01 สงครามเย็น

เสียงคีย์บอร์ดที่เคยประสานกันราวกับวงออร์เคสตราย่อม ๆ ของเหล่าคนสร้างสรรค์ บัดนี้กลับเงียบงันลงทีละตัว จนเหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงครางแผ่วเบา สาดความเย็นยะเยือกลงมาอาบไล้บรรยากาศที่หนักอึ้งราวกับมีใครสูบเอาออกซิเจนออกไปจนหมดสิ้น

ทุกคู่สายตา ไม่ว่าจะลอบมองผ่านแผงกั้นโต๊ะ หรือชำเลืองจากจอคอมพิวเตอร์ ต่างจับจ้องไปยังจุดเดียวกัน ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มที่พับแขนถึงข้อศอกอย่างประณีต เผยให้เห็นท่อนแขนกำยำและนาฬิกาเรือนหรูที่เดินบอกเวลาอย่างเที่ยงตรงไม่ต่างจากเจ้าของ

ธันวา ...

แค่ชื่อของเขาก็ทรงอานุภาพพอที่จะทำให้พายุสงบ และทำให้ความสงบกลายเป็นพายุได้ในเวลาเดียวกัน เขาคือผู้อำนวยการฝ่ายครีเอทีฟ ผู้เป็นดั่งเทพเจ้าในด้านความคิดสร้างสรรค์ และเป็นยมทูตในสายตาของพนักงานที่ต้องส่งงานให้เขาตรวจ

ฝีเท้าของเขาเงียบกริบ หากแต่ทุกย่างก้าวกลับหนักแน่นราวกับค้อนปอนด์ที่ทุบลงบนจังหวะการเต้นของหัวใจทุกคนที่เขาเดินผ่าน

ลินินกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วที่เคยรัวบนแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่วบัดนี้เย็นเฉียบ เธอกำปากกาด้ามโปรดในมือแน่นจนข้อขาวซีด เสมองไปทางอื่น แสร้งทำเป็นครุ่นคิดหาไอเดียใหม่ ทั้งที่ในหัวขาวโพลนไปหมดแล้ว

แต่ก็หนีไม่พ้น

เงาร่างสูงตระหง่านทาบทับลงบนโต๊ะทำงานของเธอที่รกไปด้วยกองหนังสือ โพสต์อิทหลากสี และแก้วกาแฟใบที่สามของวันที่พร่องไปกว่าครึ่ง

โลกของเธอพลันหยุดหมุน

เขาไม่เอ่ยคำทักทายใด ๆ ตามแบบฉบับ ปลายนิ้วเรียวยาวหยิบแผ่นกระดาษอาร์ตเวิร์กที่พรินต์ก็อปปี้โฆษณาสกินแคร์ตัวใหม่ล่าสุดของเธอขึ้นมา ผลงานที่เธออดหลับอดนอนเคี่ยวกรำมาตลอดสามคืนเต็ม

ดวงตาคมกริบดุจพญาเหยี่ยวที่กำลังสแกนหาจุดตายของเหยื่อ กวาดอ่านทุกถ้อยคำ ทุกตัวอักษรที่เธอรจนาขึ้นอย่างรวดเร็ว ความเงียบที่โรยตัวลงมาระหว่างพวกเขามันช่างน่าอึดอัด มันเสียดยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจยิ่งกว่าอากาศจากเครื่องปรับอากาศเสียอีก

แล้ววินาทีแห่งการพิพากษาก็มาถึงในรูปแบบของปากกาหมึกแดงที่เขาดึงออกจากกระเป๋าเสื้อ

คลิก

เสียงเล็ก ๆ นั้นดังราวกับเสียงนกหวีดที่ปล่อยตัวนักโทษประหาร

ขีด ...

เส้นสีแดงสดลากผ่านคำเชื่อมที่เธอคิดว่าลงตัวที่สุด

วง ...

วงกลมสีเลือดล้อมรอบประโยคเด็ดที่เธอภาคภูมิใจ

แล้วก็ขีดฆ่า ...

