جميع فصول : الفصل -الفصل 90

“สุราหรือ! ไหน ๆ ขอข้าดูหน่อย” ยังไม่ทันที่จะมีใครจะทันได้เปิด เสียงจากด้านหน้าประตูดังขึ้น และเพียงชั่วพริบตา ชายผู้ไม่เคยห่างรถม้า ได้ยืนอยู่ข้าง ๆ นายสาว ก่อนจะรีบยื่นมือไปคว้าไหสุรามาไว้ในมือ ดวงตาที่เป็นประกายของเฉากวง ทำให้หลินมู่เสวี่ย หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “เอ่อ...” “ต้องขออภัยท่านรองฉง ที่ท่านพี่เฉากวงเสียมารยาทไปบ้างนะเจ้าคะ สุรานี้คือสิ่งหล่อเลี้ยงใจเขาเจ้าค่ะ” “ไม่เป็นไรขอรับ”เมื่อผู้เป็นนายหญิงออกหน้าแทน เขาหรือจะกล้าตำหนิ ด้วยไม่รู้แน่ชัด ว่าชายผู้ที่กำลังชื่นชมสุราอยู่ตอนนี้ สำคัญเพียงใดในคณะ จะบ่มบ่ามตำหนิไป ย่อมไม่เป็นเรื่องที่ดีเท่าใดนัก“ข้ามันคนบ้านป่าไร้การศึกษา เสียมารยาทไป ต้องขออภัยขอรับ”เฉากวงเอ่ยกับแขกของผู้เป็นนาย ก่อนจะโค้งกายอย่างนอบน้อม เขาใช่ไม่รู้เรื่องมารยาท แต่เขายังไม่ต้องการให้เกิดความผิดพลาดใด ๆ อีกต่อเจ้านายทั้งสอง มิรู้ว่าสิ่งของที่นำมาเหล่านี้ มีการเคลือบแฝงอยู่หรือไม่“ข้ามิถือสาจริง ๆ”แม้ปากจะบอกแบบนั้น ทว่ารอยยิ้มที่ดูแห้ง ๆ ของท่านรองผู้ว่าการ มีหรือคนที่ผ่านโลกมาไม่น้อยเยี่ยงเฉากวง จะมองมันไม่ออก การเ

เมืองหลวง งานเลี้ยงชมดอกไม้ หรูอันชิง พยายามฝืนยิ้ม เมื่อถูกตั้งคำถามเกี่ยวกับการแต่งงานของบุตรสาว สังคมที่ปากยิ้มตาขยิบ มันช่างน่าชิงชังเหลือเกิน นางนึกว่าทุกอย่างจะเริ่มดีขึ้น ตั้งแต่งานเลี้ยงที่จวนของนางแล้ว แต่ไหนเลยเรื่องราวกลับลุกลามมากกว่าเดิม เพียงเพราะข่าวการเดินทางมาของหลินมู่เสวี่ย นังเด็กบ้านนอกนั่น มีดีอันใดนอกจากได้รับเลือกให้เป็นว่าที่พระชายา หากเทียบกับบุตรสาวของนาง ที่เติบโตมาในเมืองหลวง ได้ร่ำเรียนหลากหลายแขนง “ได้ยินว่าจิ้งอ๋อง ให้ความสำคัญต่อว่าที่พระชายายิ่งนัก น่าเสียดายจวนกั๋วกง ไม่ยินดีรับนางให้เป็นิดาตั้งแต่แรก” หนึ่งในฮูหยิน ที่นั่งร่วมดื่มชายังศาลาชมดอกไม้ เอ่ยขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องที่กำลังแพร่สะพัดอยู่ในตอนนี้ “ใช่ ๆ เห็นว่าสกุลหลิน ครั้งนี้ได้หน้าเชิดชูสกุลยิ่งนัก จากที่แต่เดิมก็รุ่งเรืองอยู่แล้ว บุตรสาวได้ออกเรือนกับเชื้อพระวงศ์ ความสูงส่งไหนเลยจะหลุดหายไปได้ สกุลจ้าวเองก็เช่นกัน เป็นสกุลพ่อค้าหลวง ที่มีเงินทองมากมาย ตอนนี้เป็นพระญาติของพระชายาจิ้งอ๋อง การค้าคงยิ่งมั่งมีขึ้นไปอีก”ฮูหยินอีกนาง รีบเสริมพร้อมแสดงแววตาริษยา ใครบ้างไ

