LOGINลิขิตรัก 40
เห็นแก่ตัว
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” เฟยหลงถามหญิงสาวที่นั่งอย่างคนหมดแรง อาจเป็นเพราะนางทั้งหนี ทั้งยังต้องเดินทางกลับมาอีก
“ไม่เป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะ” จิวฮวาตอบเสียงนิ่ง จะเป็นการดีกว่าที่นางจะแสร้งทำเป็นเฉยเมยกับเขา แม้ะยากเหลือเกิน นางคิดว่าตัวเขาหอมผิดปกติ หอมจนนางแอบสูดลมหายใจเข้าแรงๆเพื่อให้ได้กลิ่นมากขึ้น
“ดื่มน้ำหน่อย” ชายหนุ่มยื่นน้ำของเขาที่ยังไม่ได้กินส่งให้
“ขอบคุณ”
อึก อึก
เฟยหลงมองลำคอเรียวสวยที่มีน้ำไหลตามแล้วได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ภาพมันช่างยั่วยวนชวนให้คิดไปไกล แต่เขาจะทำตามใจไม่ได้นี่มันในป่า ระหว่างทั้งสองตกอยู่ในความเงียบอีกคนทำเป็นจดจ่อกับการดื่มน้ำ อีกคนมองตาละห้อย เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะ
“พี่เฟย ปราบพวกชนเผ่านอกด่านเรียบร้อยใช่ไหมเจ้าคะ” เยว่เหมยฟางวิ่งเข้ามาถามเสียงตื่นเต้น
“ยะ...” ทว่าเจ้าของชื่อไม่ทันได้เอ่ยว่ายังไม่เรียบร้อย เสียงหวานกลับพูดขึ้นอีกครั้ง
“แบบนี้งานแต่งของเราก็ดำเนินได้แล้ว ข้าจะร
ลิขิตรัก 49บทส่งท้ายจิวฮวา...นางยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ ดวงตาของนางยังคงงดงาม ทว่าภายในกลับมีความเหนื่อยล้าแฝงอยู่ ร่างบางที่เคยคุ้นบัดนี้ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ท้องของนางใหญ่ขึ้นมากจนน่าใจหาย ภายในนั้นมีบุตรสาวหรือชายของเขาหลับใหลอยู่จิวฮวาเองก็ชะงักค้างไปเช่นกัน นางไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับเขาอีกครั้งเร็วขนาดนี้ ความรู้สึกหลายอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก ทั้งดีใจ ตกใจ สับสน และ...เจ็บปวด มือบางกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ความเงียบเข้าครอบงำทั้งสองครู่หนึ่ง“เจ้า...” เฟยหลงเอ่ยเสียงแหบพร่า “ข้า...ข้าในที่สุดก็พบเจ้าแล้ว”“นะ นายหญิง...” หลินจูมองทั้งสองด้วยแววตาสับสน จิวฮวากะพริบตาช้าๆ หัวใจเต้นแรง แม้พยายามห้ามมันแล้วก็ตาม“ท่านมาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงของนางราบเรียบ ไม่ได้อธิบายหรือตอบสิ่งใดกับสาวใช้ตัวน้อย พยายามไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา เฟยหลงก้าวเข้ามาใกล้ นัยน์ตาของเขามีทั้งความอ่อนโยนและความเจ็บปวด“ข้าตามหาเจ้า ตามหามาตลอดหลายเดือน” จิวฮวายังคงนิ่ง ทว่ามือที่ก