เส้นคู่ขนานสีชาดถูกตวัดลงบนพารากราฟสุดท้ายที่เธอบรรจงเขียนขึ้นเพื่อสร้างอารมณ์ให้ผู้บริโภคอย่างเลือดเย็น

ทุกรอยหมึกสีแดงฉานไม่ต่างอะไรกับใบมีดอาบยาพิษที่กรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่าลงบนความภาคภูมิใจในวิชาชีพของเธอ ลินินเม้มริมฝีปากแน่นจนรู้สึกได้ถึงรสเค็มปร่าของเลือด ดวงตาร้อนผ่าวอย่างสุดจะกลั้น แต่ศักดิ์ศรีก็ค้ำคอไม่ให้หยาดน้ำตาไหลออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง

“คำว่าลูบไล้มันดาษดื่น” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเรียบเฉยราวกระจกผืนเรียบ แต่สะท้อนความไม่พอใจออกมาอย่างชัดแจ้ง “ลูกค้าจ่ายเงินแปดหลัก ไม่ได้ต้องการคำที่หาได้ตามพจนานุกรมเล่มละร้อย”

ประโยคนั้นทิ่มแทงเข้ากลางใจ

“แต่... แต่นี่คือสินค้าที่เน้นความอ่อนโยนนะคะ คำนี้มันสื่อถึงการทะนุถนอม” เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อแย้ง เหตุผลของเธอไม่ใช่ข้ออ้าง แต่มันคือแก่นของงาน

ธันวาละสายตาจากแผ่นกระดาษ ช้อนนัยน์ตาสีนิลที่ลึกล้ำจนน่ากลัวขึ้นสบตากับเธอตรง ๆ

“ความอ่อนโยน ไม่ได้แปลว่าต้องอ่อนแอ” เขาตัดบทอย่างไร้เยื่อใย “งานของคุณไม่ใช่เรียงความส่งครูภาษาไทยนะลินิน แต่มันคืออาวุธที่ต้องสังหารคู่แข่งให้ตายคาเชลฟ์ภายในสามวินาทีที่ลูกค้าชายตามอง ไปขุดคำที่มันมีชีวิตขึ้นมาใหม่ คำที่มันกระแทกความรู้สึก ไม่ใช่แค่ลอยผ่านไป”

แปะ

เขาวางกระดาษแผ่นนั้นลงบนโต๊ะ เสียงมันไม่ได้ดังรุนแรง แต่สำหรับลินินแล้วมันดังสนั่นราวกับเสียงตบหน้ากลางสี่แยก

ร่างสูงหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมแนววู้ดดี้ผสมซีตรัสจาง ๆ ที่เย้ายวนและเย็นชาในคราเดียวกัน และผลงานของเธอ ที่บัดนี้กลายเป็นซากที่ถูกย่ำยีด้วยนรกสีแดง

“เชี่ย อย่างเหี้ยม” มิ้นท์ เพื่อนซี้ตำแหน่งเออีผู้กล้าหาญที่สุดในฟลอร์ เอ่ยขึ้นทันทีที่มั่นใจว่าท่านยมทูตเดินเข้าห้องทำงานกระจกใสของตัวเองไปแล้ว “นี่มันแก้รอบที่สี่แล้วมึง เขาจะเอาระดับคำที่เชกสเปียร์มาจุติใหม่เลยรึไงวะ”

ลินินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมเศษเสี้ยวความรู้สึกที่แตกสลายของตัวเองกลับคืนมา “เขาคงอยากได้งานที่ดีที่สุดนั่นแหละมึง” เธอบอกเพื่อนรัก แต่ในใจกลับตะโกนก้อง ดีที่สุดบนมาตรฐานของเขาคนเดียวน่ะสิ ! ไอ้คนเผด็จการ ! ไอ้บ้าอำนาจ !

เธอยกกาแฟที่เย็นชืดขึ้นดื่มเพื่อดับไฟในอก หากแต่ความขมของมันเทียบไม่ได้เลยกับความขมขื่นในใจ

และแล้ว ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง หรือนรกยังทำงานไม่เสร็จสิ้นดี เสียงแจ้งเตือนอีเมลจากพี่เจต กรรมการผู้จัดการ ก็ดังขึ้นพร้อมกันทั้งฟลอร์ หัวข้ออีเมลที่ใช้ตัวอักษรหนาเด่นหรา ทำให้หัวใจของเธอร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

