All Chapters of คุณหนูบอบบางเยี่ยงข้าจะสังหารผู้ใดได้: Chapter 51 - Chapter 59

“เจ้ามันปีศาจ” ชายเจ้ราของโรงเตี๊ยมเอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงที่เบาแสนเบา ดวงตาที่เพ่งมองไปยังหญิงสาว มันเริ่มที่จะพร่าเลือนหนักกว่าเดิมหลายเท่า ลมหายใจเริ่มที่จะตีบตัน เขายังไม่ได้แสดงฝีมือใด ๆ เลยด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมาพ่ายเพียงเพราะอีกฝ่าย ใช้ยาพิษกับตัวเขา “นั่นก็แล้วแต่เจ้าจะคิด ข้าแค่ไม่ชอบการถูกรบกวน และไม่อยากเสียเวลา กับเรื่องไร้สาระเช่นนี้ โจรหรือ...หากข้าเพิ่งเคยพานพบ นั่นก็ไม่แน่ว่าข้าจะตื่นกลัว แต่นี่ตัวข้า บุตรสาวแม่ทัพเชียวนะ ย่อมเป็นเรื่องปกตินักสำหรับการตกเป็นเป้า และถูกลอบทำร้าย แผนเด็กเล่นที่เจ้าใช้กับข้า มันเคยเกิดมานานมากแล้ว เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้จักรับมือเลยหรืออย่างไร” คำพูดของหญิงสาว ทำให้เจ้าของโรงเตี๊ยม อดขำขันตนเองไม่ได้ ถึงว่ารถม้าหรูหรา แต่คนคุ้มกันเพียงหยิบมือ เหมือนลูกคนมีเงินออกมาเที่ยวเล่นเท่านั้น คงมีแค่เขาที่โง่เขลา ลำพองว่าที่นี่คือถิ่นของตน ย่ามใจลงมือโดยไม่ศึกษาเป้าหมายให้ดี จากที่อีกฝ่ายควรเป็นเหยื่อให้เขาล่า แต่มันกลายเป็นตัวเขานี่ ที่เป็นเหยื่อที่ก้าวเข้าสู่กับดักของอีกฝ่ายเอง “ส่งเขาไปพบกับผู้ตัดสินที่นะเจ้าคะ ท่าน

โรงพักม้า เฉากวงที่ตอนนี้นั่งเอนหลัง พิงกับขอนไม้ที่คราแรกนำมาไว้เพื่อนั่ง แต่ตอนนี้เขาที่เมามาย ได้เอนกายแบบจะใช้ขอนไม้นั้นเป็นหมอนแล้ว ทว่าในอ้อมแขนของเขานั่น ก็ยังคงกอดไหสุราเอาไว้แน่น เพราะมันคือชีวิตจิตใจของเขาเลยก็ว่าได้ การรับใช้คุณหนู คือความสุขที่ยากจะหาใดเปรียบ เพราะนางมีเงินที่สามารถ ซื้อสุราชั้นดีหายากให้เขาดื่มได้อย่างไม่อัตคัด ขอแค่ทำงานดี ค่าตอบแทนก็ดีเช่นกัน ทางด้านฉู่เฟยนั้น เขาได้เอนกายลงนอนกับพื้น โดยมีผ้าขนสัตว์หนานุ่มปูรอง เปลวไฟที่ยังคงลุกโซน ทำให้เขาไม่ใส่ใจถึงความเหน็บหนาวใด ๆ เพราะมันติดที่จะร้อนเสียด้วยซ้ำสำหรับเขา และคงมีเพียงหนึ่งเดียว ที่นั่งกอดเข่ามองซ้ายทีขวาที ด้วยความหวาดระแวง ไยมารดาจึงทอดทิ้งเขาไปเล่า แล้วทำไมเขาไม่เคยถูกมองเห็นจากบิดา แล้วนี่เขาก็ยังไม่ได้รับโอกาส ให้ได้รับใช้ผู้มีอำนาจอีก ชีวิตเขามันช่างนาสมเพชยิ่งนัก “นอนเอาแรงเถอะ ไม่อย่างนั้นยาที่เจ้ากินไป มันก็ไร้ประโยชน์ หากเจ้าไม่รู้จักพักผ่อน อย่าได้คิดอะไรให้เปลืองสมองนักเลย ไม่ว่าอะไรจะเกิดมันอยู่ที่ใจเจ้าทั้งสิ้น” คนที่เมาอ้อแอ้พูดขึ้น ก่อนที่เขาจะพลิกต

