Semua Bab รักอำพรางคู่พิเศษ: Bab 51 - Bab 60

@คอนโด PVเกมส์ลอบถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอกขณะเลี้ยวรถเข้ามาจอดในช่องประจำ ในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทางเสียทีเหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายตามใบหน้าคมคายจนไรผมเปียกชื้น หลังต้องนั่งตัวเกร็งกับบรรยากาศที่แสนคุกรุ่นมาตลอดทางเมื่อคนข้าง ๆ เอาแต่นิ่งเงียบ นั่งกอดอกแล้วมองตรงไปข้างหน้าลูกเดียวฝ่ามือเย็นเฉียบยกขึ้นปาดมันทิ้งอย่างลวก ๆ อ้าปากหมายจะร้องเรียกคนข้างกาย ปรากฏว่าเจ้าหล่อนนั้นก็แสนว่องไว เปิดประตูแล้วก้าวฉับ ๆ ลงจากรถไปอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดจะรั้งรอกันเลยสักนิด"ที่รัก รอพี่ด้วยครับบบบ"คนมีความผิดกุลีกุจอหยิบข้าวของแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเธอไปติด ๆ ทำเนียนเข้าไปยืนให้ลำตัวแนบชิดกับอีกฝ่ายขณะขึ้นลิฟต์ทว่าพอสบเข้ากับสายตานิ่ง ๆ เขาก็รีบขยับเท้าถอยออกห่างให้มีช่องว่างแทบไม่ทัน"ขอโทษครับบบบ อ่า อากาศในลิฟต์ร้อนเนอะ แหะ ๆ "".... "เกมส์หัวเราะแห้งแก้เก้อ อยากจะหาเรื่องชวนคุยเพื่อลดความอึดอัด แต่นอกจากจะไร้สัญญาณตอบรับจากคนที่ต้องการสื่อสารแล้ว ยังมีเสียงถอนหายใจหงุดหงิดลอยกลับมากระแทกหน้าแทนอีกด้วยก็แดรกจุดกันไปสิครับบบ ~คนง้อไม่เก่งจึงต้องรีบวิ่งหน้าตั้งไปสแกนคีย์การ์ดพร้อมเชื้อเชิญให

โครม!โป๊ก!เสียงอะไรบางอย่างกระแทกเข้ากับเตียงนอนดังลั่น สร้างแรงสั่นสะเทือนไปถึงมือปาที่กำลังเอนตัวลงนอน รีบดีดตัวลุกขึ้นมานั่งพลางชะโงกหน้าลงไปมองหาต้นเสียงด้วยสีหน้าตื่นตระหนก"เอ่อ.."ริมฝีปากบางเม้มแน่น พยายามกลั้นหัวเราะจนใบหน้าแดงก่ำเมื่อภาพเสือหมอบปรากฏสู่สายตาร่างสูงนอนขดตัวอยู่บนพื้นพร้อมสองมือที่กุมศีรษะไว้ ใบหน้านิ่วคิ้วขมวดแสดงสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวอย่างน่าเวทนา"ลงไปทำอะไรตรงนั้นคะ ที่นอนอยู่ข้างนอกไม่ใช่เหรอคะ หรือว่าชอบนอนพื้น"น้ำค้างกระเซ้าเย้าแหย่ด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ปั้นหน้าใสซื่อทำราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ทว่าดวงตากลับเปล่งประกายแวววับขบขันอย่างปิดไม่มิด"ฮึ! พี่ไปก็ได้ ยัยคนใจร้าย ยัยคนใจดำ"เกมส์ตัดพ้อต่อว่าด้วยสีหน้าน้อยอกน้อยใจ แต่แทนที่เธอจะง้องอน กลับพยักพเยิดหน้าไล่เขาออกมาอีกต่างหาก ห้องก็ห้องตัวเองทำไมต้องย่องเข้า มิหนำซ้ำยังถูกไล่ไปนอนโซฟาอีกเนี้ย ไม่ยุติธรรม!ร่างสูงเดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากห้องไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ต่างจากอีกคนที่ยิ้มร่าแล้วเอนตัวลงนอนอีกครั้ง คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก็แค่หัวฟาดขอบเตียง ไม่ตายง่าย ๆ หรอกคิดดังนั้นน้ำค้างก็ปิดไฟ

"อะ พี่เกมส์ อย่ากัด อื้ออ"ยิ่งเด็กสาวแสดงออกว่าทรมานเกมส์ก็ยิ่งเพิ่มน้ำหนักในการดูดดึง ปลายนิ้วสากหมุนวนอยู่ปากทางรัก ถูไถเมือกลื่นเล่นจนพอใจแล้วจึงกดแทรกเข้าไปซึมซับความอบอุ่นด้านใน"อาส์ แค่นิ้วยังแน่นเลยอ่ะที่รักกก"เกมส์เงยขึ้นมาครางกระเส่า ค่อย ๆ ขยับข้อมือจ้วงแทงในจังหวะเนิบนาบนุ่มนวลก่อนก้มลงไปใช้ปลายลิ้นบดคลึงปลุกเร้าอย่างหนักหน่วง" ชะ...ช้า ช้าหน่อย อื้อออ"น้ำค้างร้องขอเสียงสั่น หอบหายใจหนักหน่วงด้วยความทรมาน พยายามกระเถิบกายถอยหนีการรุกรานแต่อีกฝ่ายกลับล็อกลำตัวเธอไว้แน่นแล้วเร่งความเร็วในการเคลื่อนไหวมากขึ้นเสียงหวานหวีดร้องครวญครางดังลั่น แรงตอดรัดถี่ยิบบ่งบอกว่าเธอใกล้ถึงฝั่งฝันในไม่ช้า ทว่าในเสี้ยววินาทีที่ความปั่นป่วนพุ่งทะยานถึงขีดสุด ปลายนิ้วร้ายก็ถอนออกไปอย่างรวดเร็ว"อื้อออ"น้ำค้างครางประท้วง มองค้อนใส่คนขี้แกล้งอย่างขัดใจ สะโพกอวบยกร่อนตามติดนิ้วมือของอีกฝ่ายจนลอยขึ้นเหนือโซฟาด้วยกลัวว่าความเสียวซ่านจะจางหาย แต่เพียงไม่กี่วินาทีอีกฝ่ายก็ส่งท่อนลำเข้ามาเติมเต็มแทนที่"อ๊ายย เบาเบาาา"เกมส์ก้มมองตัวตนที่กดฝังได้ไปเพียงครึ่งลำแล้วหลุดสบถออกมาอย่างสุดกลั้น แรงตอด

