All Chapters of The Billionaire’s Rebound: Chapter 11 - Chapter 20

Nyx’s Point of View HALOS lahat kami ay napatingin sa kanya. Tahimik. Para bang may granada na sumabog nang magsalita si ate. ‘Ang asawa mo.’ Hindi ako nagsalita. Nanatiling walang emosyon ang mukha ko, kahit sa loob ko ay parang may dumadagundong na kulog. Maging ang aking mga magulang ay walang sinabi. Na para bang ayos lang sa kanila kung agawin ni ate si Maverick sa akın. “Relax, everyone.” She grinned, leaning on her back. “Biro lang. Hindi naman ako mang-aagaw.” Pero kilala ko siya. Hindi iyon biro. Alam kong she wanted him badly. At pagbibigyan ko siya sa gusto niya—kaya nga ako nakipag-annul. Tumayo ako, pinilit na hindi madurog ang tinig ko. “Mauna na ako, may trabaho pa kasi ako.” Agad ring tumayo si ate at inangkla ang kamay niya sa braso ko. “Sasabay na ako sa ’yo,” she declared. Napanganga ako, nanigas ang panga ko. Ano ba talagang gusto niya? Umiiwas na nga ako sa kanila! My eyes darted to my parents—at tumango lang sila. Para bang sinasabi nilang pagbig

Nyx's Point of ViewPUMARA ako ng taxi the moment I stepped out sa restaurant, hindi na lumingon pa.Ayokong magkautang-loob. Ayokong magkaroon pa ng kahit anong koneksyon na may kinalaman kay Maverick.Sinauli ko na ang kotse na binigay niya noong nakaraang anibersaryo. At lahat ng bagay na galing sa kanya—iniwan ko sa kwarto. Wala akong dinala. Pero kukunin ko pa mamaya ang maleta na laman ang mga gamit ko na mismong pera ko ang bumili no’n.Gusto kong magbagong buhay. Magkalayo kami. At sana... hindi na muling magkrus ang aming landas."Sa St. Luke's Hospital po." Sabi ko sa driver nang makapasok ako sa loob ng sasakyan. Hindi siya umimik at mabilis na nagpaharurot ng sasakyan.Hindi nagtagal, nakarating na ako. Ramdam ko ang mabilis na kabog ng dibdib ko—parang sasabog, parang lalabas mula sa dibdib ko.Napatingin muna ako sa kabuuan ng hospital. Ang payapa sa labas ngayong gabi, pero alam kong sa loob, halos magkabuhol-buhol na sa dami ng pasyente.Ito ang pinakamalaki sa lahat n

Nyx's Point of View Dahil maliit pa ang tiyan ko, nagdesisyon akong maghanap muna ng trabaho. Nakakahiya naman kung lagi na lang akong nakaasa kay nanay Alejandra. "Saan ka pupunta?" tanong niya nang makita akong naka-formal—lumang blazer at skirt na lagi kong suot noong secretary pa ako. "Maghahanap po ng trabaho." "Hindi ba't sabi ko—" "Kaya ko pa naman po, Nay." Nilapitan ko siya, hinawakan ang kanyang kamay, at ngumiti para ipakitang ayos lang ako. "Promise, uuwi rin agad ako kapag wala akong makita." Umiling siya at sumuko rin. "Matigas talaga ang ulo mo—parang ako noong buntis pa ako." Huminga siya ng malalim, may hinugot sa bulsa, at inilagay sa aking palad. "Huwag ka nang kumontra. Bayaran mo na lang ako kapag may trabaho ka na." Napatingin ako sa perang nakalapat sa kamay ko. Kumirot ang puso ko. "Babayaran ko po kayo." "Basta ingatan mo si baby, ha? At kumain ka ng marami!" bilin niya bago ako lumabas. Habang naglalakad, hindi ko maiwasang ngumiti. Balang-araw, maka

Nyx's Point of View "NASAAN ang baby ko?" iyon ang una at tanging tanong ko nang magising ako. Mabilis kong inikot ang tingin, naghahanap—pero walang bakas ng anak ko. Nanlumo ako sa kinahihigaan nang makita ang mukha nila nanay Alejandra, Maricel, at Nathan. Wala silang imik. Para bang may bigat na tinatago. "W-wala na ba si baby?" mahina at putol-putol kong tanong, halos kapusin na ng hininga. Agad akong inalalayan ni Maricel. "A-ang anak mo'y inooperahan pa ng mga doctor." Nag-iwas siya ng tingin, halatang hindi kayang sabihin nang diretso. Parang may libong karayom na tumusok sa balat ko. "A-ano? Bakit?!" Pilit akong bumangon, ngunit mahigpit nilang hinawakan ang kamay ko na may nakasabit na IV. “Gusto kong makita ang anak ko!" Pagmamatigas ko. "Nasa ICU siya ngayon, bawal pang puntahan," sabi ni nanay Alejandra, ramdam ko ang panginginig sa boses niya. At doon tuluyang bumuhos ang luha ko. Hindi na mapigil. Ang isip ko'y nagwawala. Gulong-gulo na ako. "Naging pabaya ako

Nyx's Point of View "NAY, kayo na po ang bahala kay Nathaniel," sigaw ko mula sa labas ng kwarto habang sinusuot ang aking heel at abala sila sa loob. "Oo naman. Bantay-sarado ko itong apo ko, kaya wala kang dapat ipag-alala," nakangiti niyang sagot habang buhat si Nathaniel, na nakasubo pa ang hinalalaki. "Nasa may bote po 'yong gatas na pinump ko kaninang umaga. Iyon po ang ipainom ninyo kapag nagutom siya," bilin ko pa. Pagkatapos ay muling binuhat si baby, at hinalikan sa kanyang ulo bago ko siya iniabot kay nanay. Nagpaalam na ako—baka hindi na naman ako makapasok at tuluyan na akong pagalitan ni Liam. Mabilis lang ang biyahe dahil kabisado ni Nathan ang pasikot-sikot ng daan. Pinahiram kasi ako ni nanay ng lumang kotse niya, at dahil hindi ko pa kabisado ang ruta, si Nathan ang nagmaneho. Dala ko ang aking resume. Ayokong maging mabilis ang lahat, ayokong isipin ni Liam na tinetake-advantage ko ang kabaitan niya. Kahit maliit lang ang posisyon, basta makapag-ipon ako para