جميع فصول : الفصل -الفصل 80

เถาเถาตอบกลับเด็กหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล ก่อนที่นางจะเห็นแล้วว่า มีคนหลุดรอดจากมือของเฉากวง พุ่งตรงมาที่นางกับคุณชาย หญิงสาวตวัดดาบคู่ในมือ ต้านรับกี่โจมตีอีกครั้ง ได้อย่างทันท่วงทีและรวดเร็วดังเดิม ส่วนหลินเสวียนนั้น เขาได้มองหาพี่สาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าคนร้ายยังคงมีเพิ่มเติมเขามามิขาดสาย ด้วยการลอบสังหารครั้งนี้ เป้าหมายของคนร้ายไม่ใช่ตัวเขา แต่เป็นพี่สาวต่างหาก หากชีวิตนี้เขายังอ่อนแออยู่อีก ใครเล่าจะปกป้องครอบครัวของเขา จนเมื่อเขาเห็นแล้วว่าพี่สาว อยู่อีกด้านห่างออกไปพอสมควร ใจที่คราแรกรู้สึกโล่ง ก็พลันเปลี่ยนไปในทันที เมื่อเห็นคนของว่าที่พี่เขยกำลังเพรี้ยงพร้ำให้แก่ศัตรู คงมีเพียงแค่อู๋เหล่ยเท่านั้นที่ยังคงตั้งรับได้อยู่ แต่คนผู้เดียวหรือ จะเทียบกับคนจำนวนมากกว่าได้ “คุณชายระวัง!” หมับ! เถาเถาคว้าร่างของผู้เป็นนายเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะถูกคมอาวุธที่พุ่งเข้าหา หลินเสวียนจำต้องยุติความสนใจในตัวพี่สาว กลับมามุ่งเน้นปกป้องตนเอง เพื่อไม่ให้เป็นภาระของสาวใช้ข้างกาย เด็กหนุ่มไม่ฝืนรั้งตัวเอง แต่เคลื่อนกายตามที่เถาเถานำพา อีกด้านในป่าสุสาน เก

“ใช่ว่าข้าจะอยากหลับ แต่ตาข้ามันหนักเหลือเกิน” นี่คงเป็นครั้งแรกที่องครักษ์หนุ่ม เอ่ยออกมาอย่างจำนนต่ออาการ ก็ในเมื่อเขาไม่อาจฝืนมันต่อไปได้ หนทางเดียวที่ทำได้ คงต้องหลับไปตามอาการเท่านั้น แม้ว่าจะมีเสียงเกรี้ยวกราดของใครบางคน คอยเรียกและด่าทอเขา มิให้หลับตา ทว่ามันยากนักที่จะสู้ไหว นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาทำภารกิจล้มเหลว นับตั้งแต่ก้าวมาเป็นองครักษ์ในจวนลู่จิ้งอ๋อง “หากเจ้าไม่เชื่อฟังข้า รับรองได้ว่าชาติหน้าจะไม่มีจริงสำหรับเจ้า” เกาจูทั้งตอบโต้คู่ต่อสู้ ทั้งพยายามดึงสติของคนในอ้อมแขน มันจะมีอะไรบ้าบอไปกว่านี้หรือไม่ องครักษ์มือดี มาพ่ายกับแค่พิษนี่นะ! “ไม่เป็นไร...เท่านี้ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว” องครักษ์หนุ่ม ยังคงพยายามที่จะตอบโต้อีกฝ่าย ทั้งที่ดวงตาของเขา มันไม่อาจเปิดขึ้นได้อีก แม้ว่าจะมีทั้งเสียงและแรงเขย่า ทว่าทำไมร่างกายเขามันอ่อนล้าเหลือเกิน “เจ้าคนหน้าตาย! ข้าสั่งให้เจ้าตื่น!” เกาจู ตะโกนเสียงลั่น ก่อนจะเลือกรวบแบกร่างนั้นเอาไว้บนบ่า แล้วพุ่งเข้าหาคนร้าย เพื่อจบการต่อสู้มิให้ยืดเยื้อต่อไป กลุ่มชายชุดดำถึงกับหน้าถอดสี

“ข้าจะ...” “คำว่าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง มันมิอาจทำให้ข้าวางใจได้ เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนสืบสวนเอง หน้าที่ของท่านเจ้าเมือง คือร่วมมือสืบหาตัวคนร้ายกับข้า” โม่เชี่ยหาน ขัดคำพูดของท่านเจ้าเมืองเสียก่อน เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้า จะพูดว่าอะไรบ้าง ซึ่งเขาไม่ต้องการเพียงคำพูด แต่ต้องการที่จะให้เห็นผลลัพธ์ เรื่องนี้ไม่ใช่เล็กน้อย คนที่ลงมือจะต้องมีมาอีกเป็นระรอก หรือถี่จนเขาไม่อาจบอกได้ ว่าจะสามมารถรักษาชีวิตทุกคน จนถึงเมืองหลวงหรือไม่ “ข้าจะทำตามที่ท่านโม่กล่าวมา” “ดี! มันควรเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ใช่ว่าข้าคิดที่จะข้ามหน้าท่านเจ้าเมือง แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันกับพระชายา ข้าในฐานะหัวหน้าองครักษ์ ที่มารับนางด้วยตนเอง ย่อมต้องทำทุกอย่างให้รัดกุม ผิดพลาดแม้แต่น้อยไม่ได้” “ข้าทราบดี”ท่านเจ้าเมืองทำได้เพียงรับคำไปอย่างนั้น ทว่าภายในใจกลับรู้สึกขุ่นเคือง เขาคือเจ้าเมือง แล้วองครักษ์ที่อ่อนวัยกว่า กลับกล้ามาอวดเบ่งอำนาจในพื้นที่ของเขา“หรือท่านเจ้าเมืองกำลังไม่พอใจข้า ที่ก้าวก่ายเรื่องนี้”สายตาที่จับจ้องหน้าของท่านเจ้าเมือง มีหรือจะมองไม่ออก ว่าท่านเจ้าเมือง

