All Chapters of ฮูหยินได้โปรดอภัยให้สามี: Chapter 31 - Chapter 40

งานเลี้ยงวันนี้ ขุนนางที่ประจำการอยู่ฉีเฟิงล้วนเข้าร่วม เพื่ออวยพรให้ผิงชินอ๋อง ขุนนางบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสหายของผิงชินอ๋องคือฮ่องเต้ ทว่าเหมียวเจียงกลับรู้และคงวางแผนมาอย่างดี เพราะกวางหมิงจับนางกำนัลห้องเครื่องของผิงชินอ๋อง ที่กำลังวางยาในอาหารได้คาหนังคาเขาหากว่าพวกเขาไม่รู้มาก่อน ว่าจะเกิดเหตุการณ์ลอบสังหารและได้ทำการป้องกันไว้ คนของเหมียวเจียงคงกระทำการใหญ่นี้สำเร็จ กวางหมิงปราดเข้าไปจับหญิงสาวคนนั้นกดไว้แนบพื้น ก่อนจะส่งสายตาให้ทหารของตนมาควบคุมตัวนางไว้“คิดลอบสังหารผิงชินอ๋อง ห้องเครื่องของพวกเจ้าหนีโทษตายอย่างไรก็หนีไม่พ้น” กวางหมิงกวาดตามองผู้คนในห้องเครื่องด้วยสีหน้าเย็นชา“ใต้เท้าข้าน้อยไม่รู้เรื่อง นางกำนัลคนนี้พ่อบ้านฉางไปซื้อตัวมาเมื่อสองวันก่อน เพราะคนของเราไม่พอ พวกข้าน้อยมีสิบชีวิต ก็ไม่กล้าปองร้ายท่านอ๋องหรอกขอรับ” หัวหน้าพ่อครัวเอ่ยชี้แจง“ทำงานของพวกเจ้าต่อไป อย่าให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก เพราะถ้ามีครั้งที่สอง พวกเจ้าทุกคนอย่าหวังว่าจะรอดไปได้เหมือนครั้งนี้” กวางหมิงข่มขู่คนเสียงเยือกเย็น ก่อนหันกลับมามองสตรีคนนั้นแล้วสั่งการ “ค้นพิษบนตัวนางทุกซอกทุกมุม อย่าให้ฆ่า

หวู่ไฉตงยิ้มเย็น ถ้าปล่อยตาเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้สืบสวน คงได้มาเพียงแพะเท่านั้น “นายอำเภอเผิงกลัวสิ่งใดกันแน่ ข้าแค่อยากเข้าไปฟังด้วยเท่านั้น”“ข้าจะกลัวสิ่งใดกัน เพียงแต่การปฏิบัติหน้าที่ของข้าไม่อาจให้คนนอกยื่นมือเข้ายุ่งได้” นายอำเภอเผิงต่อปากต่อคำไม่ลดละหวู่ไฉตงมุมปากกระตุก “ข้าอยากได้คนดูสิใครจะกล้าขวาง”หน็อยแน่!! เจ้าเด็กคนนี้นี่หัวรั้นไม่เบา “ท่านแม่ทัพกล้าก็ลองดู” นายอำเภอเผิงเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง กับเด็กที่มีแต่ตำแหน่ง ไม่มีผลงานคนนี้ เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย“ข้ากล้าอยู่แล้ว” หวู่ไฉตงชกเข้าที่ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มแรง“เจ้า...เจ้า...ข้าจะรายงานท่านอ๋อง” นายอำเภอเผิงริมฝีปากสั่นระริก ทั้งเนื้อทั้งตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ กล้าดีนักนะเจ้าเด็กเหลือขอ ไว้เขารายงานท่านอ๋อง เจ้าเด็กนี่ต้องได้รับโทษสถานหนัก ที่ทำร้ายเจ้าหน้าที่ขณะปฏิบัติงาน เขาไม่ยอมเด็ดขาดเจ้าเด็กบ้าฟันข้าแทบหลุด!! ข้าจะ...ข้าจะเอาคืนแน่หวู่ไฉตงไม่เพียงไม่หยุดทำร้ายคน ยังเดินเข้าหาอย่างเชื่องช้า แล้วชกซ้ำตรงจุดเดิม ทำให้นายอำเภอเผิงลนลานถอยหนีจนล้มลงพื้น ขดตัวใช้มือสองข้างปกป้องศีรษะไว้อย่างหวาดกลัวครั้นเห็นดังนั้นห

ผิงชินอ๋องมองแม่ทัพหนุ่มด้วยสายตาเฉยชา ในมือถือจดหมายสั่งการที่ผู้ตรวจการซุนนำมาให้ ลายมือในจดหมายเป็นลายมือที่เขาสอนเองกับมือ เหตุใดเขาจะจำไม่ได้ “เจ้ากับข้าเคยมีความแค้นกันรึไม่” น้ำเสียงที่เอ่ยราบเรียบไม่มีระลอกคลื่น“กระหม่อมไม่เคยมีความแค้นใดกับพระองค์พ่ะย่ะค่ะ” หวู่ไฉตงคำนับสองมือผสานเข้าด้วยกันก้มหน้ากล่าวด้วยความเคารพ“แล้วเหตุใดเจ้าต้องสั่งคนมาสังหารข้า ทั้งยังปล้นคนร้ายอีก” ผิงชินอ๋องเอ่ยถามเสียงราบเรียบ“เพราะกระหม่อมกลัวว่า...” คนร้ายจะถูกฆ่าปิดปาก เขาพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ ผู้ตรวจการซุนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ท่านอ๋องแม่ทัพหวู่จับคนไปเพื่อปิดบังอำพราง เรื่องนี้เดาไม่ยากเลย เขาไม่ได้มีหน้าที่สอบสวนเรื่องนี้ แต่รีบปล้นคน เพราะกลัวโทษพ่ะย่ะค่ะ หลักฐานก็อยู่ในมือพระองค์แล้ว ลายมือในจดหมาย เทียบกับลายมือท่านแม่ทัพแล้วเป็นลายมือเดียวกัน”หวู่ไฉตงเหลือบมองผู้ตรวจการซุน เสียดายที่ไม่ได้อัดเขา จึงทำให้เขาพูดได้คล่องปากเช่นนี้ ทั้งยังมีการเตรียมหลักฐานเท็จไว้ล่วงหน้าอีกด้วย ราวกับว่าหมายตาเป้าหมายไว้ก่อนแล้ว“เป็นเช่นนั้น กระหม่อมห้ามแล้วก็ถูกทำร้าย” นายอำเภอเผิงกล่าวฟ้องเสียงอู้อี้

