ฮูหยินได้โปรดอภัยให้สามี のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 50

ฮ่องเต้ถอนหายใจ “เจ้าดูแลหวู่ไฉตงมานมนานเหตุใดคิดลงมือกับเขาเล่า”ผิงชินอ๋องยิ้มเล็กน้อย “กระหม่อมไม่ได้อยากทำพ่ะย่ะค่ะ แต่ไฉตงซ่อนเขี้ยวเล็บไว้ลึกมาก หลังจากที่องค์รัชทายาทแห่งเหมียวเจียง ลอบสังหารเขาในครั้งนั้น เขาก็สืบหาต้นตอ ว่านจิ่วซิ่นเองก็เช่นกันสองคนนั้นสืบมาถึงเผิงซั่วกระหม่อมจึงปล่อยพวกเขาไว้ไม่ได้คนที่ควรจัดการว่านจิ่วซิ่นควรเป็นหวู่ไฉตง แต่เจ้าเด็กนั่นกลับช่วยนาง ช่วยศัตรูที่คิดมาตลอดว่าสังหารบิดา เด็กซื่อบื้อนั่นหลงรักศัตรู แผนที่กระหม่อมวางไว้จึงพังยิ่งกระหม่อมสืบลงลึก ยิ่งพบว่าสองปีมานี้ไฉตงไม่ได้ไร้เขี้ยวเล็บอย่างที่คิด เขาช่วยว่านจิ่วซิ่นอย่างลับ ๆ ในทุกศึกมาตลอด ในเมื่อเขาไม่ลงมือสักที กระหม่อมก็จะไม่รออีกแล้ววันนี้ทุกคนที่ขวางทางกระหม่อมล้วนมีจุดจบเดียวกัน”“หากไฉตง จิ่วซิ่นและข้าตาย เจ้าคิดว่าองค์รัชทายาทแห่งเหมียวเจียงจะไว้ชีวิตเจ้ารึไม่” ฮ่องเต้ถามกลับไปอย่างใจเย็น“ฝ่าบาท มาถึงขั้นนี้แล้วพระองค์ยังนิ่งสงบได้ กระหม่อมต้องเรียนรู้ ปฏิบัติตามพระองค์อีกเยอะ” ผิงชินอ๋องน้ำตาไหลก่อนจะตวาดออกมา “ข้าไม่กลัวผลที่ตามมาแค่อยากแก้แค้นให้มารดาข้าเท่านั้น”ฮ่องเต้ขมวดคิ้วมุ

หวู่ไฉตงขมวดคิ้ว ฝ่าบาทตรัสเช่นนี้หมายความว่าเช่นไร จะไม่ประกาศความผิดผิงชินอ๋องเช่นนั้นหรือกวางหมิงมองหน้าสหายน้ำตาไหลกลิ้ง ดีเหลือเกินที่เจ้านี่ยังไม่ตาย เมื่อเขามาถึงจวนเจ้าเมืองหวู่ไฉตงก็ตามมาติด ๆ เขาอยากร้องไห้โฮตรงนั้น ติดที่งานสำคัญรออยู่เบื้องหน้า จึงข่มกลั้นอารมณ์อ่อนไหวไว้ บัดนี้ทนไม่ไหวอีกแล้ว “เจ้าเด็กบ้าไม่บอกข้าสักคำว่าเป็นแผน”“ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน” หวู่ไฉตงเห็นกวางหมิงร้องไห้ก็ขมวดคิ้ว เก็บอาการหน่อยได้รึไม่ เป็นถึงรองแม่ทัพกรำศึกฆ่าฟันมามากมาย จะมาร้องไห้ใจเสาะแบบนี้มันไม่น่าอายไปหน่อยหรือ “ที่นี่ฝากเจ้าจัดการต่อด้วย ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ” ทุกอย่างตรงนี้เขามอบให้กวางหมิงจัดการต่อเขาต้องรีบไปหาว่านจิ่วซิ่น เพื่อปรับความเข้าใจ ไปขอโทษนางที่ทำตัวไม่ดีกับนางไว้มากมาย“ท่านแม่ทัพ...ไม่สิ...หวู่กั๋วกงข้าน้อยล่วงเกินท่านแล้ว” ผู้ตรวจการซุนเดินเข้ามาประสานมือคำนับหวู่ไฉตง“ข้าต้องขอบคุณใต้เท้าที่ช่วยชีวิต อุบายหนังม้าของท่านช่วยให้ข้าบาดเจ็บน้อยลง ทั้งยังเลือดไก่ที่ท่านซ่อนในซอกฟันข้าทุกซี่ นับถือ นับถือ” กล่าวถึงก่อนถูกโบยผู้ตรวจการซุนได้นำหนังม้า ที่ชำแหละแล้วมาให้ บอ

