All Chapters of ฮูหยินได้โปรดอภัยให้สามี: Chapter 51 - Chapter 60

เช้าวันรุ่งขึ้น กวางหมิงเข้ามารายงาน ความเรียบร้อยกับหวู่ไฉตงที่จวน เห็นสหายสีหน้าเคร่งเครียดก็เอ่ยหยอกเย้า “ร่ำสุราแต่เช้าอีกแล้ว เคยบอกเจ้าหลายครั้งแล้วให้เลิกดื่ม ดื่มครั้งใดก็เดือดร้อนคนอื่นทุกที ว่าแต่ตาคล้ำเพียงนั้นเมื่อคืนเจ้าไม่ได้นอนรึไง”“มานั่งดื่มเป็นเพื่อนข้าหน่อย” หวู่ไฉตงไม่ได้โกรธที่ผู้ใต้บัญชาพูดจาไม่เคารพ กวางหมิงเปรียบเสมือนคนในครอบครัว เขาเห็นกวางหมิงเป็นพี่ชายมานานแล้ว“เป็นอะไรไป ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ซิ่นเอ๋อร์ไม่ใช่ฆาตกร เจ้าไม่ควรมาทุกข์แบบนี้นี่ รักได้แบบสบายใจไม่รู้สึกผิดแล้ว มีอะไรให้กลุ้มอีก” กวางหมิงเอ่ยถาม“ข้าทำร้ายจิตใจนาง กวางหมิง ข้าทำร้ายนางด้วยมือข้าเอง” หวู่ไฉตงน้ำตาไหลเขาพยายามเช็ดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น “ถ้าข้าย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะปกป้องดวงใจข้าให้ดี จะสืบหาความจริงก่อนตัดสินนาง แต่ข้าย้อนไปไม่ได้แล้ว ข้าเสียนางไปแล้ว”กวางหมิงนั่งลงฝั่งตรงข้าม เขาเคยคิดว่าจะเหยียบซ้ำยามที่หวู่ไฉตงสำนึกได้ แต่พอเห็นสภาพเด็กคนนี้ร้องไห้เสียใจก็ทำไม่ลง “ซิ่นเอ๋อร์รักเจ้าขนาดนั้น นางคงไม่ลืมเจ้าไปจากใจง่าย ๆ หรอก อีกอย่างเจ้าส่งนางไปให้หยวนกังครั้งแรก เจ้าก็ไปช่วยนา

“รัชทายาทยึดอำนาจเสด็จป้ามาสามปีแล้ว เพราะก่อนหน้านี้เสด็จป้าจะเปลี่ยนตัวรัชทายาทเป็นพี่ รัชทายาทต้องการกำจัดครอบครัวเรา หนีก็หนีไม่พ้น ดังนั้นควรกลับไปสู้ดูสักตั้ง สู้เพื่อครอบครัวของเราบางเรื่องที่พี่ไม่อยากบอกเจ้า เพราะไม่อยากให้เจ้าจดจำ อาซิ่นพี่คนนี้ไม่มีทางทำร้ายเจ้าแน่นอน การกลับเหมียวเจียงครั้งนี้เต็มไปด้วยอันตราย ถ้าเจ้าไม่อยากไปจริง ๆ พี่ก็จะไม่ห้าม ดูแลตัวเองให้ดีถ้าพี่ไม่อาจกลับมาได้ ให้ไปหาหวู่ไฉตง พี่มองออกว่าเขารักเจ้า”แม้ก่อนหน้านี้คนที่ทำร้ายว่านจิ่วซิ่น จะคือหวู่ไฉตง แต่เขาก็ยังเชื่อว่า หวู่ไฉตงจะไม่ทำร้ายหัวใจตัวเองอีก แววตาเด็กคนนั้นรู้สึกผิด และเสียใจมากเขามองออก อีกอย่างหวู่ไฉตงไม่เคยลงไม้ลงมือกับว่านจิ่วซิ่นเลย ทั้งที่มองว่านจิ่วซิ่นเป็นศัตรูมาตลอด เด็กนั่นเพียงแค่ส่งนางให้ชายอื่น แต่เท่าที่สืบมาเด็กคนนี้จัดการชายเลวคนนั้น ที่ใช้ชาวบ้านมาข่มขู่เขาอย่างโหดเหี้ยม“นี่คือหลักฐานยืนยันสิ่งที่เจ้าอยากรู้ อ่านแล้วเจ้าจะเข้าใจเอง เรื่องบางเรื่องที่เจ้าลืมไม่จำเป็นต้องขุดคุ้ยอยู่กับปัจจุบันให้ดีก็พอ เด็กดีเชื่อพี่นะ”โจวกังเต๋อนั่งรอว่านจิ่วซิ่นอ่านจดหมายของหวู่เยว่ซ

