جميع فصول : الفصل -الفصل 70

บนกำแพงเมือง สายตาเย็นชาของลู่จิ้งอ๋อง ทอดมองตามหลังรถม้าจากสองตระกูล ที่กำลังเคลื่อนห่างออกไปจากประตูเมืองหลวง ความคิดอันน้อยนิดของคนพวกนั้น มันช่างน่าขันนัก หากสตรีคิดเปลี่ยนใจแต่แรก นางจะไม่มีวันอยู่รอเขามานานขนาดนี้ “เชี่ยหานส่งข่าวมาหรือยัง” ชายหนุ่มเอ่ยถามองครักษ์ข้างกาย เวลานี้เขามั่นใจว่าเชี่ยหาน ต้องเผยตัวต่อว่าที่พระชายาแล้ว “ขอรับ ตอนนี้ท่านพี่โม่ อยู่กับคระของพระชายาแล้วขอรับ” องครักษ์หนุ่มรายงาน ตามพิราบสื่อสาร ที่เขาได้รับเมื่อรุ่งสางนี้เอง แต่ที่ยังไม่ได้รายงานผู้เป็นนาย เพราะท่านอ๋องมีเรื่องอื่นสำคัญกว่าที่ต้องทำ “ข้าอยากรู้นักว่าสองคนนี้ เอาอันใดมามั่นใจ ว่าหลินมู่เสวี่ยจะเปลี่ยนใจ” หากเขากับหญิงสาว ไม่เคยติดต่อกันเลย เขาอาจคิดเช่นนั้นได้ แต่เพราะเขาตีความนัยของจดหมายทุกฉบับของนางออก จึงไม่เคยหวาดหวั่นในเรื่องนั้นแม้แต่น้อย เรื่องนี้คงไม่น่าใช่ปัญหาที่นางจะรับมือไม่ได้ เพราะนับตั้งแต่นี้ไป เขาคงไม่ว่างจะใส่ใจเรื่องนอกประตูเมืองหลวง “ท่านอ๋องต้องการส่งคนไปเพิ่มหรือไม่ขอรับ” “ไม่จำเป็น ข้ามั่นใจว่าพ

“เจ้ากำลังกล่าวหาข้า ว่าทำตัวไร้การอบรมเยี่ยงนั้นรึ!” เจียงอันหลาน เรียกว่าเวลานี้ใบหน้าร้อนผ่าวไปด้วยโทสะ มันจะมากเกินไปแล้ว แค่บ่าวเก่าแก่ผู้หนึ่ง กล้าดีเยี่ยงไรมาตำหนินาง ที่เป็นถึงบุตรสาวเจ้าของจวน ช่างไม่เจียมตนเอาเสียเลย ต่อให้มารดานางจะเคยเป็นอนุ แต่ปัจจุบันก็คือภรรยาเอกออกหน้าออกตา “ข้าน้อยย่อมทำตามหน้าที่ขอรับ ต่อให้คุณหนูไม่พอใจ ข้าน้อยก็คงต้องบอกกล่าเรื่องนี้อยู่ดีขอรับ” พ่อบ้านชราหาได้ลดละในเรื่องสำคัญนี้ไม่ ยิ่งตอนนี้วัยของคุณหนู เลยการปักปิ่นมาหลายปีแล้ว หากเกิดเรื่องเสื่อมเกียรติใดขึ้น นอกจากจะทำให้การออกเรือนล่าช้าออกไป ยังมีผลต่อฐานะในภายหน้า ต่อให้เป็นบุตรสาวของภรรยาเอกคนปัจจุบัน แต่ก็ใช่ว่าชาติกำเนิดมารดา จะทัดเทียมสตรีชั้นสูงอื่น ๆ ได้ ฉะนั้นการรักษาภาพลักษณ์อันดีเอาไว้ให้สูงส่งเท่าไหร่ ภายหน้าก็ดีตามเช่นนั้นไม่มีถดถอยอย่างแน่นอน “เจ้าจะเหิมเกริมเกินไปแล้วนะ ข้าเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนกั๋วกง เจ้าแค่บ่าวเก่าแก่ผู้หนึ่ง กล้าดีเยี่ยงไร มาเสนอหน้าสอนข้า” “เจียงอันหลาน! หยุดวาจาหยาบช้าของเจ้าเสีย!” เสียงกร้าวกระด้างของคน

