All Chapters of รักนี้ ที่มอดไหม้: Chapter 11 - Chapter 20

หนิงอวี่ออกจากห้องของลู่เสียนอย่างเงียบ ๆ เมื่อเดินผ่านหลี่หยาง นางแอบชำเลืองมองเขา แต่สายตานั่นกลับไม่หันมามองนางอย่างห่วงใยเช่นเดียวกับมองลู่เสียนแม้แต่น้อย เขาทำอย่างกับไม่เห็นนางอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ ‘เฮ้อ ไอ้เรามันก็ตัวร้ายด้วยสิ โดนตบขนาดนี้ยังไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น’ หนิงอวี่ได้แต่บ่นกับตัวเอง พลางทำหน้ามุ่ยเดินจากไปโดยมีสายตาของหลี่หยางที่บัดนี้เจือความเป็นห่วงมองตามหลังของนางไป “เจ็บมากไหมเจ้าคะคุณหนู” เจียลี่ที่นำลูกประคบมาให้ ถามด้วยความเป็นห่วง “อื่อ เจ็บมาก มือเจ้าแม่ทัพนั่นหนักไม่น้อย” หนิงอวี่กล่าวพลางทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ “คงมีแต่เจ้าที่เป็นห่วงข้า” หนิงอวี่กล่าวพลางใช้มือคล้องแขนของเจียลี่ไว้ นางทำท่าออดอ้อนเหมือนเด็ก ๆ “ไม่จริงนะเจ้าคะ เหล่าสตรีในหอบุปผา ถามถึงคุณหนูกันทุกคน พวกนางก็เป็นห่วงคุณหนูเช่นกัน” เจียลี่กล่าวแย้งความคิดของนาง “จริงหรือ! แบบนี้สิ ถึงจะเจ็บตัวก็ถือว่าคุ้ม อย่างน้อยก็มีคนอยากฆ่าข้าน้อยลงอีกหลายคน” หนิงอวี่ยิ้มแก้มปริ เจียลี่ได้แ

“หากข้าเป็นคนดีแล้วท่านจะเมตตาชีวิตน้อย ๆ ของข้าได้หรือไม่” หนิงอวี่ยังไม่ลดละที่จะขอชีวิต “งั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว ว่าจะทำให้ข้าเชื่อได้หรือไม่” หลี่หยางหันมาตอบนาง ก่อนออกจากห้องไป “เจียลี่! เจ้าไปจัดการเตรียมกระดาษกับหมึกให้มากหน่อย ข้าจะเปิดสอนตำราเด็ก ๆ โดยไม่คิดเงิน” หนิงอวี่กอดอกภูมิใจกับวิธีการทำความดีของตน “จะสอนเด็ก ๆ ได้อย่างไรเจ้าคะ คุณหนูไม่รู้จักอักษรเสียด้วยซ้ำ” เจียลี่ทำท่างุนงง นี่ผลของการล้มหัวฟาดครานั้นทำให้คุณหนูของนางลืมเรื่องนี้ไปเลยหรือ “จริงสิ ข้าลืมไปเลยนี่ไม่ใช่ที่ที่ข้าจากมานี่” หนิงอวี่พึมพำเสียงเบา “แล้วข้าจะทำอย่างไรดีเล่า หากยังไม่รู้อักษรเช่นนี้ต่อไปหากเจอคนเอาเปรียบจะทำเช่นไร” หนิงอวี่คิดถึงเหตุการณ์ที่มีคนปลอมจดหมายใส่ร้าย โดยนางไม่สามารถโต้แย้งได้เสียด้วยซ้ำ ไม่รู้แม้แต่ว่าเนื้อความในจดหมายกล่าวว่าอย่างไร “เช่นนั้นเจ้าสอนข้า” หนิงอวี่ชี้ไปทางเจียลี่ “บ่าวก

วันที่แสนวุ่นวายของหนิงอวี่จบลงพร้อมกับอาการปวดเมื่อยจากการยืนแจกจ่ายอาหารกว่าครึ่งวัน เมื่อล้มตัวลงบนเตียง นางก็หลับในทันที แม้จะโดนเจียลี่ปลุกให้เปลี่ยนอาภรณ์แต่มีหรือคนชอบนอนอย่างนางจะสนใจ ต่างจากหลี่หยางที่บัดนี้ผ่านมาหลายชั่วยามแล้ว เขายังไม่สามารถข่มตานอนได้ ในหัวมีแต่ภาพของหนิงอวี่ที่ยิ้มกว้าง ภาพนางพูดจาอย่างร่าเริง หรือภาพที่นางคร่ำเคร่งในการฝึกเขียนอักษร แม้สิ่งที่นางเขียนจะไม่สามารถเรียกว่าตัวอักษรได้ก็ตาม แต่ใจเขากลับเต้นแรงแทบทะลุออกมาข้างนอกทุกครั้งที่เขาเองคิดถึงภาพของนาง..............วันรุ่งขึ้นหอบุปผาวุ่นวายตั้งแต่เช้า ด้วยราชสำนักส่ง กงกงมาแจ้งว่ารัชทายาทจะเหมาร้านในคืนนี้ เพื่อเลี้ยงรับรองเหล่าคุณชายสหายร่วมเรียน ด้วยได้ยินชื่อเสียงของหอบุปผามานานวันนี้จึงเสด็จมาชมการแสดงของหอบุปผาสักครั้ง “คุณหนู แย่แล้วเจ้าค่ะเซียงจี่ที่จะร่ายรำในคืนนี้เกิดปวดท้อง จะทำเช่นไรดีเจ้าคะ” เจียลี่วิ่งหน้าตาตื่นรีบแจ้งให้หนิงอวี่รู้ “เช่นนั้นให้คนที่เคยฝึกซ้อมบทเพลงนี้ แสดงแทนแล้วกัน” “ไม่มีใครกล้ารับหน้าที่เลยเจ้า

