All Chapters of แน่ใจนะว่ารักกัน ( NC 18+ ): Chapter 21 - Chapter 30

ม่าน‍ไหมมองไม่เห็นทางออกกับหนี้จำนวนตั้งแปดสิบล้าน ว่าแฟนหนุ่มจะแก้ปัญหานี้อย่างไร “เรามีเงินคืนพ่อกับแม่หรือเปล่า ตอนซื้อบ้าน เรายืมท่านมาตั้งห้าล้าน” เพราะไม่อยากเสียดอกเบี้ยบ้านราคาแปดล้าน เขามีเงินสดเวลานั้นแค่สามล้านเท่านั้น จึงขอหยิบยืมพ่อกับแม่มาอีกห้าล้าน ท่านสองคนบอกแค่ว่ามีเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืน แต่เท่าที่รู้ สองปีที่ผ่านมาเขากับม่าน‍ไหมไม่ได้คืนให้ท่านสักบาท “ไม่มีหรอก จะเอาที่ไหนมามี ทุกวันนี้ลำพังแค่เงินเดือนเราสองคนก็ไม่พอกินอยู่แล้ว” เสียงที่เคยหวาน บัดนี้เปลี่ยนเป็นฉุนเฉียว “ไม่มีเลยเหรอ เราแทบไม่ได้ซื้ออะไรเลย เงินไม่เหลือเลยเหรอ” ปทัฏฐานถามอย่างสงสัย รวม ๆ เดือนหนึ่งเขาหาเงินได้เดือนละแสนกว่าบาท บางเดือนก็เกือบสองแสน แต่เพราะให้แฟนสาวจัดการเรื่องเงินเดือนทั้งหมด เขาก็เลยไม่รู้ว่ามีเงินเก็บเท่าไหร่ “ไม่มีหรอก อะไร ๆ ก็แพง รถก็ต้องผ่อน ไหนจะค่าน้ำค่าไฟอีก ถ้าเบย์จะมาพูดเหมือนไม่ไว้ใจไหมแบบนี้” ม่าน‍ไหมขึ้นเสียงอย่างเสียอารมณ์ ไหนจะหนี้บัตรเครดิต ไหนจะค่าผ่อนรถ เสื้อผ้าหน้าผม ภาษีสังคม กาแฟ

“บุญถามอะไร ผมไม่เข้าใจเลย” “อ๋อ คืองี้ ปกติแล้วเวลาเรามีสต๊อก เราต้องมีการตรวจนับ ทั้งสินค้าสำเร็จรูปพร้อมขาย สินค้าที่เป็นวัตถุดิบถ้าเป็นโรงงานผลิต” “อื้อฮึ” คุณหมอหนุ่มครางในลำคอเพื่อบอกว่าเข้าใจสิ่งที่เธอพูด บุญ‍นำ‍พาจึงพูดต่อ “แต่เพราะร้านคุณเป็นแบบซื้อมาขายไป ก็น่าจะมีแต่สินค้าสำเร็จรูป สินค้าทั่วไป มันก็ต้องมีหมดอายุ มีตกรุ่น มีชำรุด มีสินค้าตัวอย่างขายไม่ได้ สินค้าพวกนั้นแหละเราเรียกว่า S-M-O-I หรือ Slow Moving and Obsolete Inventory” เธอเลื่อนหน้าจอให้เขาอ่านความหมายของสินค้าคงคลังที่เธอพูดถึง เจ้าของกิจการทุกคนควรเข้าใจข้อมูลพวกนี้ ซึ่งถือเป็นข้อมูลสำคัญ “ไม่ว่าจะทำกิจการหรือเล่นหุ้น เราต้องอ่านข้อมูลพวกนี้ออก บางบริษัทมีสต๊อกนะ แต่เป็นสต๊อกที่ขายไม่ได้ ไม่มีมูลค่าเลย ล้าสมัย หมดอายุ พอดูงบดุลเหมือนดี แต่จริง ๆ แล้วซุกขยะไว้ใต้พรม” เธออธิบายให้เขาเห็นภาพ ปทัฏฐานเพิ่งเข้าใจก็วันนี้ ว่าบนโลกนี้มีอะไรที่เขาไม่รู้อีกเยอะ โดยเฉพาะข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับโลกธุรกิจ “ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน” เขาเองก็ไม่เคยรู้ข้อมูลพวกนี้เหมือน

