All Chapters of สัมผัสร้อนซ่อนพิศวาส: Chapter 31 - Chapter 40

ธีภพกัดริมฝีปากแน่น คนถูกเอ่ยถึงช้อนสายตามอง“ฉันแค่ต้องการให้น้องสาวแกอยู่ เพื่อที่จะได้ไม่ขาดทุน” เขาบอกเสียงแผ่วเบา คนฟังเบือนหน้าหนีแอบซ่อนน้ำตาเอาไว้ญรันต์ยิ้มกว้าง “ถ้าแบบนั้นคุณก็ปล่อยน้องสาวผมไป เพราะผมนำเงินมาให้คุณครบตามที่ผมเป็นหนี้ ยังแถมดอกให้ด้วย คุณมีแต่ได้กับได้จริงไหม”มือใหญ่กำแน่น แล้วหันไปทางหญิงสาว“เธอล่ะว่าไง ริน” ธีภพถาม แววตาเว้าวอน หวังให้เธออยากอยู่กับเขาคนถูกถามกล้ำกลืนความชอกช้ำไว้ในอก เพราะรู้ดีอยู่ไปไม่ได้อะไรขึ้นมา มิหน้ำซ้ำยังพาให้หัวใจเป็นแผลเจ็บปวดร้าวราน“ฉันจะกลับไปกับพี่รัน” เธอตอบแล้วสบตาเขา น้ำตาเริ่มเอ่อธีภพเมินมองทางอื่นแล้วลุกยืน หันมองลูกน้องคนสนิท“อยุทธ์ เอากระเป๋าเงินขึ้นไปเก็บที่ห้องทำงานให้ฉันด้วย”ญรันต์ส่งกระเป๋าเงินให้ อยุทธ์รับมามองตามแผ่นหลังเจ้านายซึ่งกำลังเดินนำหายขึ้นชั้นสอง คนเป็นพี่มองน้องแล้วยิ้มกว้าง“รินไปเก็บข้าวของซะเถอะ มีอะไรที่รินต้องเอาไปไหม” น้ำเสียงดูตื่นเต้นและยินดี ในหั

เธอถอยหลังมาจนชิดระเบียง มองด้านล่างแล้วหันไปสบตากับเขา“ฉันเกลียดแกไอ้คนสารเลว!”เขาหัวเราะเยาะ “ผมก็ไม่ได้ต้องการให้คุณรัก”หญิงสาวหันกายเกาะระเบียงแน่น แล้วตวัดสายตามองคนเลวทั้งน้ำตา โจนาธานจ้องมองภาพนั้นสีหน้าตื่นตระหนก คิดว่าบางทีญรินดาอาจไม่กล้าทำอย่างที่คิด“อย่าแม้แต่จะคิด คุณไม่ทำแบบนั้นเหรอผมรู้” โจนาธานพยายามเกลี่ยกล่อม“ฝากบอกพี่ชายฉันด้วย ถ้าฉันตายไม่ต้องมาเผา!”ร่างบางปีนระเบียงแล้วทิ้งตัวลงไปทันที ชายหนุ่มถลาวิ่งเข้ามาคว้าแต่กลับไม่ทัน ก้มมองเห็นเธอหล่นผ่านต้นไม้จนกระทั่งได้ยินเสียงกระแทกพื้น จากนั้นเสียงกรีดร้องของสาวใช้จึงตามมาคนตัวใหญ่รีบวิ่งออกจากห้อง เดินไปยังจุดที่เธอตกลงมา สภาพนอนคว่ำหน้ามีเลือดไหลออกมา ยืนตัวแข็งราวกับถูกคำสาป แววตาไหววูบ นี่เขาเป็นคนผลักให้เธอตัดสินใจทำแบบนี้“คุณโจนาธาน ผมต้องเรียกรถพยาบาลแล้วล่ะครับ”โจนาธานไม่ได้ยินเสียงใด ยืนนิ่ง มือสั่นเทาจนวินัยสังเกตเห็น เขารีบติดต่อรถพยาบาลทันที ร่างสูงโปร่งถูกผลักดันให้เข้าสู่ตั

ประตูห้องนอนใหม่เปิดออก ญรินดาชะงักจ้องมองเจ้าของบ้าน ด้านในถูกตกแต่งด้วยสีเขียวอ่อน ผ้าม่านลูกไม้สีขาว เฟอร์นิเจอร์สไตล์หวาน เธอกำลังสับสนกับการกระทำของชายชื่อโจนาธาน“ชอบห้องไหมล่ะ” เขาถามแล้วกอดอก“ทำไมถึงให้ฉันมาอยู่ห้องนี่”“ไม่ดีหรือไง หรืออยากนอนห้องเดียวกับผม” ชายหนุ่มแกล้งหยอกคนตัวเล็กระบายลมหายใจ“ห้องนี้สวยค่ะ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป”“ก็ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณอีก ขอแค่คุณอยู่กับผมที่นี่อย่างสงบเท่านั้น”เธอยิ้มบางๆ เขามองหัวใจเต้นไม่ส่ำขึ้นมา รอยยิ้มนี้เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ความจริงเป้าหมายเขาคือธีภพ แค่ทำให้มันไม่เป็นสุขก็พอ“ขอบคุณคุณมากนะคะที่เข้าใจฉัน”“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ คุณต่างหากที่ต้องเจอเรื่องร้ายๆ จากพี่ชาย จากนี้ก็อยู่ที่นี่ให้มีความสุขเถอะนะครับ ถ้าคุณอยู่กับผมรับรอง พี่ชายคุณจะไม่มีทางได้มายุ่งเกี่ยวกับคุณอีก” โจนาธานแน่วแน่“ค่ะ”“นอนพักนะครับ เดี๋ยวผมให้สาวใช้เอาอาหารมาให้ พักผ่อนหายแล้วผมมีงานให้คุณทำด้วย” เขาบอกแล้วยิ้ม เดินไปยังหน้าประตูเปิดออกแล้วออกจากห้องญรินดาทิ้งกายลงบนเตียง โล่งอกไปที โจนาธานไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย เอนกาย

