All Chapters of คุณหนูบอบบางเยี่ยงข้าจะสังหารผู้ใดได้: Chapter 31 - Chapter 40

จากคราแรกคือการหยั่งเชิง บัดนี้บรรยากาศรอบด้าน คือความตึงเครียด ที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ทหารที่ติดตามมากับรถม้า เริ่มขยับเคลื่อนย้ายไปอยู่ด้านหลัง คงไว้เพียงชายหนุ่มบนอาชาสีขาวปลอด ซึ่งยังคงไม่ได้คิดที่จะลงมายืนบนพื้น คนขับรถม้าและชายสวมหมวก ก็ยังคงไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ต่อความตึงเครียดนี้ รวมถึงหญิงสาวทั้งสอง และองครักษ์หนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นาง ทุกคนทำเหมือนกลุ่มคนเบื้องหน้า เป็นสิ่งที่รู้อยู่แล้วว่าต้องมา คนที่แอบอ้างว่ามาจากจวนอ๋อง ต่างพากันชักอาวุธออกจากฝัก เมื่อเห็นแล้วว่าอีกฝ่าย รู้ทุกอย่างกระจ่างแล้ว ว่าพวกตนหาใช่คนของจวงลู่อ๋อง สมแล้วกับเป็นสกุลแม่ทัพ ไม่มีสิ่งใดหลุดรอดสายตาไปได้เลยจริง ๆ นางมิได้คิดจะไปอาราม หรือเข้าเมืองหลวง อย่างที่เขาคิดแต่แรก ทว่ามันคือกลลวงให้พวกเขาตกลงไปในหลุมพราง “สกุลหลินไม่ธรรมดาจริง ๆ”ชายแปลหหน้าเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงเยาะหยันตนเอง ที่ลำพองใจว่าหลอกคนจวนแม่ทัพสำเร็จ แต่มันหาใช่อย่างที่คิด เพราะคนที่ติดกับดัก ขึ้นเขาเองต่างหาก ไม่แปลกใจเลนว่าทำไม เมื่อปีก่อนนั้นจึงเกิดความล้มเหลวในภารกิจ“ขอบคุณที่ชม”เสียงนั้นหาใช้คนที่กำลังเผชิญห

ชายแปลกยกยิ้มเย้ยหยัน ให้กับความผยองอันโง่เขลาของตนเอง เขามั่นใจว่าแผนการไร้ข้อผิดพลาด แต่สุดท้ายความตายคือคำตอบของเขา ดวงจากแววตาของแม่ทัพซ้ายหลินแล้ว เขายากนักจะรอดพ้นไปได้ “หึ ๆ สุดท้ายข้าก็ทำไม่สำเร็จ” เอ่ยจบก็หลับตาลง เพื่อยอมรับในชะตาของตนเอง กฎของเรื่องเหล่านี้ หากพลาดพลั้ง ความตายคือคำตอบสุดท้าย “เจ้ารู้จุดจบทุกอย่างดี แต่ก็ยังเลือกที่จะทำเพียงเพราะเงิน ฮึ! หนทางทำกินมีมากมาย แต่เจ้าก็ยังเลือกที่จะเป็นคนในความมืด เช่นนั้นอย่าได้กล่าหาว่าข้าใจดำเลย” “พี่ใหญ่ โปรดยั้งมือก่อนเจ้าค่ะ” แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ลงมือ เสียงของน้องสาวดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน หลินเสวี่ยหลง หันกลับไปมองยังรถม้าของน้องสาว จึงได้เห็นว่านางกำลังก้าวลงมา เขาจำต้องนิ่งรอน้องสาว ก่อนจะหันกลับไปมองยังตัวคนร้าย ที่ตอนนี้ก็ได้ลืมตาจับจ้องไปที่หลินมู่เสวี่ยเช่นกัน “คุณหนูหลิน มีสิ่งใดจะกล่ากับข้าหรือ” ชายนักฆ่ารู้ดีว่าหญิงสาว ไม่มีทางเมตตาปล่อยให้คนเยี่ยงเขารอดไปได้ แม้นางอายุจะยังน้อย แต่แววตาที่ไม่กริ่งเกรงต่ออันตราย มันคือแววตาของผู้ที่สามารถลงมือ ต่อผู้ท