“ปิดคดีการลอบสังหารท่านเจ้าเมือง คนร้ายที่อยู่เบื้องหลังได้รับโทษแล้ว” ผู้ตรวจการซุนเอ่ยปิดคดีว่านจิ่วซิ่นหัวใจบีบแน่น ยามได้ยินว่าหวู่ไฉตงสิ้นใจแล้ว นางไม่เข้าใจ คนที่เพิ่งพบและรู้จักกัน เหตุใดจึงมีผลกับหัวใจนางเช่นนี้ ก่อนเขาจะสิ้นใจ มองนางด้วยสายตาห่วงใยหรือนางกับเขาจะรู้จักกันมาก่อน “เรื่องก่อนหน้าที่เจ้าล่วงเกินข้า ข้ายกโทษให้เจ้าแล้วนะแม่ทัพหวู่” ว่านจิ่วซิ่นเอ่ยทั้งน้ำตาไหล นางไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้ำตาไหลได้อย่างไร ความเศร้าแทรกซึมสู่ก้นบึ้งหัวใจ คล้ายเสียของสำคัญบางอย่างไป แต่นางกับท่านแม่ทัพหาได้รู้จักกันมาก่อน ความรู้สึกพวกนี้คืออะไรกันแน่กวางหมิงควบม้ามาอย่างเร่งรีบ ผ่าฝูงชนเข้าไปในที่ว่าการ หลังจากได้รับมอบหมาย ให้ไปกวาดล้างบ่อนวอนเฉาเมื่อชั่วยามที่แล้ว พอหวู่ไฉตงสอบถามนักโทษแล้วพบเบาะแส ก็มาสั่งเขาทันทีให้ไปสืบเรื่องนี้รองแม่ทัพหนุ่มกระโดดลงหลังม้า กระบอกตาร้อนผ่าวครั้นได้เห็นสภาพสหายที่อาภรณ์ย้อมด้วยโลหิตสีแดงฉานเขามาช้าเกินไป ช้าจนช่วยท่านแม่ทัพไว้ไม่ทัน ตอนนี้เขามีหลักฐานเอาผิดคนบงการแล้ว “เหตุใดเจ้าไม่รอข้าก่อนไฉตง” กวางหมิงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขาสะอื้นไห้จนไหล่สั

ผู้คนต่างหันไปมองตามเสียงชายหนุ่มนิรนาม หากแต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิดโปง ก็มีทหารควบม้าเร็วมารายงานเสียก่อน “รองแม่ทัพกวางแย่แล้วขอรับ ศัตรูล้อมจวนเจ้าเมืองมิอาจเข้าออกได้แล้ว” ทหารที่ตรวจรอบเมืองรายงานด้วยเสียงหอบเหนื่อย “กองกำลังมากมายล้อมจวนเจ้าเมืองไว้หนาแน่น การจะบุกฝ่าไปช่วยคน ล้วนเป็นเรื่องยาก คาดว่าเป็นพวกเหมียวเจียงขอรับ”นายอำเภอเผิงลอบยิ้ม ครั้งนี้ทุกอย่างต้องสำเร็จ จากนั้นก็ตีหน้าเศร้า สั่งบ่าวให้เข็นรถไปจวนเจ้าเมือง “พาข้าไปช่วยท่านอ๋อง”“ทุกท่านตอนนี้อยู่ในช่วงฉุกละหุก ไม่อาจอพยพออกจากเมืองได้ ขอความร่วมมือทุกท่านกลับเข้าจวนตัวเองแล้วปิดประตูหน้าต่างให้ดี” กวางหมิงสั่งการแล้วมองไปด้านในที่ว่าการ ก่อนจะรีบเดินทางไปที่จวนเจ้าเมือง ไว้คืนนี้เขาจะบุกชิงร่างหวู่ไฉตง สังหารทุกคนที่ขัดขวางผู้ตรวจการซุนยกเลิกการสอบสวน ขังพยานทุกคนไว้ก่อน แล้วมุ่งหน้าไปจวนเจ้าเมือง เพื่อช่วยนายเหนือหัวเช่นกันชายหนุ่มที่มีหลักฐานในมือยิ้มเล็กน้อย เมื่อผู้คนทั้งหลายแตกกระจายกันไปในพริบตา “ไปกันหมดเลยหลักฐานพวกนี้คงไม่สำคัญแล้วสิ น่าเบื่อเสียจริง”จวนเจ้าเมืองสองพี่น้องนั่งมองหน้ากันอยู่ โดยมีคนของผิ