“ท่านกำลังคิดทำสิ่งที่ผิด” ฉงต้าเอ่ยกับคนตรงหน้า ด้วยน้ำเสียงที่ติดจะสั่นไม่หาย “ข้าบอกแล้วหรือว่าแค่คิด คนเยี่ยงข้าหากจะคิด ต้องลงมือให้สำเร็จเท่านั้น เหอะ! แค่บุตรสาวแม่ทัพ อยู่หรือตายมิได้ทำให้แผ่นดินสะเทือนสักนิด แล้วทำไมข้าต้องเลือกที่จะก้มหัวให้สตรีด้วยเล่า”ท่านเจ้าเมือง พูดด้วยน้ำเสียงราวคนจิตวิปลาส ดวงตาที่มองฉงต้า ประหนึ่งเห็นเหยื่ออันโอชะอยู่เบื้องหน้า “นี่หรือผู้นำ ท่านลืมไปแล้วหรือว่าทุกวันนี้ ตัวท่านกินดื่มจากเงินของผู้ใด”เมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า ความกรุ่นโกรธต่อการทรยศในบ้านเมือง ของท่านเจ้าเมือง ทำให้ต้าฉงต้าย้อนถามกลับในทันที “มันคือสิ่งที่ข้าต้องได้รับ” ไม่ผิดสักนิดกับเรื่องนี้ เขาทำงานให้ราชสำนัก การได้รับผลตอบแทนย่อมเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว “ไม่ผิด! แล้วเยี่ยงนี้ ท่านยังคิดคดต่อฮ่องเต้อีกหรือ” ฉงต้าเอ่ยอ้างถึงนายของผู้คนทั้งแผ่นดิน อย่างน้อยก็เผื่อว่าท่านเจ้าเมืองจะคิดได้บ้าง “ลู่จิ้งอ๋องก็เพียงคนที่เกิดมากับความด่างพร้อย มีค่าอันใดคู่ควรให้ข้าก้มหัวให้”มีใครไม่รู้เรื่องที่ล่ำลือ เกี่ยวกับพระมารดาของลู่จิ้งอ๋องบ้าง ค

“พวกเจ้ากำลังหาที่ตาย”ท่านเจ้าเมืองยังคงปากกล้า ด้วยคิดว่าอีกไม่นานคนของตนเอง ก็จะเข้ามาจัดการโจรต่ำช้าทั้งสอง ที่อาจหาญจับตัวเขาราวนักโทษ“ใช่ข้าหรือ...”คนที่เดินหนำหยุดลง ทว่ามิได้หันกลับมา เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบ นั่นยิ่งทำให้ท่านเจ้าเมืองกรุ่นโกรธ สิ่งที่เขาชิงชังที่สุด คือก้มหัวให้สตรี คนเบื้องหน้ามิใช่บุรุษ ยิ่งทำให้เขาไม่อาจรับได้ หากต้องก้มหัวต่อหน้านาง“ที่นี่คือบ้านของข้า” ท่านเจ้าเมืองเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น เพื่อส่งสัญญาณเรียกทหารยาม ให้เข้ามาช่วยเหลือ“แล้วผู้ใดบอกเจ้าว่ามิใช่”“เจ้า! กล้ายอกย้อนข้ารึ!”“รอฟังคำถามของข้าก่อนดีไหม ข่อยมาตัดสิน ว่าข้ากล้าหรือไม่”เอ่ยจบร่างสูงเพรียวก็ก้าวต่อ โดยที่ไม่คิดใส่ใจ ว่าเจ้าของบ้านจะรู้สึกเช่นไร เพราะอย่างไรเสียคืนนี้ นางต้องได้คำตอบที่น่าพอใจ ในเมื่อกล้าที่จะลงมือ ก็ต้องกล้าที่จะรับผลของการกระทำ คราแรกนางมาเพียงเพื่อสืบหาข้อมูลเพิ่มเติม แต่มันเหนือความคาดหมายไปมากทีเดียว เมื่อหนึ่งในต้นตอ มาจากเจ้าของจวนนี่เองและการที่นางปรากฏตัว ก็เพราะรองผู้ว่าการกำลังจะสิ้นหนทางหนี หากจะว่าไปแล้วฉงต้านั้น ขึ้นชื่อในเรื่องเถ