All Chapters of The Evil Queen ฝืนลิขิตร้ายกลายเป็นลิขิตรัก: Chapter 31 - Chapter 40

   ลิขิตรัก 31ฆ่าปิดปากช่วงเย็น“ท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว!”“เอ๊ะ นั่นแม่นางจิว...” นายกองเฉิงไม่ทันได้ถาม เหม่อมองท่านแม่ทัพที่อุ้มร่างของหญิงสาวที่สวมชุดคลุมของท่านแม่ทัพไว้ทั้งตัว ปิดบังร่างจนมิดลามไปถึงคอ อีกทั้งใบหน้าแม่นางจิวยังแทบจมไปที่อกของท่านแม่ทัพ“กลับหมู่บ้านได้!” เฟยหลงเอ่ยสั่งเสียงเข้ม ตวัดสายตาไม่พอใจทหารคนอื่นที่มองมายังร่างบางอย่างสำรวจ หลังจากผ่านศึกเดือดกันในน้ำเขาปลดปล่อยรอบเดียว ในขณะที่ร่างบางปลดปล่อยไปถึงสามรอบ หลังจากการทำรักจบลงนางก็ทรุดลงกับพื้น เขาต้องอุ้มนางกลับมาระหว่างทางอาจด้วยเพราะความเหนื่อยล้าจากในถ้ำ ทั้งยังโดนเขารังแก ไม่สิ ต้องบอกกว่านางเป็นฝ่ายรังแกเขามากกว่า แม้รอบสองรอบสามจะเป็นเขาที่ทำเองทั้งหมด ชายหนุ่มก้มมองใบหน้างดงามที่ซบตรงอก ภายในใจอุ่นวาบ นี่เรียกว่าชอบได้หรือเปล่านะ?พักหลังมานี้ในหัวของเขาปรากฏเพียงภาพของจิวฮวา ยามหลับตาก็กระวนกระวายคิดถึงแต่นาง ยามนอนหลับยังฝันถึงหญิงสาวที่ชื่อลันเซีย ยามคิดถึงหญิงแปลกหน้า ภาพขอ

   ลิขิตรัก 33ความเชื่อใจเช้าต่อมาสุดท้ายเขาก็ไม่กลับ หญิงสาวคิดอย่างเย้ยหยัน นางนอนไม่หลับทั้งคืน เพื่อรอเขากลับมา อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายมัวแต่อยู่เฝ้าผู้หญิงคนนั้นอยากกระชากสร้อยเส้นนั้นออกอีกรอบ ให้สาสมกับสวรรค์เล่นตลกเช่นนี้จิวฮวาตัดสินใจลุกจากตั่งเตียงไปแต่งตัว ทว่ากลับหน้ามืดจนต้องทรุดลงที่เดิมบ้าจริง สงสัยเป็นเพราะเมื่อคืนนอนน้อย“มะ แม่นางจิว ตะ ตื่นหรือยังเจ้าคะ” ระหว่างขบคิดอยู่นั้น เสียงเรียกกล้าๆกลัวๆจากด้านนอกระโจมดังขึ้น“อะ เอ่อ ตื่นแล้วเจ้าค่ะ” นางสำรวจความเรียบร้อยตัวเองก่อนจะค่อยๆเดินไปยังด้านนอก ไม่กล้าชวนอีกฝ่ายเข้ามาด้านใน อย่างไรกระโจมนี้ก็ยังเป็นของแม่ทัพ “มีอะไรงั้นหรือเจ้าคะ” ถามหญิงวัยกลางคนตรงหน้า ซึ่งเป็นคนที่นางได้มีโอกาสพูดคุยตอนไปช่วยชาวบ้านทำงานที่โรงหมอนั่นเอง“ข้าแค่เป็นห่วงท่าน คนในหมู่บ้าน…” อีกฝ่ายชะงักมองหน้างดงามที่ไร้ผ้าคลุมปิดบังใบหน้าแล้วพูดอย่างเป็นกังวล เช้ามาคนพูดกันเกี่ยวกับทั้งสามคน

