All Chapters of รักนี้ ที่มอดไหม้: Chapter 1 - Chapter 10

เจียลี่ประคองคุณหนูของตนกลับไปยังห้อง โดยที่เสี่ยวเสี่ยวไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เอาแต่เดินเหม่อลอยอยู่เช่นนั้น เมื่อพานางนั่งบนเก้าอี้แล้วเจียลี่ก็จะออกไปตามหมอ แต่เสี่ยวเสี่ยวกลับรั้งเธอไว้ “ฉันชื่ออะไร” เสี่ยวเสี่ยวคิดถึงคำสาปแช่งของชาวเน็ตขึ้นมา เธอได้แต่ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่ตนเองคิด “เว่ยหนิงอวี่เจ้าค่ะ” เจียลี่ย้ำแต่ละคำชัดเจน ด้วยนางคิดว่าหนิงอวี่หัวฟาดพื้นจนสมองเลอะเลือนเสียแล้ว สิ้นคำพูดของเจียลี่ ความหวังของนางก็พังทลายลง นี่เธอมาอยู่ในนิยายของตัวเองจริง ๆ หรือ “เป็นไปไม่ได้ ดินแดนนี้ไม่มีจริงนี่ ฉันแค่สมมติขึ้น” เสี่ยวเสี่ยวในร่างเดิมแต่ชื่อที่ผู้คนรู้จักกลับเป็นเว่ยหนิงอวี่ พึมพำกับตนเอง..................เจียลี่นำหมอมาตรวจ และจัดเทียบยาให้เรียบร้อยนานแล้ว แต่หนิงอวี่ยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น หนิงอวี่ใช้ความคิด คิดหาทางออกจากเรื่องบ้าๆ นี้ หล่อนคิดเองเออเองว่าหากนิยายนี้จบลง เธอก็จะตื่นจากฝัน‘ถ้าตอนนี้นางอยู่ในเทียนกั๋วดังนิยายจริง คือเว่ยหนิงอวี่จริง งั้นนางก็ต้องตายเพราะถูก

เมื่อทำอะไรไม่ได้ในเวลานี้ หนิงอวี่ก็ถือโอกาสที่ไปไหนไม่ได้เยี่ยมชมหอบุปผาที่นางเขียนขึ้นเสียเลย บรรยากาศของหอบุปผาช่างทำให้นางตื่นตาตื่นใจ หญิงคณิกาที่เชื้อเชิญเหล่าบุรุษมาร่วมดื่มกินอย่างไม่เขินอาย บ้างก็คลอเคลียกันขึ้นหอนอน เสียงเพลงที่บรรเลงสร้างบรรยากาศที่สุขสม จนทำให้หนิงอวี่รู้สึกขนลุก ‘ไม่อยากจะเชื่อว่านางจะได้มาเห็นหญิงคณิกาของตัวเป็น ๆ’ หนิงอวี่สังเกตเห็นว่า เหล่านางโลมมองนางด้วยท่าทีหวาดกลัว เมื่อนางเดินไปทางใดสตรีเหล่านั้นกลับหลบเลี่ยงไปหมด “เจียลี่ ทำไมคนพวกนี้ต้องหลบข้าขนาดนี้” “เอ่อ...คุณหนูค่อนข้างเคร่งครัดกับพวกนางมากไปหน่อยเจ้าค่ะ” ใช่แล้ว นางลืมไปว่าบัดนี้คือหนิงอวี่ผู้เป็นดังความชั่วร้ายของหอบุปผา “ข้าเคร่งครัดอย่างไรหรือ” หนิงอวี่ถามด้วยความสงสัย “คุณหนูมักจะใช้เข็มจิ้มไปที่ต้นขาของพวกนางหากไม่ทำตามเจ้าค่ะ” หนิงอวี่ถึงกับขนลุกกับสิ่งที่ได้ยิน นี่มันทารุณกรรมชัด ๆ “แล้วพวกนางไม่ทำตามเรื่องอะไร?” “ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องปรนนิบั

