บททั้งหมดของ รักนี้ ที่มอดไหม้: บทที่ 21 - บทที่ 30

เมื่ออยู่ที่ตำหนักเผิงซี หนิงอวี่กลับได้รับการเอาใจใส่จากองค์ชายยิ่งกว่าท่านหญิงลู่เสียน นางกำนัลต่างซุบซิบนินทาว่าหนิงอวี่อีกไม่นานคงได้เปลี่ยนฐานะจากนางกำนัลเป็นอย่างอื่นแน่ ทำให้ไม่มีผู้ใดกล้ากลั่นแกล้งนาง แม้แต่ลู่เสียนเองแม้เจ็บใจแต่กลับไม่สามารถทำสิ่งใดได้ ด้วยเกรงว่าหลี่หยางจะไม่เข้าข้างตนเหมือนแต่ก่อน จำต้องเป็นกุลสตรีอยู่เช่นนี้ ด้านหนิงอวี่เมื่อว่างเว้นจากการทำความสะอาดห้องทรงอักษร นางก็มักวาดเขียนสิ่งที่ได้พบเห็นลงในสมุดภาพที่นางทำขึ้น “ทำสิ่งใดอยู่?” หลี่หยางที่เข้ามาในห้องทรงอักษรเห็นนางนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่บนโต๊ะทรงอักษรของเขา จึงคิดแกล้งให้ตกใจ หนิงอวี่เมื่อเห็นเขาเข้ามาในห้องก่อนเวลา จึงรีบลุกออกจากโต๊ะอักษรด้วยเกรงว่าองค์ชายจะทรงกริ้ว หลี่หยางกลับไม่ได้ถือสาที่นางจะใช้ของใช้ส่วนตัวของเขา แต่กลับพึงพอใจเสียมากกว่าที่นางทำตัวเคยชินกับการหยิบจับสิ่งของภายในห้องนี้ “ตัวอักษรดีขึ้นมากนี่” หลี่หยางถือวิสาสะหยิบสมุดวาดเขียนของนางขึ้นมาดู “หม่อมฉันหัวเร็วน่ะเพคะ” หนิงอวี่รีบคว้าสมุดของตนออกจากมือข

ราชสำนักซู่หนานบัดนี้เกิดความโกลาหลไม่น้อย ด้วยเรื่องน่าอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นในวันที่องค์ชายหลี่หยางดื่มยาถอนพิษหนิงเซี่ย ทำให้ฝนที่ไม่เคยตกลงผืนแผ่นดินแคว้นซู่หนานมานานถึงห้าปี กลับมาตกหนักอย่างไม่มีเค้าลางมาก่อน ขุนนางจึงแตกออกเป็นสองฝ่ายคือฝ่ายองค์รัชทายาท และฝ่ายที่ต้องการให้แต่งตั้งองค์ชายหลี่หยางขึ้นเป็นรัชทายาทแทน ด้วยเป็นองค์ชายองค์โตและเป็นผู้นำสายฝนคืนสู่แคว้นอีกครั้ง “เช่นนั้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า พิธีบูชากระบี่เทพหากองค์ชายหลี่หยางสามารถครองกระบี่เทพได้ ข้าจะยกตำแหน่งรัชทายาทให้กับเขา” ฮ่องเต้ฉินหนานประกาศกลางท้องพระโรง ทำให้เหล่าขุนนางหยุดโต้แย้งกันลงได้..........................ข่าวแต่งตั้งรัชทายาทใหม่แพร่ไปยังหมู่นางกำนัลอย่างรวดเร็ว หลายคนต่างคาดหวังว่าหลี่หยางจะสามารถครองกระบี่เทพได้ ราษฎรจะได้หลุดพ้นจากความทุกข์ยาก ด้วยบัดนี้แคว้นซู่หนานแห้งแล้ง ราษฎรอดอยาก หากไม่มีกระบี่เทพคอยปกป้องเกรงว่าแคว้นซู่หนานจะล่มสลายไปนานแล้ว ความกดดันนี้ส่งผลต่อสภาพจิตใจของหลี่หยางไม่น้อย ด้วยเขาเองไม่ได้คิดอยากจะเป็นรัชทายาท ไม่ได้อยากครองกระบี่เทพเขาเพียงอ

