All Chapters of คุณหนูบอบบางเยี่ยงข้าจะสังหารผู้ใดได้: Chapter 11 - Chapter 20

ห้าวันต่อมา เมืองหลวง ณ จวนจิ้งอ๋อง ลู่หย่งไท้ ฟังคำบอกเล่าของขันทีชรา ที่นำพระดำรัสขององค์ฮ่องเต้ มาถ่ายทอดให้เขาได้ฟัง ว่าเวลานี้ร่างกายของว่าที่พระชายา อ่อนแอเกินจะเดินทางไกล จึงขอเลื่อนการเดินทางออกไป จนกว่านางจะมีสุขภาพที่แข็งแรงมากพอ ซี่งมิอาจกำหนดได้ว่าจะกี่เดือนหรือกี่ปี ซึ่งเขาก็หาได้รู้สึกไม่พอใจอันใด เพราะหากจะว่ากันไปตามความเป้นจริงแล้ว นางถือว่ายังเด็กนัก หากต้องเข้ามาแบกรับเรื่องราวต่างๆ ในฐานะพระชายา ต่อให้ไม่ต้องทำงานหนักอันใด แต่ความกดดันของสังคมสวมหน้ากาก คงทำให้นางที่ยังอ่อนต่อโลกแบกรับไม่ไหว “ท่านอ๋อง เรื่องนี้มีสิ่งใดต้องการแย้งหรือไม่ขอรับ” ขันทีเฒ่าเอ่ยถามพระนัดดาในองค์ฮ่องเต้ ด้วยเขาไม่อาจคาดเดา ความรู้สึกของลู่จิ้งอ๋องได้จากแววตาหรือสีหน้า เพราะคงมีเพียงความเรียบเฉยเท่านั้น ที่เขาได้เห็นในตอนนี้ “ตามนั้น นางยังเด็กอยู่มาก หากจะห่างอกพ่อแม่ ก็คงไม่ดีต่อนางเท่าใดนัก ข้าหาได้ขัดข้องต่อเรื่องนี้” อ๋องหนุ่มที่พอจะรู้เรื่องบางอย่างมาจากชายแดนแล้ว ไม่คิดที่จะเร่งเร้าสิ่งใดให้ยุ่งยาก เพราะเขาเองก็อยากรู้เช่นกัน ว่าตอนนี้คนใน

หนึ่งปีต่อมา ณ ตลาดเมืองชายแดนตะวันตก หลินมู่เสวี่ยที่ตอนนี้ มีร่างกายที่อิ่มเอิบ มีน้ำมีนวล ไม่ผอมแห้งเช่นแต่ก่อน หญิงสาวกำลังเดินชมสินค้าต่างๆ ที่ชายเมืองนำมาขาย เพื่อหารายได้ ก่อนที่สายตาของนาง จะไปสะดุดกับเด็กชายคนหนึ่ง ที่ในมือถือมีดเอาไว้แน่น ดวงตาที่เด็กคนนั้นจับจ้องไป คือชายหญิงและเด็กวัยใกล้เคียงกันคนหนึ่ง แววตาของเด็กชาย มันเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น หมับ! แล้วก่อนที่เด็กชายในชุดมอซอ จะทันได้วิ่งเข้าหาคนทั้งสาว หญิงสาวได้พุ่งเข้าไปรวบกอดร่างน้อยนั้นเอาไว้เสียก่อน เด็กชายพยายบามที่จะดิ้นรนให้หลุด แต่เหมือนเขาจะสู้แรงของหญิงสาวไม่ได้เลย “เจ้ากำลังคิดจะทำเรื่องโง่ ๆ อย่างนั้นหรือ...” หลินมู่เสวี่ยเอ่ยถามคนที่ยังดิ้นขลุกขลัก อยู่กับกายของนาง “ถึงจะโง่แล้วอย่างไร ถึงยังไงชีวิตข้ามันก็ไม่มีค่าอันใด ที่จะให้อยู่ต่อบนโลกนี้แล้ว” น้ำเสียงที่มุ่งมั่นนั้น ทำให้หญิงสาวนึกถึงน้องชายในชีวิตเดิม หลีเสวียนก็แบบนี้ แม้อายุจะยังน้อยก็เลือกจะสู้มากกว่าถอย แต่นี่คือความโง่เขลาอย่างแท้จริง เด้กคนนี้ต้องพบเจอสิ่งใดมา หาไม่คงมิเช่นนี้ “กว่าจะได้เก

