All Chapters of บรีฟรักเดิมพันใจ: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงคีย์บอร์ดที่เคยประสานกันราวกับวงออร์เคสตราย่อม ๆ ของเหล่าคนสร้างสรรค์ บัดนี้กลับเงียบงันลงทีละตัว จนเหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงครางแผ่วเบา สาดความเย็นยะเยือกลงมาอาบไล้บรรยากาศที่หนักอึ้งราวกับมีใครสูบเอาออกซิเจนออกไปจนหมดสิ้นทุกคู่สายตา ไม่ว่าจะลอบมองผ่านแผงกั้นโต๊ะ หรือชำเลืองจากจอคอมพิวเตอร์ ต่างจับจ้องไปยังจุดเดียวกัน ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มที่พับแขนถึงข้อศอกอย่างประณีต เผยให้เห็นท่อนแขนกำยำและนาฬิกาเรือนหรูที่เดินบอกเวลาอย่างเที่ยงตรงไม่ต่างจากเจ้าของธันวา ...แค่ชื่อของเขาก็ทรงอานุภาพพอที่จะทำให้พายุสงบ และทำให้ความสงบกลายเป็นพายุได้ในเวลาเดียวกัน เขาคือผู้อำนวยการฝ่ายครีเอทีฟ ผู้เป็นดั่งเทพเจ้าในด้านความคิดสร้างสรรค์ และเป็นยมทูตในสายตาของพนักงานที่ต้องส่งงานให้เขาตรวจฝีเท้าของเขาเงียบกริบ หากแต่ทุกย่างก้าวกลับหนักแน่นราวกับค้อนปอนด์ที่ทุบลงบนจังหวะการเต้นของหัวใจทุกคนที่เขาเดินผ่านลินินกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วที่เคยรัวบนแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่วบัดนี้เย็นเฉียบ เธอกำปากกาด้ามโปรดในมือแน่นจนข้อขาวซีด เสมองไปทางอื่น แสร้งทำเป็นครุ่นคิดหาไอเด

ธันวานั่งอยู่ในความเงียบของอาณาจักรกระจกใสของตนเอง แสงแดดยามสายที่ส่องเข้ามาไม่ได้ทำให้บรรยากาศอุ่นขึ้นเลยแม้แต่น้อย บนโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าราวกับแท่นบูชา มีเพียงเอกสารสามเล่มที่เขารู้ดีว่าใครเป็นคนสอดมันเข้ามาเมื่อรุ่งสางเขาหยิบเล่มแรกขึ้นมาเปิด THE OASIS: The Escapeไอเดียว่าด้วยการหลีกหนีจากความวุ่นวาย ปลอดภัย คาดเดาได้ และน่าเบื่อ เขาใช้เวลาอ่านไม่ถึงห้านาทีก็วางมันลงเล่มที่สอง THE OASIS: The Rewardแนวคิดเรื่องการให้รางวัลชีวิตดูจับต้องได้มากขึ้น แต่ยังคงฉาบฉวยและไร้ซึ่งจิตวิญญาณ มันเหมือนงานของแพรวามากกว่าของลินิน เขาคิดในใจแล้วเขาก็หยิบเล่มสุดท้ายขึ้นมา THE OASIS: The Rebirthเพียงแค่ชื่อหัวข้อก็ทำให้ปลายนิ้วของเขาชะงักไปชั่วครู่ เขาค่อย ๆ พลิกเปิดไปทีละหน้าไม่มีภาพประกอบสวยหรู มีเพียงตัวอักษรที่ถูกเรียงร้อยอย่างทรงพลัง บอกเล่าเรื่องราวของการเกิดใหม่ การทิ้งตัวตนเก่าที่เหนื่อยล้าเพื่อค้นพบตัวตนใหม่ที่ดีกว่า มันไม่ใช่การหนี แต่มันคือการเผชิญหน้า มันไม่ใช่รางวัล แต่คือการเปลี่ยนแปลงจากภายในสู่ภายนอกมันลึกซึ้ง และเจ็บปวดธันวาวางเอกสารเล่มสุดท้ายลง เขานั่งนิ่งไปนานหลายนาที ดว

