All Chapters of The Evil Queen ฝืนลิขิตร้ายกลายเป็นลิขิตรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ลิขิตรัก 1ปฐมบทแห่งการจากลา“อะ อึก แค่กๆ ละ ลันเซีย พะ พี่คงมาได้ คะ แค่นี้…” ร่างชายหนุ่มสวมชุมเกราะ หน้าตาราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ดวงตาสีเขียวมรกตซึ่งแตกต่างจากเผ่าพันธุ์ปีศาจส่วนใหญ่ที่มีสีแดงคล้ายท้องนภายามเย็น อกด้านซ้ายมีโลหิตจำนวนมากไหลทะลักออกมา ด้านข้างมีสตรีงดงามยิ่งกว่าเทพธิดาใดๆ ดวงตาประกายแดงสั่นไหว หยาดน้ำตาหลั่งรินไหลดวงทหัยสลาย“ท่านพี่ ดะ ได้โปรด ฮึก อย่าจากข้าไป” เสียงสะอื้นของสตรีอันเป็นที่รัก ทำให้เทพหนุ่มอยากดึงร่างบางตรงหน้ามากอดปลอบแต่ก็ต้องเจียมตัวเมื่อสถานะของเขาและนางนั้นต่างกันเหลือเกิน ความรักต่างเผ่าพันธุ์นี้ โชคชะตาไม่อาจลิขิต แต่ทว่าเขาและนางแอบฝืนลิขิตนั้น และตอนนี้สวรรค์คงกำลังลงโทษเรื่องมันเกิดขึ้นจากปีศาจที่คิดกบฏบุกเข้ามาหมายจะล้มล้างอำนาจของท่านจอมมารผู้ซึ่งเป็นบิดาของนาง โดยใช้นางเป็นเหยื่อล่อ มันหนักหนานักสำหรับปีศาจที่มีอายุเพียง 20 ปี สำหรับมนุษย์นั้นอายุเท่านี้ก็สามารถออกเรือนได้แต่สำหรับลันเซียยังเด็กมาก พลังมนตรา ก็ยังมีจำกัด ถึงแม้ร่างกายนางจะโตเต็มวัยแล้วก็ตาม ต่างจากเขาที่อายุ 500 ปี เป็นเทพบำเพ็ญเพียรตบะ มีพลังมหาศาลแต่เลือกทรยศเผ่าพ

  ลิขิตรัก 3ฝืนลิขิต“ท่านจะไปจริงๆหรือ…” เสียงทุ้มลึกของนักฆ่าหนุ่มผู้มากความสามารถเอ่ยถามอย่างสงสัย โฉมหน้าภายนอกนั้นผู้พบเห็นเป็นต้องลุ่มหลงมัวเมาด้วยรูปลักษณ์แต่ใครจะล่วงรู้ว่าเขาได้ชื่อว่าเป็นบุรุษที่โหดเหี้ยม ฆ่าผู้อื่นได้อย่างเลือดเย็นหากมาขวางทางราชินีของตน แววตาเย็นชาทำให้ปีศาจสาวหลายตนอยากถวายตัวให้ยิ่งนัก แต่ก็ต้องเศร้าใจเพราะดวงใจของเขาไม่มีไว้ให้ผู้ใดนอกจากหญิง ‘ผู้นั้น’   แม้มิอาจเอื้อม ทำได้เพียงแหงนมองเสมือนสัตว์เลี้ยงผู้ซื่อสัตว์มองเจ้านายก็ตาม“ข้าตัดสินใจแล้วซันซัส” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา เหม่อมองทิวทัศน์เห็นธรรมชาติสุดแสนจะงดงาม เวลานี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความงามของมัน ภายในใจกระวนกระวายด้วยความสับสนยามคิดถึงคำพูดของบิดาบัดนี้นางกำลังทิ้งหน้าที่อันใหญ่หลวงเพียงต้องการทำตามเสียงเรียกร้องของดวงใจ แม้นางจะยืนกรานอยากไปแต่ใครจะรู้ว่าใจนางนั้นแสนจะสับสนและกลัว…“ท่านกำลังสับสน…”&nbs