  ลิขิตรัก 35ไม่กลับไปกินของเก่าซู่ ซู่“อ่า หอม” หญิงสาวสูดกลิ่นไก่ย่าง จ้องน่องไก่ตาเป็นมัน ตอนนี้นางหายเหม็นคาวแล้ว มีแต่ความหิวจนแทบกินได้ทั้งตัว“สุกแล้วขอรับ”“ขอบใจ ท่านก็กินด้วยสิ” คล้ายซีซวนรู้ว่านางจ้องน่องไก่ไว้ จึงใช้มีดเล็กตัดน่องไก่ชิ้นนั้นให้นาง ร่างบางรับน่องไก่ขึ้นมาเป่าฟู่สองสามครั้งก่อนจะเปิดผ้าคลุมหน้าลงมือกินอย่างหิวโหย พลางเอ่ยชวนผู้ช่วยเหลือทั้งการถอนขน ทำความสะอาดและตบท้ายด้วยการย่างในครั้งนี้  “ง่ำ ง่ำ” จิวฮวาหลับตาพริ้มลิ้มรสความอร่อย ไม่ได้สังเกตสายตาของชายอีกคนที่มองมาทางตัวเองอย่างตะลึงงัน“ขะ ขอบคุณขอรับ” ซีซวนพูดตะกุกตะกักไม่ปฏิเสธน้ำใจ มองอนุที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาของท่านแม่ทัพกินอย่างไม่เนียมอาย แล้วกลืนน้ำลายดังอึก ตอนแรกไม่หิวพอเห็นนางกินเท่านั้นเขาชักเริ่มอยากลองกินบ้างทว่าพอกัดไปคำแรกรสชาติก็น่องไก่ธรรมดา เหตุใดแม่นางจิวถึงทำว่ามันเป็นอาหารแสนวิเศษ หรือนางจะทนหิวมานานกัน ไม่ได้! เรื่องนี้อย่างไรเขาก็จะต้องรายงานท่านแม่ทัพว่าแ

  ลิขิตรัก 37ยอมแพ้“ฮึก ฮึก” จิวฮวากลับมายังกระโจมพักร้องไห้อย่างเสียใจ ไม่คาดคิดว่าทุกอย่างที่เขาทำนั้นเพราะปกป้องหญิงสาวอีกคน นางโง่มาตลอดที่หลงเชื่อว่าเขาเริ่มใจอ่อนและชอบนาง พลันเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล่นเข้ามาในหัว ทั้งเรื่องประกาศว่านางเป็นอนุเสียงดังลั่นทั้งที่บ่าวไพร่ก็อยู่กันไม่ไกลคล้ายต้องการให้ใครได้ยิน ทั้งยังพานางไปเดินตลาดเปิดตัวให้ทุกคนรู้ว่านางเป็นอนุเขาทำเพื่อคนรักมาตลอด เป็นนางที่โง่งมโดนเขาหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่โดนลักพาตัวไปก็เช่นกัน เดิมทีต้องเป็นคนรักของเขาที่โดน แต่พออีกฝ่ายประกาศเปิดตัวนาง พวกคนชั่วนั่นเลยมุ่งเป้ามาที่นางแทน เรื่องทุกอย่างกระจ่างในทันที เจ็บปวดกับสิ่งที่รับรู้“อึก ฮื่อ”วาบบบ“ปะ ปลอบข้าสินะ ฮึก” จิวฮวารับรู้ถึงแสงอุ่นวาบตรงหน้าอกที่เป็นสัญลักษณ์ของดาบโบราณคล้ายมันกำลังปลอบเจ้านายของมันอยู่ความมั่นใจว่าจะสามารถฝืนชะตาลิขิตของพวกเขาได้เริ่มถดถอยลง เนื่องจากเรื่องที่รับรู้ช่างบั่นทอนจิตใจนางจนเกินจะรับไหว แต่อีกใจก็อยากอยู่ช่วยให้เขาหลุด

  ลิขิตรัก 39ทางเลือกเคล้ง!“อุ้บบ” จิวฮวาทรุดตัวลงพื้น ใช้ดาบพยุงตัวไว้ ฝืนตัวเองไม่ให้อาเจียน นางเหม็นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ หน้ามืดคล้ายจะล้มลงได้ทุกเมื่อ  “อะไรกันแค่นี้หมดแรง แล้วจะรองรับอารมณ์ของข้าได้อย่างไร” หม่าฮั่นแสยะยิ้มหื่นกระหาย ไม่สนท่าทีปิดจมูกและสายตารังเกียจของอีกฝ่าย เพราะอีกไม่นานนางก็จะตกเป็นผู้หญิงของมัน ทั้งยังได้แก้แค้นแม่ทัพแคว้นต้า “ไปเถอะ เจ้าต้องไปกับข้า”หมับ“ปะ ปล่อย”“ยิ่งขัดขืนมีแต่เจ็บตะ...”“ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!!” เฟยหลงที่วิ่งมาทันได้เห็นหม่าฮั่นจับแขนของจิวฮวาไว้ โดยที่ร่างบางมีสีหน้าซีดเผือดก็กระวนกระวายใจจนแทบระเบิด“หึ มาแล้วสินะ ปล่อยให้ผู้หญิงของเจ้าอยู่คนเดียวตั้งนาน” ร่างยักษ์บีบแขนบอบบางแน่น ส่งสายตาเยาะเย้ยไปให้ จิวฮวานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ“เอามือสกปรกของเจ้าออกไป” เฟยหลงไม่สนใจคำพูดอีกฝ่าย ใช้สายตากดดันให้มันปล่อยข้อมือที่แดงเถือกจากแรงบีบรัด“ปล่อย? ข้าไม่ได้โง่อย่างพ่อข้าเสียหน่อย” หม่าฮั่นนึกไปถึงพ