All Chapters of The Sinful Life of Rory Maximillian: Chapter 81 - Chapter 90

“Sige, punta na tayo sa bahay mo.”Pareho kaming sabik at hindi na makapaghintay nang makarating sa bahay ni Sadie. Halos hindi na siya makapigil — sinubukan niyang tanggalin ang sinturon ko nang mabilis, pero napasikip iyon sa buckle. Kahit anong pilit niya, di pa rin nawawala. Habang nag-aalangan si Sadie, bigla siyang napaluha.“Kaya mo ‘yan,” sagot ko, nangingiting nag-aalala. “Bakit ka umiiyak?”Humagulgol siya, at sa pagluha ay nagsalita ng halatang nagagalit sa tadhana. “Ilang beses na tayong nagplano, at laging may nanghahalang. Parang animo’y ayaw na mismo ng tadhana na mangyari ito.”“Huwag mong isipin ‘yan,” sagot ko, medyo magagalitin pero malambot ang tinig. “Hindi ako naniniwala sa ganun. Baka kailangan lang natin ng gunting — putulin natin ‘to at ayusin na.”Napahagikgik siya bago tumakbo papunta sa isang drawer at kumuha ng gunting. Bumalik siya nang tumitig sa akin na may bahagyang pag-asa. “Sige.”Dahan-dahan kong pinutol ang sinturon mula sa bewang ko. “Ayan, ayos na

Galit na inagaw ni Jia ang damit mula kay Sadie.“Hindi ka ba madalas mag-isa sa bahay? Sinong mag-aakala na biglang may lalaki pala rito?” reklamo niya habang mabilis na nagbibihis sa loob.Napailing ako at nagkibit-balikat kay Sadie, para ipakita na wala talaga akong magagawa. Hindi ko naman sinadya na makita ang kaibigan niya.Dahan-dahan akong lumapit kay Sadie at sa isang mapang-akit na tono ay bumulong,“Pwede mo ba akong tulungan tanggalin ang sintas ng sapatos ko?”Umikot ang mga mata ni Sadie at mabilis na sumagot, pabulong din,“Ikaw na mismo. Kapag nakita ka ng best friend ko, mahihirapan akong magpaliwanag.”Ngumiti ako, saka hinawakan ang batok niya at hinalikan siya nang mariin.“Kakalagan mo ba,” bulong ko sa pagitan ng halik, “o hahalikan pa kita ulit?”Namula ang pisngi ni Sadie, hindi lang dahil sa halik ko kundi dahil na rin sa kaba. Ang ideya na nasa kabilang pinto lang si Jia—na maaaring lumabas anumang sandali—ay lalo lang nagdagdag sa kanyang hiya at nakakakiliti

Ngunit pinili kong manahimik. Naglalaro ang dalawang babae, umiiwas sa isa’t isa sa kakaibang paraan—medyo nakakaaliw at nakakatuwa.“Ate Jia, niloloko mo ba ako? Siguradong niloloko mo ako,” nagkunwaring natulala ako, halos hindi makapaniwala sa kanyang mga kilos.Bigla akong kinurot ni Jia, halos mapasigaw ako sa sakit at pagkagulat.“Oo, nagbibiro lang ako,” nakangiting sagot niya, halatang nag-eenjoy sa aking reaksyon.Hindi pa rito nagtapos, bigla siyang tumayo at hinila ang kwelyo ko gamit ang maselan niyang kamay.“Medyo masakit na rin ang bewang ko. Tara na sa kwarto at magpamasahe ng mabuti,” sabi niya, mapang-akit at may halong pagnanasa.Sobrang excited ako, hindi ko inasahan na si Jia ay sobrang mapaglaro. Ngunit nagpanggap pa rin akong reserved, pinipigil ang sarili.“Hindi tama iyon. Makikita tayo ni Ate Sadie kung pupunta tayo sa kwarto,” binaling ko ang tingin sa kanya, bahagyang nag-aalala.Ngumiti siya, may halong pangungulit.“I asked you to massage my waist, but we’

“Kagalang-galang? Tapat? Hindi ko na alam kung ano ang totoong kahulugan ng mga salitang ‘yan. Paulit-ulit niyang ginawa sa ‘kin ang mga bagay na ‘yun. At sawang-sawa na akong umintindi. Alam kong liberated ako at may mataas akong libido, Sadie. Pero hindi niya ako kayang bigyang kasiyahan kahit iyon na lang sana.""Kung ganoon ay wala kang magagawa kung hindi ay hayaan ang asawa mo.""Wala naman akong ginawa para pabayaan siya. Hindi ko sinabing gusto ko siyang hiwalayan, hindi ko rin sinabing buntis ako sa anak ng iba at kailangan niyang palakihin ito. Kung hindi ako nakahanap ng ibang lalaki, hindi ako makuntento ng mahabang panahon, at pagkatapos ng mahabang panahon, tiyak na hihiwalayan ko siya."Pinikit ni Sadie ang kanyang mga mata nang walang magawa. "I can't argue with you. Forget it, wala akong sasabihin.” “Anyway, just be careful. Huwag mong hayaang malaman ni Paolo kung ano ang nangyayari." Paalala ni Jia kay Sadie, dahil kapag nalaman ni Paolo ay maaari nitong sabihin sa

Tinulungan ako ng aking ate na ayusin ang aking damit bago ako pumasok sa interview room. Sigurado niyang maayos at presentable ako—isang simpleng gesture, ngunit nagbigay sa akin ng dagdag na kumpiyansa.Kinuha ko ang aking mga dokumento—resume, diploma, at iba pang mga sertipiko—at dahan-dahang pumasok sa departamento.Ang panayam ay direktang isinasagawa ng mga senior na doktor ng MPU. Sa loob, nakaupo ang isang matandang lalaki, marahil nasa edad na sisenta, at abala sa pag-browse ng kanyang telepono.Magalang kong binati siya, “Hello, I’m here for the interview.”Tumitig siya sa akin sa ilalim ng kanyang salamin, at malamig ngunit malinaw ang boses, “Maupo ka.”Umupo ako sa tabi niya, handang iabot ang aking mga dokumento. Ngunit bago ko magawa iyon, pinutol niya ako gamit ang isang kamay. “Huwag ka munang magmadali sa pag-abot ng mga dokumento. Tanungin muna kita: may nag-refer ba sa iyo?”Binawi ko ang aking kamay at mabilis na sumagot, “Wala po. Nakita ko lang po ang posting ng