“อาซิ่นข้าเองสามีเจ้า” หวู่ไฉตงถูกศอกกระทุ้งจนจุกพูดไม่ออกอยู่พักใหญ่ “ข้ามีหลักฐานว่าข้าเป็นสามีเจ้า” เขาหยิบหนังสือสมรสในอกเสื้อออกมา “นี่เป็นหนังสือสมรสของข้ากับเจ้า ข้าไม่ได้หลอกลวงเจ้านะ เป็นองค์ชายโจวต่างหากที่โกหกเจ้า”ฝีเท้าว่านจิ่วซิ่นชะงักงัน ก่อนจะหันกลับมามอง นางอยากรู้ความจริง จึงเดินไปหยิบกระดาษในมือหวู่ไฉตงมาเปิดอ่าน ลายมือชื่อในหนังสือสมรส ตรงกับลายมือชื่อของนางจริง ๆ และชื่อในนั้นก็เป็นชื่อนางว่านจิ่วซิ่นสับสน พยายามคิดแต่ก็คิดสิ่งใดไม่ออก “นี่มันอะไรกันแน่ ถ้าท่านเป็นสามีข้า เหตุใดตอนนี้ข้าอยู่กับท่านพี่”ศีรษะของนางแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยง นางจำไม่ได้ว่าแต่งงานกับหวู่ไฉตงตอนไหน ทั้งที่ในหนังสือสมรสระบุวันเวลาว่าผ่านมาสามปีแล้ว นางก็ยังจำเขาไม่ได้อยู่ดี หากแต่ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดเขา ส่วนลึกของหัวใจนางจะเจ็บปวดระคนสุขใจ“เจ้าตกหลังม้า ทำให้จำเรื่องราวก่อนหน้าไม่ได้...” หวู่ไฉตงกำลังอธิบาย ก็ถูกกำปั้นหนัก ๆ ซัดเข้าที่แก้มจนหน้าหัน“เรื่องราวที่ไม่น่าจำพวกนั้น นางไม่ควรจำได้อยู่แล้ว เจ้าอย่ามายุ่งกับชายาข้าอีกจะดีกว่า” โจวกังเต๋อเมื่อหันมาพบว่าว่านจิ่วซิ่นหายไป ก็เดาได้ว

หวู่ไฉตงก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เขาเองย้อนอดีตไปแก้ไขสิ่งใดไม่ได้แล้ว แต่เขาพร้อมจะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด “ความทรงจำนางจะฟื้นขึ้นมาได้รึไม่”“ยาก” โจวกังเต๋อตอบโดยไม่ต้องคิด เขาใช้กู่เข้าไปดูดของเสียในสมองของนาง และกำจัดเลือดคลั่ง ดังนั้นส่วนนั้นจึงได้รับความเสียหาย เพราะกู่ได้แทะกัดส่วนที่ตายออกมาเป็นบางส่วน “ถ้าเจ้ารักนางก็ควรปล่อยให้นางมีความสุข ไม่ใช่มาตามตอแยนางเช่นนี้ อีกอย่างข้าไม่ยอมให้นางกลับไปอยู่กับเจ้าแน่”“มีสิทธิ์อะไรมาห้ามข้า” หวู่ไฉตงกัดฟันเอ่ยเสียงลอดไร้ฟัน“สิทธิ์อะไรเดี๋ยวเจ้าก็รู้ วันนี้ฝากดูแลนางด้วย” โจวกังเต๋อพูดจบก็ออกจากห้องไป เขาต้องตามหาคนบางคนที่จะไขข้อกระจ่างเรื่องที่เขาสงสัยได้โอกาสมาถึงแล้วหวู่ไฉตงลอบยิ้มในใจ ตกดึกหวู่ไฉตงก็ลอบเข้าหาว่านจิ่วซิ่น หากแต่เขามาในเวลาที่นางหลับไปแล้ว ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวหลับ จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาหวู่ไฉตงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก “ขอโทษนะอาซิ่น ข้าผิดต่อเจ้าแล้ว เป็นข้าที่เข้าใจผิด ยามนี้ข้ารู้ความจริงแล้ว ว่าคนที่สังหารท่านพ่อคือท่านอ๋อง ข้าขอโทษที่ทำร้ายจิตใจเจ้า ยกโทษให้ข้าได้หรือไม่”เขาทำผ

โจวกังเต๋อกำมือแน่นเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผิงชินอ๋องหรอกหรือ ‘นี่ข้าแค้นผิดคนมาตลอด เข้าหาว่านจิ่วซิ่น เพราะอยากแก้แค้นตระกูลหวู่’ นึกไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วตระกูลหวู่มีบุญคุณใหญ่หลวง เป็นคนช่วยครอบครัวเขาไว้ ยังดีที่แผนการทั้งหมดที่วางไว้ยังไม่ได้ลงมือ “ดังนั้นว่านจิ่วซิ่นคือเด็กคนนั้นใช่รึไม่” โจวกังเต๋อเอ่ยถาม“ใช่ขอรับ ท่านแม่ทัพลงมือสังหารคนของผิงชินอ๋องเองกับมือ แล้วพาเด็กทารกกับแม่นมคนนั้นไปอยู่ที่หมู่บ้านมู่อัน ซึ่งห่างไกลเมืองฉีเฟิง หวังให้เด็กคนนั้นเติบโตอย่างปลอดภัยท่านแม่ทัพส่งว่านฉินไปคุ้มครองความปลอดภัยให้คนทั้งสอง รวมไปถึงของจำเป็นที่ต้องใช้ในชีวิตประจำวันทุกอย่าง ล้วนเป็นท่านแม่ทัพที่จัดหาให้ นานวันเข้าว่านฉินกับแม่นมก็รักกัน จึงใช้ชีวิตเป็นครอบครัว โดยให้ว่านจิ่วซิ่นเป็นบุตรสาว”“ในเมื่อแม่นมรู้สถานะของว่านจิ่วซิ่น เหตุใดไม่พากลับเหมียวเจียง” โจวกังเต๋อเอ่ยขึ้น“เพราะถูกคนจับตาดูอยู่ตลอด รัชทายาทแห่งเหมียวเจียง สืบเจอว่าท่านแม่ทัพซ่อนคนไว้ จึงส่งคนมากำจัดท่านแม่ทัพและว่านจิ่วซิ่นทิ้ง เพื่อไม่ให้ใครเหลือรอด คนทั้งหมู่บ้านจึงต้องสังเวยชีวิต”โจวกังเต๋อครุ่นคิดจนนึกออก