All Chapters of คุณหนูบอบบางเยี่ยงข้าจะสังหารผู้ใดได้: Chapter 41 - Chapter 50

งานเลี้ยงที่ดูครึกครื้น สำหรับแขกที่มาร่วมงาน เว้นแค่บุตรสาวเจ้าของจวน กับแขกหนุ่มสูงศักดิ์ทั้งสองเท่านั้น ที่ดูจะไม่ได้มีความรู้สึกเหล่านั้นเลย อ๋องน้อยยกสุราขึ้นดื่มถี่ ๆ ราวกับมันคือน้ำเปล่า เช่นเดียวกันกับหยางชีลั่ว ที่ดื่มสุราเหมือนเทน้ำก็มิปาน ในสายตาของทุกคน กำลังคิดว่าสองหนุ่มกำลังประชันกัน เพื่อช่วงชิงหัวใจของบุตรสาวเจ้าของบ้าน แต่ไหนเลยจะมีใครรู้ว่าล้วนมิใช่อย่างที่คิด ส่วนเจียวอันหลานนั้น นางนั่งร่วมงานอย่างคนเหม่อลอย เพราะไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่ไม่ถูกมองเช่นเมื่อก่อน แล้วไหนจะคนที่นางคาดหวังได้ชิดใกล้ จะไม่โผล่มาให้เห็นแม้แต่เงา เขายังคงเหมือนเดิม มิชื่นชอบร่วมงานเลี้ยงใด ๆ การกระทำของคนทั้งสาม ตกอยู่ในสายตาของใครบางคน โดยที่ไม่มีใครทันได้สังเกต ก่อนที่เจ้าของสายตาจะเคลื่อนตัวหายไป จวนลู่จิ้งอ๋อง ภายในลานฝึก ร่างในชุดสีเข้ม กำลังยืนน้าวคันธนู เพื่อฝึกฝนการยิงให้คงความแม่นยำเอาไว้ โดยมีพ่อชราคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ฟิ้ว! ฉึก! ลูกธนูดอกใหญ่ พุ่งเข้าสู่เป้าอย่างแม่นยำ ก่อนจะมีดอกสองสามสี่ตามไปจนกลางเป้า ไร้พื้นที่ว่าง ให้ลุกดอกไม้แทรกปักได้อีกแล้

อนุหลิวรีบวิ่งออกจากจวนอ๋อง หมับ! ทว่าเพียงนางคิดจะก้าวเท้าผ่านประตูใหญ่ กลับถูกทหารเฝ้าประตูคว้าเอาไว้ แล้วเหวี่ยงกลับเข้าไปในจวน ด้วยถูกดึงรั้งโดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อถูกเหวี่ยงกลับเข้ามาแบบนี้ ส่งผลให้ร่างอิ่มล้มลงก้นกระแทกกับพื้นอย่างแรง “บังอาจนัก! กล้าทำร้ายข้าหรือ”อนุหลิวตวาดทหารหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราด ยิ่งเมือ่นึกถึงมือสกปรกนั่นมาแตะเนื้อตัวนาง มันช่างน่าขยะแขยงชวนอาเจียนยิ่งนัก “เป็นเพียงอนุ มีสิทธิ์อันใดใช้ประตูใหญ่” นายทหารหนุ่ม ตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดจะเย็นชา แววตาที่มองมา หาได้ยำเกรงต่อฐานะภรรยาชินอ๋องไม่ “เจ้ากำลังลบหลู่ชินอ๋องเยี่ยงนั้นรึ!” อนุหลิวรีบยกฐานะของสามีมากล่าวอ้าง “ธรรมเนียมมีบัญญัติไว้อย่างชัดเจน ประตูใหญ่ก้าวผ่านได้เพียงภรรยาเอก บุตรชายหญิงของภรรยาเอกเท่านั้น หากท่านไม่รู้ก็ควรศึกษาให้มาก ตอนเข้าท่านได้รับอนุญาต ให้ผ่านประตูเล็ก ไยตอนออกไปจึงไม่ใช้ทางเดิม” ทหารหนุ่มย้ำชัดถึงฐานะของอีกฝ่าย หน้าที่ของเขาคือรักษากฎของบ้าน หากละเลยเพียงเพราะอีกฝ่ายคือภรรยาน้อยของบิดาท่านอ๋อง นั่นมิเท่ากับเขาละเลยต่อหน

