All Chapters of The Sinful Life of Rory Maximillian: Chapter 61 - Chapter 70

Habang mas humihigpit ang kapit ko, lalo ring nagiging matapang ang mga kamay ko. Ramdam kong unti-unti nang nawawala ang pagtutol ni Sadie. hanggang sa maramdaman kong ang kanyang mga braso, na kanina’y pilit akong itinutulak, ngayon ay kusang yumakap sa aking baywang.Parang biglang nagliyab ang dibdib ko. Sadie… hindi na siya lumalaban. Sa halip, parang sumasabay siya sa ritmo ko.Doon ko naramdaman ang kakaibang kalayaan, parang binigyan ako ng permiso na maging mas matapang. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hinawakan ko ang laylayan ng kanyang damit at walang pag-aalinlangan… pinunit ko ito.Sa isang iglap, lumantad sa harap ko ang kanyang kutis na parang porselana. Nang makita ko ang hubog ng kanyang dibdib, parang nawala ako sa sarili. Para akong tinamaan ng kidlat, nanginginig ang buong katawan ko sa sobrang pagnanasa.“Sadie…”Hindi ko na napigilan. Diniin ko siya sa malamig na pader ng banyo, ang tubig mula sa shower ay tuloy-tuloy na bumabagsak sa amin, parang musika ng

Patuloy akong nagmalaki, “Sadie, hayaan mo lang akong yakapin ka nang sandali. Promise, wala akong gagawin.”Namula siya at sumimangot. “Hindi pa rin pwede. Magbihis ka na. Kung hindi, magagalit na talaga ako.”Nakita ko sa mukha niya na seryoso na siya, kaya umatras na ako bago pa lumala. Pero bago ako tuluyang bumitaw, sinamantala ko ang pagkakataon. Mabilis kong hinalikan ang pisngi niya, tapos tumakbo palayo na parang batang nahuli sa kalokohan.“Rory!” singhal niya, pero halata sa boses na hindi siya lubos na galit. Nang lingunin ko siya, nakakunot ang noo niya habang nakatingin nang masama, pero hindi maitago ang ngiti na sumilip sa gilid ng kanyang labi. Para bang inis na natutuwa rin.Pagbalik ko sa banyo, kinuha ko ang t-shirt at isinuot, saka pinalitan ang bagong brief na inabot ni Sadie kanina. Pero nang makita ko ang pantalon ni Paolo na inilapag niya para sa akin, bigla akong nainis.Hindi ko magawang isuot. Sa totoo lang, kahit mga simpleng bagay na may kaugnayan sa kanya

"Rory, bakit ka ganyan ulit?" Biglang nagbago ang ekspresyon ni Sadie. Mula sa pagiging kalmado, naging puno ng pagtatanggol ang kanyang mukha. "Palagi mong sinasabi ang masasamang bagay tungkol sa asawa ko sa harap ko. Ano ba talaga ang gusto mo? Gusto mo bang maghiwalay kami para may pagkakataon ka?"Mabilis akong umiling, halos hindi makatingin sa kanya. Totoo, may parte sa ‘kin na lihim na umaasa… pero mas nangingibabaw ang malasakit ko kay Sadie. Ayaw kong nakikita siyang naiipit sa isang relasyon kung saan hindi siya pinapahalagahan. At higit sa lahat, niloloko siya nang hindi niya alam."Sadie, hindi iyon ang ibig kong sabihin," sinserong sambit ko. Ramdam kong nanginginig ang boses ko, hindi dahil sa takot kundi dahil sa hirap ipaliwanag ang punto ko.Gusto kong sabihin ang lahat. Ang mga nalalaman ko, ang mga lihim ni Paolo… pero parang may mabigat na tanikala na pumipigil sa dila ko. Lalo na’t may kasunduan kami ni Ate… at mismong si Paolo."Sige, huwag mo nang ulitin ang mga

At saka, itinuro sa akin ni Ate ang maraming bagay na hindi ko kayang sabihin nang diretsahan. Para siyang naging guro ko, laging andiyan para magpayo, magturo, at umalalay. Pero ngayong oras na ito, nagsinungaling ako sa kanya.Sumenyas si Ate na maupo ako sa sofa. Tahimik akong naglakad, inilapag ang dala kong gamit, at umupo sa tapat niya.Tumingin siya sa akin, parang sinusuri ang mukha ko, saka marahang nagtanong, “Bakit matagal kang nakabalik? Pinahirapan ka na naman ba ni Sadie?”Mabilis akong umiling. Hindi ko magawang magsalita, lalo na’t mabigat ang dibdib ko dahil sa narinig kong uuwi na si Paolo. Parang biglang bumigat ang hangin sa paligid ko, at kahit gusto kong maglabas ng sama ng loob, hindi ko magawa.Muling nagtaka si Ate. Kita sa mga mata niya ang pangungulit at pag-aalala. “Ano nangyari? Rory, ano ba talaga ang nangyari?”Nag-angat ako ng tingin pero agad ding umiwas. “Ate… huwag mo nang itanong.”Sa loob-loob ko, gusto kong sumabog. Gusto kong ikwento ang lahat, il

Sadie: “Mahal na asawa, ang dami mong ininom sa isang araw. Hindi maganda para sa katawan, kailangan mong maging mapagpigil.”Bigla akong napa-upo, sabik na sabik. “Ano ulit, Sadie? Sabihin mo sa voice, gusto kong marinig na tinatawag mo akong asawa.”Hindi na siya nag-atubili. Maya-maya, dumating ang voice message. At nang marinig kong muli ang boses niya. Mahina, nahihiya pero malinaw na “asawa”, para akong lumulutang sa tuwa.Agad kong binaha ng kiss emojis ang chat. Tuwang-tuwa ako, para bang ako ang pinakamaswerteng tao sa mundo.Pagkatapos ng ilang saglit na usapan, nagpaalam siya. “Maghahanda na ako ng hapunan,” sabi ni Sadie.“Kuhanan mo ng picture ang niluto mo at ipadala sa akin,” sagot ko. “Kahit hindi ko matikman, gusto kong makita ang niluto ng asawa ko.”At nang pumayag siya, mas lalo akong natuwa. Lumabas ako ng kwarto na nakangiti hanggang tenga, dala ang init ng tinig niyang tumawag sa akin ng “asawa.”Nakita ni ate ang ngiti sa labi ko at agad siyang napakunot ng kil