เจียลี่ที่นำลูกประคบมาให้ ถามด้วยความเป็นห่วง “อื่อ เจ็บมาก มือเจ้าแม่ทัพนั่นหนักไม่น้อย” หนิงอวี่กล่าวพลางทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ “คงมีแต่เจ้าที่เป็นห่วงข้า” หนิงอวี่กล่าวพลางใช้มือคล้องแขนของเจียลี่ไว้ นางทำท่าออดอ้อนเหมือนเด็ก ๆ “ไม่จริงนะเจ้าคะ เหล่าสตรีในหอบุปผา ถามถึงคุณหนูกันทุกคน พวกนางก็เป็นห่วงคุณหนูเช่นกัน” เจียลี่กล่าวแย้งความคิดของนาง “จริงหรือ! แบบนี้สิ ถึงจะเจ็บตัวก็ถือว่าคุ้ม อย่างน้อยก็มีคนอยากฆ่าข้าน้อยลงอีกหลายคน” หนิงอวี่ยิ้มแก้มปริ เจียลี่ได้แ
Last Updated : 2025-09-14 Read more