Semua Bab รักอำพรางคู่พิเศษ: Bab 11 - Bab 20

มือหนาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นจนเด็กสาวนิ่วหน้า เจ็บมือที่ถูกเกาะกุมจนต้องฟาดแรง ๆ เพื่อให้เขาปล่อยเธอเป็นอิสระเกมส์ตวัดสายตาปรามให้เด็กดื้อหยุดขัดขืน ตบไฟเลี้ยวเข้าจอดเทียบข้างทางบริเวณนอกรั้วบ้านของเธอ ก่อนจะหันไปกระชากร่างอ้อนแอ้นเข้ามาใกล้น้ำค้างหน้างอ หมั่นไส้คนปากแข็งจนอยากจะฟาดมือลงบนปากเขาแรง ๆ แต่ทำได้เพียงฟาดลงบนหลังมือที่สอดประสานกันอยู่เท่านั้น"ปล่อยนะพี่เกมส์ หนูเจ็บ!""เจ็บแล้วจำไหม""ทำไมต้องจำ พี่นัทก็ไม่ว่า พ่อกับแม่ก็ไม่ว่า แล้วพี่เกมส์เป็นใครถึงมีสิทธิ์มาว่าหนู""หึหึ ต้องทำให้มีสิทธิ์ก่อนใช่ไหมถึงจะดุด่าว่ากล่าวเธอได้น่ะน้ำค้าง!""ค่ะ เพราะถ้ามีสถานะเป็นแค่ 'เพื่อนของพี่ชาย' มันไม่สำคัญพอที่จะมาสั่งสอนหนูที่เป็น 'น้องสาวของเพื่อน' หรอกนะคะ"น้ำค้างพูดตอกหน้าแล้วเชิดใส่อย่างไม่เกรงกลัว ในเมื่ออีกฝ่ายวางเธอไว้ในสถานะแค่น้องสาว แล้วจะมาทำตัวเหมือนหึงหวงเธอทำไมแน่จริงก็เลื่อนสถานะให้เธอเซ่!"แล้วเธอจะเสียใจที่พูดคำนี้ ""ทำมะ ... อื้ออ"ยังไม่ทันจะได้ถา

เนื่องจากพี่ชายต้องการสร้างบรรยากาศโรแมนติกกับพี่สะใภ้ วันนี้ทุกคนจึงสั่งเซตอาหารพื้นเมืองแล้วแยกย้ายกันทานตามห้องพักหลังยัดทุกอย่างลงท้องจนอิ่มแปล้ เธอก็ทิ้งตัวลงนอนเล่นที่เก้าอี้ไม้นอกระเบียงพร้อมหนังสือนิยายเล่มโปรด แต่ดูเหมือนหนังสือจะได้เป็นฝ่ายอ่านเธอเสียมากกว่า"อื้อ"คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันแน่นพลางขยับตัวไปมาด้วยความหงุดหงิด หลังมีเสียงคลุมเครือลอยมากระทบกับโสตประสาทและปลุกให้เธอที่เพิ่งผล็อยหลับไปได้ไม่นาน รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางคันน้ำค้างหยัดตัวขึ้นมานั่งสะลึมสะลือ พยายามเอียงหูฟังเสียงรบกวนที่ส่อไปในทางสิบแปดบวก พลันดวงตาก็เบิกกว้าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินบางประโยคอย่างชัดเจน'ผัวขา อื้ออ มัน ละ..ลึกมาก โอ๊ยยยย จะตายแล้ววว''พร้อมกันนะครับ เมียครับบบ'ใบหน้านวลเห่อร้อนจนแดงก่ำลามไปถึงใบหูทันทีที่รู้ชัดแล้วว่าบ้านข้าง ๆ กำลังทำกิจกรรมอะไรกัน ก่อนที่น้ำค้างจะผลุนผลันวิ่งเข้ามาหลบในห้องของตัวเองใจดวงน้อยเต้นโครมคราม เขินอายกับเสียงร้องครวญครางเคล้าคลอกับเสียงกิจกรรมซึ่งดังสนั่นหวั่นไหวจนประกอบหน้าไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าพี่ชายตัวดีที่เคยเก็บซิงไว้ชิงโชคจะพัฒนาความร้อนแรงได

 "งั้นเข้าห้องกันไหม ฮืมมม พี่สัญญา ถ้าน้ำค้างไม่พร้อม พี่จะไม่ฝืนใจ"เกมส์พูดจากใจจริงแล้วประทับจูบหนัก ๆ ที่ขมับของเด็กสาว ไม่ใช่ว่าเขาไม่รับรู้ในความรู้สึกที่เธอมีให้ แต่ที่สถานะมันคลุมเครือมาตลอดหลายปี เพราะเขารู้จักนิสัยของเพื่อนสนิทตัวเองดีถึงนัทจะดูเหมือนไม่ค่อยลงรอยกับน้องสาว แต่ความเป็นจริงแล้วเพื่อนเขานั้นให้ความสำคัญกับ 'ครอบครัว' เป็นอันดับหนึ่งเสมอ ดังนั้นเขาจึงยังไม่อยากเสี่ยงทำลายทุกอย่างที่เคยมีและเฝ้ารอให้เธอเรียนจบอย่างใจเย็นแต่อยู่ ๆ กลับมีผู้ชายคนอื่นอาจหาญมาแตะต้อง 'ผู้หญิงของเขา' มีหรือที่คนอย่างเขาจะยอมอยู่เฉยอย่างน้อย ๆ ก็ขอตีตราจองเอาไว้ก่อน"พูด ...พูดแล้วนะ อ๊า สัญญาแล้วนะ""ครับบบบ"แต่ถ้าหนูร่ำร้องและสมยอมก็ค่อยว่ากันอีกที!เกมส์ยกยิ้มมุมปากกับประโยคหลังที่ละไว้ในใจ เขาไม่ได้จะใจร้ายแต่ถ้าเธอโอนอ่อนผ่อนตามนั่นมันก็อีกเรื่องนึง และเขาก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างหากเธอให้โอกาสเขาได้ดูแลอย่างจริงจังสองแขนตวัดโอบรอบคอแกร่งอัตโนมัติเมื่อถูกอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาตัวเข้ามายังเตียง