“เช่นนั้นเชิญขอรับ” เจ้าของโรงเตี๊ยมจำต้องพาแขกกลุ่มใหม่ เดินไปนั่งยังอีกด้าน ทว่าใบหน้าของเขาก็ยังคงแย้มยิ้ม เยี่ยงผู้ทำการค้า “อาหารค่อยสั่ง สหายข้ายังอยู่ข้างนอก” อู๋เหล่ย บอกกับเจ้าของโรงเตี๊ยม ด้วยเขาไม่ชอบให้ตาแก่นี่ มองคุณหนูและเถาเถา “ขอรับ” หลังจากเจ้าของโรงเตี๊ยมก้าวจากไป ทุกคนก็นั่งลง เกาจูจำต้องถอดหมวกของเขาออก เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามราวอิสตรี เขาไม่ชอบสวมหน้ากาก เมื่อถอดหมวกย่อมต้องเผยใบหน้า ซึ่งนั่นชวนให้ทุกสายตาหันมองเขา ราวกับต้องมนต์สะกด “นี่คือความน่าเบื่อหน่ายที่ข้าอยากหลีกหนี” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ เมื่อเขาถูกมอง ราวกับถูกจับแก้ผ้าอย่างไรอย่างนั้น ก่อนจะเหลือบมองไปที่เสี่ยวเอ้อ คนเดิมที่ออกไปต้อนรับ ยังลานหน้าโรงเตี๊ยม “น้ำชามาแล้วขอรับ คุณหนู นายท่านทั้งหลาย ต้องการมื้อค่ำเป็นอะไรดีขอรับ” แม้ว่าเขาจะจัดแจงวางกาน้ำชา แต่ก็คอยชำเลืองมองใบหน้าหวานหยดย้อย ของบุรุษชุดขาวอย่างยากนักที่จะถอนสายตาได้ “ท่านพี่อู๋ ช่วยจัดการด้วยเจ้าค่ะ” หลินมู่เสวี่ยเอง ก็ให้รู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย เมื่อนางต้องทนตก

“รับข้าเป็นย่าวสักคนได้หรือไม่” คำพูดของต้านเค่อ ทำให้ทุกคนนิ่งเงียบไป เฉากวงยังงับเนื้อไก่เอาไว้ มิทันดังแยกจากตัวไก่ เขาหันมองไปที่ชายหนุ่ม ซึ่งตอนนี้ต้านเค่อ จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาว ที่ทุกคนเรียกคุณหนู แม้ว่านางจะให้เห็นเพียงดวงตา แต่แววตานั้นของนาง มันเต็มไปด้วยความจริงใจ “ข้าแค่ไม่อยากตาย หากท่านพ่อของข้าตามมา เขามีหรือจะเก็บข้าไว้ เพราะถ้าข้าไม่ตาย ชุมโจรอาจถูกค้นพบ” ชายหนุ่มทบทวนมาดีแล้ว เขาแค่อยากมีชีวิต ถ้าเขาได้ออกจากการเป็นโจร เขามั่นใจว่าจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ชุมโจรหาใช่จุดมุ่งหมายที่แท้จริง ชี่อยู่ว่ามีความร่ำรวย แต่ก็เท่านั้น...เพราะมันไม่มีความสุขที่แท้จริงสักนิด หากมันดี...มีหรือมารดาจะหนีจากไป นางถูกจับตัวมาและกลายเป็นเมียคนที่สามของบิดา จนนางทิ้งเขาไว้ในชุมโจร หนีไปอย่างไร้ร่องรอย “เจ้ารู้หรือไม่ ว่านางคือใคร” ฉู่เฟยเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง ใช่ว่าเขาไม่เห็นใจเจ้าหนุ่มนี่ แต่การวางใฝจสิ่งใดมากไป ย่อมนำมาซึ่งอันตราย แต่ก็มิใช่ว่าจะควบคุมต้านเค่อไม่ได้ แค่การตอบรับสิ่งใดง่ายไป มันดูละหลวมไปสักหน่อย “ข้าไม่รู้”

ภายในห้องพัก หลินมู่เสวี่ยไปอาบน้ำแช่กายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางรู้สึกล้ายิ่งนัก หลังจากผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดที่สบายตัว หยิงสาวทิ้งกายลงบนเตียงกว้าง แม้มันจะไม่นุ่มเท่าเตียงในอีกโลก แต่มันก็ไม่ถึงกับทำให้นางหูปุด ตอนที่ทิ้งร่างลงไปเต็มแรง “หลีเสวียน เธอจะโตแค่ไหนแล้วนะ” หญิงสาวหลับตาลงแน่น เพื่อพยายามนึกถึงใบหน้าน้องชายให้ออก หากเป็นตอนนี้นางยังอยู่ในอีกโลก น้องชายคงกำลังเป็นหนุ่มหล่อผู้ร่ำรวย ที่สตรีทั่วเมืองจะหลงใหล เรียวปากอิ่มเหยียดยิ้มออกด้วยความภาคภูมิใจ ในจิตนาการถึงน้องชายที่เธอเฝ้าคิดถึง แต่เมือ่นึกว่าเขาสจะบอบช้ำทางจิตใจอย่างหนัก ที่เห็นนางตายต่อหน้าเช่นนั้น ความร้าวลึกในใจ มันก็จุกขึ้นมาจนแทบหายใจไม่ออก ความเหนื่อยล้าในการเดินทาง ทำให้หญิงสาว ผล็อยหลับไปเสียอย่างนั้น โดยไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เพียงรู้สึกถึงความอบอุ่น ของผ้าที่คลุมบนกาย เถาเถาไม่ได้คิดจะปลุกนายสาว นางเพียงแค่ดับเทียนไปเกือบทั้งหมด เหลือไว้เพียงรำไรอยู่ห่างจากเตียงนอน เพื่อไม่ให้รบกวนการหลับของผู้เป็นนาย แอ๊ด!! เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วยาม เสียงประตูห้องเปิดออกเบา ๆ