ประตูห้องคอนโดปิดลง เสียงคลิกของลูกบิดเป็นดั่งสัญญาณที่ตัดเธอออกจากโลกภายนอกอันแสนวุ่นวายโดยสมบูรณ์ในที่สุดก็ได้อยู่คนเดียวลินินทิ้งกระเป๋าลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี สองเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้ทิศทาง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่ม ๆ ทั้งชุดทำงาน ร่างกายของเธอหนักอึ้งราวกับมีหินถ่วงไว้ทุกส่วน พลังงานที่เคยมีมอดดับไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความเหนื่อยล้าที่กัดกินลึกลงไปถึงกระดูกเธอนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ปล่อยให้ความเงียบและความมืดในห้องค่อย ๆ โอบกอดและปลอบประโลมจิตใจที่บอบช้ำ สภาพของเธอในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับนักรบที่เพิ่งกลับจากสงคราม ที่แม้จะบาดเจ็บ อ่อนล้า แต่ก็รอดชีวิตมาได้หลังจากฝืนสังขารไปอาบน้ำอุ่น ๆ เพื่อชะล้างความเหนื่อยล้าออกไปได้บ้าง ลินินก็กลับมานั่งซึมอยู่บนเตียงในชุดนอนผ้าฝ้ายตัวโปรด สายตาของเธอเหลือบไปเห็นขวดน้ำแร่พลาสติกที่ว่างเปล่า ซึ่งเธอเผลอวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียงขวดน้ำแร่จากเขาเพียงแค่มองมัน สมองที่พยายามจะพักผ่อนก็กลับเริ่มต้นทำงานอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ?

เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับเบา ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก“ขะ ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่หันกลับไปมองทะเลอีกครั้ง ปล่อยให้ความเงียบและความงามของธรรมชาติเข้ามารับช่วงต่อบทสนทนา แต่ลินินรู้ดีกำแพงน้ำแข็งหนาทึบที่เคยขวางกั้นระหว่างพวกเขานั้นได้ปรากฏรอยร้าวขึ้นแล้ววันนั้นทั้งวัน กลายเป็นวันที่น่าประหลาดใจที่สุดในชีวิตการทำงานของเธอพวกเขาเช่าเรือหางยาวไปยังอ่าวเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังโขดหินใหญ่ น้ำทะเลที่นั่นใสราวกระจกจนมองเห็นปลาตัวเล็ก ๆ แหวกว่ายอยู่เบื้องล่างบนเรือที่โคลงเคลงไปตามแรงคลื่น พวกเขาต้องนั่งใกล้กันกว่าปกติ ลินินได้กลิ่นไอทะเลที่ผสมปนเปกับกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของเขา มันเป็นกลิ่นที่เคยทำให้เธอรู้สึกกดดัน แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นกลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาดช่วงบ่าย พวกเขาขับรถขึ้นไปยังจุดชมวิวกังหันลมบรรยากาศบนนั้นเงียบสงบ มองเห็นทิวทัศน์ของหาดในหานและแหลมพรหมเทพได้สุดลูกหูลูกตา ภาพของท้องทะเลสีครามที่กว้างใหญ่ไพศาลน

แสงแรกของวันใหม่ค่อย ๆ เล็ดลอดผ่านเข้ามาทางช่องว่างของผ้าม่าน ปลุกให้ลินินตื่นขึ้นจากห้วงนิทราที่แสนลึกซึ้ง ความรู้สึกแรกที่เธอรับรู้ได้ไม่ใช่เสียงนกร้องหรือเสียงคลื่น แต่เป็นไออุ่นจากร่างกายที่แข็งแกร่งซึ่งโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง วงแขนกำยำพาดอยู่บนเอวของเธออย่างปกป้อง ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเป่ารดอยู่ที่ท้ายทอยแล้วความทรงจำจากค่ำคืนที่พายุกระหน่ำก็หวนกลับมา ชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นภาพจูบที่ร้อนแรง สัมผัสที่ปลุกเร้า เสียงครางที่น่าอาย และการยอมจำนนอย่างหมดหัวใจฉิบหายแล้ว !ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวคือความตื่นตระหนก เธอทำบ้าอะไรลงไป !เขาเป็นเจ้านายของเธอ คือซาตานที่เธอเคยสาปส่ง ลินินพยายามจะขยับตัวเพื่อหลุดออกจากพันธนาการอย่างเงียบเชียบที่สุด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของอ้อมแขนจะรู้ทัน วงแขนนั้นกลับรัดแน่นขึ้นอีกนิด พร้อมกับเสียงทุ้มที่ครางงัวเงียอยู่ข้างหู“จะไปไหน”ลินินตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ “เอ่อ ปะ.. เปล่าค่ะ”ธันวาพลิกร่างของเธอให้หันมาเผชิญหน้ากันในที่สุด ในแสงสลัวยามเช้า เ