Semua Bab รัก•เจ็บ•ลึก(เพื่อนพี่ชาย): Bab 21 - Bab 30

บ้านวาฟิกซ์ "หลานกูไปไหน" ครูซถามหาหลานทันทีเมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน วาฟิกซ์ทำหน้าเอือมละอาพร้อมกับ​เดินหนีไปนั่งโซฟา "มาทำไม" ถามทันที​เมื่อนั่งลง​ "กูมาหาหลานไม่ได้มาหามึง" "ลูกกูหลับ""มึงไปทำยังไงให้หลานกูไม่สบาย""ไม่รู้" ป่วยมันก็ปกติของคนเราอยู่แล้วไหม แล้วจะให้เขาตอบว่ายังไง ชึ่งในขณะนั้น..สายตาวาฟิกซ์ก็ไปสะดุดเข้าที่ใบหน้าเพื่อนตัวเอง​"ไอ้ครูซ หน้ามึงไปโดนอะไรมา" มุมปากเขามีรอยซ้ำเหมือนไปฟัดกับใครมา "มีเรื่องนิดหน่อย" จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ไซลอน ​หมัดหนักเอาเรื่องเลยเพื่อนเขา"ไปสะกิดตีนใครเขาอีกล่ะ""...." ไหวไหล่ไม่ตอบคำถาม ขณะเดียวกัน.. "เฮีย" เสียงหวานฮันน่าเรียกพี่ชาย​ตัวเองเมื่อมาถึง"มากับใคร" วาฟิกซ์ถามทันทีเมื่อเห็นน้องสาวตัวแสบ แล้วฟลินต์หายไปไหนทำไมไม่มาด้วยกัน "มาคนเดียวค่ะ" ก้มหน้าตอบ เธอกลัวพี่ชายดุ "ไอ้ฟลินต์ไปไหน""เฮีย~" ทำหน้าอ้อนพลางกระพริบตาปริบ ๆ เวลาอยู่กับหน้าพี่ชาย ฮันน่าจะเป็นอีกคน​ที่มีแต่ความน่ารักสดใส​ รอยยิ้ม​ที่เต็ม​ไปด้​วยความ​สุข​เธอทำทุกอย่าง​เป็นปกติ​เหมือน​ไม่มีอะไรเกิดขึ้น​ รอยซ้ำตามตัวหญิงสาวปกปิด​ไว้เป็นอย่างดี​ ไม่มีทางที่พี่ชา

"ไม่ต้อง กูเอง" ฟลินต์เข้าห้องมาด้วยสีหน้าดุดันและเยือกเย็​น นัยน์ตานิ่งขรึมขยับมองไปยังน้องสาวตัวเอง "ฮะ เฮียฟลินต์" ดวงตาเบิกกว้างตกใจที่เห็นพี่ชายทั้งสอง "เดินมาหาเฮีย" เขาสั่งฮันน่าให้เดินมาหาตัวเอง คนอย่างครูซต้องเจอเขาเท่านั้น พวกทรยศเขาชอบเหลือเกิน เวลาทำอะไรลงไปมันจะไม่ได้มารู้สึกผิดทีหลัง เพราะถือเขาตั้งใจ.. "...." ครูซมองไปที่วาฟิกซ์อย่างรู้สึกผิด เป็นวาฟิกซ์ที่ต้องเบือนหน้าหนี เขาทนมองหน้าครูซไม่ได้จริง ๆ "เดินมา" ฟลินต์บอกกับน้องสาวอีกครั้ง"ไอ้ฟลินต์..." ครูซอ้าปากกำลังจะเอ่ย"หุบปากเน่า ๆ ของมึงไปซะ" เขาไม่จำเป็นต้องนับถือ​ครูซเป็นพี่ชายอีกต่อ คนแบบนี้ไม่ควรได้รับความเคารพจากเขาเลยสักนิด"ฮันน่ามาหาเฮียเร็ว" วาฟิกซ์เรียกน้องสาวให้ไปหาด้วยใจที่เจ็บปวด เขาเห็นสภาพน้องสาวเมื่อกลางวันยังแอบตกใจ ฮันน่าดูซูมผอม ใบหน้าซีดเซียว เขารู้ว่าเธอเรียนหนักเพราะกำลังจะจบ แต่ไม่คิดว่าสาเหตุที่แท้จริงจะมาจากใครบางคน ซึ่งคนนั้นก็คือเพื่อนที่ตัวเองรักมากที่สุด.."ฮึก~" น้ำเสียงวาฟิกซ์ทำคนตัวเล็กร้องไห้ไหล่สั่น ไม่ว่าเธอจะทำตัวยังไง พวกเขายังคงเป็นพี่ชายที่พร้อมปกป้องน้องสาวเสมอ "อย่าร้