“เอาเยี่ยงไรดีขอรับท่านผู้นำ” ซือถูเอ่ยถามด้วยความกังวล เพราะดูท่าแล้วคุณหนูผุ้นี้ ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ หากคิดที่จะลงมือต้องมั่นใจว่าชนะเท่านั้น หาไม่แล้วก้มิต่างเอาชีวิตไปทิ้งใต้คมกาบ ของนางและผู้ติดตาม “ท่านพ่อ ข้าว่าเราไม่ควรชะล่าใจนะขอรับ หากต้านเค่อแค้นเราขึ้นมา พาทางการกลับไปที่ชุมโจร เราทุกคนยากจะหนีรอดนะขอรับ” บุตรชายคนรองที่ขอติดตามบิดามา เพื่อจะได้เห็นกับตา ว่าน้องชายที่เคยเป้นดั่งแก้วตาของบิดา ได้ตายไปแล้วจริง ๆ แม้บิดาจะไม่รักต้านเค่อแล้ว แต่ใจของบิดายังคะนึงหาภรรยาคนที่สาม ซึ่งได้หนีกลับเมืองหลวงไปหาครอบครัวของนาง “เจ้าลงมือเสีย อย่างให้เขารอดกลับไปได้” ผู้นำชุมโจรเอ่ยกับบุตรชายคนรอง ด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งสายสัมพันธ์ต่อบุตรชายอีกคน “ขอรับ” เมื่อได้รับคำอนุญาตจากบิดา ชายหนุ่มนำลูกศรมาทาบคันธนู ก่อนจะน้าวสายธนูจนตึง ดวงตาดุคมรี่ลงจนเล็กเรียว สายตาจับจ้องไปยังเป้าหมาย เขาค่อย ๆ ขยับกายอย่างเงียบกริบ เพื่อให้ผลของศรดอกนี้สัมฤทธิ์ผลที่สุด เขาต้องการให้ดอกเดียวปลิดชีพน้องชาย โดยไม่ต้องเสียเวลาซ้ำเป็นครั้งที่สอง “คิดดีแ

“ดึกแล้ว ข้ายังต้องอาบน้ำอีกรอบ ช่างเป็นความทรมานเกินไปแล้ว”เกาจูเริ่มที่จะบ่นเสียงดัง เมื่อเขาหย่อนก้นลงนั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยนิสัยรักสะอาด ทำให้ตอนนี้ร่างกายของเขา เหมือนจะมีกลิ่นเหงื่อ มันคือความไม่สบายใจอย่างที่สุด หากร่างกายของเขาจะไม่สะอาดก่อนก้าวขึ้นเตียงนอนซึ่งมันมิใช่แค่นิสัยของเกาจูคนเดียว ซึ่งแน่นอนว่าทุกคน ไม่ชอบให้ตัวเองนอนแบบมีกลิ่นกาย มันไม่สบายตัวและจมูกยิ่งนัก แต่อากาศยามค่ำคืน มันหนาวเกินกว่าจะหย่อนเท้าลงน้ำเสียนี่ และนั่นคือการต่อสู้กับร่างกาย ที่โหยหาการชำระคราบไคล แต่อีกส่วนคือความหนาวเหน็บ ที่ไม่อยากจะสัมผัสกับน้ำ “คืนเดียวเอง เจ้าก็ทน ๆ เอาหน่อยก็แล้วกัน” เฉากวง ยื่นไหสุราไปตรงหน้าเกาจู ก่อนจะไหวไหล่น้อย ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรับไหสุราไปดื่มแก้หนาว ทว่าเกาจูยังไม่มีทีท่าว่าจะรับไหสุรานั้นไปเสียที แต่เขายังคงทำหน้าบุดบึ้งอย่างคนเอาแต่ใจอยู่ “เจ้าก็พูดได้สิ กลิ่นกายเจ้ามันเหม็นหึ่งไหด้วยสุรา” เกาจู ย้อนด้วยเรื่องที่เฉากวงยากจะปฎิเสธได้ “เจ้าอย่าได้กล้าวหาข้าเช่นนั้นนะ ถึงข้าจะดื่มหนัก แต่ข้าก็อาบน้ำทุกวัน ตกลงจะดื่มไหม”