หนิงอวี่ยังคงทำหน้าที่เน่ยเหรินผู้ต่ำต้อยได้ดีเช่นทุกวัน พอนานวันเข้านางกำนัลคนอื่น ๆ ต่างเบื่อหน่ายที่จะกลั่นแกล้งนาง ด้วยนางไม่คิดตอบโต้ เป็นเหมือนแม่น้ำที่โยนสิ่งใดลงไปก็ได้แต่จมหาย การใช้ชีวิตในหอซักของหนิงอวี่จึงง่ายขึ้น “เน่ยเหรินหนิงอวี่ ฝ่าบาทเรียกพบที่ห้องทรงอักษร”ฝางกงกง ขันทีข้างกายฮ่องเต้ตามหานางด้วยท่าทีรีบร้อน หนิงอวี่ที่กำลังง่วนอยู่กับการซักอาภรณ์ของเหล่าราชวงศ์ เริ่มมีสีหน้ากังวล ‘เหตุใดจู่ ๆ ฮ่องเต้ถึงเรียกพบนางได้’ ถึงจะหวาดกลัว แต่หนิงอวี่ก็ยอมเดินตามฝางกงกงอย่างว่าง่าย “หม่อมฉันเว่ยหนิงอวี่ถวายพระพรฝ่าบาท” หนิงอวี่ ยอบกายถวายพระพรตามธรรมเนียม พลางสายตานางกลับมองเห็นองค์ชายเฟยหยางที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะอักษร นางรู้ได้ทันทีว่าต้องเกี่ยวข้องกับบทความที่นางเขียนแน่ “เจ้าเป็นคนเขียนบทพรรณนาความงามให้องค์ชายเฟยหยางใช่หรือไม่” ฮ่องเต้ตรัสถามโดยไม่แสดงอาการใด ๆ “เพคะ” หนิงอวี่ไม่คิดปิดบัง ด้วยฮ่องเต้ต้องซักถามองค์ชายเฟยหยางอย่างแน่ชัดแล้ว “เจ้าไปเรียนรู้การกล่าวพรรณนาเ

หนิงอวี่ยกหนังสือที่อยู่ในมือขวางการจ้องมองของหลี่หยาง นางมิอาจจะทนต่อการจ้องมองอย่างลึกซึ้งนั้นของเขาได้ “องค์ชาย นี่หออาลักษณ์โปรดสำรวมด้วย” หนิงอวี่ตำหนิหลี่หยางกลาย ๆ “เช่นนั้นกลับตำหนักเผิงซีเถอะ ข้าจะได้ไม่ต้องสำรวม”หลี่หยางกล่าวพลางดึงหนังสือให้มือของนางออก หนิงอวี่จ้องมองคนที่อยู่เบื้องหน้าด้วยใบหน้าบึ้งตึง ทำให้หลี่หยางยอมปล่อยนางอย่างว่าง่าย เกรงว่านางจะเคืองจนไม่กลับไปตำหนักกับเขาแต่โดยง่าย “องค์ชายโปรดอภัย หม่อมฉันไม่คิดจะกลับไปตำหนักเผิงซี” หนิงอวี่กล่าวในสิ่งที่เขาไม่อยากจะฟัง “เหตุใดไม่กลับไป? ตอนนี้ข้าก็สามารถปกป้องเจ้าได้แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัวสิ่งใดอีก” แววตาของหลี่หยางเต็มไปด้วยความดื้อรั้น “เหตุใดองค์ชายต้องปกป้องหม่อมฉันด้วย?” นางอยากรู้ว่าตนเองเป็นสิ่งใดในใจเขากัน “ข้า............” หลี่หยางนิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่รู้จะให้คำตอบอย่างไรกับนางดี นางสำคัญอย่างไรในใจเขากันแน่ “ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายของข้า” คำตอบของหลี่

หลี่หยางอารมณ์ขุ่นเคืองอย่างยิ่ง เมื่อเห็นบุรุษอื่นออกตัวปกป้องหนิงอวี่อย่างเปิดเผยเช่นนั้น ก่อนหน้านี้เป็นไป๋มู่เฉินที่คอยปกป้องนางเสมอ ทั้งที่แต่ก่อนคนที่เขามักใส่ใจคือลู่เสียน มาครั้งนี้กลับเป็นน้องต่างมารดาของเขาเองจ้าวเจี้ยนหยางที่ออกตัวปกป้องนาง ถึงขั้นกล้าตำหนิว่าที่ชายาของตนอย่างฟางเซียนต่อหน้าคนอื่นได้ ความโกรธเคืองนี้ทำให้ตลอดทั้งวัน เขาไม่สามารถอ่านตำราคุณธรรมของกษัตริย์ได้เข้าใจแม้แต่น้อย “ถงอู่ไปตามหนิงอวี่มา บอกข้ามีคำประกาศให้นางคัดลอกเพื่อแจ้งราษฎรแต่ละหัวเมือง” หลี่หยางที่ไม่อาจทนต่อความอึดอัดภายในใจได้อีกต่อไป กำชับให้องครักษ์พาตัวนางมาในทันที ด้านหนิงอวี่ที่พึ่งเสร็จงานจากหออาลักษณ์ เตรียมกลับเรือนนอนนางกำนัล กลับเจอถงอู่ยืนดักรออยู่ “แม่นางเว่ย องค์ชายเรียกพบตรัสว่าให้เจ้าคัดลอกคำประกาศแจ้งราษฎรแต่ละหัวเมือง” ถงอู่ถ่ายทอดคำสั่ง “ดึกแล้ว รบกวนท่านแจ้งรัชทายาท พรุ่งนี้ข้าจะไปพบที่ตำหนักตั้งแต่เช้า” หนิงอวี่ที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันคิดอยากพักผ่อนแล้ว “เกรงว่าจะทำเช่นนั้นไ