หลี่หยางถูกหนิงอวี่รบเร้า จนต้องมาพานางมาเดินเล่นกลางตลาดจนได้ บัดนี้สีหน้าของนางสดใสมีชีวิตชีวากว่าตอนที่อยู่ห้องตำราเป็นไหน ๆ “คุณชายจ้าว ท่านชอบกินถังหูลู่หรือไม่?” หนิงอวี่ที่กลับมาจากการแย่งชิงขนมหวานกับเด็ก ๆ ถามขึ้นพร้อมกับชูถังหูลู่สองไม้ให้เขาดู “ข้าไม่ชอบขนมหวาน” เขาตอบอย่างเฉยชา “แย่จัง อุตส่าห์ซื้อมาเผื่อท่าน แต่ช่างเถิดไม้นี้ฝากคุณชายไป๋แล้วกัน ถือเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยข้าจากรัชทายาท” หนิงอวี่ยังไม่ทันได้เก็บถังหูลู่อีกไม้ กลับโดนหลี่หยางแย่งเอาไปเสียก่อน “นี่ท่านจะทำอะไร?” หนิงอวี่มองตามถังหูลู่ไม้นั้น ที่บัดนี้กองอยู่บนพื้นถนน “ข้ากินขนมหวานไม่ได้ ตอนเด็กท่านแม่เคยซื้อให้กินแต่กลับทำให้ปวดท้องอย่างหนัก” หลี่หยางกล่าวขึ้นไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย “เช่นนั้นท่านก็ไม่ต้องทิ้งมันก็ได้ ผู้อื่นยังกินได้นี่” นางเคืองเขาไม่น้อย หลี่หยางดึงหนิงอวี่เข้าหาตัว พลางจ้องมองนางด้วยสายตาที่นางเองก็คาดเดาไม่ออก “สิ่งที่เป็นของข้า ถึงข้าจะ

หนิงอวี่ถูกย้ายมาที่หอซักโดยมีตำแหน่งเน่ยเหริน นางต้องคอยนำอาภรณ์ของเหล่าเชื้อพระวงศ์มาซักให้เรียบร้อย ไม่มีหน้าที่ออกไปรับใช้ใกล้ชิด ห้องพักมีเพียงขนาดเท่าตัวนอนได้ไม่มีสิทธิ์พิเศษใดให้แก่นาง แม้เหล่านางกำนัลจะรู้ว่านางเคยปรนนิบัติองค์ชายมาก่อนก็ตาม กลับกันเหล่าเน่ยเหรินด้วยกันกลับอิจฉาที่นางเคยได้รับใช้องค์ชายมาก่อน จึงไม่มีนางกำนัลคนใดยินดีต้อนรับนาง ต่างจากลู่เสียนที่บัดนี้ได้เข้าอยู่ในตำหนักเดียวกับจ้าวหลี่หยางเพียงแค่คนละปีกตำหนักเท่านั้น มีนางกำนัลหลายสิบคนคอยรับใช้อาภรณ์สวมใส่และเครื่องประดับก็มีไม่น้อย “ขอบพระทัยองค์ชายที่ไม่รังเกียจให้ลู่เสียนอยู่ร่วมตำหนักด้วย” นางกล่าวอย่างเอียงอาย ใครเล่าจะคิดชายยาจกธรรมดา อ่อนแอขี้โรค กลับเป็นโอรสองค์โตของฮ่องเต้ซู่หนาน “ไม่ต้องเกรงใจ ไว้ให้ทุกสิ่งเรียบร้อยค่อยให้เจ้าย้ายออกไปที่เหมาะสมกว่านี้” หลี่หยางกล่าวโดยไม่ใส่ใจ “เพคะ” แม้ไม่เต็มใจแต่ตอนนี้นางควรเชื่อฟังเขา “ทูลองค์ชาย กระหม่อมถงอู่นับจากนี้จะเป็นองครักษ์ส่วนพระองค์พ่ะย่ะค่ะ” หลี่หย