สองชั่วยามต่อมา ณ จวนกั๋วกง สาวใช้คนสนิทของคุณหนูใหญ่ รีบวิ่งหน้าตื่นเข้าเรือนไปหาผู้เป็นนาย ซึ่งตอนนี้กำลังหลับพักผ่อนอยู่ หลังจากกลับจากงานเลี้ยงชมดอกไม้ แล้วดื่มสุราจนเมามาย หากคุณหนูใหญ่ของนาง ต้องออกไปพบหน้ากับนายท่าน ในสภาพเช่นนี้ คงไม่เป็นผลดีอย่างแน่นอน “คุณหนู! คุณหนูตื่นก่อนเจ้าค่ะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ถลาไปที่เตียง ก่อนจะเขย่าร่างผู้เป็นนาย เพื่อให้ตื่นขึ้นมาจาการหลับใหล ทว่ามันไม่เป็นอย่างที่คิดเลยสักนิด เมื่อคุณหนูของนางไม่ยอมตื่น “เสียงดังไปทำไมกัน ข้าบอกแล้วว่าห้ามผู้ใดรบกวน” “ไม่ได้เจ้าค่ะ คุณหนูต้องตื่นนะเจ้าคะ หาไม่แล้วจะต้องเกิดเรื่องใหญ่อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” สาวใช้พยายามที่จะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนว่าคนที่กำลังมึนเมาอยู่ จะไม่อยากรับรู้สิ่งใดแล้วในตอนนี้ ความกรุ่นโกรธที่ถูกทำให้อับอาย การดื่มสุราให้มึนเมา อย่างน้อยก็คลายความรู้สึกนั้นลงไปบ้าง “คุณหนูใหญ่ นายท่านทั้งสองให้มาเชิญเจ้าค่ะ” แต่ยังไม่ทันที่สาวใช้จะได้ปกปิด ความน่าอับอายนี้ของผู้เป็นนาย สาวใช้อาวุโส ก็เดินเข้ามา

“ผู้ใดกัน มาบังอาจเรียกข้าด้วยน้ำเสียงเช่นนี้” เจียงอันหลานที่อยู่ในอาการเมามาย เสื้อผ้าอาภรณ์หลุดลุ่ย จนคนมองต้องเบนหน้าหนี หรูอันชิงเมื่อตั้งสติได้ รีบลุกขึ้นตวิ่งเข้าไปโอบกอดคนเป็นลูกเอาไว้ ด้วยไม่อยากให้ใครมองในความไม่งดงามนั้นแม้แต่เสี้ยวสายตา “สารเลว! เจ้าดูแลคุณหนูเยี่ยงไร ทำไมปล่อยให้พวกนางทำกับลูกข้าได้” เจียงฮูหยินหันไปด่าทอสาวใช้คนสนิทของบุตรสาว ซึ่งตอนนี้หมอบตัวสั่นอยู่ต่อหน้าทุกคน จากที่เคนคิดว่าตัวนางนั้นเป็นที่รักของสามี จนไม่เคยคิดว่าจะมีวันรู้สึกอัปยศ ทว่าตอนนี้นางจำต้องทบทวนเสียใหม่ เพราะสามีนั้นเมินหน้าหาได้มองนากับลูกไม่ “บ่าวพยายามแล้วเจ้าค่ะ แต่คุณหนู...เป็นอย่างที่เห็นเจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบด้วยเสียงอันสั่นเทา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มารดาของผู้เป็นนาย จะคลายสายตาชิงชังที่มีต่อนางได้ หากนางถูกขายไปเป็นทาส ทั้งชีวิตของนางคงราวตกนรกทั้งเป็น “พวกเจ้าก็เช่นกัน แค่บ่าวชั้นต่ำ มีสิทธิ์อันใด มาทำเยี่ยงนี้กับบุตรสาวข้า”เจียงฮูหยินหันไปด่าทอคนของแม่สามี ที่กล้าลากบุตรสาวของนาง ราวกับเป็นเพียงทาสคนหนี่ง มิได้ให้ความยำเกรง ในฐา

ห้องโถงเรือนหลัก จวนกั๋วกง เจียงอันเล่อ กลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่เรียบตึง สิ่งที่เขาชิงชังที่สุดในจวนนี้ คงหนีไม่พ้นน้องสาวคนเล็กของบิดา ที่มักเทียบเขากับลูกภรรยาเก่าของท่านพ่อ นางไม่รู้เลยหรือว่าตัวเอง ที่ทำตัวสูงก็ไม่ได้ดีเด่ไปกว่าเขา “อันเล่อ เจ้ากลับมาไยมิแจ้งล่วงหน้าเล่า” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามหลานชาย แน่นอนว่าน้ำเสียงและสายตานั้น มันต่างไปจากเมื่อก่อนยิ่งนัก เขาคือทายาทชายเพียงคนเดียว แล้วเหตุใดจึงมองข้ามเขาไปเยี่ยงนี้ ชายหนุ่มเก็บทุกความไม่พอใจ เอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย “หากข้าไม่มาก่อน มีหรือจะได้เห็นว่าแม่และพี่สาวถูกรังแกเยี่ยงไร จริงไหมขอรับ” ชายหนุ่มสบเข้ากับดวงตาของผู้เป็นย่า ในเมื่อคนชราไม่ต้องการยอมรับมารดาของเขา เพียงเพราะมีข่าวการกลับมาของหลานนอกสายตา เขาก็จะยืนหยัดเพื่อปกป้องสิทธิ์ของตนเองเช่นกัน “เจ้ายังมองว่าสิ่งที่นางทำ คือเรื่องที่ถูก และการตำหนิของข้าคือสิ่งที่ผิด และเป็นการรังแกนางอย่างนั้นรึ!” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามหลานชายออกไป ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ ปนความเดียจฉันท์ ที่ลูกสะใภ้คนปั