ลิขิตรัก 48ปลายทางหัวใจ “เอาล่ะ ข้าจะขอแนะนำใครบางคน” เฟิงหวงประกาศเสียงดัง วันนี้เป็นวันแรกที่จิวฮวาได้เข้ามาสอนเหล่าผู้คุ้มกัน เบื้องหน้าเป็นชายที่มีอายุในช่วง 18-50 ปี ทุกคนต่างมองหญิงสาวหนึ่งเดียวในสนามฝึกด้วยสายตาแตกต่างกันไป“ทักทายทุกคน ข้าจิวฮวา ต่อไปนี้จะเป็นผู้ฝึกให้พวกท่าน หวังว่าจะไม่มีใครดูถูกข้าที่เป็นเพียงสตรีแถมยังตั้งครรภ์เช่นนี้”“เอ่อ ข้าขอภัยที่ถาม จะไม่เป็นอันตรายหรือขอรับ” หน่วยกล้าตายคนหนึ่ง เขาเป็นชายวัยกลางคนที่กล้ายกมือถาม สายตาเขามีความลังเล ไม่มั่นใจ จิวฮวายิ้มมุมปากภายใต้ผ้าคลุม น้ำเสียงตอบกลับไม่ได้เต็มไปด้วยความไม่ชอบใจแต่อย่างใดที่โดนถามเช่นนี้“ขอบคุณที่เป็นห่วง พอดีบุตรชายข้าแข็งแรงยิ่งนัก แค่การขยับร่างกายนิดหน่อยไม่ทำให้เป็นอันตรายหรอก” จิวฮวากล่าวน้ำเสียงจริงจังเลียนแบบคำพูดบุตรชายที่กล่าวว่าพวกเขาแข็งแรง ซึ่งนางเชื่อว่าเขาแข็งแรงดั่งที่พูดจริงๆ บุตรชายที่มีสายเลือดปีศาจราชวงศ์ จะอ่อนแอได้อย่างไร พอนางพูดจบภายในครรภ์รู้สึกถึงการเต้นตึก
ลิขิตรัก 47ตามหา3 เดือนผ่านไปแคว้นเฟิงภายในโรงเตี๊ยมที่กลายเป็นที่โด่งดัง หญิงสาวร่างบาง แม้อายุครรภ์จะน้อยแต่ท้องกลับป่องอย่างเห็นได้ชัดนั่งอยู่หลังโต๊ะด้านใน จิวฮวากำลังอ่านสรุปของที่หมดไปและต้องซื้อเข้ามาของโรงเตี๊ยม ซึ่งได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ นางพยายามทำตนให้ยุ่งเข้าไว้เพื่อไม่ให้จิตใจหวนนึกถึงใครบางคน“นายหญิง คุณชายเฉินมาขอพบขอรับ” ฮุ่ยเฉินที่เปลี่ยนคำเรียกมาเป็นนายหญิงเอ่ยบอกร่างที่ง่วนอยู่กับเอกสารในมือ โรงเตี๊ยมมีผู้คนหลั่งไหลเข้ามาอย่างมหาศาล ทั้งมาเข้าพัก ดื่มด่ำกับอาหารและเลือกซื้อของฝาก ทุกคนทำงานกันแทบไม่พัก แต่ไม่มีใครบ่นเลยสักคน กลับกันต่างรู้สึกดีใจ เนื่องจากนายหญิงได้ให้สิ่งที่เรียกว่าโบนัสตามผลประกอบการ ยิ่งมีลูกค้ามากเท่าไหร่ นั่นทำให้ทุกคนดีใจขึ้นมากเท่านั้น เพราะนั่นหมายถึงรายได้ก็จะมากขึ้นตามไปด้วยช่วงนี้อิงหลิวต้องดูบัญชีของร้านอย่างเต็มตัว นายหญิงได้เลื่อนขั้นให้อิงหลิวเป็นผู้จัดการบัญชี เขาเป็นผู้จัดการร้าน โดยมีเหล่าเด็กๆทั้งสามคอยช่วยเห
ลิขิตรัก 46ไม่ยอมแพ้ค่ำคืนที่จันทร์ส่องแสงสุกสว่างเหนือเมืองหลวง เงาทมิฬแฝงตัวอยู่ภายใต้ราตรี หมอกหนาทึบลอยต่ำบดบังทัศนียภาพของพระราชวังหลวง บรรยากาศเคร่งขรึมปกคลุมไปทั่วบริเวณ หลงฮ่องเต้ จางเฟยหลง ผู้นำตระกูลจาง และเหล่าทหารจำนวนหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าจวนเสนาบดีเยว่ มีองค์รักษ์แฝงอยู่รอบจวนหลายสิบนาย รวมถึงพลทหารที่ซุ่มอยู่ตามแผน“คืนนี้เป็นคืนสำคัญ เจิ้นจะรออยู่ตรงนี้” หลงฮ่องเต้เอ่ยเสียงหนักแน่น ดวงเนตรคมกล้ากวาดมองทุกคนที่ยืนอยู่ พระองค์มีส่วนผิดที่ไม่เอะใจสักนิดว่ามีปีศาจแฝงตัวอยู่ในแคว้น แถมยังเข้าออกในราชสำนักโดยไม่ระแคะระคาย“หากไม่ใช่แค่เยว่เหมยฟางที่เป็นปีศาจ ฝ่าบาทอาจเกิดอันตรายได้พะย่ะค่ะ” จางเฟยหลงเอ่ยขึ้น สายตาเป็นกังวล จวนตระกูลเงียบสงัดเกินไปจนกว่าจะไม่รู้ว่าพวกเขามาเยือนคืนนี้ ไม่แน่พวกมันอาจคาดการณ์แล้วเตรียมรับมือไว้ก่อนแล้ว“เจ้าไม่ต้องกังวล พ่อจะอยู่ปกป้องฝ่าบาทเอง” ผู้นำตระกูลจางกล่าวกับบุตรชาย พวกเขาวางแผนกันมานาน รวบรวมหลักฐานแน่นหนา เริ่มจากสร้อยข้อมือของบุตรชาย