หกปีต่อมา เส้นทางสู่เมืองหลวง รถม้าคันหรูที่ไม่ได้มีตราประทับ ว่าเป็นของสกุลใด กำลังเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางอันเปล่าเปลี่ยว อย่างเอื่อยเฉื่อย ราวกับไม่คิดรีบร้อนไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง หญิงสาวในชุดสีม่วงดำ เหลือบตามองไปยังเด็กหนุ่มในวัยสิบสี่ เจ้าตัวแสบที่ร่ำร้องอย่างจะนั่งบนหลังม้า ทั้งที่ตนเองสำอางเหลือเกิน “พี่หญิงมองข้าเช่นนี้ กำลังคิดสิ่งใดอยู่ขอรับ”หลินเสวียน เงยหน้าจากตำรา เอ่ยถามพี่สาวที่กำลังมองเขาอยู่ และที่เขารู้ว่าพี่สาวมองอยู่ เพราะตัวเขาเอง ก็แอบชำเลืองมองพี่สาวอยู่บ่อยครั้ง เพื่อรอฟังว่านาง จะยินยอมให้เขานั่งบนหลังม้า ท่ามกลางธรรมชาติรอบด้านได้เมื่อใด “อีกไม่กี่ชั่วยาม เราจะเข่าสู่เขตเมืองชุ่ยแล้ว เจ้าอยากไปไหว้ท่านยาย กับมารดาของเจ้าหรือไม่” หญิงสาวรู้ดีว่าตอนนี้ ครอบครัวบิดาแท้ ๆ ของน้องชาย กำลังตกอยู่ในสภาพเช่นไร คนที่ช่วงชิงทุกอย่างของผู้อื่นมาเป็นของตน ทว่ากลับไร้ความสามารถที่จะดูแล ย่อมมิอาจรักษาสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ได้นาน หากในไม่ช้าน้องชายปรากฏตัวต่อหน้าคนเหล่านั้น เกรงว่าคงวุ่นวายมิรู้จบ แต่เรื่องนี้นางจะปล่อยให้น้องชาย ตัดสินทุก

“เจ้าไปไม่ได้”เขารีบเอ่ยห้ามปรามน้องชายภรรยา แต่พอเห็นสายตาของอีกฝ่าย มันทำให้เขารบรู้ได้ในทันที ยากนักที่จะรั้งเอาไว้ได้ แต่อย่างไรเขาก็ต้องทำ “ทำไม! หรือพี่เขยกลัวจะเสียตำแหน่งไป” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจเท่าใดนัก เพราะเขาไม่เคยได้รับตำแหน่งใด ๆ เลยในชุมโจร เพียงเพราะพี่เขย มักจะคอยขัดขวางอยู่ตลอด ครั้งนี้เขาอยากที่จะแสดงฝีมือบ้าง ถึงจะไม่ได้รับตำแหน่งใด แต่มันคือการแสดงความกล้า ดีกว่าอยู่ใต้เงาของพี่เขยไปตลอด “ข้าไม่เคยกลัวเสียตำแหน่ง แต่ข้ากลัวเสียภรรยาของข้าไป เพียงเพราะความกระหายอยากของเจ้า”นี่มิใช่เรื่องโกหก เพราะภรรยาของเขานั้น มีน้องชายเพียงคนเดียว นางจึงรักและห่วงน้องชายเป็นที่สุด หากเขาละเลยการปกป้องคนตรงหน้าไป ยากนักที่นางจะให้อภัยเขา “นั้นมันเรื่องของท่าน ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า!” เอ่ยจบชายหนุ่มได้สะบัดแขน จนหลุดพ้นจากมือของพี่เขย แล้วก้าวตามเหล่าสหาย ที่เลือกข้างของบุตรชายท่านผู้นำไป หัวหน้าโจรทำได้เพียงมองตามแผ่นหลัง น้องชายภรรยาไป เขาถือว่าทำดีที่สุดแล้ว ในการปกป้องน้องชายภรรยา แต่จะให้เขาเอาทั้งชีวิตไปทิ้งเพียงเพราะควา

“แต่จ้วนหลาง” หลังจากล่าถอยออกห่างการต่อสู้ หัวหน้ากลุ่มโจร ถึงกับทรุดกายลงนั่ง อย่างคนที่กำลังมีเรื่องหนักใจอย่างที่สุด “เขามิเคยเห็นท่านในสายตาสักครั้ง แบบนี้ก็สมควรแล้ว ท่านปกป้องเขามาทั้งชีวิต เพราะเขามองท่านเป็นศัตรูมาตลอด หาใช่ครอบครัวเลยนะขอรับ” ลูกน้องคนเดิม เอ่ยตามที่เขาเห็นมาตลอด ถึงพฤติกรรมของจ้วนหลาง่ไม่เคยให้ความเคารพต่อท่านหัวหน้า มิว่าในฐานะผู้นำ หรือฐานะพี่เขย ครั้งนี้ท่านหัวหน้าเองก็ได้ห้ามปรามแล้ว แต่เมื่อไม่ฟัง จ้วนหลางก็สมควรได้รับผลตามความดื้อดึงนั้น “...” หัวหน้าโจรได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ มันคือเรื่องจริง ตามที่ลุกน้องของเขาว่ามา น้องชายภรรยาไม่เคยมองว่าเขาคือคนใสครอบครัว ไม่เว้นแม้แต่ภรรยา ที่มักจะมองเขาไร้ทางเลือก สิ่งใดต้องเกิดก้คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม เมื่อนึกได้ดังนั้น เขาจึงลุกขึ้นยืน แล้วพาคนที่เหลือก้าวเดิน กลับสู่ชุมโจร ในเมื่อใครที่กระหายในชื่อเสียง ก็ปล่อยให้ได้รับสิ่งที่ควรเกิดด้วยตนเอง เขามิใช่ไร้ฝีมือ จนยอมเป็นแค่หัวรอง รองจากผู้นำ แต่เพราะเขามองว่าการรับผิดชอบชีวิตคน มันน้อยกว่าคนที่เป็นผู้นำ เขาจึงไม่คิดช