All Chapters of รักนี้ ที่มอดไหม้: Chapter 41 - Chapter 50

หมอเผย อดีตหมอหลวงที่เคยดูแลอดีตรัชทายาทจิ้นหนานไม่รอช้า รีบน้ำปิ่นที่ปักกลางอกหลี่หยางออก เลือดพุ่งออกมาตามแรงดึงผ้าขาวมากมายถูกใช้ห้ามเลือดที่บัดนี้ย้อมกลายเป็นสีแดงทั้งผืน บุรุษที่นอนอยู่บนเตียงดวงตายังปิดสนิท มีเพียงเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมบ่งบอกว่าเจ้าตัวเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด บัดนี้หมอเผยพันแผลให้องค์รัชทายาทเรียบร้อย พลางหันมาถามถงอู่อย่างคุ้นเคย “เกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายกันแน่” หมอเผยปาดเหงื่อที่ไหลท่วมหน้า บงบอกว่าการรักษานี้ยากเย็นไม่น้อย “ข้าปักปิ่นลงที่กลางอกเขาเจ้าค่ะ” หนิงอวี่ที่รู้สึกผิดตอบคำถามนั้นแทนถงอู่ แม้นางจะไม่รู้ว่าชายชราคนนี้เป็นใครแต่หากเขาช่วยหลี่หยางไว้ นั่นแสดงว่าเขาเป็นคนดี เผยซื่อจ้องมองถงอู่เพื่อขอคำตอบ อีกฝ่ายได้แต่พยักหน้ารับให้อีกฝ่ายรับรู้ จากนั้นทั้งสองถอยออกนอกห้องไปปล่อยให้หนิงอวี่เฝ้าอาการหลี่หยางที่บัดนี้พ้นขีดอันตรายแล้วเพียงลำพัง หนิงอวี่จ้องมองใบหน้าขาวซีดด้วยความเจ็บนั้น ในหัวมีเรื่องให้คิดมากมาย ภาพบุรุษที่อยู่เบื้องหน้าที่มักทำตัวเย็นชาแต่เวลาจ้องมา

รถม้าถูกบังคับให้วิ่งด้วยความเร็วผ่านหุบเขาน้อยใหญ่ สายตาหลี่หยางจ้องมองผ่านหน้าต่างไปยังเบื้องหน้า ภายในรถม้าไร้เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงถงอู่ที่บังคับให้อาชาวิ่งอย่างไม่หยุดหย่อน หากแต่กว่าจะถึงเมืองหลวงยังใช้เวลาเกือบครึ่งวัน หลี่หยางลงจากรถม้ารีบมุ่งตรงไปยังตำหนักเฉวียนชิงโดยมีหนิงอวี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่ด้านหลัง รอบตำหนักทหารองครักษ์เฝ้าประจำการอย่างแน่นหนา เหล่าทหารล้อมวังตรวจตราอย่างเข้มงวด บ่งบอกให้หลี่หยางรู้ว่าบัดนี้ฝ่าบาทใกล้สวรรคตเต็มที ภายในตำหนักเหล่าขุนนางยืนรอฟังพระอาการด้วยใบหน้าวิตกกังวล พอเห็นรัชทายาทเดินเข้าตำหนักจึงพากันหลีกทางให้อย่างรู้งาน หลี่หยางเข้าไปยังห้องบรรทมที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นยาหลากหลายชนิด ฮองเฮาทรงกันแสงอยู่ข้างแท่นบรรทม มีเจี้ยนหยางที่ดวงตาแดงก่ำคอยปลอบพระทัย หมอหลวงหลายคนผลัดเปลี่ยนกันตรวจพระอาการ “เสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หยางแม้ไม่ได้สนิทกับฮ่องเต้ด้วยอยู่นอกวังจนเติบใหญ่ พึ่งรู้ชาติกำเนิดได้ไม่นานความผูกพันไม่ได้มากเท่าเจี้ยนหยางแต่ด้วยเลือดเนื้อเขาเองก็เสียใจไม่น้อย “ฝ่าบ