PROJECT KICK-OFF: THE OASIS - The Biggest Campaign of the Year

ลินินเลื่อนสายตาลงมาอ่านรายชื่อทีมงานที่ถูกคัดเลือกให้รับผิดชอบโปรเจกต์มูลค่าเก้าร่างที่ทุกคนในวงการต่างจับตามอง

Creative Director: Thanwa

Senior Copywriter: Linin

สมองของเธอว่างเปล่าไปชั่วขณะ ก่อนที่คำสบถที่หยาบคายที่สุดเท่าที่จะนึกออกจะผุดขึ้นในใจ

หากฟลอร์ทำงานคือแดนประหาร ห้องประชุมกระจกใสที่ถูกขนานนามว่า The War Room ก็ไม่ต่างอะไรกับโคลอสเซียมที่พร้อมให้เหล่านักรบแห่งวงการโฆษณามาเชือดเฉือนกันด้วยคมปัญญาและไอเดีย

ลินินสูดลมหายใจเข้าลึก กลิ่นหอมของกาแฟที่พี่เจต กรรมการผู้จัดการใหญ่ สั่งมาเลี้ยงทีมไม่ได้ช่วยให้ความประหม่าของเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย เธอนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมอย่างดี ตรงข้ามกับเธอคือธันวาที่นั่งนิ่งสงบราวกับรูปสลัก ดวงตาสีนิลของเขาสะท้อนภาพแสงไฟบนเพดานอย่างเย็นชา ปราศจากอารมณ์ใด ๆ

ข้างกายของลินินคือ แพรวา อาร์ตไดเรกเตอร์สาวสวยเจ้าของรอยยิ้มระดับนางพญา ผู้เป็นคู่แข่งของเธอมาตั้งแต่สมัยยังเป็นจูเนียร์ แพรวาส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ เป็นรอยยิ้มที่สวยงามแต่กลับมาไม่ถึงดวงตา มันเหมือนคำประกาศสงครามที่ไร้เสียงมากกว่าความเป็นมิตร

ไม่นานนัก ประตูกระจกก็ถูกเลื่อนเปิดออกอีกครั้ง พร้อมการปรากฏตัวของชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเงินทันสมัย ผู้มาพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นราวกับแสงแดดยามเช้าที่สามารถละลายน้ำแข็งขั้วโลกได้

ธาม ผู้จัดการฝ่ายการตลาดจากฝั่งลูกค้าของโปรเจกต์ THE OASIS

“สวัสดีครับทุกคน ขอโทษที่ช้าไปหน่อยนะครับ พอดีรถติดนิดหน่อย” เขากล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง ก่อนที่สายตาจะมาหยุดอยู่ที่ลินิน พร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้น “คุณลินินใช่ไหมครับ ผมจำได้จากงานประกวด Adman Awards ปีที่แล้ว ก็อปปี้ของคุณในแคมเปญนั้นสุดยอดมากเลยนะ”

คำชมที่ไม่คาดคิดทำให้ลินินแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบรับเสียงเบา รู้สึกได้ถึงกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นซึ่งแล่นปราดมาจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

ธันวายังคงนั่งนิ่ง แต่ลินินสังเกตเห็นว่าปลายนิ้วที่เคยปล่อยวางสบาย ๆ บนโต๊ะของเขา เริ่มเคาะเป็นจังหวะเบา ๆ ช้า ๆ แต่สม่ำเสมอ ราวกับนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลังสู่หายนะ

การประชุมเริ่มต้นขึ้นด้วยการบรีฟภาพรวมจากพี่เจต ก่อนจะส่งไม้ต่อให้ธันวาเป็นผู้ควบคุมการระดมสมอง บรรยากาศที่เคยผ่อนคลายเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดในฉับพลัน

“โอเค ทีม THE OASIS ไม่ใช่แค่โปรเจกต์ แต่มันคือการสร้างอาณาจักร เราต้องการ Big Idea ที่จะสั่นสะเทือนวงการ ใครมีอะไรในหัวโยนมันออกมา” น้ำเสียงของธันวาเรียบขรึมแต่ทรงพลัง

ลินินกลืนน้ำลาย รวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วเริ่มนำเสนอไอเดียแรกที่เธอเตรียมมา