ร่างอ้อนแอ้นเดินนวยนาดลงมาจากตึกด้วยสีหน้าแช่มชื่น นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความโต้ตอบกับคนของใจแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเป็นสุข ผิดจากคนข้างกายที่ทำหน้าบูดบึ้ง มองอะไรก็พาลหงุดหงิดไปเสียหมดไม่เว้นแม้แต่เธอที่เป็นเพื่อนสนิท"โอ๊ย มองทางก่อนดีไหม ลำไย!""หิวเหรอ เอาลองกองด้วยไหม หรืออยากได้ทุเรียนล่ะ แต่ฉันมีแค่เปลือกให้นะ""เอาไว้ตบหน้าตัวเองเถอะ"ใบบัวสวนกลับเสียงแข็ง เหล่ตามองสีหน้าเปี่ยมสุขของเพื่อนสาวแล้วพ่นลมหายใจฟึดฟัด ก่อนจะเดินกระทืบเท้าตรงไปยังรถยนต์ส่วนตัวที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตึกคณะมากนักน้ำค้างหัวเราะร่า รู้ดีว่าเพราะอะไรเพื่อนถึงมีอาการหงุดหงิดงุ่นง่านรำคาญใจแบบนี้ ด้วยความหมั่นไส้คนฟอร์มจัดจึงแสร้งอุทานขึ้นมาเสียงดัง สายตาก็เหล่มองปฏิกิริยาของอีกคนไปด้วย"อุ้ยยย ต้นไม้มันอัพสตอรี่ไอจีอ่ะ "และมันก็ได้ผล อีกฝ่ายชะงักหยุดกึกลงทันทีที่ได้ยินชื่อของใครบางคนลอยเข้าไปกระทบโสตประสาท แต่เพียงไม่กี่วินาทีเจ้าตัวก็เริ่มต้นเดินต่อ ทำราวกับไม่ได้สนใจใคร่รู้ป่านนี้ความอยากรู้อยากเห็นคงอัดอั้นอยู่เต็มอกจนแทบกระอักเลือดแล้วมั้งน้ำค้างยิ้มขำแล้วเร่งฝีเท้าเดินตรงไปข้างหน้ามากขึ้น ก่อนเลี้ยวไปห

เกมส์วิ่งกระหืดกระหอบมายังลานจอดรถ ใบหน้าคมคายเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิมหลายส่วนเมื่อพบว่ารถสปอร์ตสีแดงเพลิงยังคงจอดอยู่ที่เดิม แต่กลับไร้เงาของเด็กขี้งอนอย่างที่ควรจะเป็น"ไปไหนแล้ววะ"เกมส์สบถเบา ๆ พลางกวาดสายตามองหาเด็กสาวไปด้วย มือหนารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาเธออย่างร้อนรนไม่รับสาย?ความกังวลยิ่งทวีคูณมากขึ้นหลังไร้การตอบรับจากปลายสาย ก็ได้แต่หวังว่าเธอจะแค่งอนแล้วยังคงวนเวียนอยู่ภายในโรงพยาบาลหรือว่าจะไปร้านกาแฟเกมส์หมุนตัวเตรียมจะเดินย้อนกลับไปทางเดิม แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนเสียงทุ้มของ รปภ. ก็ร้องเรียกเอาไว้เสียก่อน"คุณหมอครับ คุณหมอ! อย่าเพิ่งไปครับ"คิ้วหนาขมวดมุ่นด้วยความหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ แต่ก็ยังรั้งรออยู่กับที่จนกระทั่งอีกฝ่ายวิ่งมาหยุดลงตรงหน้าเพราะเกรงว่าจะเป็นธุระสำคัญ"มีอะไรหรือเปล่าครับ""คือ... มีผู้หญิงฝากของไว้ให้คุณหมอครับ""อ่า ขอบคุณครับ"เกมส์กล่าวขอบคุณเสียงแผ่ว ใจแกร่งสั่นไหวแปลก ๆ ขณะยื่นมือไปรับกุญแจรถยนต์มาถือไว้ การที่เธอฝากของมาคืนให้แบบนี้ก็แสดงว่าคงนั่งแท็กซี่กลับบ้านด้วยตัวเองไปแล้วแน่ ๆวันนี้ไอ้เพื่อนสนิทขอหยุดงานไปตรวจเช็กสถานที่จัดง