สุสานสกุลชู ณ เมืองชุ่ย หลินมู่เสวี่ย ยืนมองน้องชายไปไหว้สุสานของมารดา และท่านยายของเขา ซึ่งอยู่ห่างออกไปพอสมควร โดยมีเถาเถาคอยช่วยดูแล และจัดวางเครื่องเซ่นไหว้ นางอยากให้น้องชาย ได้มีเวลาทำหน้าที่ของลูกและหลาน ส่วนนางนั้นมีหน้าที่ปกป้องเขาให้ปลอดภัย มิคิดไปยืนอยู่ตรงนั้น จนน้องชายรู้สึกเกรงใจ จนเร่งรีบกลับ เพราะหากเข้าเมืองหลวงแล้ว มิรู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาที่นี่อีก ด้วยน้องชายต้องเรียนในสำนักศึกษาในเมืองหลวง ตามที่ท่านปู่จัดหาไว้รอ “ดูท่าพรุ่งนี้เราคงยังไม่ได้ออกเดินทาง อย่างไรก็ระวังตัวไว้สักหน่อยนะเจ้าคะ คนของท่านอ๋องยังคงต้องการทดสอบพวกเราอยู่” หญิงสาวเอ่ยกับองครักษ์ข้างกายทั้งสอง ซึ่งทั้งคู่ยืนขนาบสองข้างกายนายสาว โดยมีสายตาของเหล่าทหารจวนจิ้งอ๋อง จับตามองอยู่อีกที “เรามาที่นี่ คราแรกเป็นการส่วนตัว แต่ตอนนี้เรากลายเป็นเหยื่อล่อเสียอย่างนั้น ช่างน่าขันดีแท้” อู๋เหล่ย พูดด้วยน้ำเสียงติดจะเบื่อหน่าย การเดินทางแม้ว่าผู้เป็นนาย ตั้งใจให้ล่าช้า แต่มิใช่นางจะพาตนเอง มาเป็นเหยื่อล่อ เพื่อจับโจรให้ใครเสียหน่อย “ถือเสียว่าช่วยลู่หย่

“เจ้าคิดว่าคมมีของเจ้ากับข้า ใครจะได้ดื่มเลือดก่อนกันเล่า” แม้จะไม่มั่นใจนัก แต่อย่างน้อยถ้าเขาต้องตาย เด็กหนุ่มคนนี้ก็ไม่รอดมือไปได้เช่นกัน “เจ้ามั่นใจขนาดนั้นเลยหรือ” เกาจูเอ่ยขึ้น แทนคนที่ถูกถาม มันจะดูหมิ่นเขา ที่เป็นอาจารย์ของหลินเสวียนมากเกินไปแล้ว กล้าเอาชีวิตศิษย์เพียงคนเดียวของเขา มาข่มขู่ต่อหน้าเช่นนี้ มิรู้ที่ตายเลยจริง ๆ “หากข้าไม่มั่นใจ มีหรือจะกล้าทำเช่นนี้” ชายชุดดำเองก็มั่นใจ ว่าผู้ติดของเขาที่กำลังซุ่มตัวอยู่ จะไม่ให้งานนี้ผิดพลาดเป็นอันขาด ความตายสำหรับเยี่ยงพวกเขา มันคือจุดจบตั้งแต่เลือกเดินบนเส้นทางนี้แล้ว “เช่นนั้นเจ้าก็จงเชื่อเถอะ ว่าข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง” เป็นองครักษ์หนุ่ม ที่เป็นผู้เอ่ยขึ้น สถานการณ์ในตอนนี้ หากจะว่าตึงเครียดก็ไม่ผิด ทว่าในความรู้สึกของเถาเถา ที่ยังคงจับจ้องดูผู้เป็นนายน้อยมิวางตา กลับมองเห็นในความขัดแย้ง ระหว่างคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคนร้าย กับท่านเกาจูที่ยืนอยู่ด้านหลังของนาง “คิดว่าข้าไม่รู้จุดจบของตัวเองหรือ” ชายชุดดำบอกชัดถึงสิ่งที่ต้องเจอ และไม่คิดหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวรับคำ แต่กระนั้นนางก็ไม่อาจคิดวางใจสิ่งใด พลังปราณในกายถูกเร่งเร้ามาไว้ที่ฝ่ามือ เพื่อเตรียมพร้อมยามเกิดสิ่งเหนือที่คาดการณ์ ยิ่งเห็นแววตาของเหล่าองครักษ์จากจวนอ๋อง นางรู้ได้ในทันที ว่าจะเกิดความหมางใจกับคนของนาง รวมถึงตัวนางเองด้วยเช่นกัน เคร้ง! และเป็นอย่างที่กลัว เมื่อลูกธนูพุ่งเข้ามาจากรอบทิศทาง พัดในมือถูกรวบกำเอาไว้แน่น แม้ว่าจะเคยผ่านการถูกลอบโจมตีมานับครั้งมิถ้วน แต่ครานี้มันแตกต่าง ตรงมีสายตาของคนนอกคอยจับจ้อง ทำให้นางลงมือได้ไม่ถนัดนัก ภาระจึงตกเป็นของอู๋เหล่ยแต่ผู้เดียว มันช่างน่าเจ็บใจเหลือเกิน ที่นางมิอาจทำสิ่งใดได้ อู๋เหล่ยไม่ได้แสดงสีหน้าตื่นตระหนก กับการจู่โจม และวันนี้เขาไม่คิด ที่จะใส่ใจต่อองครักษ์จากเมืองหลวง คิดจะมาใช้รูปแบบการคุ้มกัน ในแบบเมืองหลวง มันหาใช้ไม่ได้กับโจรป่าต่ำช้า ที่ทำทุกวิถีทางให้ชนะ โดยไร้แบบแผน แต่มิไร้ความมุ่งมั่น เป้าหมายต้องตายจึงถือว่างานสำเร็จ และยิ่งในครั้งนี้ คนร้ายได้เตรียมการณ์เอาไว้ล่วงหน้า แค่รอจังหวะที่นายหญิงของเขา ก้าวพลาดเท่านั้น ซึ่งการมาที่นี่จะต้องมีคนในรู้เห็น หาไม่แล้ว...จะเลือกเข้าห