แสงสว่างบนหน้าจอมือถือมาพร้อมกับข้อความแจ้งเตือน คนที่เขาอยู่ด้วยในวันลางาน ห้องไลน์ส่วนตัว BoonPA : วันนี้คุณว่างไหม Basic_P : หลังเลิกงานได้อยู่ครับ ผมเลิกงานสี่โมงครึ่ง BoonPA : แวะมาหาที่ออฟฟิศนะคะ จะรอ Basic_P : ครับ BoonPA : เรื่องงานค่ะ Basic_P : ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย BoonPA : ฉันรู้ว่าคุณคิด Basic_P : รู้ได้ยังไงว่าผมคิดอะไร BoonPA : คุณก็คิดเหมือนฉันคิดนั่นแหละ Basic_P : บุญลามกนะเนี่ย BoonPA : เรามันศีลเสมอกันค่ะคุณหมอ ไว้เจอกันเย็นนี้นะคะ ตั้งใจทำงาน จุ๊บ ๆ Basic_P : ครับ เขายิ้มกับข้อความ แค่คุยกับเธอทางข้อความ เขาก็เพลิดเพลิน ลืมแม้กระทั่งเรื่องของม่าน‍ไหม ที่ก่อนหน้านี้เขายังรู้สึกเจ็บในอก เขาจะตั้งใจทำงานอย่างที่เธอบอก ถึงอาชีพแพทย์จะไม่ได้ทำเงินมากมาย แต่ในเวลานี้ก็เป็นอาชีพเดียวที่เป็นรายได้และเป็นอาชีพที่เขารัก เหนื่อยแต่ก็ยังมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำ17:00 น. คุณหมอหนุ่มยืนอยู่หน้าตึกที่เขาเคยเข้ามากับธีริศราเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน วันนี้เขามาเพียงลำพัง ยอมรับว่าเกร็งไม่น้อย ตั้งแต่แยกกันที่หน้าคอนโดเขาวันที่กลับจากภู

“ปลดผ้าก่อนนะ เดี๋ยวค่อยไปเรียนเรื่องปลดหนี้” ปทัฏฐานว่าก่อนจะเริ่มปลดชุดบนกายเธออย่างเชื่องช้า เขาทำอย่างทะนุถนอม ค่อยลูบไล้ผิวเนื้อที่โผล่พ้นออกมาจากเนื้อผ้าที่หลุดออกจากร่าง หัวใจเขาเต้นแรง ไม่ต่างจากหัวใจเธอ เขาถอดให้เธอ เธอเองก็ถอดให้เขา เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนร่วงลงกองกับพื้นห้องน้ำ เหลือเพียงกล้ามเนื้อหนั่นแน่นที่กระทบเข้านัยน์ตากลมโต มือบางสั่นเล็กน้อยในจังหวะที่แกะหัวเข็มขัดให้แยกออกจากกัน กางเกงสแล็กหลุดลงกองกับพื้นห้องน้ำไปอีกตัว คุณหมอขยับขาสลัดออกจากกางเกง “อมไหม ไม่ต้องแปรงฟันก็ได้ ผมไม่ถือ” เขามองส่วนหัวเห็ดโผล่พ้นขอบกางเกงชั้นในออกมาเล็กน้อย เอ่ยถามคนที่เอาแต่จ้องมองและกลืนน้ำลายหลายต่อหลายครั้ง “ไม่เอา คุณยังไม่ได้อาบน้ำ” บุญ‍นำ‍พาว่า เธอหยิบแปรงสีฟันอันใหม่ให้เขา ทั้งสองแปรงฟันเงียบ ๆ แต่สายตาของทั้งคู่ต่างแอบมองกันและกันผ่านทางกระจกตรงหน้า บุญ‍นำ‍พามีเพียงชุดชั้นในชิ้นบนชิ้นล่างสีเนื้อ ส่วนเขามีเพียงกางเกงในสีขาว ส่วนที่ทำให้เธอต้องแอบมองบ่อย ๆ คือส่วนกลางกายที่เขานำเสนอว่าอมได้ ใครจะกล้าอม แค่คิดเธ

“โอ๋ ทำครับ ทำทุกท่าเลย” คุณหมอหนุ่มหัวเราะในลำคอ ถ้าเธอให้ทำ มีเหรอที่เขาจะปฏิเสธ สิ้นคำเขา เธอก็พลิกกายนอนหงาย สุดยอดที่สุดก็เซ็กซ์เวลาตื่นนอนนี่แหละ เขาจะเร่าร้อนและเต็มไปด้วยพลัง คงเพราะได้นอนพักผ่อนเต็มที่ ส่วนเธอก็จะอารมณ์ดีไปทั้งวัน สารแห่งความสุขไหลอาบทั่วทุกรูขุมขน “ทำอะไรครับ” เสียงทุ้มถามเมื่อเห็นร่างบอบบางกำลังวุ่นวายกับหน้าเตา “ว่าจะอุ่นแกงจืด แต่เปิดเตาไม่เป็น” เป็นเรื่องเดียวที่บุญ‍นำ‍พาไม่มีความถนัด นั่นคืองานบ้านงานครัว “ผมทำให้ คุณไปนั่งรอ” ปทัฏฐานจัดการเปิดเตาและอุ่นแกงจืด “ข้าวล่ะครับ” “อยู่ในไมโครเวฟค่ะ” เพราะอยู่คนเดียว เธอจึงให้แม่บ้านหุงและใส่ช่องฟรีซไว้ “หุงใหม่ดีกว่าไหม บุญรอได้ไหมครับ เดี๋ยวผมหุงให้” ผู้ชายให้รอ...ทำไมจะไม่ได้ บุญ‍นำ‍พารีบพยักหน้ารับ รอได้สิ “หมอน่ารักอะ” เธอเอ่ยชม คนโดนชมหันมามองเธอ ลูบผมอย่างเอาใจ เขาก็น่ารักกับคนที่น่ารักเท่านั้นแหละ “พี่พิมมี่โทรมาแจ้งแล้วนะคะ” “เรื่องอะไรครับ” “พี่เค้าติดต่อกับคนรู้จักที่เขาทำโคร