Lahat ng Kabanata ng รักอำพรางคู่พิเศษ: Kabanata 21 - Kabanata 30

น้ำค้างเหลียวหลังไปมองสามหนุ่มที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ด้านหลัง พลันใจดวงน้อยก็กระตุกวูบหลังได้ยินบางส่วนของประโยคคำถามหลุดออกมาจากปากของพี่ชาย"มึงกับน้ำค้างนี่ยังไง"ดวงตาเบิกกว้างขึ้น ตกใจจนตั้งตัวไม่ทันเพราะไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพี่ชายจะเอ่ยถามกันตรง ๆ เช่นนี้ รู้สึกราวกับเด็กน้อยที่ถูกผู้ปกครองจอมเฮี้ยบจับได้ว่าเผลอไปกระทำผิดมาตาเฒ่า! ห้ามพูดนะน้ำค้างกรีดร้องในใจขณะที่สายตาก็จับจ้องใบหน้าคมคายของคนก่อเรื่องตาเขม็ง พยายามส่งข้อความผ่านทางสายตาทว่าคนรับสารกลับส่งยิ้มมุมปากมาให้ด้วยสีหน้าสบาย ๆ ซึ่งมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย กลับกันคือมันยิ่งสร้างความตึงเครียดและหวาดระแวงให้เธอมากขึ้นต่างหากเธอหมุนตัวกลับแล้วสะบัดขาเรียวเร่งความเร็วในการก้าวเดินไปข้างหน้า กลัวใจของชายหนุ่มว่าเขาจะโพล่งความลับออกมาจนไม่อาจหยุดยืนฟังต่อได้เสียงโหวกเหวกโวยวายของพี่ชายของเธอดังลั่น จากนั้นไม่ถึงนาทีชายหนุ่มก็วิ่งหน้าตั้ง แซงหน้าเธอไปอย่างรวดเร็ว"พ่อคร้าบแม่คร้าบบบ ไว้รอบหน้าผมจะไปรบกวนฝากท้องที่บ้านอีกนะครับ คิดถึ้งงงงคิดถึงอาหารฝีมือคุณแม่""มาให้จริงเถอะ แม่จะทำไว้รอสัก 5 จานเลย""โหว

น้ำค้างขมวดคิ้วงุนงงเมื่อทันทีที่เธอก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ ก็พบร่างสูงยืนยิ้มแป้น ทำหน้าระรื่นอยู่หน้าประตูห้องน้ำพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อมของเธอคล้องอยู่ที่ข้อมือ"ป่ะ! ไปกัน ๆ พี่เก็บของให้แล้ว""ทีอย่างงี้ล่ะไวเชียว"เกมส์หัวเราะร่วน ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วทำเป็นไม่ได้ยินถ้อยคำกระแนะกระแหนของเด็กสาว ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมือเล็กมาเกาะกุมเอาไว้หลวม ๆ"ก็เดี๋ยวต้องไปซื้อของอีกเยอะ""เหรอออออ"น้ำค้างย้อนถามเสียงสูงพลางหรี่ตามองด้วยสายตาจ้องจับผิด ถึงแม้จะทั้งแปลกใจและขบขันกับท่าทางกระตือรือร้นแปลก ๆ ของอีกฝ่าย แต่ขาเรียวก็ก้าวไปตามแรงฉุดรั้งโดยไม่ได้มีการขัดขืนใด ๆโดยไม่ได้เอะใจเลยว่า ... ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนไม่ใช่เหตุบังเอิญ@3 ชั่วโมงถัดมาหลังแวะซื้อข้าวของสำหรับงานปาร์ตี้คืนนี้จนครบทุกรายการตามที่ตัวการใหญ่ส่งลิสมาให้เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ช่วยกันหอบหิ้วของทั้งหมดเข้ามาวางกองในห้องรับแขกของบ้านหลังใหม่"อ๊ายยยย น่ารักจังเลยยยย"น้ำค้างอุทานเสียงหลง สะบัดถุงออกจากมือก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปสำรวจอุปกรณ์ประกอบฉากตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ตื่นตาตื่นใจไปกับตัวอักษรและเหล่าลูกโป่งหลากสีท

"ตกลงจะเป็นเสือหรือเป็นหมา"น้ำค้างบ่นอุบ กว่าจะหนีออกจากห้องครัวมาได้ร่างกายก็สะบักสะบอมพอสมควร ลำคอปรากฏรอยจ้ำสีกุหลาบมากมายจนต้องสละคอลซีลเลอร์โบ๊ะเพื่อปกปิดความลับไปค่อนขวดทั้งหกช่วยกันจัดเตรียมสถานที่กันได้ไม่นาน เหล่าผู้หลักผู้ใหญ่และพระนางของงานฉลองในวันนี้ก็มาถึง ลำดับการเป็นไปอย่างเรียบง่ายเพราะเน้นไปที่การนั่งทานอาหารระหว่างสองครอบครัวและคนสนิทมากกว่าเฮือก!แม้จะพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วเฮฮาไปกับคนอื่น ๆ แต่พอเผลอหันไปสบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทที่แสนเจ้าเล่ห์ของคนคุ้นเคย น้ำค้างก็สะดุ้ง เสหลบสายตาแล้วยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบกลบเกลื่อนอาการประหม่าทุกครั้งไปจะจ้องอะไรนักหนาเนี้ย ตาเฒ่าหื่น!คนถูกจ้องบ่นในใจแล้วพยายามเลี่ยงการสนทนากับอีกฝ่ายด้วยการเกาะติดหมอนิล พี่สาวคนสนิทอีกคนตลอด โดยไม่สนใจสายตาขุ่นเคืองของพี่คชา สามีจอมหวงที่คอยส่งมาไล่เธออยู่เนือง ๆเพราะระหว่าง 'โดนดุ' กับ 'โดนกัด' แน่นอนว่าเธอต้องเลือกอย่างแรกอยู่แล้วเสียงเพลงถูกเปิดดังขึ้นเพื่อสร้างบรรยากาศให้ครึกครื้นหลังผู้หลักผู้ใหญ่ขอตัวกลับไปก่อนและมีการนำแอลกอฮอล์เข้ามาเกี่ยวข้อง เสียงหัวเราะจึงเพิ่มระดับความดังข

