All Chapters of ยอดดวงใจนายพยัคฆ์(18+): Chapter 21 - Chapter 30

หลังเลิกงาน พรนับพันและกรรวีที่นัดกันมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง สองสาวพูดคุยกันไปตามประสาจนกระทั่งจบมื้ออาหาร จึงไปเดินซื้อของกันต่อ แต่ระหว่างที่ทั้งสองสาวกำลังเลือกซื้อของกันอยู่นั้น…“น้องหงส์ น้องหงส์ใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่งยุโรปเอ่ยทักขึ้น“ค่ะ สวัสดีค่ะ” กรรวีหยุดชะงัก คิดไม่ออกว่าหนุ่มหล่อตาน้ำข้าวตรงหน้านี้เป็นใคร อาจจะเป็นคนไข้หรือญาติคนไข้ที่เธอเคยให้การรักษาจึงได้แต่ยิ้มรับอย่างเป็นมิตร“พี่เรย์เอง จำพี่ได้ไหม”“พี่เรย์…” กรรวีพยายามคิดทบทวน “เอ้ย! พี่เรย์สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานเลยแทบจำไม่ได้แล้วเนี่ย” กรรวีนึกออกว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือหนึ่งในเพื่อนสนิทของพี่ชายคนโตของตนเอง“เป็นไงบ้างเรา สบายดีรึเปล่า โตขึ้นเยอะ สวยจนพี่จำแทบไม่ได้แล้ว”“สบายดีค่ะ แล้วพี่เรย์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย สบายดีรึเปล่า”“กลับมาเมื่อวานครับ แล้วนี่...” เรวัต[1]เอ่ยตอบพร้อมส่งสายตาเชิงคำถามหันไปมองหน้าหญิงสาวร่างเพรียวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ น้องสาวของเพื่อนสนิท“นี่พี่เพียวลูกของเพื่อนคุณแม่ค่ะ พี่เพียวนี่พี่เรย์เพื่อนพี่เสือค่ะ” กรรวีถือโอกาสแนะนำทั้ง

ไอ้พวกเวร สาบานว่านี่อายุสามสิบกว่ากันแล้ว แต่เวลาอยู่ด้วยกันโดยไม่มีคนอื่นก็มักจะทำตัวปัญญาอ่อนทุกที“กูต้องนัดล่วงหน้าด้วยไหมได้เวร” ไอ้เรย์ว่าพลางทิ้งตัวนั่งบนโซฟาข้างไอ้ธี“ได้ก็ดี ต่อไปให้ไอ้ธีทำนัดก่อนเลย”“สัส”“สรุปว่ามึงมาหากูทำไม”“ไม่ได้ตั้งใจจะมาหามึง กูอยากเจอน้องเพียว เรียกมาให้หน่อยดิ” มันพูดออกมาสายตาเป็นประกายเหมือนอย่างที่ชอบเป็นเวลาเจอผู้หญิงถูกใจ“จะจีบสาวมึงต้องไปหาเขาเองไอ้เวร เขาไม่ใช่เด็กนั่งดริ๊งก์นะที่มึงจะเรียกให้เขาเดินมาหา” ไอ้ธีว่า“แล้วกูต้องไปหาที่ไหนวะ”ผมได้แต่นั่งนิ่งฟังพวกมันคุยกันโดยไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้มีแต่ความรู้สึกไม่ชอบใจอย่างบอกไม่ถูก“ตอนนี้พักเที่ยง น่าจะกินข้าวอยู่แคนทีน ปะ เดี๋ยวกูพาไปเอง” สุดท้ายไอธีมันก็อาสาจะพาไอ้เรย์ไปซะงั้น แล้วมันสองตัวก็ลุกออกไปจากห้องทันที ไม่สนใจผมที่นั่งหัวโด่อยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ครู่หนึ่งผมจึงตัดสินใจเดินตามพวกมันออกไป แต่พอมาถึงกลับไม่เจอใคร จึงเลือกที่จะโทรหาไอ้ธี“พวกมึงอยู่ไหน”[ร้านอาหารญี่ปุ่นแถว ๆ ห้างC]“ไปกันกี่คน”[กู ไอ้เรย์ น้องเพียว ทำไมวะ?]“จะกลับตอนไหน?”[กินเสร็จก็กลับ ทำไมวะ?]“เออ แค่นี้” พู

“ค่ะ ฉันจะทำตามที่เห็นสมควรค่ะ” พรนับพันได้แต่ถอนหายใจและรับปากไปอย่างนั้นเพราะดูแล้วท่านประธานในตอนนี้โคตรจะเอาแต่ใจ เถียงไปก็ไม่เกิดอะไรหรอก รังแต่จะปวดหัวและเสียเวลาเปล่า เดี๋ยวค่อยว่ากันตามหน้างานก็แล้วกัน“เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้หรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัว” พรนับพันเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าเลยเวลาเลิกงานไปเยอะแล้ว แต่...“วันนี้ไปไหนมา”“คะ?” หญิงสาวแทบทรุด ยังไม่จบอีกเหรอ เธอคิดในใจนี่คือจะต้องให้รายงานกันทุกเรื่องให้ได้เลยสินะ“ไปพบลูกค้าบริษัทTPLเพื่อเสนอสินค้าตัวใหม่ที่จะออกมา และไปพบลูกค้าใหม่เพื่อเซ็นสัญญาที่บริษัทPPค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมด้วยรายงานการทำงานของวันนี้ไปบางส่วนที่เธอคิดว่าสำคัญ น้ำเสียงที่เอ่ยฟังจากดาวอังคารยังรู้ว่ากำลังประชดประชัน กระนั้นก็ยังไม่ทำให้คนเผด็จการพึงพอใจอยู่ดี“ไปกับใคร”“ไปกับลูกน้องในทีมค่ะ”“ผู้ชาย?”“คะ?” หญิงสาวเหวอไปชั่วครู่ ถามเหมือนเป็นสามีอะ! ถึงจะบ่นในใจแต่ก็ได้แค่ตอบไปตามตรงว่า “ค่ะ!”“แล้วเมื่อวานไปไหนมา ไม่กลับบ้าน”“อันนี้มันเรื่องส่วนตัวแล้วนะคะ”“อืม หมดเวลางานแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องงานแล้วก็ได้” เขาทำท่าเหลือบหันไปม