ว่านจิ่วซิ่นยิ้มมุมปาก อย่างรวดเร็วจนไม่มีใครสังเกตเห็น นางมองเห็นโจวหลิ่งหลินแวบ ๆ จึงยั่วยุให้หญิงผู้นั้นทนไม่ไหวเมื่อคืนนางได้ยิน โจวหลิ่งหลินและองค์รัชทายาทคุยกัน นางจึงแอบช่วยโจวหลิ่งหลินแบบลับ ๆ โดยการโปรยยาสลบ ใส่คนที่กำลังจะสังหารโจวหลิ่งหลิน แล้วจับพวกเขามัดไว้ ส่วนโจวหลิ่งหลินเองก็ถูกยาสลบเช่นกัน ว่านจิ่วซิ่นคาดว่า เมื่อโจวหลิ่งหลินรู้สึกตัว ต้องกลับมาพังพิธีแต่งงานแน่ และก็เป็นไปตามคาด“ทหารจับนังบ้านี่ออกไปเสีย” โจวข่ายตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ สตรีนางนี้อยู่เหนือการควบคุมของเขาตั้งแต่เมื่อใด ทหารคุ้มกันตายกันหมดแล้วหรือ ถึงปล่อยนางเข้ามาได้โจวข่ายเรียกเท่าใด ก็ไม่มีทหารสักนายเข้ามา “ตายกันหมดแล้วหรือไง” ชายหนุ่มคว้าข้อมือของโจวหลิ่งหลินไว้ได้ ก่อนจะฟาดฝ่ามือไปที่แก้มนุ่ม ทำให้โจวหลิ่งหลินล้มลงพื้น มีดสั้นหลุดมือกระเด็นไปอีกทาง“กล้าขัดคำสั่งข้าคิดดีแล้วรึ” โจวข่ายบีบคางของโจวหลิ่งหลินเต็มแรง“องค์รัชทายาทคิดสังหารหม่อมฉัน” โจวหลิ่งหลินเอ่ยทั้งน้ำตา นางรักเขาทำเพื่อเขามาตลอด แต่สิ่งที่ได้รับตอบแทนคือความตาย“ใช่ เจ้าตายเสียเถิด” โจวข่ายคว้ามีดสั่นที่กระเด็นมาตกตรงเท้าเข้าขึ้น

