11 บุกเข้ากระโจม 2

กวางหมิงประเดี๋ยวยิ้มประเดี๋ยวเม้มปาก ก้าวเดินเข้าไปเตียงอย่างเชื่องช้า สายตาทำคล้ายจับจ้องร่างอรชรของว่านจิ่วซิ่น ทว่าเขาไม่ได้มองร่างกายนาง มารยาทที่ควรมีเขาก็พอจะรู้ เขามองผนังกระโจมพลางกลั้นยิ้ม

“หลับตาของเจ้าเสีย” หวู่ไฉตงออกคำสั่งเสียงเย็น

“ไฉตงข้าเห็นหมดแล้ว ยินดีรับผิดชอบนางเป็นฮูหยินต่อจากเจ้า ไม่ต้องส่งนางไปให้หยวนกังแล้ว สตรีคนเดียวข้าเลี้ยงไหว” กวางหมิงไม่เลิกยียวน อยากรู้เหมือนกันว่าเมื่อใดสหายรักจะยอมรับใจตัวเอง

“ไม่ได้” ตอบอย่างรวดเร็วเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

“จะเสียงดังให้คนข้างนอกเข้ามารึไง” กวางหมิงเอ่ยเสียงแผ่ว เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าหวู่ไฉตงจะใจร้ายใจดำ ส่งคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาให้ศัตรูได้ลงคอจริงหรือ

“...” หวู่ไฉตงเงียบแล้วหลับตาครู่หนึ่ง ก่อนจะจ้องมองกวางหมิงอย่างคาดโทษ

“หากข้าหลับตาก็จะมองไม่เห็น จับผิดจับถูกขึ้นมาอย่าได้ว่าข้าแล้วกัน” เขากับหวู่ไฉตงเป็นสหายกันมาก่อนที่ว่านจิ่วซิ่นจะมาอยู่ในกองทัพเสียอีก

บิดาของเขาเป็นผู้ใต้บัญชาของท่านอาเยว่ซิน ทำให้เขากับหวู่ไฉตงสนิทกันมาก เพราะเล่าเรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก พอบิดาจากไปท่านอาเยว่ซินก็เลี้ยงดูเขาไม่ต่างจากลูกในไส้ บางครั้งกวางหมิงก็เรียกหวู่ไฉตงว่าท่านแม่ทัพ แล้วทำตัวนอบน้อมอยู่ใต้บัญชา

ทว่าบางครั้งกวางหมิงก็หมั่นไส้คน จึงได้พูดจายียวนกวนประสาท ไม่มีการนอบน้อมให้สักนิด พวกเขาสองคนก็เป็นเช่นนี้ สนิทกันยิ่งกว่าคำว่าสหาย

กวางหมิงเห็นว่านจิ่วซิ่นเป็นน้องสาว ไม่เคยมีความคิดเกินเลยกว่านี้ ด้วยความหมั่นไส้ จึงอยากแกล้งหวู่ไฉตง ดูว่าเจ้าหมอนี่จะทำเช่นไร ถ้าเขาเอ่ยว่ามีใจให้ว่านจิ่วซิ่น

อันที่จริง กวางหมิงไม่อยากให้หวู่ไฉตง ส่งว่านจิ่วซิ่นไปให้หยวนกัง แต่เขารู้นิสัยดื้อรั้นของสหายดี เมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่มีใครเปลี่ยนใจได้ คงทำได้เพียงรอโอกาสช่วยคน

“ข้าจะบอกเองว่าทางไหน...ถ้ายังมองอีกข้าจะควักลูกตาเจ้าแล้วนะ” หวู่ไฉตงเริ่มหงุดหงิด ที่กวางหมิงไม่ได้ดังใจ ดูคล้ายจะตั้งใจยั่วโมโหเขา

“ขอรับ...ขอรับนายท่าน” เอ่ยเสียงกวนประสาทสหายรัก จากนั้นเขาก็หลับตาแล้วเดินเข้าไปที่เตียง พอขาชนเตียงไม้เขาก็เริ่มคลำหาผ้าห่ม

“หยุดมือ ยกสูงขึ้นอีก ยื่นไปข้างหน้า ไปอีกเล็กน้อย ตรงนั้นแหละ”

กวางหมิงรู้สึกคล้ายตนเป็นคนตาบอด ที่จมอยู่กับความมืดมิด มองสิ่งใดก็ไม่เห็น หยิบจับของยากลำบาก เขาทำตามคำสั่งหวู่ไฉตง เพื่อค้นหาทางสว่างให้ตนเอง พอได้ยินคำว่าตรงนั้นแหละ เหมือนสวรรค์มาโปรดอีกประเดี๋ยวทุกอย่างก็สว่างแล้ว

“เดี๋ยวก่อน!! เจ้ารีบยกแขนขึ้นอย่าให้แขนตกลงมา กวางหมิงแขนเจ้าจะโดนนางแล้ว ยกขึ้นซะ จะหยิบผ้าห่มอย่างไรก็ได้ แต่ห้ามโดนตัวนาง” หวู่ไฉตงสั่งการยืดยาว

ให้ตายเถอะ!! ‘เจ้าลองมาเป็นข้าดูสิ อยากรู้เหมือนกันจะหลีกเลี่ยงยังไงก็คนมันมองไม่เห็น’ เขาสบถด่าในใจ “ให้ข้าลืมตาจะได้ไม่โดนตัวนาง” กวางหมิงต่อรอง

“ไม่ได้” หวู่ไฉตงตอบว่องไวโดยไม่ต้องคิด

นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ แขนเขาก็ไม่ได้ยาวขนาดที่ยืนอยู่กับที่ แล้วยื่นไปหยิบผ้าห่มเองได้ มองก็ไม่เห็นยังจะมาสั่งนั่นสั่งนี่ จากที่อารมณ์ดีอยู่กวางหมิงก็เกิดโมโหขึ้นมา “ข้าจะลืมตา แล้วจะรับผิดชอบนางทุกอย่างเอง ข้าจะแต่งงานกับนางและเจ้าห้ามขัดขวาง” ต่อมโมโหทำงานขึ้นมาก็คิดแต่อยากเอาชนะคนเอาแต่ใจ “เจ้าก็รู้ว่าข้าหลับตาแบบนี้มองสิ่งใดก็ไม่เห็น ยังจะออกคำสั่งที่ข้าทำไม่ได้ เจ้ามาลองตาบอดดูบ้าง จะได้รู้ว่ามันยากยังไงเจ้ากับนางก็ตกลงหย่ากันแล้ว ต่อไปข้าแค่ยกย่องนางเป็นฮูหยิน ดูแลนางอย่างดีก็พอ อย่าลืมคนที่เรื่องมากเป็นเจ้า คนที่หาเรื่องใส่ตัวเป็นเจ้า ถ้ายังเรื่องมากอีก ข้าจะปล่อยเจ้าไว้แบบนี้ไม่ช่วยแล้ว”