หลี่หยางพึ่งขึ้นครองราชย์ได้เพียงวันเดียวราชกิจยังมิได้เรียนรู้ กลับมีข่าวแคว้นซีหนานที่อยู่ติดกับซู่หนานทางตอนใต้ ยกทัพมาประชิดเมืองเทียนเถา เมืองหน้าด่านของซู่หนานด้วยกำลังพลนับแสนนายบัดนี้ภายในท้องพระโรงเหล่าขุนนางต่างถกเถียงเรื่องการเดินทัพ ความเห็นของฝ่ายบุ๋นกับฝ่ายบู๊ขัดแย้งมิอาจหาทางออกร่วมกันได้“ทูลฝ่าบาท เราควรส่งแม่ทัพและทหารไปปกป้องชายแดนฝั่งซีหนานเพิ่มพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพโจวผิงร้องขอ“ซู่หนานพึ่งฟื้นตัวได้ไม่ถึงปี จะเกณฑ์กำลังไพร่พลจากไหนมาร่วมทัพเล่า” เสนาบดีสุ่ยโต้แย้ง“เช่นนั้นย้ายทหารจากเทียนกั๋วไปเสริมทัพได้หรือไม่” เจ้ากรมโยธาเสนอ“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร หากเทียนกั๋วคิดโจมตีเล่า ถึงแม้ตอนนี้เราจะร่วมมือด้านการค้ากับเทียนกั๋วแต่จะชะล่าใจไม่ได้” รองแม่ทัพเจียวซื่อข่ายโต้แย้ง“เช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า ทหารในเมืองหลวงมีเพียงสามหมื่นนายเท่านั้น” เจ้ากรมพิธีการกล่าวด้วยความกังวล“ข้าจะนำทัพเอง” หลี่หยางที่นิ่งฟังมานาน กล่าวขัดการโต้เถียงของทั้งสองฝ่าย“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ หากฝ่าบาทนำทัพเองแล้วเมืองหลวงจะทำเช่นไร” เจ้ากรมพิธีการทูลคัดค้าน“ให้องค์ชายเจี้ยนหยางกับสุ่ยไทเฮ

หลี่หยางยังคงเฝ้ามองการบำเพ็ญของหนิงอวี่เพื่อปลอบประโลมกระบี่เทพ ครั้งนี้นางใช้เวลาหลายชั่วยามกว่าจะทำให้ดวงจิตกระบี่เทพสงบลงได้ เหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมบ่งบอกว่าเจ้าตัวเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย “หนิงอวี่ เป็นอย่างไรบ้างเหนื่อยมากใช่หรือไม่” เมื่อหนิงอวี่ลืมตาขึ้น หลี่หยางก็รีบเข้าไปประคองในทันที “หม่อมฉันทนไหวเพคะ” นางยังคงยิ้มกว้างให้เขา แม้ใบหน้าตอนนี้ดูซีดเซียวเพียงใดก็ตาม “เช่นนั้นพักผ่อนก่อนเถิด พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับวัง” “อือ” นางพยักหน้าเชื่อฟังร่างบางถูกช้อนขึ้นวางไว้บนเตียงนอน เพียงไม่นานหนิงอวี่ก็เข้าสู่นิทราอย่างรวดเร็ว จนทำให้หลี่หยางประหลาดใจว่าเหตุใดถึงหลับได้ง่ายดายเช่นนี้ ตลอดเส้นทางในการเดินทัพกลับเมืองหลวง หนิงอวี่เอาแต่หลับเป็นส่วนใหญ่ ทำให้หลี่หยางที่นั่งอยู่ด้านข้างหวาดกลัวภายในใจโดยที่เจ้าตัวไม่สามารถหาเหตุผลได้ ทำได้เพียงเป็นหมอนให้นางหนุนตลอดทาง “หนิงอวี่ถึงวังแล้ว เจ้าตื่นเถิด” เสียงทุ้มต่ำเจือไปด้วยความห่วงใยปลุกนางให้ตื่นจากนิทรา หนิงอวี่ปรือตา

แม้การรอดพ้นจากความตายของหนิงอวี่จะเป็นความปรารถนาเดียวของหลี่หยาง แต่การสูญเสียกระบี่เทพก็ทำให้ราชสำนักเกิดข้อพิพาทอีกครั้ง ขุนนางฝ่ายเสนาบดีสุ่ยไม่พอใจกับการสูญเสียนี้ “บัดนี้สูญเสียกระบี่เทพแล้ว หากแคว้นอื่นมารุกรานจะทำเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีสุ่ยทูลถามอย่างไม่เกรงกลัว “ก็นำทหารออกสู้รบอย่างไรเล่า” แม่ทัพหู่โต้แย้งแทนฮ่องเต้ “กระหม่อมมิเห็นด้วยที่ฝ่าบาทนำกระบี่เทพแลกกับการคืนชีพฮองเฮา ถึงอย่างไรพระองค์ควรเห็นราษฎรมาก่อน” รองเจ้ากรมโยธาเสี่ยงตายทูลทัดทาน “เช่นนั้นรองเจ้ากรมโยธาเห็นผู้ใดเหมาะสมที่จะเป็นฮ่องเต้กว่าเราก็เสนอมาเถิด ข้าไม่มีวันนำชายาของตนแลกกับสิ่งใดทั้งสิ้น”หลี่หยางกล่าวอย่างไม่ถือโทษ แต่น้ำเสียงนั้นกลับหนักแน่นจนใต้เท้าฉีไม่กล้ากล่าวต่อ “ข้าจะปกป้องแคว้นด้วยกำลังที่ข้ามี หาใช่อาวุธเทพที่ต้องแลกด้วยชีวิตฮองเฮาหรือผู้ใด หากใต้เท้าฉีคิดว่าข้าไม่เหมาะสมโปรดเสนอฮ่องเต้พระองค์อื่น” สายตาเยือกเย็นมองไปยังรองเจ้ากรมโยธา ฉีเหิงรองเจ้ากรมโยธาเมื่อเห็นฝ่าบาททรงกริ้วก็หัน