All Chapters of One-Night Stand with the CEO: Chapter 11 - Chapter 20

‎Maaga pa lang, ramdam na ni Ava ang malamig na titig ni Clara sa kanya. Sa bawat meeting, tila laging nakaabang ito, wari’y naghihintay ng pagkakataon para magtanim ng lason. Ngunit dahil sa presensya ni Kaiden, walang lakas ng loob si Clara na sumugod nang harapan.‎‎Ngunit ngayong hapon, nagbago ang lahat.‎‎Paglabas ni Ava sa elevator, nadatnan niya si Clara sa hallway. Nakatalikod ito, kausap si Liam, ngunit agad ding bumaling nang makita siya. Ang ngiti sa labi ng babae ay tila matamis, pero ang mga mata’y punung-puno ng poot.‎‎“Ava,” sambit ni Clara, mahina ngunit malinaw. “So, it’s true.”‎‎Napahinto si Ava. “W-what do you mean?”‎‎Lumapit si Clara, halos ilang pulgada na lang ang pagitan nila. “Don’t play innocent. Do you really think you can trap Kaiden with that?” Sabay tingin nito sa tiyan ni Ava.‎‎Parang tinusok ng yelo ang kanyang dibdib. “This has nothing to do with you,” matapang niyang sagot, kahit nanginginig ang boses.‎‎“On the contrary,” mariing sagot ni

Nanginginig ang labi ni Ava habang nakatitig kay Kaiden. Para bang ang bawat segundo ay bumibigat, at ang katahimikan ay parang kulungang unti-unting humihigpit. Hawak niya ang laylayan ng kanyang blouse, sinusubukang pigilan ang panginginig ng kanyang mga kamay.‎‎“Ava…” muling sambit ni Kaiden, halos pakiusap, halos utos. “Please. I need to know.”‎‎Huminga siya nang malalim, pilit na inaayos ang boses na kanina pa nanginginig. “Yes… Kaiden. Ikaw ang ama.”‎‎Parang nabunutan ng tinik si Kaiden, ngunit kasabay niyon ang pagbugso ng emosyon, halong ginhawa, sakit, at galit.‎‎“Then why didn’t you tell me?” mahigpit ang tono, ngunit may halong kirot. “Bakit mo tiniis mag-isa? Bakit mo hinayaang malaman ko sa ganitong paraan?”‎‎Napapikit si Ava, at doon na pumatak ang mga luha niya. “Because I was scared! Scared of losing you… scared of everything. Hindi ko alam kung paano mo tatanggapin, lalo na’t naroon pa si Clara… at si Liam…”‎‎Bahagyang umatras si Kaiden, pinipigilan ang sa

‎Ang mga araw sa opisina ay tila naging larangan ng digmaan. Tahimik sa labas, ngunit puno ng ingay sa loob. Ang bawat tingin, bawat bulong, at bawat hakbang ay may bigat. Si Ava, bagaman pilit na nagiging matatag, ay ramdam na ramdam ang pagkapagod hindi lang sa katawan, kundi lalo na sa isip. Sa bawat hakbang niya sa hallway ay may mga matang sumusunod, at sa bawat ngiti ay may halong alinlangan.‎‎Isang hapon, dumating si Kaiden sa opisina nang mas maaga kaysa inaasahan. Malakas ang buhos ng ulan, at ang mga ilaw sa corridor ay nagbibigay ng malamlam na liwanag. Napansin niya agad ang kakaibang kilos ng kanyang mga tauhan, mga tinginan, bulungan, at mabilis na pagtatago ng mga papel. Pinili niyang magmasid, hindi agad nagsalita.‎‎Sa kanyang paglapit sa conference room, narinig niya ang mababang boses ni Clara na tila galit na galit, puno ng kumpiyansa.‎"Kung hindi natin papatigilin si Ava, tuluyan na siyang magiging malapit kay Kaiden. At kapag nangyari ‘yon, wala na tayong lab

‎Magdamag na hindi nakatulog si Kaiden. Nasa isip pa rin niya ang folder na ibinigay ni Clara. Hindi ito basta-basta gawa-gawa lamang may mga detalye na halatang nakuha mula sa loob. Ngunit sino ang nagbigay sa kanya ng access? ‎ ‎Nakaharap siya ngayon sa city lights mula sa bintana ng kanyang opisina. Sa isang kamay, hawak niya ang baso ng whisky, at sa kabilang kamay, ang larawan ng isang lumang business gathering kung saan naroon si Ava, Clara, at isang pamilyar na mukha, si Liam. ‎ ‎"Liam…" bulong niya. Hindi lingid sa kanya ang nakaraan ng lalaki kay Ava, ngunit ngayon lang niya naramdaman ang bigat ng koneksyon nito kay Clara. ‎ ‎Kinabukasan, dumating si Ava sa opisina na halatang pagod. Namumugto ang mga mata, tila kulang sa tulog. Paglapit niya sa mesa, agad siyang tinawag ni Kaiden. ‎ ‎“Inside. Now.” malamig na utos nito. ‎ ‎Tahimik siyang pumasok at naupo sa harap niya. Pinagmasdan siya ni Kaiden, nakakunot ang noo, mahigpit ang ekspresyon. ‎ ‎“You’ve

‎Tahimik ang condo ni Ava, pero hindi kapayapaan ang pumapailanlang, puro tensyon at pagod. Nakaupo siya sa sofa, yakap ang kumot, paulit-ulit hinahaplos ang tiyan. Sa isip niya’y naglalaro pa rin ang imahe ng kotse na muntik nilang bumangga: ang sigaw ni Kaiden, ang mahigpit na paghatak niya palayo, ang malamig na linya ng takot sa gilid ng tuhod.‎‎Hindi siya nag-iisa. Si Kaiden ang nagbabantay.‎‎Pumasok si Kaiden dala ang dalawang tasa ng tsaa. Hindi alam ni Ava kung kailan siya pumasok o umupo sa tabi niya; para lang sa kanya, naroon lang ang isang malaking pader ng presensya. Inabot niya ang isa sa babae at umupo nang dahan-dahan sa kabilang dulo ng sofa, nakatitig nang diretso.‎‎“Ano’ng nararamdaman mo?” mahina niyang tanong, ngunit ang boses niya’y matatag.‎‎Humigpit si Ava sa tasa, tumango. “Matatakot pa rin. Pero okay naman, di ba?”‎‎Kaiden tumango rin, at sa unang pagkakataon ay naglabas ng napakatamis na ngiti, hindi ng isang boss, kundi ng isang taong may personal