All Chapters of ฮูหยินได้โปรดอภัยให้สามี: Chapter 21 - Chapter 30

เป็นเพราะแม่ทัพใหญ่หยวนกัง ได้บอกไว้ล่วงหน้าว่า ถ้าทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ก็จะปล่อยชาวบ้านตามที่ลั่นวาจาไว้ เมื่อท่านแม่ทัพออกคำสั่งปล่อยชาวบ้าน เท่ากับว่างานแต่งงานครั้งนี้ของท่านแม่ทัพผ่านพ้นไปด้วยดีแล้วในขณะที่ไปปล่อยตัวชาวบ้าน ทหารซ่านหู่ก็เอ่ยขึ้น “ต่อไปซานหู่ของเราจะมีรองแม่ทัพหญิงที่เก่งกาจเพิ่มอีกคน ท่านแม่ทัพกับรองแม่ทัพผสานใจกันเป็นหนึ่ง ศัตรูที่ไหนก็ไม่อาจรุกรานซ่านหู่ได้อีก ดีจริง ๆ เจ้าว่าหรือไม่”เหล่าทหารของซ่านหู่เร่งไปปล่อยตัวเชลยชาวบ้าน หลังจากวันนี้หมู่บ้านนี้จะเป็นของพวกเขาซ่านหู่แล้ว ส่าแก่ใจนักที่ แม่ทัพใหญ่ของค่ายอี๋หลิงแห่งฉีเฟิง โง่จนยกสมบัติล้ำค่าให้พวกเขาโดยง่ายหลังจากออกจากกระโจม หวู่ไฉตงก็ตามหาว่านจิ่วซิ่นทั่วทั้งค่ายของหยวนกัง ทั้งยังมาค้นในหมู่บ้านชิงอันแต่ไม่มีแม้เงาของนางรอจนกระทั่งกวางหมิงนำกำลังมา เขาจึงรีบออกไปตามหานาง “ที่นี่ฝากเจ้าด้วยถ้านางยังอยู่ฝากช่วยนางออกมาด้วย”“อะไรคือถ้านางยังอยู่ ไฉตงแล้วเจ้าจะไปไหน...” เจ้าหมอนี่พูดไม่ทันรู้เรื่องก็หายลับไปแล้ว จะรีบไปไหนของเขา ตอนแรกทำท่าเหมือนจะทนรอเขาจัดทัพมาไม่ไหว จนเขาต้องรีบไปนำกำลังมาโดยเร็ว

ครานั้นตอนกลิ้งลงเขา นางถูกชายประหลาดคนหนึ่งช่วยชีวิตไว้ แม้เขาจะประหลาดไปหน่อยแต่ฝีมือการแพทย์ไม่ธรรมดา กระบี่ที่แทงหัวไหล่นางอาบยาพิษ ทำให้ว่านจิ่วซิ่นสลบไปถึงเจ็ดวัน พอฟื้นขึ้นมานางก็กลับมาที่ค่ายอี๋หลิงอย่างเงียบ ๆเมื่อมาถึงก็ตรงไปสอบสวนคนร้าย ทว่านางพบกับใครบางคน ที่เข้ามาสังหารคนร้ายปิดปาก นางจึงแอบติดตามคนผู้นั้นไป จนไปถึงจวนแห่งหนึ่ง ทำให้นางคาดเดาได้ว่าเบื้องหลังผู้สั่งการเรื่องนี้คือใครแม้จะรู้ตัวผู้สั่งการแล้ว ทว่าไม่สามารถเอาผิดคนโดยไร้หลักฐานได้ ว่านจิ่วซิ่นจึงแอบเข้าไปในจวนหลังนั้นเพื่อหาหลักฐานรอบจวนเต็มไปด้วยกับดักพอเท้าแตะพื้น ธนูนับสิบก็พุ่งมาที่นางราวห่าฝน การเคลื่อนไหวนี้ทำให้นางถูกองครักษ์เฝ้าจวนไล่ล่า หนึ่งต่อสิบอาจจะพอไหว แต่คนที่ไล่ล่านางมีเกือบร้อยซึ่งในครั้งนั้นนางได้รับบาดเจ็บสาหัส ถูกล้อมจนไร้ทางหนี ด้านหลังของนางเป็นหน้าผา หากกระโดดลงไปร่างกระทบพื้นคงแหลกไม่เหลือชิ้นดี หากแต่ถ้าไม่กระโดดนางก็ถูกสังหารอยู่ดีคนนับร้อยที่ไล่ตามมา ถูกนางจัดการไปได้เกือบครึ่งยามนี้แขนทั้งสอง ถูกคมกระบี่ของพวกมันฟาดฟันจนยกกระบี่แทบไม่ขึ้น แผ่นหลังยังถูกคมธนูฝังลึกเจ็บร้าวไป