ลิขิตรัก 45หวนคืนสู่ครอบครัว“อดทนหน่อยนะลูกแม่” ตัดมาที่หญิงสาวที่ทุกคนตามหา นางตัดสินใจหนีออกมาเงียบๆไม่ให้ใครรู้ หลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่หลายวัน นี่อาจเหลือเวลาไม่มากแล้วที่ต้องกลับไป ป่านนี้ทุกคนจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้“ข้าคงมาส่งนายหญิงได้เพียงเท่านี้ขอรับ” ปีศาจอีกาเอ่ยบอกนายหญิงคนใหม่ของตน เป็นมันเองที่ช่วยให้นายหญิงหนีออกมาได้โดยไม่มีใครสงสัย พื้นที่ตรงหน้าเข้าใกล้เขตแดนของแคว้นเฟิง หากทหารพบปีศาจอย่างมันเข้าอาจเกิดปัญหาเอาได้“ขอบใจเจ้ามาก นี่อาจเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการ” จิวฮวายื่นกระปุกที่บรรจุเลือดของนางไว้ด้านในให้กับอีกฝ่าย ปีศาจอีกามองนายหญิงของมันอย่างซาบซึ้งใจ เดิมทีนางไม่ต้องการให้ปีศาจอีกามาเป็นบริวารใต้อาณัติอยู่แล้ว นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเรียกใช้อีกฝ่าย และปลดปล่อยเขาจากฐานะบริวาร ไม่ต้องมีใครถูกกดขี่โดยไม่ได้รับความยินยอม“ขอบคุณนายหญิงขอรับ ขอให้ท่านโชคดี” ปีศาจอีกาก้มหัวแทบจะจมไปกับอก เขาอยากให้น้องชายเป็นอิสระเต็มที สาบานว่าหากรอดพ้นจากปีศาจสองพ่อลูกนั่นไปไ
ลิขิตรัก 44เริ่มต้นชีวิตใหม่‘ที่นี่ที่ไหน...’ จิวฮวาซึ่งตอนนี้ภายนอกแปรเปลี่ยนเป็น "ลันเซีย" ราชินีแห่งปีศาจทั้งปวง ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงสดกวาดมองรอบกาย พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย นางก้าวเท้าเปล่าเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย รู้สึกราวกับอยู่ในมิติที่ไม่ใช่โลกมนุษย์หรือดินแดนปีศาจ‘มีใครได้ยินข้าหรือไม่’ เสียงของนางดังก้องไปทั่ว ทว่ามีเพียงนางที่ได้ยินตัวเอง ไม่มีแม้แต่เงาของสิ่งมีชีวิตอื่น ยิ่งเดินลึกเข้าไปก็ยิ่งหาทางออกไม่พบ นางหยุดยืนอย่างลังเล จนกระทั่ง‘ท่านแม่ / ท่านแม่!’ น้ำเสียงนุ่มนิ่มของเด็กชายทั้งสองซึ่งอยู่ในร่างเด็กน้อยวัยประมาณ 5 ขวบดังขึ้นพร้อมกัน ใบหน้าน่ารัก แก้มป่องราวกับลูกซาลาเปา เส้นผมดำขลับ จมูกโด่งตั้งแต่เด็ก ทว่าใบหน้านั่นกลับเป็นใบหน้าที่นางคุ้นเคยแต่ไม่อยากนึกถึงเสียนี่ นางจ้องพวกเขาอย่างตกตะลึง นี่มันดวงตาสีแดง…สีเดียวกับนางในร่างเดิม!‘พวกเจ้า







