All Chapters of ฮูหยินได้โปรดอภัยให้สามี: Chapter 11 - Chapter 20

กวางหมิงประเดี๋ยวยิ้มประเดี๋ยวเม้มปาก ก้าวเดินเข้าไปเตียงอย่างเชื่องช้า สายตาทำคล้ายจับจ้องร่างอรชรของว่านจิ่วซิ่น ทว่าเขาไม่ได้มองร่างกายนาง มารยาทที่ควรมีเขาก็พอจะรู้ เขามองผนังกระโจมพลางกลั้นยิ้ม“หลับตาของเจ้าเสีย” หวู่ไฉตงออกคำสั่งเสียงเย็น“ไฉตงข้าเห็นหมดแล้ว ยินดีรับผิดชอบนางเป็นฮูหยินต่อจากเจ้า ไม่ต้องส่งนางไปให้หยวนกังแล้ว สตรีคนเดียวข้าเลี้ยงไหว” กวางหมิงไม่เลิกยียวน อยากรู้เหมือนกันว่าเมื่อใดสหายรักจะยอมรับใจตัวเอง“ไม่ได้” ตอบอย่างรวดเร็วเสียงดังขึ้นเล็กน้อย“จะเสียงดังให้คนข้างนอกเข้ามารึไง” กวางหมิงเอ่ยเสียงแผ่ว เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าหวู่ไฉตงจะใจร้ายใจดำ ส่งคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาให้ศัตรูได้ลงคอจริงหรือ“...” หวู่ไฉตงเงียบแล้วหลับตาครู่หนึ่ง ก่อนจะจ้องมองกวางหมิงอย่างคาดโทษ“หากข้าหลับตาก็จะมองไม่เห็น จับผิดจับถูกขึ้นมาอย่าได้ว่าข้าแล้วกัน” เขากับหวู่ไฉตงเป็นสหายกันมาก่อนที่ว่านจิ่วซิ่นจะมาอยู่ในกองทัพเสียอีกบิดาของเขาเป็นผู้ใต้บัญชาของท่านอาเยว่ซิน ทำให้เขากับหวู่ไฉตงสนิทกันมาก เพราะเล่าเรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก พอบิดาจากไปท่านอาเยว่ซินก็เลี้ยงดูเขาไม่ต่างจากลูกใ

แม่ทัพหนุ่มก้าวฉับ ๆ ไปที่กระโจมของกวางหมิง เขาหวังจะพักผ่อนสักเล็กน้อยค่อยกลับจวน ทว่านอนอย่างไรก็นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นไปฝึกทหารพร้อมกวางหมิงเมื่อเห็นว่าชายงามไม่ยอมจบง่าย ๆ เขาจึงให้กวางหมิงจ่ายหนัก ๆ แล้วบอกไปว่าเมื่อคืนเป็นเขาที่ลงมือ เพราะคิดว่ามีคนแฝงเข้ามาล้วงความลับในค่าย ไม่สังหารทิ้งก็บุญแล้ว ทั้งยังข่มขู่คนไปอีกว่าถ้าแพร่งพรายเรื่องนี้ไปหัวบนบ่าจะหลุดไม่รู้ตัว“แล้วเมื่อคืนใครเข้ากระโจมรองแม่ทัพว่านกัน” ชิงหลันพึมพำด้วยความสงสัย“ใช่ขอรับข้าน้อยเฝ้าอยู่ตลอดไม่เห็นใครออกมาเลย” ทหารหนุ่มน้อยหน้าตาดีเอ่ยสมทบที่ปรึกษาชิงหลันชิงหลันและทหารหนุ่มยังคงคิดไม่ตก หากชายงามถูกตีสลบใครกันที่เข้าไปในกระโจมรองแม่ทัพว่าน“อาจเป็นไปได้ว่าชายผู้นั้นออกมาเข้าห้องสุขายามเจ้าหลับ…เจ้าหลับยามใช่รึไม่ไปรับโทษบัดเดี๋ยวนี้…ส่วนเรื่องคนที่ทำร้ายชายผู้นั้นข้าจะสืบหาเอง” หวู่ไฉตงใช้เสียงเย็นชาสั่งการ ตัดบทความคิดคนทั้งสอง ทำให้ชิงหลันคิดว่าเป็นไปได้ ส่วนทหารหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นได้แต่เกาศีรษะครุ่นคิดและก้มหน้ายอมรับข้อกล่าวหา ‘ข้าเฝ้าตลอดไม่มีใครออกมาเลย อีกอย่างข้าหาได้หลับยามไม่’ ทหารหนุ่มได้แค่เถียง