10.1 เพื่อนรักพรนับพันเดินตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยของมารดาเพราะเธอได้นัดกรรวีมาเจอกันที่นี่เพื่อมาเยี่ยมท่านก่อนแล้วจะได้ออกไปพร้อมกันเลย โดยมีพยัคฆินทร์เดินตามหลังหญิงสาวไปติด ๆ แต่ทันทีที่เดินเข้าไปพยัคฆินทร์ถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่าใครบางคนก็อยู่ในห้องนั้นด้วยเช่นกัน แถมยังพูดคุยกับมารดาของหญิงสาวอย่างสนิทสนมอีกต่างหาก“Hi! สวัสดีค่ะแม่ สวัสดีค่ะพี่เรย์” พรนับพันทักทายมารดาและชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนป่วยด้วยน้ำเสียงสดใส ความเป็นกันเองของเธอทำให้ชายหนุ่มอีกคนที่เดินตามเธอเข้ามารู้สึกหงุดหงิด“สวัสดีครับน้องเพียว อ้าว! มึงก็มาด้วยเหรอวะไอ้เสือ” เรวัตทักทายหญิงสาวกลับไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม แต่ทักเพื่อนอย่างไม่ใส่ใจนัก“สวัสดีครับคุณน้า ขอโทษด้วยนะครับที่ผมเพิ่งได้มาเยี่ยม” พยัคฆินทร์เลือกที่จะเมินเฉยต่อคำทักทายของเพื่อน แต่หันไปเอ่ยทักทายผู้ใหญ่ที่นอนป่วยอยู่บนเตียงตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาได้แค่สอบถามอาการของท่านจากคนอื่น แต่ไม่เคยมาเยี่ยมด้วยตัวเองเลยสักครั้ง เพราะคิดว่าอยากให้แม่ของหญิงสาวได้ย้ายออกมายังห้องพักวีไอพีก่อน จนตอนนี้เขาถึงรู้สึกว่าตนเองคิดผิดที่ปล่อยเวลาไว้นาน เพรา

“เออ! รู้แล้วทีนี้มึงจะเลิกยุ่งได้ยัง?”“ไอ้เสือ! แม่งนั่นสเปกกูเลยนะเว้ย กูอุตส่าห์เฝ้าตามจีบมาเป็นอาทิตย์ละ” มันหัวเสียอยู่หน่อย ๆ ผมก็รู้นั่นแหละว่าไอ้นี่มันไม่ค่อยจะเสียเวลาไปจีบใครนาน ๆ หรอก เพราะคนอย่างมันถ้าอยากได้ใคร ปกติก็ได้มาง่าย ๆ อยู่แล้ว ผู้หญิงมันก็ไม่เคยขาด แต่แล้วไงวะ มันตามจีบมาเป็นอาทิตย์แต่ผมเฝ้ามองมาตั้งนาน จะให้เสียสละให้มัน ฝันไปเถอะ“กูมองเค้ามานานกว่ามึงอีก”“เหอะ! แล้วก็ทำเป็นเก๊ก”“สรุป เคลียร์นะ”พวกเราไม่เคยมีปัญหากันเรื่องผู้หญิงเลย ไอ้ที่ต้องมาชอบผู้หญิงคนเดียวกันมันก็มีบ้างตอนสมัยเรียน แต่ถ้าให้มาทะเลาะกันเพราะแย่งผู้หญิงผมไม่เอาด้วยหรอก ที่ผ่านมามักจะเป็นผมที่ยอมถอยให้ไอ้พวกเวรนี่เพราะก็ยังไม่มีใครที่ทำให้ผมรู้สึกชอบมาก ๆ ถึงขั้นอยากได้มาครอบครอง แต่นี่จะเป็นครั้งแรกที่ผมออกตัวบอกมันไปเองตรง ๆ เพราะถ้าเป็นคนนี้ ผมคงจะยอมถอยให้มันไม่ได้แน่ ๆ เพราะเธอ... เป็นของผมแล้ว“เออ ๆ ถึงกูจะถูกใจมากแต่ในเมื่อมึงออกตัวแรงขนาดนี้ กูยอมให้ก็ได้วะ” มันพูด ถึงสีหน้ามันดูเหมือนจะไม่พอใจก็เถอะ พวกเราสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินออกไปหาสาว ๆ ทันทีแต่ในขณะที่ผมกับไอ้เร