  ลิขิตรัก 5ปองร้าย“อืมม  ดูไปดูมา เมืองนี้ก็น่าอยู่เหมือนกันนะ”  จิวฮวาพึมพำเบาๆกับตัวเองหลังจากขออนุญาตท่านพ่อบุญธรรมที่สนทนากับเถ้าแก่อย่างออกรสว่าจะออกมาสำรวจด้านนอกพลักกก !“โอ้ยยย” แต่แล้วจู่ๆก็มีหญิงนางหนึ่งเดินมาชนนางทำให้ผ้าคลุมหน้าหล่นพื้นเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ทุกคนมองนางตะลึงค้าง โดยเฉพาะหญิงที่ตั้งใจชนนาง ก่อนที่เสียงซุบซิบภายในบริเวณดังขึ้นทันทีเนื่องจากตรงนี้มีคนสัญจรไปมา‘นางเป็นบุตรบ้านใดกัน’‘งดงามยิ่งนัก’‘แม้แต่นางสนมในวังยังสู้มิได้’“ปะ เป็นอันใดหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อหญิงนางนั้นตั้งสติได้จึงเข้ามาถามไถ่“ข้ามิเป็นอันใด”  จิวฮวาเอ่ยก่อนจะรีบหยิบผ้าคลุมขึ้นมาคลุมหน้าเช่นเดิม  มีคนเห็นหน้าข้าแล้ว จะบอกท่านพ่อบุญธรรมอย่างไรดี“ขอโทษจริงๆเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน” หญิงนางนั้นเอ่ยก่อนจะรีบเดินออกไป  จิวฮวาจึงไม่เก็บมาใส่ใจและเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาผู้คนท

   ลิขิตรัก 7ช่วยเหลือ“ข้าขอคุยกับเขาเพียงลำพังได้หรือไม่”  หันไปถามเฟิงหวงที่พามาห้องๆหนึ่ง ไม่ไกลจากห้องที่คุยกันก่อนหน้ามากนัก  คาดว่าน่าจะเป็นห้องสำหรับของผู้แข่งที่บาดเจ็บ  เขาเล่าว่าปกติผู้เข้าแข่งขันจะรักษาตัวภายในห้องโถงใหญ่แต่ด้วยชายผู้นี้อาการค่อนข้างสาหัส จึงแยกอยู่อีกห้อง เขาพยักหน้าก่อนจะออกห้องไป“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“เจ้า…”  เขาเงยหน้าขึ้นมอง แม้ข้าจะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมแต่กลับมองเห็นดวงตาชายผู้นี้สั่นไหวอย่างชัดเจน“ขอถามได้หรือไม่ เหตุใดลานประลองครานั้น เจ้าถึงไม่ขอยอมแพ้ ทั้งๆที่กฎการแข่งขันสามารถทำได้” “ข้าต้องการเงิน”  เขาเงียบไปหลายเค่อ ดวงตาสีเทาหม่นหลุบตาลง“เกิดอันใดขึ้นหรือ”  ถามด้วยความสงสัยจากสายตาของเขาคล้ายคนอับจนหนทาง ต้องทำทุกอย่างถึงแม้จะต้องเดิมพันด้วยชีวิตก็ตาม“เมื่อหลายเดือนก่อนข้าออกไปท่องยุทธภพ  ครั้นเมื่อกลับมาพบว่าสัตว์อสูรบุกรุกหมู่บ้านของข้า  มันทำลายทุกอย่างและคร่าชีวิ

   ลิขิตรัก 9พบเจอหนึ่งชั่วยามผ่านไปจบเสียที…กี่ตัวกันนะ  10 ตัว  50 ตัว  หรือมากกว่านั้น  ข้าทิ้งตัวลงนอนที่พื้นอย่างคนหมดแรง เนื้อตัวเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด  คิดว่าถ้ากลับไปต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าชั่วยามกว่าจะล้างมันออกหมด ตามร่างกายมีรอยกรงเล็บที่ร่างกายสมานบาดแผลไม่ทันเนื่องจากมันมีเยอะเกินไป โฮกกกกกเหลืออีกตัวหรือ ข้าหันไปมองทางต้นเสียง เห็นมันหนึ่งตัวขู่คำราม เห็นเขี้ยวแหลมคมที่สามารถฉีกร่างกายมนุษย์พร้อมกินอย่างไม่เหลือแม้แต่กระดูก  มันทำท่าพร้อมกระโจนเข้ามาทุกเมื่อ  แต่ข้าหมดแรงแล้วนะ  คิดในใจทว่าสมองสั่งให้ลุกขึ้น   แต่ร่างกายกลับหนักอึ้งแขนขาขยับได้อย่างยากลำบาก อาจเป็นเพราะนี่มันเลยขีดจำกัดของความเป็นมนุษย์มามากแล้ว  สุดท้ายจึงล้มตัวลงนอนที่เดิม จบแล้วสินะ ชีวิตข้าคงมาได้เพียงเท่านี้  ข้าขอโทษท่านพ่อท่านแม่ที่มิอาจกลับไปหาพวกท่าน  ลาก่อนท่านอาค