รอยยิ้มของหนิงอวี่แข็งทื่อในทันที นางรู้สึกว่ามีไอเย็นลอยล้อมรอบนางอยู่ ต่างจากลู่เสียนที่เพิ่งได้รู้ว่าคุณชายไป๋ทำเพื่อนางถึงเพียงนี้ เงินหนึ่งร้อยตำลึงในทุกเดือนนี้อาจจะเป็นสาเหตุที่นายหญิงหอบุปผายินยอมให้นางไม่ต้องรับแขก ในใจของนางก็พลันอบอุ่นขึ้นมา หลี่หยางที่ได้รู้ว่าหนิงอวี่ขูดรีดเงินจากไป๋มู่เฉินถึงหนึ่งร้อยตำลึง ก็แค้นใจไม่น้อย “คุณหนูเว่ยช่างฉลาดหลักแหลม ที่หาวิธีทำเงินจากคุณชายไป๋และข้าได้พร้อมกัน” หลี่หยางที่แม้จะกล่าวชมนาง แต่น้ำเสียงกลับเหมือนจะฆ่านางเสียตรงนี้ ไป๋มู่เฉินนิ่งอึ้งเมื่อรู้ว่าบุรุษตรงหน้าก็ยอมจ่ายเงินเพื่อปกป้องลู่เสียน ‘ชายผู้นี้น่าจะมีใจให้ลู่เสียนเช่นกัน’ “นี่ไง คือเรื่องที่ข้าอยากคุยกับคุณชายไป๋ ข้าอยากจะบอกท่านว่าไม่ต้องจ่ายค่าตัวแม่นางป้ายแล้ว ข้าจะไม่บังคับนางรับแขกอีก แบบนี้ดีหรือไม่” นางกล่าวกับมู่เฉิน แต่สายตาอ้อนวอนขอชีวิตกลับส่งไปให้หลี่หยาง ยังไม่ทันที่บุรุษทั้งสองจะได้กล่าวสิ่งใด ด้านล่างก็มีเสียงโวยวายของแขกดังขึ้นมา ทุกคนละสายตาจากหนิงอวี่ไปที่ต้นตอของ

หลี่หยางรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย ที่กล่าวไปเช่นนั้น ที่จริงเขาไม่ได้จะเหยียดหยามสตรีคนใด เพียงแต่เขาไม่ชอบที่เห็นลู่เสียนสวมอาภรณ์ที่ไม่เรียบร้อยเช่นนี้ ด้านหนิงอวี่ไม่สนใจหลี่หยางจะคิดเห็นเช่นไร ตอนนี้นางต้องทำหน้าที่เจ้าของหอที่ดีเดินทักทายแขกเสียหน่อย “คุณชายไป๋ ชอบการแสดงนี้หรือไม่” หนิงอวี่จงใจเดินมาหาเขาโดยตรง เพื่อทำความคุ้นเคยกันเสียใหม่ ไป๋มู่เฉินละสายตาจากลู่เสียนมาจ้องมองหนิงอวี่ด้วยสายตาเย็นชา “ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพราะการแสดงของคุณหนูเว่ย แต่เพราะป้ายลู่เสียน” คำพูดของไป๋มู่เฉิน ทำเอารอยยิ้มของหนิงอวี่แข็งทื่อในทันที “คุณชายไป๋ถนอมน้ำใจสตรีได้ไม่เก่งเลยนะเจ้าคะ” หนิงอวี่กล่าวประชดประชัน วันนี้นางอารมณ์ดีจึงไม่เอาคำพูดเขามาใส่ใจ ไป๋มู่เฉินได้แต่ส่ายหน้าให้กับความไม่รู้จักเอียงอายของนาง “คุณชายไป๋” ลู่เสียนที่มองเห็นเขาพูดคุยอยู่กับหนิงอวี่ จึงเข้ามาทักทาย “คุณหนูป้าย วันนี้เสียงพิณของเจ้าช่างไพเราะ” มู่เฉินก

หลี่หยางมองไปรอบ ๆ ห้อง พบว่ามีความเปลี่ยนแปลงไม่น้อย ทั้งผ้าที่เขาห่มที่ดูเป็นของใหม่ ถ้วยชาที่ถูกเปลี่ยนไม่ใช่ถ้วยชาที่แตกบิ่นเหมือนที่เขาเคยใช้ ตะเกียงที่มีน้ำมันเติมไว้จนเต็มจำนวนหลายอัน ห้องที่ถูกเช็ดถูจนสะอาด หรือแม้แต่ประตูเรือนที่พังจนไม่สามารถปิดได้ ตอนนี้กลับมีสภาพเรียบร้อย ถ้าเทียบกับเงินสองตำลึงที่เสียไปถือว่าเขาไม่ขาดทุนแล้ว เมื่อหลี่หยางลงจากเตียง เดินไปที่โถงเรือนก็พบโต๊ะตัวใหม่ แลเก้าอี้อีกหลายตัวเรียงไว้เป็นวงกลมอย่างเรียบร้อย บนโต๊ะยังมีอาหารหลายอย่าง ทั้งเป็ดย่าง หมูตุ๋น ผัดผัก แลยาต้มอยู่ด้วย “คุณหนูเว่ยใจดีไม่ใช่น้อยเลยนี่” หลี่หยางพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนั่งลงคีบอาหารเข้าปากไม่หยุด ด้วยเขาเองไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืน ร่างกายก็หิวจนแทบทนไม่ไหวแล้ว หนิงอวี่เองตอนนี้ก็หิวไม่น้อย พอกลับถึงเรือนนางก็สั่งให้พ่อครัวทำอาหารมาเต็มโต๊ะอย่างกับจะกินกันทั้งหมู่บ้าน “เจ้านั่ง” หนิงอวี่ชี้ไปทางเจียลี่ที่ยืนอยู่ เจียลี่ได้แต่งุนงง คุณหนูจะให้นางร่วมโต๊ะด้วยเช่นนั้นหรือ เมื่อเห็นสีหน้า