جميع فصول : الفصل -الفصل 100

ทางด้านชายแปลกหน้า เวลานี้ยืนเผชิญหน้าอยู่กับคู่ต่อสู้ ด้วยแววตาที่เย็นเยือก หากไม่เพราะว่านายหญิงน้อย กำลังเดินทางเข้าเมืองหลวง เขาคงไม่ออกจากเมืองผี เพื่อมาคอยรับใช้นาง แต่ไม่คิดว่าพลุที่เป็นสัญลักษณ์ของผู้เป็นนาย จะถูกใช้ขึ้นในเวลาเช่นนี้ ในเมื่อเด็กปากมิสิ้นกลิ่นน้ำนม อยากที่จะทดสอบการใช้ชีวิต เขาผู้นี้ก็จะสอนให้ได้จดจำไปจนวันตาย ส่วนโทษของเจียงอันเล่อ รอนายหญิงน้อยมาตัดสินด้วยตนเอง ถึงไม่ตายก็คงหวาดผวาไปอีกนานแสนนาน เท้าหนาเคลื่อนเข้าหากลุ่มคนชุดดำ ด้วยความเย็นเยียบของสาย สวะพวกนี้มิได้คณามือเขาสักนิด ควับ! ควับ! เสียงแส้แหวกอากาศ ดังให้ได้ยินเป็นระยะ พร้อมกับร่างของคนชุดดำ ที่กระเด็นไปคนละทิศทาง นั่นทำให้เจียงอันเล่อ ที่อยู่มองเหตุการณ์อยู่อย่างย่ามใจ พลันต้องเคลื่อนกายถอยหลังไปไกลพอสมควร เพื่อมิให้ตนเองถูกลูหลงไปด้วย “เป็นไปได้อย่างไร ที่คนผู้เดียว จะสามารถลงมือได้อย่างง่ายดายเพียงนี้” ชายหนุ่มเอ่ยกับคนข้างกาย ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก คนของท่านตาไม่น่าที่จะด้อยฝีมือถึงเพียงนี้ “นอกจากนักฆ่าระดับสูงแล้ว ยากนักขอรับจะมีคน

เส้นทางจากเมืองหลวง คณะเดินทางของสองสกุล ยังคงเคลื่อนตัวตามกันติด ๆ ไม่ได้ทิ้งห่างกันแม้แต่น้อย ซึ่งผู้นำทั้งสองคณะ ต่างไม่มีคำว่าลงรอยกันแม้แต่เรื่องเดียว ด้วยเป้าหมายของทั้งคู่ คือคุณหนุสกุลหลิน ว่าที่พระชายาในลู่จิ้งอ๋อง สิ่งที่พวกเขาต้องได้มาครองคือใจของนาง หากมิได้อย่างหวัง ร่างกายไร้หัวใจพวกเขาก็จะเอา “ม้าเร็วกลับมาหรือยัง ข้าอยากรู้ว่าเวลานี้นางอยู่ที่ใด” หยางชีลั่ว เอ่ยถามคนสนิทที่นั่งอยู่ข้างคนขับรถม้า ด้วยน้ำเสียงท่าติดจะร้อนใจอยู่ไม่น้อย หากคนของลู่จิ้งอ๋อง เข้าร่วมเดินทางกับหลินมู่เสวี่ย นั่นเท่ากับครึ่งหนึ่งของการเข้าถึงนาง จะถูกปิดกั้นโดยสิ้นเชิง “คาดว่ามิน่าจะเกินค่ำนี้ขอรับ อีกอย่างคนของท่านอ๋องน้อย ก็ยังไม่มีท่าทีใด ๆ ข้าน้อยคิดว่าคงยังมิได้ข่าวเช่นเดียวกันขอรับ” “จำไว้ว่าข้าต้องการให้นางประทับใจ” เมือ่นึกถึงแผนการต่าง ๆ ที่เขาจัดเตรียม เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดเป้าหมาย รอยยิ้มร้ายลึกก็พลันปรากฏขึ้น ลู่จิ้งอ๋องก็แค่คนมีปม ที่ไม่อาจมัดใจสตรีใดได้ ความเย็นชานั้นของลู่หย่งไท่ ย่อมไม่คู่ควรที่จะเคียงข้างสตรีอ่อนแอ น่าถนอมเยี

