Todos os capítulos de สัมผัสร้อนซ่อนพิศวาส: Capítulo 21 - Capítulo 30

ใบหน้าโน้มหาแนบริมฝีปากจนร่างบางอ่อนระทวย ลิ้นร้อนหยอกเย้าควานหาความหวาน มือสองข้างบีบเคล้นทรวงอกซึ่งมีบราเซียปกปิด แล้วเอื้อมไปยังด้านหลังปลดตะขอออก มือใหญ่ดันบราเซียจนดอกบัวโผล่ออกมาท้าสายตา ละริมฝีปากเลื่อนลงมาดูดกลืนยอดแข็งชูชัน เลียวนกระดกลิ้นหยอก“อ๊า อ๊า คะ...คุณธีภพ ฉะ...ฉันกลัวคนมาเห็น” คนตัวเล็กพยายามร้องห้าม กัดริมฝีปากแน่น แต่ไม่อาจทำอะไรได้เลยธีภพไม่ได้สนใจเสียงทัดทาน เลื่อนมือลงสู่ใจกลางผ่านกางเกงในผ้าลูกไม้สีเดียวกัน แหวกแล้วใช้นิ้วเรียวยาวแยกกลีบออก ตวัดละเลงจนน้ำหวานฉ่ำทั่ว คนตัวเล็กหนีบเรียวขาเพราะอับอาย แต่ร่างกายกลับทรยศไม่ฟัง ไม่นานเรียวขานั้นแยกออกอีกครั้ง พรั่งพร้อมให้เขาใช้นิ้วช่วยให้เธอพบความสุขสม“อ๊ะ อ๊า อ๊า อื้อ อื้อ ฉะ...ฉัน สะ...เสียวค่ะ” เธอร้องบอกเสียงกระเส่า“เธอยังต้องเจออะไรที่เสียวกว่านั้นอีกญรินดา นี่คือการทำโทษฐานที่เธอโกหกเพื่อนฉัน”ร่างบางถูกดันให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ศาลา ธีภพย่อกายลงจั๊มสูทถูกรูดออกมาพร้อมกับอันเดอร์แวร์ แสงจันทราสาดส่องเข้ามา เผยให้เห็นภาพอันเลือนราง ร่างงามนอนบนไม้ศาลาสีขาวนวล เรือนร่างงดงาม น่าเชยชมไปทุกส่วน ยิ่งเปลี่ยนสถานที

ธีภพปล่อยเพื่อนเป็นอิสระในทันที ถลาเข้าประคองคนเจ็บ ภาวินทร์จ้องมองภาพนั้น คนอย่างไอ้เพื่อนตัวดีเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงงั้นเหรอ“ริน ริน ผมขอโทษ!” ละล่ำละลักบอก มือไม้สั่นเทา ไม่กล้าแตะเกรงคนตัวเล็กจะเจ็บมากกว่าเดิมภาวินทร์ถลาคิดเข้ามาช่วยอีกคน แต่บอดี้การ์ดกันไว้ ดวงตาดุจเหยี่ยวจ้องมอง แววตาไม่พอใจ“ผมว่าคุณกลับไปดีกว่านะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องจองเจ้านายผมกับผู้หญิงของเจ้านาย คุณไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องนี้” อยุทธ์บอกเสียงเรียง สีหน้าเยือกเย็นคนถูกไล่กัดฟันแน่น “อยุทธ์ นายเคยเป็นทหารมาก่อน นายน่าจะรักษาความยุติธรรม แล้วทำไมถึงทำเรื่องน่าทุเรศแบบนี้!”“ตรงไหนที่เรียกว่าทุเรศ ในเมื่อคุณรินเองเธอบอกคุณไม่ใช่เหรอว่าเต็มใจอยู่ที่นี่”ภาวินทร์หาคำมาถกเถียงไม่ได้อีก“ได้... ฉันกลับก็ได้” เขาตวัดมองเพื่อน “ธีภพ ฉันขอเตือนให้แกปล่อยคุณรินไป ถ้าแกไม่ไปสักวันแกต้องเสียใจ ไม่ใช่เพราะฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่แกต่างหากที่จะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองทำ” ตัดบทเสร็จเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกจากรั้วบ้านธีภพนิ่งเงียบ จ้องมองน้ำตาคนเจ็บไหลริน เขาจะเจ็บปวดจากเรื่องอะไร ญรินดาไม่มีทางทำให้คนอย่างเขาเจ็บ