โจนาธานเหลือบมองคนนั่งตรงข้าม เธอกำลังทานอาหารสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ก่อนแหงนมองชั้นบนของบ้านแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาคงต้องพาตัวญรินดาไปส่ง ความผิดพลาดที่ตัวเองทำจะลบล้างอย่างไรดียิ่งมองเสี้ยวหน้ายิ่งรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา ระหว่างเขากับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีอะไรเกินเลย ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาเนิ่นนาน แค่พูดคุยกันไม่นาน แต่เขากลับไม่อยากให้เธอจากไปไหน ยังอยากรู้เรื่องเธอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่แววตาคู่นั้นบอกได้ดี เธอไม่มีที่เผื่อหัวใจให้ใครอีกแล้ว มันถูกครอบครองด้วยคนอื่นมาก่อนได้พบเขาเสียอีก“ริน... คุณอยากกลับไปหาคุณธีภพไหม” เขาถามตรงประเด็นหญิงสาวชะงัก แล้วเงยหน้ามามองเขา“ไม่ค่ะ”“ถ้าหากคุณไม่มีที่ไป ผมอยากให้คุณอยู่กับผมนะ” เขาบอกเสียงแผ่วเธอยิ้มบางๆ มันอ่อนแรงลงทุกขณะ ชีวิตเธอวุ่นวายมามากพอแล้ว อยากหลบไปที่ไกลๆ ที่ไม่มีใครรู้จักเธอ หลบจากพี่ชาย จากทุกคน อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ“ขอบคุณในความหวังดีนะคะ แต่ริน... อยากอยู่คนเดียว” เธอบอก แล้วกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ภายใน คนที่เธอเฝ้าคิดถึง ป่านนี้คงนอนกกกอดหญิงอื่นมีความสุขไปแล้วเขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ คงไม่มีอะไรที่ทำได้ ญรินดาได้ร

อยุทธ์เหลือบมองชายชื่อวินัย วงการบอดี้การ์ดต่างคนต่างรู้จักกันดี ฝีมือไม่ด้อยกว่าเขาเลย เป็นเพื่อนเรียนหลักสูตรใต้น้ำมาด้วยกัน ดีแล้วที่ไม่ต้องมาสู้กัน ไม่เช่นนั้นคงเกิดเรื่องยาวแน่“แบบนี้รินไม่แย่แล้วเหรอ คุณรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป!” เขาตวาดสีหน้ากังวล เกรงไอ้ญรันต์มันจะทำเรื่องให้รินอีก“ผมให้คนดูแลรินอยู่”“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก็แล้วกัน” ธีภพพูดจบ รีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปตามหาหัวใจ ทว่ากลับถูกขัดขวางไว้จีน่ากางมือกั้นน้ำตาอาบแก้ม ส่ายหน้าด้วยความเจ็บปวด เธอยอมให้เขาไปไม่ได้“ธี อย่าไปเลยนะคะ” เสียงแผ่วบอก“ผมขอโทษนะจีน่า” ธีภพพยายามเดินเลี่ยงออกมา แต่นางแบบสาวก็ยังคงขัดขวาง“เห็นใจจีน่าบ้างนะคะ จีน่ารักคุณมานานแล้ว ทำไมคุณไม่มองจีน่าบ้าง”ชายหนุ่มขบกราม “จีน่าผมขอร้องล่ะ ผมไม่ได้รักคุณ ต่อให้คุณทำยังไงผมก็คิดกับคุณแค่เพื่อน!”“แต่จีน่ารักคุณนะคะธี”โจนาธานมองน้องสาวแล้วเดินเข้ามาหา กอดรัดเอวบางไว้“ไปเถอะคุณธีภพ” เขาบอก จีน่าดิ้นรน“ปล่อยนะพี่โจ ปล่อยจีน่า ธีกำลังจะไปแล้ว!”“อย่าจีน่า หยุดเถอะ อย่าไปรั้งเขาไว้เลย จีน่าต้องรักตัวเองได้แล้ว!” คนเป็นพี่สอน เธอหันใบหน้าซบกับอกกว้าง หัวใจมันกำ