บนเครื่องบิน"เกลดีใจนะที่ครูซไม่ลืมเกล" เอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้คนด้านข้าง"แล้วทำไมครูซต้องลืม" ประโยคเสียงเย็นทำมิเกลหุบยิ้มแทบไม่ทัน ก่อนที่เธอจะกลับมาทำหน้าตาใสซื่อปกติ"นั่นสินะ" มิเกลก้มหน้าพึมพำเสียง​แผ่วเบา จากนั้นครูซก็กลับไปนั่งดื่มเงียบ ๆ คนเดียวขณะที่เครื่องบิน​กำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่นตอนนี้ทั้งสองกำลังเดินทางไปญี่ปุ่น ครูซบอกกับมิเกลว่าอยากไปพักผ่อนสมอง ช่วงนี้เครียด อีกอย่างคือเขาไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเหมือนเมื่อก่อน ดังนั้นจึงถือโอกาสนี้ชวนเธอไปเที่ยวซะเลย"เกลไม่เคยไปญี่ปุ่นสักครั้ง ครูซทำให้ความฝันเกลเป็นจริง ขอบคุณนะ" ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มราวกับว่ากำลังเจอเรื่องสนุก"ครับ" "ว่าแต่เรามาเที่ยวอย่างเดียวเหรอครูซ" เพราะครูซสั่งให้เธอมาแต่ตัว เสื้อผ้าไปซื้อเอาข้างหน้า เขาอยากเปย์เธอบ้าง ซึ่งพอได้ยินแบบนั้น คนเป็นแฟนอย่างเธอต้องถูกใจเป็นธรรมดา ใครจะไม่ชอบเวลาถูกแฟนตัวเองเปย์หนัก ๆ"ใช่" เขาแค่พาเธอมาเที่ยว แล้วมันจะเป็นทริปเที่ยวที่เธอต้องจดจำอย่างไม่มีวันลืม.... "รักครูซ" เธอเดินไปหย่อนก้นลงตักแกร่ง สวมกอดเอวสอบพลางซุกหน้าเข้าที่ลำคอ ครูซไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแต

"ฮึก! ฉะ..ฉันไม่ได้ทำ" สะบัดหน้าไปมาอย่างแรง "มึงใช้มิรินหลอก​ฮันน่าออกไป" วันนั้นถ้าเขาไม่รู้ตัวก่อนฮันน่าจะเป็นยังไง แล้วคนที่ล่อซื้อคือ​หนึ่งลูกน้องเขาเอง ความจริงวันนั้นต้องเป็นฮันน่าที่ได้เข้าไปในห้อง​กับครูซ แต่เพราะคนตัวเล็กดันมีสายเรียกเข้าซะก่อน มิรินจึงต้องอยู่รับหน้าแทน ทว่าพอได้เห็นใบหน้าของคนที่เรียกมาแล้ว​ เป็นต้องคิดหาวิธีที่จะหนีออกไปจากห้อง มิรินจำครูซได้ เพราะเคยเห็นเขาอยู่กับวาฟิกซ์พี่ชายฮันน่า แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อได้เข้าไปอยู่ในห้องแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ เธอถูกครูซจับได้จนต้องยอมรับสารภาพเรื่องทั้งหมด พร้อมหลักฐานการหาผู้หญิงไปให้เสี่ยแก่ ๆ พวกนั้น หลังจากที่ได้ข้อมูลมาจนครบ มิรินหวั่นจะโดนพี่สาวจับได้จึงขอร้องให้ครูซช่วยเธอ เพราะถ้ามิเกลรู้เรื่องเข้าคนที่โดนส่งไปขายจะเป็นเธอเอง ครูซจึงตกปากรับคำหญิงสาวแล้วให้นำทัพเป็นคนจัดการต่อ ตั้งแต่วันนั้นมิรินก็ไม่ได้กลับไปเรียนอีกเลย เธอลาออกจากมหา'ลัยเรียบร้อย​ แล้วไปเรียนที่ต่างประเทศ ทุกอย่างอยู่ในการดูแลของนำทัพทั้งหมด "ครูซ~ มิเกลขอโทษ ฮึก!" "เก็บคำขอโทษมึงไว้แล้วเตรียมตัวรับกรรมได้เลยมิเกล" จะทำเขายังไงเข

พรึ่บ~ซึ่งในขณะนั้นเอง..กระดาษอีกแผ่นที่ซ่อนอยู่ข้างหลังล่วงลงตักแกร่ง ครูซผงกหัวไปดูก่อนที่เขาจะ.."..!!" เป็นเอกสารการรักษาตัวของฮันน่า บนกระดาษมันระบุไว้ว่าเธอนั้น..แท้ง"ทะ ท้องงั้นเหรอ" น้ำเสียงสั่นเคลือเอ่ยขึ้นเบา ๆ มือไม้เขาสั่นไปหมด ครูซตกใจนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะดันตัวขึ้นวิ่งออกจากห้องทำงานไปทันที "นาย!/ไอ้ครูซ!" หนึ่งและนำทัพร้องเรียกครูซตอนที่เขาวิ่งไปขึ้นรถด้วยความรวดเร็ว "มันไปไหนวะ""เราตามไปดีกว่า" หนึ่งเป็นกังวลว่านายตัวเองจะไปเกิดอุบัติเหตุที่ไหน เพราะร่างกายครูซยังบาดเจ็บอยู่ "เออ" ทั้งสองรีบขับรถตามครูซไป ตามโดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนจะไปไหน "เดี๋ยวนะ ทางนี้มัน..""ทางไปสนามบิน" และใช่ ครูซกำลังมุ่งหน้าไปยังสนามบิน เพื่อไปหาหญิงสาว.. "รีบตามมันไป" อยู่ ๆ นำทัพก็มีความรู้สึกหนึ่งแทรกเขามา แต่เขาไม่อยากะพูดออกไป มันอาจจะเป็นแค่ (มึงอยู่ไหนฟลินต์) กลับจากไปปิกนิกกันมา ถึงบ้านฟลินต์ก็ออกไปต่อ เขาจึงต้องโทรถามว่าอยู่ไหน ช่วงนี้ต้องเฝ้าน้องชายเป็นพิเศษหน่อย ฟลินต์ยิ่งไม่ค่อยพูดเสียด้วยสิ "ทำไม" ร่างสูงของฟลินต์ยืนพิงรถสูบบุหรี่ท่ามกลางความมืด นัยน์ตานิ่งแฝงความน่