All Chapters of Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Chapter 91 - Chapter 100

Matapos ang ilang araw na pahinga sa lumang villa ay tila unti-unti nang bumabalik ang sigla ni Aurora. Sa umaga ay maaga siyang gumigising, naglalakad sa tabing-dagat habang pinapanood ang mga bata. Si Calix ay nagtatayo ng mga kastilyo sa buhangin at si Selene ay nagpipinta ng mga kabibe gamit ang makukulay na batong nahanap nila. Si Lucas naman ay nagluluto ng simpleng almusal at paminsan-minsa’y sumasabay sa laro ng mga bata. Ang katahimikan ay tila gamot sa mga sugat ng kanilang mga kaluluwa. Ngunit sa ilalim ng katahimikan ay may kumikirot na kaba. Sa bawat hampas ng alon ay tila naririnig ni Aurora ang mababang tinig ni Samuel, mga alaala ng mga gabing punô ng pagnanasa at pag-ikot ng kapangyarihan. Hindi na niya iniibig ang lalaki, ngunit hindi rin niya maitatanggi na ang kanyang anino ay bahagi ng kanilang pamilya. Alam niyang hindi niya maaaring kalimutan ang lahat, lalo na’t ang kanilang nakaraan ay nakaukit sa mga bata at sa mga yaman at lihim na hawak pa rin ni Samuel.

Magaan ang simoy ng umaga sa villa nang magising si Aurora. Sa labas ng bintana, kumikislap ang dagat na tila walang alam sa unos na nakatago sa mga puso nila. Tahimik na bumangon siya at lumabas ng kuwarto. Sa terasa, nakita niyang nag-iisa si Lucas, nakatingin sa malayo habang nakahawak sa isang folder na may mga dokumento. “Maaga ka,” sabi ni Aurora habang lumalapit. “Hindi ako nakatulog nang maayos,” sagot ni Lucas. “May dumating na impormasyon kagabi.” Nagtama ang mga mata nila. “Tungkol kay Samuel?” Tumango si Lucas. “Isa sa mga tao natin ang nagsabi na may paggalaw siya sa mga offshore accounts ng Red Crest. Mukhang pinapalakas niya ang hawak niya sa yaman ng organisasyon.” Napabuntong-hininga si Aurora at sumandal sa railing ng terasa. “Akala ko makakapahinga pa tayo nang matagal.” “Hindi siya hihinto hangga’t hindi niya nakukuha ang gusto niya,” sagot ni Lucas. “Pero hindi rin tayo hihinto.” Lumapit si Aurora at hinawakan ang braso ng lalaki. “Huwag mong papabay

Nagising si Aurora sa amoy ng sariwang tinapay at kape. Sa kusina, nakatalikod si Lucas habang naghahanda ng almusal. Malumanay ang sikat ng araw na pumapasok sa bintana, tinatamaan ang mga halaman at mga laruan nina Calix at Selene na nakakalat pa sa mesa. Saglit na nakalimutan ni Aurora ang bigat ng nakaraan; ang eksenang ito ay parang tahimik na paghingi ng tawad ng mundo. “Gising ka na pala,” sabi ni Lucas habang hindi inaalis ang tingin sa niluluto. “Nagdesisyon akong ako na muna ang magluluto. Para makapahinga ka.” “Salamat,” sagot ni Aurora. “Minsan lang mangyari ito.” Lumapit si Lucas at inilapag ang tasa ng kape sa harap niya. “Habang nandito pa tayo, gusto kong maramdaman mo na may normal na buhay tayo. Kahit ilang oras lang.” Napangiti si Aurora. “Normal… parang imposible na iyon.” “Hindi imposible kung pipiliin natin,” sabi ni Lucas. “At kung handa tayong protektahan.” Umupo si Aurora at pinagmamasdan si Lucas. Sa bawat galaw nito, ramdam niya ang pagkabalisa s

Maagang gumising ang villa sa amoy ng dagat at banayad na sikat ng araw. Si Aurora ay nakaupo sa terasa, nakatingin sa mga bata na naglalaro sa buhangin kasama si Lucas. Tahimik at payapa, ngunit may bigat sa hangin—isang paalala na kahit sandali lang silang nakahinga, paparating na muli ang unos. “Lucas,” sabi ni Aurora, habang hinahaplos ang buhok ni Selene. “Ramdam mo ba na paparating na siya?” Tumango si Lucas. “Oo. Hindi ko alam kung paano niya aalamin ang lokasyon natin, pero alam kong may plano siya. Kaya kailangan nating maging maingat.” Napabuntong-hininga si Aurora. “Ang hirap maging payapa kapag alam mong may nakabantay.” Humarap si Lucas sa kanya, hinawakan ang kanyang mga kamay. “Hindi ka nag-iisa. Kahit ano pa ang mangyari, nandito ako. At hindi kita iiwan. Pangako.” Napangiti si Aurora, kahit may bakas ng pangamba. “Alam ko… ngunit natatakot ako para sa kanila. Para sa ating pamilya.” “Alam ko,” sagot ni Lucas, dahan-dahang hinaplos ang pisngi niya. “Pero ma

Tahimik ang villa habang ang mga alon ay humahampas sa baybayin, nagdadala ng malamig na simoy ng hangin. Nakaupo si Aurora sa terasa, pinagmamasdan ang buwan na kumikislap sa ibabaw ng dagat. Sa tabi niya, si Lucas ay nakatayo, nakamasid sa paligid na may tensiyon sa bawat galaw. Ramdam ni Aurora ang init ng katawan ni Lucas sa kanyang likod, ngunit may kakaibang kaba sa dibdib niya—hindi lamang dahil sa paparating na panganib kundi dahil sa alaala at damdaming hindi niya maitatanggi kay Samuel. Napatingin siya sa malayo, sa direksyon na alam niyang maaari ring lumitaw si Samuel. “Lucas…” bulong niya, nanginginig ang tinig. “Hindi ko maalis sa isip ko… na baka…” Hinawakan ni Lucas ang kanyang kamay nang mahigpit. “Hindi mo kailangang isipin iyon. Nandito ako. Lagi akong nandito. Hindi kita iiwan.” Ngunit sa kabila ng katiyakan ni Lucas, naramdaman ni Aurora ang isang lumang kilig at kaba sa kanyang dibdib—isang damdaming matagal na naitatago. Sa bawat memorya niya kay Samuel, m