All Chapters of คุณหนูบอบบางเยี่ยงข้าจะสังหารผู้ใดได้: Chapter 21 - Chapter 30

“ข้าชักอยากเห็นหน้าคุณชายน้อยเสียแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวแสดงท่าทีสนใจ ในตัวสมาชิกใหม่ของครอบครัวหลิน เพราะถ้านางให้ความสำคัญกับเขาได้ การจะมาที่บ่อยครั้ง ย่อมเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก “อ้าว...นั่นอย่างไรเล่า มาพอดีเลย” หลินฮูหยิน ส่งยิ้มให้แก่บุตรชายคนเล็กที่เดินมาหยุดอยู่หน้าประตู และนั่นทำให้ฉีหลัน หันไปมองในทันที หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่ยังคงเป็นเด็ก แบบนี้ยิ่งดีต่อนางเลย เพราะถ้าทำให้เด็กชายชื่นชอบในตัวนาง ย่อมส่งผลต่อความสัมพันธ์ของนางกับหลินเสวี่ยหลง “เสวียนเอ๋อร์ มานั่งข้าง ๆ แม่นี่มา” หลินฮูหยินเรียกบุตรชาย ก่อนจะบอกให้เขามานั่งข้าง ๆ ตนเอง นางผ่านชีวิตมาไม่น้อย มีหรือจะมองเจตนาของฉีหลันไม่ออก แค่นางยังไม่อยากที่จะออกตัวให้เกินงาม เรื่องของหนุ่มสาว ก็ควรให้หนุ่มสาวจัดการกันเอง ส่วนนางนั้นมีหน้าที่สนับสนุนลูก ๆ อยู่เบื้องหลัง “นี่หรือน้องเสวียนเอ๋อร์ หน้าตาน่าเอ็นดูนัก” หญิงสาวแสร้งชื่นชมเด็กชาย ทั้งที่ในใจนั้น รู้สึกเดียดฉันท์อีกฝ่าย ทุกคำพูดและสายตาของฉีหลัน หาได้หลุดรอดการจับจ้องอย่างแนบเนียนของห

หลินมู่เสวี่ย คลี่ยิ้มน้อย ๆ เหมือนคนร้ายจะรู้ตัวแล้ว ยังก่อนนางไม่รีบร้อน แค่อยากต้อนจนแกะตัวน้อย หวาดกลัวจนสุดขีดเสียก่อน คนเรามีความรักไม่ผิด แต่ผิดที่ลงมือกับคนที่ไม่รู้เรื่องอย่างไร้เหตุผล เช่นนั้นยามถูกสะท้อนกลับ ก็ต้องทนรับแรงกระแทกนั้นได้ หลินเสวี่ยหลงเลี้ยงดูเจ้าของร่างมาตั้งแต่ยังเยาว์ ย่อมรักในตัวน้องสาวมากอยู่แล้ว แต่ฉีหลันกลับมองว่าเป็นความรักเกินพี่น้อง วันนี้คงเห็นแล้วว่าคิดผิด แต่โอกาสนางคงไม่อาจมอบให้เช่นกัน ในเมื่อกล้าลงมือกับนาง ก็ต้องรู้ผลลัพธ์อยู่แล้วหากทำพลาด หลินมู่เสวี่ย คีบอาหารให้พ่อแม่ รวมถึงว่าที่พี่สะใภ้ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เชิญชวนแขกสกุลฉีบ้าง เพื่อไม่เป็นการหมางเมินจนเสียมารยาท ส่วนพี่ชายของนางนั้น มิเคยคิดที่จะเปิดโอกาสใด ๆ ให้แก่ฉีหลันอยู่แล้ว ดังนั้นความใส่ใจ จึงไม่กระเด็นกระดอนไปถึงฉีหลันแม่เศษเสี้ยว หากพี่ชายของนางรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง นกพลัดถิ่นที่ล่วงล้ำข้ามเส้นมาที่เรือนของนาง ฉีหลันคงไม่อาจลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนี้ได้อย่างแน่นอน มื้อเที่ยงเป็นไปอย่างครื้นเครง เฉพาะคนในบ้านและจ้งเสียนฮวา ทว่าคุณหนูฉีนั้น กลับรู้สึกต่างออกไปอย่าง