จวนแม่ทัพตะวันตก ใช้เวลาเพียงไม่นาน รถม้าคันใหญ่ได้หยุดลงยังหน้าจวนหลังใหญ่ เจียงสวี่เปิดม่านออกมองไปข้างนอก เด็กชายถึงกับตาโต เมื่อเห็นว่าบ้านของพี่สาวคนใหม่ มันใหญ่โตโอ่อ่ายิ่งนัก “บ้านของท่านหรือพี่หญิง” เจียงสวี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียง ติดจะขลาดกลัวอยู่ไม่น้อย มันใหญ่โตกว่าบ้านเขานับสิบเท่าเลยกระมัง “บ้านของท่านพ่อท่านแม่ข้าต่างหาก เร็วเถอะเรารีบลงจากรถม้า เข้าบ้านกันดีกว่า” หญิงสาวรู้ดีว่าเจียงสวี่ กำลังกลัวว่านางหลอกลวงเขา ตัวแค่นี้ต้องผ่านเรื่องร้าย ๆ มาไม่น้อยเลย “แล้วพวกเขาจะยอมรับข้าจริงหรือขอรับ” “อยู่ที่ตัวเจ้า ว่าอยากที่จะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวหรือไม่” หญิงสาวยื่นมือไปตรงหน้าของเจียงสวี่ พร้อมกับไหวไหล่น้อย ๆ เด็กชายเงียบไปเล็กน้อย เขามีทางเลือกด้วยหรือ ในเมื่อชีวิตเขาตอนนี้ ไม่มีที่ให้ไปพึงพาได้ บ้านที่เคยมีก็ถูกยึดเอาไปแล้ว ถ้าเขาไม่ลองที่จะเสี่ยง คงยากจะรอดไปจนโตอย่างแน่นอน เด็กชายยื่นมือไปคว้าจับมือของพี่สาว ที่ยื่นมาหาเขาอยู่ตรงหน้า สองพี่น้องพากันก้าวลงจากรถม้า และเพียงลงมายืนมองป้ายหน้าจวนให้ช

“เราคงต้อวรักษาสภาพจิตใจเขาให้ดี ส่วนเรื่องการแก้แค้น เขาจะยังจดจำมันมิปล่อยวาง ข้าคงต้องเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ สำหรับเรื่องนี้ หากรอเวลานานไป เขาอาจจะทำสิ่งที่โง่เขลาเอาได้” เมื่อนึกถึงคำพูดของน้องชายคนใหม่ นางก็มิอาจละเลย เพียงเพราะให้ที่พักพิงเขาอย่างสมบูรณ์ ต้องสอนให้เขาเหนือกว่าบิดาเขา ทั้งสติปัญญาและจิตใจ เขาจึงจะไม่พาตัวเอง ไปอยู่ในจุดที่ไร้หนทางหวนคืน “ก่อนอื่น...ต้องให้ข้าน้อยประเมินจิตใจเขาก่อนขอรับ” ทุกสายตาหันมองไปที่คนพูด ความงามที่แม้แต่เจ้าของเรือน ยังต้องยอมให้หลายส่วน ได้ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มพิฆาตใจผู้มอง เกาจูเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับสหาย แล้วค้อมหัวให้แก่นายสาว หน้าที่ของพวกเขาคือตามติดดุแลคุณหนู วันนี้ในเรือนมีสมาชิกเพิ่มเข้ามา มีหรือพวกเขาจะไม่มารวมตัวกันหารือ เพื่อจัดระบบของเรือนให้เป็นระเบียบดังเดิม “วันนี้ท่านไปที่ใดมาเจ้าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามผู้มาใหม่ บุรุษที่งดงามกว่าอิสตรี หมอประจำตัวของนาง ที่จับพลัดจับพลู มาเป็นนายบ่าวกันโดยบังเอิญ และอยู่ร่วมกันมาขวบปีแล้ว “หาสมุนไพรมาปรุงยาสิขอรับ อีกไม่กี่ปีเราต้องเข้าเมืองห

ยามสายวันถัดมา หลินมู่เสวี่ยได้นั่งอยู่หลังม่านสีหวาน ภายในห้องสอบสวนของเรือน แม้ปากจะบอกมิสนใจ แต่อย่างไรเสียนางก็คงพลาดเรื่องราวนี้ไม่ได้เสียแล้ว เพราะมีการบ่งชี้ว่าคนลงมือนั้น หาได้อยู่ไกลตัว นับว่ากล้าไม่น้อยเลย “พวกเจ้าคิดว่าจับข้าไว้เยี่ยงนี้ แล้วข้าจะบอกความจริงอย่างนั้นหรือ” “ก็ไม่ได้คาดหวัง แต่ข้ามั่นใจว่าทำให้เจ้าพูดได้” เฉากวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นเยียบ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะ ที่มีอาวุธและอุปกรณ์หน้าตาแปลกประหลาดมากมาย วางเรียงกันอยู่ ชายหนุ่มค่อย ๆ ลูบมือไปบนสิ่งเหล่านั้นอย่างช้า ๆ ราวกับกำลังตัดสินใจ ว่าจะใช้อันไหนดี สองนกต่างถิ่น ที่กล้ารับงานไกล ต่างรู้ดีว่านั้นคือสิ่งทรมาน เมื่อถูกจับได้แน่นอนว่าพวกเขา เตรียมใจเรื่องนี้เอาไว้แล้ว แต่น่าเสียดายที่ยาพิษ ซึ่งฝังไว้ในฟันถูกเอาออกไปเสียแล้ว หาไม่พวกเขาคงเลือกที่จะตาย มากกว่ายอมถูกทรมาน จนสุดท้ายความจริงเปิดเผย ซึ่งนั่นหมายความว่ารอดไปก็ไม่ต่างจากตาย “เจ้ารับงานจากคนที่อยู่ในเมืองนี้ แต่เจ้ามาจากทางไกล ไยไม่ใช้เวลาศึกษาผู้ที่เจ้าต้องการลงมือให้ดีก่อนเล่า” เฉากว