"อื้ออ""ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง แล้วตกลงมันเป็นใครกันแน่ มาจากไหน รู้จักกันเมื่อไหร่ ทำไมถึงบอกว่าพ่อกับแม่ก็รู้จัก แล้วทำไมพี่ไม่รู้จักมันวะ""เดี๋ยว ๆ ทีละคำถามได้ไหมละ""เออนั่นแหละ ตอบมาดิ! ""ฮึ! ต้นไม้เป็นเพื่อนค่ะ เรียนสาขาเดียวกันก็เลยสนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ใบบัวกับต้นไม้ไปทำรายงานที่บ้านบ่อย ๆ ทุกคนเลยรู้จักค่ะ โอเคเคลียร์นะคะไอ้คนแก่ขึ้หึง"ถึงจะได้คำตอบครบถ้วนทว่าเกมส์ก็ยังรู้สึกไม่ไว้วางใจอยู่ดี เพราะความใกล้ชิดอาจจะทำให้เธอหวั่นไหวแล้วไขว้เขวได้ แถมไอ้เด็กนั่นก็ดูจะเจ้าชู้ประตูดินเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่ได้ ๆ ปล่อยผ่านไม่ได้"ยัง! ยังไม่เคลียร์ แล้วสนิทกันขนาดไหนวะต้องไปนั่งซบกันแบบนั้น อย่าให้เห็นนะว่ามีอีก! ""โอเคค่าา จะไม่ทำให้เห็น"เกมส์ตวัดสายตาดุดันใส่พลางเลื่อนมือขึ้นไปบีบเคล้นเต้าอวบแรง ๆ จนเธอนิ่วหน้าร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด จะตอนไหนก็ไม่ให้ทำทั้งนั้น คนที่เธอซบได้ต้องเป็นเขาแค่คนเดียว"อ๊ะ! เจ็บนะ! ""เจ็บแล้วก็จำด้วย ตอนนี้พี่ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวเราครึ่งหนึ่งแล้วนะ! ""-////-"พวงแก้มแดงระเรื่อขึ้นด้วยความเขินอาย เมื่อชายหนุ่มโพล่งชื่อเรียกสถานะใหม่ของตัวเองออกมาตรง

"อื้ออ"เสียงนกกรีดร้องระงมและไอร้อนจากกายแกร่งที่กกกอดมาทั้งคืนปลุกให้เด็กสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนน้ำค้างกะพริบตาถี่ ๆ พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องพักยังคงมืดสลัวและมีเพียงแสงตะวันสาดเข้ามาในห้องผ่านทางรอยแยกของผ้าม่านเล็กน้อยเท่านั้น บ่งบอกได้ว่าตอนนี้ยังคงเป็นเวลาเช้าตรู่เธอถอนหายใจโล่งอกออกมา ก่อนจะเลื่อนสายตามาหยุดอยู่ที่ความหนักอึ้งซึ่งวางพาดอยู่บนเอวคอดของตัวเอง"กอดแน่นเป็นตุ๊กตาเชียวนะ"เธอพึมพำบ่นเบา ๆ ทว่าแววตากลับเป็นประกายแวววับ ริมฝีปากเม้มแน่นขณะค่อย ๆ ยกท่อนแขนล่ำออกจากรอบเอวไปวางที่ข้างลำตัวของผู้เป็นเจ้าของอย่างระมัดระวัง ก่อนจะกระเถิบกายถอยออกห่างอย่างเงียบเชียบ"อืมม จะไปไหน"น้ำค้างสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มครางแผ่วเบาดังขึ้นทำลายความเงียบ ก่อนจะตามมาด้วยท่อนแขนแกร่งตวัดโอบรัดรอบเอวแล้วรั้งให้เธอหงายหลังลงไปนอนซบบนแผงอกอีกครั้ง"อื้ออ พี่เกมส์ปล่อยก่อน มันจะเช้าแล้วหนูจะรีบกลับห้อง เดี๋ยวคนอื่นตื่นมาเห็นเข้าแล้วจะยุ่ง! ""ใครจะเห็นก็ช่างมันดิ อยู่ต่ออีกนิดนะ พี่ยังกอดเธอไม่หนำใจเลย""ไม่ได้! จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้! หนูได้โดนฟาดก้นลายกันพอดี! ""หรือจะใ