ณ ห้องหนังสือ เรือนซ่างจื่อ เจียงกั๋วกง นั่งเงียบฟังรายงานจากพ่อบ้าน ที่นำเรื่องจากเรือนหลักมาบอกเขา ตามคำสั่งที่ให้ไปสังเกตการณ์ แล้วกลับมารายงานสิ่งที่เกิดขึ้น และดูเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้น จะลุกลามไปไม่น้อยเลย แต่ถึงอย่างไรเขาก็คือลูก จะมีตำแหน่งสูงแค่ไหน ก็ต้องเคารพพ่อแม่ ยิ่งตำแหน่งสูงแค่ไหน ถ้าไม่กตัญญู ตำแหน่งต่าง ๆ อาจหายไปดั่งสายลมก็เป็นได้ ในเมื่อมารดาตัดสินใจแบบนั้นแล้ว เขาก็จำต้องยอมให้เป้นเยี่ยงนั้น น้ำกำลังเชี่ยว เขาไม่ควรที่จะเอาเรือไปขวาง เพราะมีแต่จะทำให้เรือแตก “ส่งคนไปจัดการให้เรียบร้อย ในเมื่อนางไม่รักดีที่จะกลับมา ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเก็บนางเอาไว้ ให้เป็นหอกข้างแคร่” เขาไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถ จัดการกับบุตรสาวนอกสายตาได้ นางก็แค่คนป่วยที่โชคดีเท่านั้น หากไร้นางไปสักคน โอกาสที่เขาจะเสนอเจียงอันหลาน ให้แต่งเข้าจวนจิ้งอ๋องแทน ย่อมเป็นเรื่องง่ายดาย อย่างน้อย ๆ นางก็มีบิดาคนเดียว กับว่าที่พระชายา ไทเฮาคงไม่คิดหักหน้าจวนกั๋วกงได้ ในเมื่อลู่อ๋อง เลือกที่จะทำตามพระเสาวนีย์อย่างเคร่งครัด จะเป็นหลินมู่เสวี่ยหรือเจียงอันหลาน ก็ล้วนคือสายเลือดของเขาทั้ง

สองนักโทษ ที่เจ็บเจียนตาย ทำได้เพียงช้อนสายตาขึ้นมองคนพูด นางคือผู้ว่าจ้างนั้นก็ไม่ผิด ที่มีสิทธิ์จะโกรธกับงานที่ผิดพลาด แต่นางจะมาดูหมิ่นพวกเขาเยี่ยงนี้ ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ แต่สภาพของพวกเขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะขุ่นเคืองแค่ไหน ก็มิอาจตอบโต้ได้เลย “อย่าโทษใครเลยฉีหลัน เพราะทุกอย่างมันเป็นเช่นนี้ เพราะสมองของเจ้า มันคิดเพียงเรื่องไร้แก่นสาร”หลินมู่เสวี่ย ยกยิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงความคิดอันตื้นเขินของฉีหลัน ทว่าอีกด้านของความรู้สึก นางก็ย้อนนึกไปถึงชีวิตอีกโลก ความรักที่มันเป็นเพียงเปลือก ซึ่งในยุคนี้ก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าใดนัก บุรุษหวังใช้สตรีเป็นสะพานสู่อำนาจ สตรีอยากครอบครองความรัก จากบุรุษแต่ผู้เดียว ซึ่งมันเป็นไปได้ยากยิ่ง เพราะสตรีที่คู่ควรกับสตรีในดวงใจ มักมิใช่คนเดียวกัน “หุบปากเจ้าซะ! มู่เสวี่ย หากไม่มีเจ้าสักคน ข้าจะต้องทำเช่นนี้ไหม” ในความคิดของฉีหลัน ทุกอย่างก็ยังคงเป็นความผิดของหลินมู่เสวี่ย “อย่าได้เอาข้าหรือใคร ๆ มาเป็นข้ออ้าง หากเจ้าเป็นคนที่ใช่สำหรับพี่ชายข้า มิว่าสตรีใดในแผ่นดิน ก็ไม่อาจทำให้เขาละสายตาไปจากเจ้า แต่ความรักนั้น มิใช่เพียงว่าเจ้า

ห้าวันถัดมา ขบวนรถม้าจากจวนแม่ทัพ ได้เคลื่อนตัวออกจากประตูเมืองหน้าด่านไป ตั้งแต่ฟ้ามิทันสาง แน่นอนว่าทุกการเคลื่อนไหว ล้วนถูกจับตามองจากคนกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังยิ้มอย่างภาคภมิใจ ที่แผนการของพวกเขาสำเร็จไปแล้วขั้นหนึ่ง อีกขึ้นก็คือคนในรถม้า จะต้องสาบสูญไปจากโลกนี้ ภายในรถม้ามีหญิงสาวในชุดสีหวาน กำลังเอนกายหลับตาอย่างคนง่วงงุน จนเวลาล่วงเลยมาไม่น้อย พระอาทิตย์ที่โผล่พ้นขอบฟ้า ได้ปรากฏอยู่เบื้องหน้า คนที่หลับอยู่จึงเริ่มขยับเปลือกตา อย่างคนที่เมื่อยล้าต่อการต้องตื่นตั้งแต่ยังมิเห็นตะวัน “คุณหนู หิวหรือไม่เจ้าคะ” สาวใช้เอ่ยถาม ก่อนจะยื่นส่งผ้าชุบน้ำหมาด ๆ ให้แก่นายสาว “เอาไว้ถึงที่หยุดพัก แล้วกินพร้อมกันเถอะ” หญิงสาวมิได้ตอบด้วยความอ่อนละมุน หรือมีจริตจกร้านเช่นต่อหน้าผู้อื่น ซึ่งนั้นทำให้สาวใช้ข้างกาย ขำน้อย ๆ กับความลืมตัวนี้ ที่คุณหนูของนางต้องอ่อนโยนบอบบาง “ขำอันใดเล่า” หญิงสาวแสร้งถามสาวใช้ ด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังเท่าใดนัก ก่อนที่จะรับผ้ามาบรรจงเช็ดหน้า กลิ่นหอมของน้ำมันเหมยกุ้ย ทำให้ความง่วงของนางหาไป แทนที่ด้วยความสดชื่น นับจากน