ว่านจิ่วซิ่นอ้าแขนกว้างกอดชิงหลันที่โผล่เข้าหา “หลันเอ๋อร์เด็กดีไม่ร้องนะ เจ้าเป็นคนของกองทัพจะไปกับข้าโดยพลการไม่ได้”“แต่ข้าเป็นห่วง…”“ถึงเวลาแล้วข้าไปนะ” อยู่ตรงนี้อีกเพียงครู่น้ำตาที่กลั้นไว้คงไหลออกมา ว่านจิ่วซิ่นไม่อยากอ่อนแอให้สองคนนี้เห็น จึงเดินขึ้นรถม้าไม่เหลียวมองหลังอีกเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวรถม้า โดยมีทหารในกองทัพไม่ถึงสิบนาย จัดทัพส่งขบวนเจ้าสาวไปที่ค่ายของศัตรู การเดินทางใช้เวลาราวสองชั่วยาม ขบวนเจ้าสาวมาถึงค่ายของหยวนกังต้นยามซวี (สามทุ่ม)มาถึงค่ายของหยวนกัง เหล่าทหารก็ส่งเจ้าสาวให้ผู้เฝ้าประตูค่ายของเผาซ่านหู่ จากนั้นพวกเขาก็เดินทางกลับตามคำสั่งของท่านแม่ทัพ ออกมาได้สักพักพวกเขาทั้งหลายก็ถกเถียงกัน“เจ้าว่าท่านแม่ทัพส่งรองแม่ทัพว่านมาทำภารกิจหรือคิดกำจัดนางทิ้ง”“อย่าเดาเลยรีบกลับกันเถิด”“เจ้าไม่สงสารรองแม่ทัพว่านรึ นางเคยช่วยให้พวกเรารอดจากความตายมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง รอสัญญาณช่วยเหลือก่อนดีรึไม่”“แต่ท่านแม่ทัพไม่ได้สั่งไว้ เขาบอกให้พวกเรากลับทันที ขืนทำแบบเจ้าว่าก็ขัดคำสั่งทหารถูกลงโทษ”“ใครกลัวก็กลับไป ข้าจะอยู่ช่วยรองแม่ทัพว่าน”สุดท้ายเหล่าทหารที่มาส่งขบวนเจ

ว่านจิ่วซิ่นไม่ยอมง่าย ๆ นางออกหมัดใส่คนที่เข้ามาจับ จนคนผู้นั้นหงายหลังหลับกลางอากาศ เรื่องพละกำลังนางมีมากกว่าบุรุษบางคนด้วยซ้ำต่อสู้สิบต่อหนึ่งได้เกือบครึ่งชั่วยาม ร่างกายเริ่มชาการเคลื่อนไหวก็ช้าลง เกิดอะไรขึ้นนะ“บนตัวเจ้าสวมเสื้อผ้าข้าที่มีพิษ เจ้าหนีไม่รอดหรอกกลับกับข้าแต่โดยดีดีกว่า” ซูซานกล่าวเสียงราบเรียบว่านจิ่วซิ่นไร้แรงจะสู้ต่อ เพราะการเคลื่อนไหวของนางผิดปกติทั้งช้าทั้งอึดอัดไปทั่วร่าง ทำให้นางถูกจับกลับมาที่กระโจมหลังเก่าอีกครั้งให้ตายเถอะ หรือนางจะหนีไม่รอดแล้วจริง ๆหยวนกังเห็นซูซานจับคนกลับมาได้ก็ยิ้มกว้าง จากนั้นก็ดื่มสุราต่ออีกพักใหญ่ อย่างไรคืนนี้รองแม่ทัพหญิงก็หนีเขาไม่พ้นสตรีที่เขาต้องใจมีหรือเขาจะปล่อยหลุดรอดไปอีกครั้งก่อนหน้านั้นในครั้งก่อนเขารักนางตั้งแต่แรกเห็น หากแต่นางทำเขาบาดเจ็บปางตาย ถ้าไม่ได้ซูซานช่วยไว้เขาคงไม่มีโอกาสได้กลับมาแก้แค้นการแก้แค้นที่ดีที่สุดคือ ทำให้ว่านจิ่วซิ่นอยู่ไม่สู้ตาย นางรักหวู่ไฉตง เขาจะให้นางมาเป็นฮูหยินปรนเปรอเขาทุกคืนวัน ชอกช้ำใจแต่ตายไม่ได้ในกระโจมซูซานจับว่านจิ่วซิ่นถอดเสื้อผ้าแล้วโยนนางลงในอ่างน้ำ ว่านจิ่วซิ่นหดหู่ใจนั

ตอนนั้นเขาต้องการเอาผิดนาง ทว่าคำสั่งทหารในมือนางมีตราประจำตัวบิดาประทับอยู่ ทั้งยังมีตราบัญชาการคำสั่งทหารอีกด้วย ทำให้เขาเอาผิดนางไม่ได้ เพราะหลักฐานแค่นั้นมันไม่พอเนื้อความในคำสั่งทหาร มอบตราบัญชาครึ่งหนึ่งให้นาง แต่งตั้งนางเป็นรองแม่ทัพมีสิทธิ์ในกองทัพครึ่งหนึ่ง และยังมีคำสั่งให้เขากับนางแต่งงานกันอีกเขาคิดว่าคำสั่งนี้นางปลอมแปลงขึ้นมา ทว่าทหารทุกนายกลับฟังคำพูดของนาง ไม่ฟังคำคัดค้านของเขาเลย ทำให้ระหว่างเขากับนางแตกหักห่างเหินกันมาตั้งแต่นั้นชายหนุ่มสั่งตัวเองทุกวันว่าต้องเกลียด เกลียดคนที่วางแผนสังหารบิดา ท่องไว้ทุกวันว่านางแฝงตัวเข้ามาเพื่อแย่งอำนาจ จิตใจนางไม่บริสุทธิ์ ห้ามใจตัวเองทุกครั้งที่รู้ว่านางบาดเจ็บ เพราะไม่อยากให้นางรู้ว่าเขาห่วงนาง ทว่าก็แอบออกไปหายาดีมาไว้ในคลังให้นางได้ใช้รักษา เขาไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว สั่งใจตนเองแค่ไหนก็รักนางอยู่ดีหลังจากกลับเข้ากองทัพในตำแหน่งแม่ทัพไม่นาน กองทัพซ่านหู่ก็บุกหมู่บ้านชิงอัน ตอนนั้นชาวบ้านถูกจับรวมถึงทหารที่เขานำไปช่วยก็เดินไปติดกับโดยง่าย ซึ่งเขาในตอนนั้นยังไม่แข็งแกร่ง และต้องการสร้างผลงานเพื่อแย่งชิงตราบัญชาการทหารอีกครึ่งคืน