ทางด้านฉู่เฟยเวลานี้ เขากำลังนั่งอยู่ในร้านริมทาง ซึ่งเป็นร้านค้าเล็ก ๆ ที่มีไว้สำหรับนักเดินทาง ชายหนุ่มยกชาร้อนขึ้นจิบ ทว่าสายตาและประสาทการรับฟังนั้น เปิดเอาไว้รับรู้ข่าวสารอย่างเต็มที่ เพราะมีคนที่ไม่ใช่นักเดินทาง กำลังนั่งจับจ้องกันอยู่ นั่นบอกได้ว่าทั้งคู่ หาใช่มิตรที่ดีต่อการ จากการแต่งกายแล้ว คงเป็นคนของสกุลใหญ่ในเมืองหลวง “นายท่านรับสิ่งใดเพิ่มหรือไม่ขอรับ” เจ้าของร้าน เดินเข้ามาถาม เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนักเดินทาง สั่งเพียงชาหนึ่งกาเท่านั้น แน่นอนว่าเขาต้องการขายให้ได้มากกว่าชาหนึ่งกา “เอาไก่ย่างมาสักจาน ข้าวหนึ่งถ้วยพอ” ด้วยเขาที่ผ่านการเดินทางมาไม้น้อย รู้ดีถึงจุดประสงค์เจ้าของร้าน ว่าถ้าเขาไม่สั่งอะไรเพิ่ม จะไล่เขาไปอย่างสุภาพ แต่เขายังมีเรื่องต้องทำ จึงไม่อาจลุกออกจากที่นี่ได้ หนทางเดียวที่จะแก้ไขทุกอย่างได้ดีที่สุด คือต้องสั่งอาหารเพิ่มจากน้ำชาหนึ่งกาที่มี “เช่นนั้นรอสักครู่นะขอรับ” เจ้าของร้านบอกกับชายหนุ่ม ด้วยความอ่อนน้อม ก่อนจะเดินกลับไป สั่งคนให้จัดเตรียมอาหารให้แก่ชายหนุ่ม ซึ่งนั่นก็ทำให้ใครอีกคนในร้าน หันเหสายตาม

สองชั่วยามต่อมา เวลาดึกสงัด คนจากสองคณะต่างแยกย้ายกันพักผ่อน คงไว้เพียงคนอยู่เวรยามแค่ไม่กี่คน ทุกอย่างเหมือนเช่นในทุกค่ำคืน คือคนจากสองฝั่งไม่ลงรอยกัน จึงไม่คิดจะเดินเฉียดใกล้ที่พักของอีกฝั่ง แสงคบไฟที่เริ่มลิบหรี่ ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับใครบางคน แต่กลับเป็นผลดียิ่งนัก เพราะมันสะดวกในการเร้นกาย เพื่อที่จะไปยังเป้าหมาย โดยไม่มีสายตาของผู้ใดมองเห็น ทว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขา กลับตกอยู่ในสายตาของกลุ่มหนึ่ง ซึ่งซุ่มเงียบในความมืดมากว่าสองชั่วยามแล้ว จนกระทั้งคนผู้นั้น เดินกลับมายังที่เดิม เหล่าคนชุดดำ จึงเคลื่อนกายหายไปจากตรงนั้น ภายในกระโจมอันโอ่อ่าของท่านอ๋องน้อย ร่างสูงใหญ่เอนกายหลับอยู่บนที่นอน ที่ปูด้วยผ้าขนสัตว์หนานุ่ม แต่ร่างที่นอนอย่างมีความสุข เริ่มที่จะขยับส่ายหน้าไปมา ราวกับอากาศหนาวเย็นที่เคยมี มันแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่ม มือเรียวยาวเริ่มดึงทึ้งเสื้อ ให้เปิดออกเพื่อระบายความร้อน ทว่าดวงตายังคงปิดสนิทอยู่ดังเดิม เสียงลมหายใจหอบถี่ ราวกับเจ้าของเสียงหายใจนั้น ผ่านการวิ่งมานับสิบลี้ก็มิปาน ภายใต้แสงสลัวลาง ที่ทำให้เห็นเพียงการเคลื่อนไหวนั้น มันช่างทรมานนั

หลังจากม่านกระโจมปิดลง เหลือไว้เพียงแค่ชายหนุ่มทั้งสอง ซึ่งตอนนี้ลู่ไท่ผิงได้เดินไปหยิบเสื้อผ้า ที่กองอยู่บนพื้น ขึ้นมาสวมบนร่างกาย โดยที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองดูส่วนนั้นของตนเอง ซึ่งมันยังคงตั้งชันไม่ได้สงบลงอย่างที่ควรจะเป็น ยิ่งเห็นแผ่นหลังเหยียดตรงของอีกฝ่าย ความพลุ่งพล่านในใจ กลับทวีขึ้นมาอย่างยากจะห้ามอยู่ ความร้อนในกาย มันทำให้ความคิดบางอย่างแทรกเข้ามา ยิ่งภาพเลือนรางที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ผุดขึ้นมาในหัว ความเจ็บร้าวตรงส่วนนั้น ยิ่งมากตามขึ้นไปอีกนับเท่าทวีคูณ ชายหนุ่มขบกรามแน่น เพื่อที่จะข่มอารมณ์แข็งขึงของตนเอง ให้มันสงบลงโดยไว หาไม่แล้วเขาคงยากที่จะหักห้ามใจ มิให้ทำในสิ่งที่อัปยศต่อตนเองและครอบครัว “เจ้าใส่เสื้อผ้าเถอะ เรื่องนี้ถือเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้น” หยางชีลั่ว เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแส ต่อสิ่งที่เกิดแม้แต่น้อย ทั้งที่ภายในใจของเขานั้น มันหาได้เป็นอย่างที่พูดออกไป เขากำลังอับอายและสับสนยิ่งนัก เพราะภาพเลือนรางของค่ำคืนที่ผ่านมา กำลังโจมตีความนึกคิดของเขาอย่างหนัก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่เขาจะลืมมันได้ในชั่วพริบตา และเขายังไม่อาจ ที่จะหันไปเผช