One-Night Stand with the CEO のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 50

‎Maagang umaga. Ang opisina ng pulis ay abala, ngunit lahat ng mata ay nakatutok sa babaeng nakaupo sa interrogation room. Si Clara Villanueva, nakaposas, tahimik na nakatingin sa salamin. Walang bakas ng takot, tanging malamig na kumpiyansa lamang. Tila sigurado sa mga kaniyang mga ginagawa.‎‎“Clara Villanueva, you are under arrest for attempted homicide, harassment, and multiple counts of corporate sabotage,” mariing sabi ng opisyal na nagbasa ng kaso, ngunit nang pagmasdan ay ngumiti lamang ang babae na tila ba isang malaking kalokohan ang sinasabi ng officer.‎‎Ngunit sa kabaliktan ay panggigigil naman ang nararamdaman nina Ava at Kaiden. “Sabihin n’yo na lahat ng gusto n’yo. Wala kayong hawak na sapat na ebidensya," taas-noo na sumbat nh babae.‎‎Sa kabilang bahagi ng one-way mirror, nakatayo si Kaiden at Ava, parehong seryosong nakamasid. Nakahawak si Kaiden sa balikat ni Ava, pinipigilan ang galit. Si Ava naman, yakap ang isang kumot na amoy ng kanilang sanggol, parang iyon

‎Tahimik ang executive wing kinahapunan. Nakaupo si Ava sa kanyang desk, pinapahiran ng gatas ang labi ng kanyang anak bago ito ibalik sa crib na inilagay ni Kaiden mismo sa loob ng kanyang opisina. Kahit paano, ramdam niya ang proteksyon ng asawa pero ramdam din niya ang matinding bigat ng mundo na tila nakabantay sa bawat kilos niya. Kahit sa mga nangyari at pagbabanta ay mayroon pa rin nagsasabi na iyon ay skripto lamang upang siya ay kaawaan.‎‎Habang inaayos niya ang mga papeles, pumasok ang isa sa mga staff. Isang batang lalaki, bagong salta sa kumpanya, dala ang isang sobre.‎‎“Ma’am, galing daw po ito kay Sir Alcaraz. Confidential.”‎‎Nagulat si Ava. “Sa akin ba talaga ito galing?”‎‎Tumango ang staff at agad na umalis. Pagbukas niya ng sobre, nanlamig siya. Hindi liham mula kay Kaiden ang laman kundi isang printed photo ng kanya at ng anak niya, kuha mula sa malayo. Sa ibaba, may nakasulat na:‎‎> He’s not safe with you.‎‎‎‎Agad siyang napaupo, nanginginig ang kamay.

‎Kinabukasan, bago pa man makapasok si Kaiden sa opisina, tumunog ang telepono ni Ava. Ang boses ng secretarya’y may pag-aalalang hindi niya maitatago.‎‎“Ma’am… si Mr. Jonas po ang nagpaabot ng memo. Kinailangan daw ang approval mo para sa mga transfer ng accounts.”‎‎Napakunot ang noo ni Ava. Hindi ako nag-authorize. Nagkaroon ng malamig na kirot sa dibdib niya, simula pa lang ng araw at bumabalik na naman ang takot.‎‎‎Sa kabilang banda, nasa boardroom si Kaiden, nakausap ang isang investor tungkol sa bagong expansion. Ngunit hindi nagtagal, may text mula kay Ava: Jonas called for approval, I didn’t sign anything. Agad niyang pinatay ang tawag, nag-excuse sa meeting, at lumabas na hindi nagpaliwanag.‎‎Pagdating niya sa finance department, nakita niya si Jonas na nakatayo sa harap ng projector, mukhang kampante habang ipinapakita ang mga figures.‎‎“Ladies and gentlemen,” aniya, may ngiting propesyonal, “ang mga bagong allotments ay kailangang ma-approve agad para hindi maan

‎Tahimik ang gabi, ngunit sa loob ng bahay nina Ava at Kaiden, ramdam ang bigat ng tensyon. Nakatulog na ang sanggol sa nursery, at kahit si Ava ay pinilit ipikit ang mga mata, ngunit hindi niya maalis sa isipan ang mga huling balitang binitawan ni Kaiden:‎‎> “Jonas is still out there. Hindi pa tapos ang laban.”‎‎‎‎Lumapit siya sa bintana, pinagmasdan ang mga ilaw ng lungsod. Mula roon, pakiramdam niya’y may matang nakatingin sa kanya hindi kay Kaiden, kundi kay Jonas, ang taong hindi pa rin tumitigil. Maging sa simpleng kilos tulad ng paglalakad ay may mga matang nais na siyang paslangin at itapon sa hukay kasama ng kaniyang anak.‎‎Samantala, nasa isang lumang warehouse si Jonas, hawak ang cellphone at nakikipag-usap sa isang taong hindi niya pinapangalanan, ngunit isa lang naman iyon. Ang nag-iisang mastermind: si Clara.‎‎“Alcaraz thinks he won,” malamig niyang sabi. “But he doesn’t know what I still have.”‎‎Ipinakita niya ang isang flash drive. Sa loob nito, sensitibong

‎Sa Warehouse‎‎Alas-dose ng gabi, dumating si Kaiden sa lumang warehouse sa pier. Ang dilim ay nagpapalakas sa tensyon; walang tao sa paligid, tanging kaluskos ng alon at hangin ang naririnig. Hawak niya ang baril, mahigpit, handang pumatay kung kinakailangan.‎‎Sa loob, may iisang ilaw na nakasindi, at sa ilalim nito ay si Jonas, nakaupo, nakangisi habang hawak ang remote device.‎‎“Finally, Alcaraz,” malamig na bungad ni Jonas. “Alam mo bang ilang taon kitang hinintay? Ang araw na ito na magkakaharap tayo, walang mga guwardiya, walang pamilya mong sagabal.”‎‎“Anong gusto mo sa amin?” mariing tanong ni Kaiden.‎‎“Simple lang,” sagot ni Jonas. “Gusto kong maramdaman mo ang sakit ng pagkawala gaya ng naramdaman ko noon. Ikaw ang dahilan kung bakit kinuha ng ama mo ang lahat sa amin. Kaya oras na para mawala rin ang lahat sa iyo.”‎‎Kaiden tumigil, huminga ng malalim, ramdam ang matinding galit at pangamba. Hindi niya maipaliwanag sa sarili ang adrenaline rush, isang halo ng tak