แม่ทัพหนุ่มสกัดชายชุดดำที่คิดตามนางไปไว้ได้ เขาต้องการให้นางปลอดภัย ส่วนเขาจะสกัดกั้นคนจะทำอันตรายนางอยู่ตรงนี้ไม่ให้เข้าถึงตัวนางได้ว่านจิ่วซิ่นน้ำตาไหลนองหน้า นางนอนราบบนหลังม้าไร้แรงขยับ หางตาเห็นหวู่ไฉตงถูกแทงถูกฟันจนล้มลงพื้น หัวใจของนางเจ็บเจียนขาดใจ เขาเกลียดนางเพียงนั้นยังช่วยชีวิตนางไม่ห่วงชีวิตตัวเอง หรือความจริงแล้วเขาจะไม่ได้เกลียดนางเลยระหว่างที่คิด ลูกธนูก็แหวกอากาศตรงดิ่งมาทางนาง ม้าตัวนี้ราวกับรับรู้ว่านางพบอันตราย จึงยกขาหน้าขึ้น คมธนูจึงปักลงที่ขาของม้า ส่วนนางตกหลังม้ากลิ้งหลายตลบศีรษะฟาดหินสลบไปในทันทีหวู่ไฉตงยืนหยัดไม่ไหวแล้ว ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลจากคมกระบี่ คมธนู อาภรณ์สีดำย้อมไปด้วยเลือด เขาไม่ได้สวมชุดเกาะ เพราะออกมาช่วยว่านจิ่วซิ่นเป็นการส่วนตัวอีกอย่างไม่ว่าจะสังหารอย่างไร คนชุดดำเหล่านั้นก็ไม่หมดสิ้น ทำให้เขาตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่การลอบสังหารธรรมดา และเขากับว่านจิ่วซิ่นคือเป้าหมายสำคัญ ดังนั้นไม่ว่าเขาหรือนางคนชุดดำพวกนี้ล้วนไม่ปล่อยในระหว่างที่ล้มลงพื้น เขามองเห็นนางตกหลังม้า น้ำตาเม็ดใสไหลออกจากหางตา เขาปกป้องนางไม่ได้ปลายกระบี่ของหนึ่งในคนชุดด

พอกวางหมิงออกไป จินโม่และจินเป่าก็ลอยตัวลงมาอย่างเงียบเชียบ “นายท่าน”หวู่ไฉตงปรายตามองเล็กน้อย เขาสั่งให้จินโม่และจินเป่า ตามสืบเรื่องการลอบสังหารเขาเมื่อครั้งก่อน ทำให้ในช่วงเวลาที่เขาและว่านจิ่วซิ่นเกิดเรื่อง องครักษ์ฝีมือดีทั้งสองไม่ได้อยู่ข้างกาย“เป็นนายอำเภอเผิงที่ส่งคนมาปิดปากคนในห้องขังขอรับ ฮูหยินพบเข้าจึงตามไปทำให้นางถูกไล่ล่า ฮูหยินบาดเจ็บสาหัสกระโดดลงหน้าผา ข้าน้อยเห็นว่านายท่านไม่ชมชอบฮูหยินอยู่แล้ว จึงมิได้ตามสืบเรื่องนางต่อ กลับมาสืบเรื่องนายอำเภอเผิง พบว่าเขาร่วมมือกับพวกเหมียวเจียง นี่เป็นหลักฐานขอรับ” จินโม่รู้สึกถึงสายตาคมกริบ เยือกเย็นลึกลับของผู้เป็นนาย ก็ก้มหน้าลง ทำอะไรผิดไปกันแน่ นายท่านจึงมองด้วยสายตาเช่นนั้นคนภายนอกต่างเข้าใจว่านายท่านไม่เอาไหน ใครจะรู้บ้างว่านายท่านของเขาโหดเหี้ยมยิ่งกว่าฮูหยินอีก คนที่รู้คงมีแค่เขากับจินเป่าสินะหลังจากจ้องจินโม่พักใหญ่ ก็หันมาดูหลักฐานในมือ เพียงแต่จิตใจไม่จดจ่อกับหลักฐาน ครุ่นคิดเรื่องที่นางบาดเจ็บสาหัสกระโดดหน้าผา หวู่ไฉตงถอนหายใจยังดีที่นางมีชีวิตอยู่และกลับมาหาเขา เพียงแต่ครั้งนี้จะเหมือนครั้งก่อนหรือไม่คราก่อนใช่ว่

‘ว่านจิ่วซิ่นเจ้ายังเป็นฮูหยินของข้า อย่างถูกต้องตามกฎหมายแคว้นซีไห่ อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ ใครหน้าไหนข้าก็ไม่ยอมทั้งนั้น’ หวู่ไฉตงกำมือแน่น ใจของเขาราวกับถูกแผดเผาด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโหม มันร้อนจนอยากเข้าไป กระชากสตรีที่เอาแต่ยิ้มให้ชายอื่น มากดไว้ใต้ร่าง แล้วถามให้กระจ่างบัดเดี๋ยวนี้“ท่านอ๋อง โสมร้อยปีนี้ช่วยบำรุงร่างกายให้อายุยืน” โจวกังเต๋อผายมือไปยังสตรี ที่ถือของบรรณาการไว้ในมือ “ส่วนนางจะช่วยให้ท่านผ่อนคลาย…นางเป็นน้องสาวข้าเอง เพื่อเชื่อมสัมพันธ์นี้ให้แนบแน่น สองแคว้นก็ควรเกี่ยวดองกัน ท่านอ๋องว่ารึไม่” โจวกังเต๋อยิ้มอ่อนโยน “เหมียวเจียงของเราซื่อสัตย์จริงใจ ชายาข้าตั้งครรภ์ยังเดินทางรอนแรมมากับข้าหวังว่าท่านอ๋องจะไม่ปฏิเสธน้ำใจ”“ฮ่า ฮ่า อ๋องเช่นข้าชมชอบมวลบุปผางดงาม จะปฏิเสธน้ำใจองค์ชายโจวได้อย่างไร มีแต่จะขอบใจเจ้าที่รู้ใจข้า” ผิงชินอ๋องหัวเราะเสียงดังจอกชาในมือหวู่ไฉตงแตกเป็นรอบที่สอง มีสามีใหม่ไม่พอยังมีบุตรอีก ครานี้หวู่ไฉตงไม่อาจทนไหวอีก เขาผุดลุกขึ้นมุ่งตรงไปทางว่านจิ่วซิ่นราวลมพายุ สีหน้าเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด จนผู้คนในงานเลี้ยงต่างเงียบงันรอดูเรื่องสนุก