ป้าชม้อยถูกดันออกนอกห้อง ประตูปิดลง เธอไม่อยากให้ใครเขามา จีน่าอันตรายเกินไป คนถูกเหลี่ยงกำมือแน่นกัดริมฝีปากจนเลือดซึม ลุกยืนจ้องมอง“แกกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ อีสารเลว!” ไม่พูดเปล่า จีน่ากวาดตามองรอบห้อง เดินพล่านลมหายใจหนักหน่วงเพล้ง!โคมไฟหัวเตียงถูกเหวี่ยงมา มันแตกตรงปลายเท้าเธอ ญรินดาตระหนกตกใจ รีบกระโจนหนีเมื่อเครื่องสำอาง และของในห้องถูกขว้างมาเป็นระยะๆ“นังร่าน ฉันไม่มีวันปล่อยแกไป!”“หยุดนะคุณจีน่า คุณบ้าไปแล้วหรือไง!” คนตัวเล็กตวาดลั่นแรงโทสะทำให้อีกฝ่ายไม่ฟังเสียง เรือนร่าง หน้าตาเรียกความต้องการเพศตรงข้ามเช่นนี้ มีหรือธีภพจะปล่อยไว้ เกินเลยไปขนาดไหน กี่ครั้งที่นอนด้วยกัน โดยที่เธอไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งเขาคิดแตะต้อง มันเจ็บปวด จับที่วางกระดาษดวงตาเบิกกว้างเหวี่ยงออกไปผลั่ก!“โอ้ย!” น้ำตาเริ่มไหลริน เมื่อมันลงตรงจุดเดิมที่เคยเกิดอุบัติเหตุ แผลยังไม่หายดีนัก เลือดไหลนองออกมา มันมากกว่าเดิมและสร้างความเจ็บปวดให้กับคนโดนจีน่าหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ เดินปรี่เข้าหา คนโดนกระทำทรุดกายยกมือกุมศีรษะตัวเอง หยุดยืนตรงหน้าศัตรูหัวใจ แล้วกระชากคอเสื้อให้ลุกยืนเผชิญหน้า“รู้

หัวยังเจ็บอยู่เลย คนป่วยลืมตาอยากขยับร่างกายแต่แทบไม่มีแรง ดูท่าฤทธิ์ยายังไม่หมด หมอคงต้องการให้พักผ่อนมากๆ ชันกายลุกรู้สึกร้าวไปทั้งศีรษะ ลืมตาเพื่อปรับให้เข้ากับแสงภายใน แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ กวาดตามองรอบๆ รู้สึกถึงความไม่แน่นอนเขา... แตกต่างกับเธอเหลือเกินเหมือนอยู่คนละโลก บ้านหลังใหญ่ บริวารล้อมหน้าล้อมหลัง ผู้หญิงมากมายอยากแย่งชิง มีทุกอย่างที่มนุษย์ทุกคนพึงต้องการ ทว่าทำไม ธีภพถึงเลือกเธอ เลือกให้มาอยู่เคียงข้างในเวลานี้ และรอวันเขี่ยทิ้งเมื่อไม่ปรารถนา ความปวดร้าวนี้คงไม่มีใครเข้าใจ ความสัมพันธ์ทางกายมันสร้างความผูกพันในหัวใจด้วยเช่นกันเธอ.. กลัวสักวัน อาจรู้สึกบางอย่างกับเขา หากวันนั้นมาถึง หัวใจคงรวดร้าว และใช้เวลาเยียวยาแอด...ประตูห้องเปิดออก คนในความคิดก้าวเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ ญรินดาจ้องมองด้วยความแปลกใจ เขาวางมันตรงหน้าแล้วยิ้มบางๆ“กินข้าวแล้วกินยา เธอต้องพักผ่อนมากๆ ได้หายไวๆ” เขาบอกแล้วสบตา เห็นคนตรงหน้าไม่ขยับ มีเพียงคิ้วบางซึ่งกำลังขมวดเข้าหากัน “เป็นอะไรไป ไม่หิวก็ต้องกินนะรู้ไหม”คนถูกถามส่ายหน้า ไม่เข้าใจ เขาทำแบบนี้ทำไม“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้” น้ำ

ญรินดาส่ายหน้าน้ำตานอง จะไม่ทำอะไร ไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว ไม่มีทาง! โจนาธานออกมาด้านนอก เห็นเหตุการณ์ชุลมุนกำลังเกิดขึ้น เขาลงมามองลูกน้อง“เกิดอะไรขึ้นวินัย”“คุณรินไม่ยอมลงมาจากรถครับ” วินัยรายงานดวงตาหรี่ลงก้าวยาวถึงรถแล้วชะโงกหน้าเห็นเจ้าของใบหน้าสวยหวานกำลังจ้องมองมา แววตาหวาดหวั่น ไม่ทันได้เอ่ยอะไร เขากระชากเรียวแขนแล้วลากคนดื้อออกมา อุ้มพาดบ่าทันที“ปล่อยฉันได้ยินไหม ปล่อยฉัน ไอ้คนเลว พวกแกมันก็เหมือนพี่ชายฉัน!” ยกมือทุบแผ่นหลังเขารัว ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่การกระทำช่างน่าทุเรศสิ้นดี มีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้เพียะ!ฝ่ามือฟาดลงบนก้นคนถูกแบก ญรินดาชะงักน้ำตาไหลอาบแก้ม“ปล่อยฉันได้ยินไหม ฉันไม่ใช่สิ่งของที่พวกแกจะซื้อเอาตามใจชอบ ได้ยินไหม!”เขาแสร้งไม่ได้ยิน ทำราวกับว่าคำพูดของสาวน้อยนี่เป็นแค่อากาศ แค่เพียงแบกพาดบ่าก็รับรู้ถึงความอวบหยุ่มของวัยสาวสะพรั่ง ไม่แปลกใจเลยทำไมธีภพมันถึงคลั่งนักหนา แล้วทอดทิ้งน้องสาวเขาอย่างไรเยื่อใยตุบ!ร่างบางถูกโยนบนเตียง คนตัวเล็ก