หลังยืนหยัดอยู่นานนับชั่วโมงเด็กสาวก็มึนเมาจนแทบทรงตัวไม่ไหว ร่างอ้อนแอ้นโงนเงนไปมา ดวงตาเลื่อนลอยเหม่อมองไปไกลคล้ายคนที่กำลังตกอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นศีรษะทุยเล็กสัปหงกจนเกือบคะมำคว่ำหน้าไปกับโต๊ะอยู่หลายครั้งหลายหน หากไม่ได้มือของเกมส์คอยรองรับเอาไว้คงมีคนได้ดื่มเลือดแทนแอลเขารออย่างอดทนจนกระทั่งคนอื่น ๆ ทยอยฟุบหน้าลงบนโต๊ะหมดแล้วจึงเคลื่อนตัวเข้าไปหาเหยื่อตัวน้อย"เมาแล้วเหรอครับ"เสียงทุ้มกระซิบถามข้าง ๆ หูและสัมผัสอุ่นจัดแตะลงบริเวณสะโพกดึงให้น้ำค้างหันเหความสนใจไปมอง เธอพยุงตัวขึ้นมานั่งหลังตรงเปลือกตากะพริบถี่ ๆ เพื่อปรับโฟกัสขณะพยายามเพ่งมองใบหน้าเลือนรางของคนที่ขยับเข้ามาบดเบียดเสียจนตัวเธอจะเกยขึ้นไปนั่งบนตักอยู่รอมร่อ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อพบว่าคนข้าง ๆ นั้นมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับผู้ชายของเธอมาก แต่ก็คงไม่ใช่! เพราะคนนั้นต้องนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอสิ!คิดดังนั้นเธอจึงเอียงคอแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้"ใคร? ใครอ่ะ? ""ผัวเธอไง"คำตอบจากชายหนุ่มทำเอาน้ำค้างหลุดหัวเราะพรืด เลื่อนใบหน้าแดงก่ำเข้าไปใกล้แล้วมองไล่สำรวจเครื่องหน้าอีกฝ่ายอย่างช้า ๆ ก่อนจะส่ายหน

เพียงไม่กี่นาทีเครื่องสำอางที่ถูกแต่งแต้มไว้บาง ๆ ก็หลุดออก เผยให้เห็นผิวนวลเนียนสมวัยของเด็กสาวเกมส์หย่อนแผ่นสำลีที่สกปรกแล้วลงในถังขยะใบน้อยใกล้มือ ก่อนหันกลับมามองผลงานชิ้นโบว์แดงที่เพิ่งลองทำเป็นครั้งแรกด้วยความภาคภูมิใจ"โอเค ต่อไปก็อ้าปากครับ"น้ำค้างเหลือบมามองแปรงสีฟันด้ามโปรดที่อยู่ในมือของคนตรงหน้าแล้วอ้าปากให้ตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ปล่อยให้เขาดูแลปรนนิบัติพัดวีเธอราวเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ จนจบกระบวนการมือหนาใช้ผ้าขนหนูซับน้ำออกจากใบหน้าให้เด็กสาวอย่างเบามือ โดยมีดวงตาใสแป๋วคอยจับจ้องทุกการกระทำด้วยความปลาบปลื้มใจอย่างไม่มีปิดบัง จนเกมส์อดที่จะพูดหยอกเย้าไม่ได้"จ้องขนาดนี้ กลืนพี่ลงท้องไปเลยไหมครับ หึหึ""ได้เหรอ คิกคิก ก็แค่สงสัยยยยยย ทำไมวันนี้พี่ใจดีจัง นี่พี่เกมส์คนเกรียนคนเดิมรึเปล่า""ปากดีนะเราอ่ะ ทำไมครับ ที่พี่ทำมันไม่ดีเหรอ? ""ก็ดี ดีมากเลยแหละ แต่ว่าหนูรู้สึกแปลก ๆ ""....""หลัง ๆ พี่ชอบทำเหมือนรำคาญหนูตลอด พอเจอแบบนี้มันก็เลย.... ไม่ชิน""งั้นต่อไปนี้ื พี่จะทำให้บ่อย ๆ นะครับ"มันดูเหมือนเป็นประโยคเรียบง่าย ทว่ากลับทำให้ใจดวงน้อยกระตุกเต้นไม่เป็นจังหวะ หวั่นไหวไปก