Semua Bab รักอำพรางคู่พิเศษ: Bab 71 - Bab 76

@ 3 ชั่วโมงถัดมาหลังยืนใช้สายตาส่งเด็กสาวขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เกมส์จึงหมุนตัวแล้วมุ่งหน้าเดินไปยังจุดนัดหมายที่เพื่อนสนิทเพิ่งส่งข้อความมาให้"เชี้ย! กระตุกอะไรนักหนาวะ"เกมส์สบถออกมาอย่างสุดกลั้นพลางยกมือขึ้นตบเปลือกตาของตัวเอง ความไม่สบายใจฉายชัดบนใบหน้าเมื่อเกิดความรู้สึกหวิวโหวงในช่องอกแปลกๆ คิ้วหนาเลิกสูงพร้อมเร่งฝีเท้าตรงเข้าไปหาเพื่อนสนิทสองคนที่ยืนรออยู่ เขารีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติแล้วพยักหน้าทักทายทว่ายังไม่ทันจะได้พูดอะไร หมัดหนัก ๆ ก็พุ่งเข้ามาปะทะที่สันกรามด้านซ้ายของเขาอย่างจังพลั่ก!!ใบหน้าคมคายสะบัดหันตามแรงต่อย ก่อนจะเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งไปทั่วโพรงปากพร้อมกับบางส่วนที่ไหลเปรอะออกมาตามมุมปากเกมส์กระตุกยิ้มน้อย ๆ ให้กับชะตากรรมของตัวเองในวันนี้ เดาว่าอีกฝ่ายคงรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วสินะ เฮ้ออ ยังไม่ทันจะได้สารภาพบาปเองเลยเขาหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางยกมือขึ้นนวดคลึงสันกรามเพื่อลดความเจ็บหนึบของหน้าซีกซ้าย สบสายตาเกรี้ยวกราดของเพื่อนสนิทแล้วนิ่งเงียบ"มึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไงวะ นั่นน้องสาวกูนะ!""กูรู้...."พลั่ก!

"ทำไมไม่รับสายเนี้ย เผลอหลับเหรอ"น้ำค้างบ่นอุบขณะก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ของตัวตึกหลังการสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้นลง สายตาขุ่นเคืองจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือตาเขม็งพร้อมทั้งพยายามกดต่อสายหาคนของใจเป็นรอบที่สามเนื่องจากวันนี้เป็นการสอบวันสุดท้าย เพื่อนในสาขาจึงนัดรวมตัวเพื่อสังสรรค์ส่งท้ายก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปฝึกงานถึงสี่เดือนใบบัวพยายามรบเร้ากึ่งอ้อนวอนขอให้ไปด้วยกัน แต่เธอจะไปรับปากใครเขาได้ในเมื่อพรุ่งนี้เขาให้สัญญาว่าจะพาเธอไปเที่ยว แต่ว่ารายละเอียดของจุดหมายปลายทางว่าจะไปไหน เมื่อไหร่ อะไรยังไง เธอก็ไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย'กรี๊ดดดดด หล่อมากกกก''แกว่าเขาจะมีแฟนหรือยังอ่ะ''รถหรูด้วยอ่าาาา อยากได้'เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นไปทั่วบริเวณหน้าตึก ดึงให้น้ำค้างเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียง พลันคิ้วเรียวก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นเมื่อพบว่าคนที่กำลังเป็นจุดสนใจคือคนที่เธอรู้จักเสียงกรี๊ดดังระงมขึ้นอีกระลอก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกระซิบกระซาบเมื่อชายหนุ่มหน้าตาดีโบกไม้โบกมือทักทายดาวคณะคนดังหลังจากยืนเงียบ ๆ ไม่ให้ความสนใจใครมานานกว่าครึ่งชั่วโมง"พี่อาร์ม มาได้ไงคะ""ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวพี

"ใช่สิ! พี่มันไม่ฮอตเหมือนเมื่อก่อนใช่ไหม ที่รักถึงไม่อยากกินพี่แล้ว""งอแงไปเถอะค่ะ ยังไงก็ทำไม่ได้ค่ะ""มาอยู่ใกล้แล้วไม่ให้กิน ที่รักใจร้าย ที่รักใจดำ"ต่อมาเสร็จเกมส์ก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมสูงจนถึงใบหน้าก่อนจะค่อย ๆ พลิกหน้าหันหนีไปอีกทางอย่างแง่งอน ก้มมองท่อนล่างที่ห่อเหี่ยวแล้วได้แต่ทอดถอนใจไม่ได้ใช้งานมานานขนาดนี้ มันจะฟ่อหรือยังวะ"พี่เกมส์~"น้ำค้างร้องเรียกเสียงหวานพลางเอื้อมมือไปสะกิด ทว่าคนขี้งอนไหวกลับไหล่หนีสัมผัสก่อนจะส่งเสียงเหอะดัง ๆ กลับมาให้แทนการขานรับ"งอนหนูจริงอ่ะ? "".....""ถ้ายังงอนแบบนี้ หนูจะกลับห้องตัวเองแล้วน้าาา""งั้นพรุ่งนี้ก็รบกวนจ้างพยาบาลให้พี่ด้วยนะครับ"คนงอนประชดประชันกลับมาทั้งยังยึดผ้าห่มเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เธอดึงออก น้ำค้างได้แต่ส่ายหน้ากับความขี้งอนของคนเจ็บที่พอป่วยแล้วอารมณ์ก็ปรวนแปร แถมความงอแงยังเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นทวีคูณไม่ใช่ว่าไม่อยากตามใจแต่เพราะรู้ว่าถ้ายอมให้ อีกคนคงไม่หยุดแค่นั้นแน่ ๆ คิ้วเรียวขมวดแน่นขณะลองคิดคำนวณเวลาอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ หันมองประตูที มองแผ่นหลังของคนเจ็บที่นอนคลุมโปงตรงหน้าที ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจก้าวเท้