โจวหลิ่งหลินนั้นใช้แรงทั้งหมดที่มี เพื่อแก้แค้นโจวข่าย เมื่อสังหารชายที่หลอกลวงนางสำเร็จ หญิงสาวก็หอบเหนื่อย ไร้แรง และสิ้นใจตามโจวข่ายไป เพราะเสียเลือดมาก“เก็บกวาด” หวู่ไฉตงสั่งการทหารที่ติดตามมาโจวกังเต๋อเดินเข้าไปคุกเข่าลงต่อหน้าเสด็จป้าและมารดา “เสด็จป้า กระหม่อมขออภัยที่ไม่อาจไว้ชีวิตเขาได้ เสด็จแม่ลูกไม่ได้รักพี่น้อง และอภัยให้เขาตามคำสอนท่าน ลงโทษลูกเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“เขาสมควรได้รับโทษแล้ว เจ้าอย่าโทษตัวเองเลยคนที่สังหารอาข่ายไม่ใช่เจ้า” โจวซินอี๋รีบเอ่ยก่อนที่โจวอิ่นหยาจะสั่งลงโทษหลานชาย“พวกท่านรู้สึกดีขึ้นหรือยังพ่ะย่ะค่ะ ขอกระหม่อมตรวจดูหน่อย” โจวกังเต๋อจับชีพจรป้าและแม่ตรวจอาการ ส่วนเขานั้นหลังทานยาแก้พิษ ก็ไม่มีอาการใดผิดปกติแล้ว“เสด็จป้ายังต้องใช้เวลาถอนพิษอีกเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ” โจวกังเต๋อเอ่ย“เด็กดีป้าเหนื่อยมามากแล้ว แบกเหมียวเจียงมานานอยากปล่อยวางแล้วพักบ้าง ป้าจะไปอยู่อารามชี หลังแต่งตั้งอาซิ่นขึ้นครองแคว้น อาซิ่นเจ้ามานี่” โจวซินอี๋เอ่ยเรียกหลานสาว ว่านจิ่วซิ่นเดินเข้ามายอบกายคำนับ “เด็กดีรีบลุกขึ้น ลำบากเจ้าแล้ว หลายปีมานี้ลำบากเจ้าแล้ว”“เสด็จป้า เสด็จแม่ ลูกหลานอ

ว่านจิ่วซิ่นรัวลิ้นบนยอดอกของหวู่ไฉตง แล้วชักมือขึ้นลงเร็วถี่ ไม่นานของเหลวอุ่นร้อนก็พ่นออกมาเต็มฝ่ามือของนาง พร้อมกับเสียงครางที่ฟังแล้วทำให้ว่านจิ่วซิ่นรู้สึกขนลุกขนพอง “ชอบไหม” นางเอ่ยถามหวู่ไฉตงใบหน้าแดงระเรื่อ ไม่คิดไม่ฝันว่าเวลาตนเองมีอารมณ์ราคะ จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนได้ช่ำชองเพียงนี้“ชอบมาก อาซิ่นข้ารักเจ้านะ” หวู่ไฉตงบอกรัก ก่อนจะอุ้มร่างบอบบางของว่านจิ่วซิ่นไปวางที่เตียง เมื่อครู่นางจัดการเขาจนอ่อนระทวยบนพื้น ครั้งนี้เขาขอเป็นฝ่ายให้ความสุขกับนางบ้าง แต่จะทำบนพื้นไม่ได้หวู่ไฉตงปลดสายคาดเอวว่านจิ่วซิ่นออก แล้วเริ่มจุมพิตบดขยี้ริมฝีปากนางอย่างเร่าร้อน เขาอดทนอดกลั้นมานานเกินไปจึงกินนางราวกับเสือที่หิวโหยว่านจิ่วซิ่นมิได้ขัดขืน นางจูบตอบอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน ในห้องเต็มไปด้วยเสียงหอบเหนื่อย เสียงกระแทก และเสียงครางจินโม่และจินเป่า เลี้ยงคุณหนูน้อยผ่านมาทางห้องนายท่าน เมื่อได้ยินเสียงที่เรียกความสนใจของคุณหนู ก็รีบพาคุณหนูไปเล่นกับเสด็จยายและเสด็จลุง พวกเขาทั้งสองดีใจยิ่ง ที่นายท่านเอาชนะใจฮูหยินสักทีโจวกังเต๋อยังเสียวสันหลังไม่หาย ตอนเห็นว่านจิ่วซิ่นมองนางคณิกาด้วยสายตาเย็นเยีย