“ลินคิดว่าเราควรเริ่มจากแก่นแท้ของคำว่าโอเอซิสค่ะ มันคือการค้นพบ ลินอยากเล่าเรื่องผ่านมุมมองของคนเมืองที่เหนื่อยล้า ที่ออกเดินทางเพื่อค้นหาบางอย่าง แล้วก็ได้พบกับผลิตภัณฑ์ของเรา ซึ่งเป็นเหมือนโอเอซิสของจิตใจ”

เธอพูดอย่างคล่องแคล่ว เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวังในแววตา ธามพยักหน้าช้า ๆ อย่างเห็นด้วย “น่าสนใจนะครับ ผมชอบคีย์เวิร์ดคำว่าการค้นพบ มันให้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งดี”

แต่แล้วเสียงเย็น ๆ ก็ดังขัดขึ้นมา

“มันสวยงาม” ธันวาเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ทุกคนในห้องเงียบกริบเพื่อรอฟังประโยคถัดไป “สวยงามจนเลื่อนลอย จับต้องไม่ได้”

ราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นจัดกลางฤดูหนาว ลินินชาวาบไปทั้งตัว

“สิ่งที่เราขายไม่ใช่ปรัชญา แต่คือผลิตภัณฑ์” เขากล่าวต่อ ดวงตาจ้องตรงมาที่เธอ “ไอเดียของคุณมันเหมือนบทกวีที่ไพเราะ แต่เราต้องการหนังแอคชั่นที่คนดูแล้วอยากจะควักเงินไปซื้อตั๋วทันที แพรวามีอะไรจะเสนอมั้ย ?”

เป็นการโยนระเบิดที่เลือดเย็นที่สุด

แพรวายิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ “แพรเห็นด้วยกับพี่คินค่ะ แพรว่าเราควรเน้นที่ผลลัพธ์ที่ชัดเจน จับต้องได้ไปเลย ใช้ภาพ Before-After ที่ทรงพลัง โชว์ให้เห็นเลยว่าผลิตภัณฑ์ของเราเปลี่ยนชีวิตของเขาได้ยังไง ไม่ต้องตีความให้ซับซ้อน”

มันเป็นไอเดียที่ปลอดภัย และน่าเบื่อ ลินินคิดในใจ แต่เธอก็ทำได้เพียงเม้มปากและนั่งเงียบ ๆ ปล่อยให้สงครามเย็นดำเนินต่อไป

การประชุมอันยาวนานสิ้นสุดลงโดยที่ยังไม่ได้ข้อสรุปที่ชัดเจน มีเพียงการบ้านกองโตที่ธันวาโยนให้ทุกคนกลับไปคิดต่อ

“วันนี้ขอบคุณทุกคนมากนะครับ” ธามเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาทางลินิน “คุณลินินครับ พอจะมีเวลาสักครู่ไหม ผมอยากจะขอแลกเปลี่ยนไอเดียเรื่องการค้นพบของคุณเพิ่มเติม เผื่อจะเอาไปต่อยอดอะไรได้บ้าง เราไปหาอะไรดื่มกันแถวนี้ดีไหมครับ”

มันคือคำเชิญที่สุภาพและน่าสนใจที่สุดเท่าที่เธอเคยได้รับในรอบปี แต่ก่อนที่ลินินจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ

“คุณลินิน”

เสียงของธันวาดังแทรกขึ้นมาทันควัน ไม่ดังแต่เฉียบขาดจนทุกคนต้องหันไปมอง

“ผมมีเรื่องต้องบรีฟต่อกับคุณด่วน ที่ห้องทำงานผม”

เขาไม่ได้มองหน้าธามแม้แต่น้อย สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ แต่ลินินกลับรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมา มันไม่ใช่แค่คำสั่งในฐานะเจ้านาย แต่มันแฝงไปด้วยบางอย่างที่เธอเองก็ไม่อาจนิยามได้

ธามเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจ แต่ก็ยังคงรอยยิ้มสุภาพบุรุษไว้ “อ้อ ถ้างั้นไม่เป็นไรครับ ไว้วันหลังก็ได้”

ลินินได้แต่พยักหน้ารับอย่างงง ๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นลูกเทนนิสที่ถูกตีโต้ไปมาระหว่างสองบุรุษ เธอได้แต่เก็บความหงุดหงิดไว้ในใจและเดินตามแผ่นหลังกว้างของธันวาไปยังห้องทำงานของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้