All Chapters of เถื่อนปรารถนา: Chapter 91 - Chapter 100

ท่านนายพลจักรกฤษเอนหลังพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆ ในใจคิดถึงกำแพงเลือดเนื้อคนใหม่ของบุตรสาว ใครกันที่จันทร์ดาราเลือก แล้วใครคนนั้นจะใช่คนๆ เดียวกับที่เขาคิดหรือไม่ ถ้าใช่ ก็ต้องขอบใจบุตรสาวที่เลือกว่าที่ลูกเขยคนใหม่ได้ถูกใจ แต่...ชายหนุ่มคนนั้นจะพอใจลูกสาวของเขารึเปล่านะ หลายวันแล้วที่พิริตาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง เธอไม่ยอมออกมาและนางพรรณีก็ไม่คิดจะเรียกลูกสาวให้ออกมากินข้าวกินปลา หญิงสาวร้องไห้จนตาบวมช้ำ พอร้องไห้หนักๆ เข้าลำคอก็แห้งผาก ดีที่เธอมักจะมีขวดน้ำดื่มไว้ในห้องนอนเสมอ ไม่จำเป็นต้องออกไปหยิบน้ำจากตู้เย็นในครัวมาดื่ม แต่เรื่องหิวนั้นเธอยอมรับว่าหิว เพราะท้องไส้ก็โอดครวญมาตลอด แต่ในเมื่อมารดายังไม่สนใจจะเรียกหาเธอ หญิงสาวจึงพยายามไม่สนใจมารดา แม้ว่ามันจะทำได้ยากมาก แต่เพื่อไม่ให้แม่ของเธอได้ใจอีก เธอจำต้องขังตัวเองอยู่แต่ในห้องแบบนี้ ไม่รู้ว่าการกระทำของตัวเองนั้นเรียกว่าโง่หรือเปล่า แต่เธออยากทำให้นางพรรณีเลิกบังคับเธอเสียที ไม่รู้ว่าจะได้ผลไหม เธอได้แต่รอลุ้นว่าเมื่อไหร่แม่จะมาเคาะประตูเรียกเธอออกไป พิริตาไม่รู้หรอกว่านางพรรณีดื่มเห

นางพรรณีมองเงินและทองตาโตเท่าไข่ห่าน มือหนารวบของสองสิ่งมารวมกัน เงินมากมายขนาดนี้เกิดมาก็เพิ่งจับต้องมันคราวนี้ มือของเธอสั่นสะท้านด้วยความดีใจ“ต้องการงานแต่งงานแบบไหนคะ”“เรื่องนั้นก็แล้วแต่ยัยพริ้งเถอะ จะทำอะไรก็ทำกันไป ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว”หม่อมสิฐิรามองนางพรรณีอย่างสมเพช เธอปรายตามองพิริตาด้วยความสงสาร สาวสวยอย่างพิริตาไม่น่าจะมีแม่แบบนี้เลย แต่นี่คงเป็นบัญชาของสวรรค์ หรือไม่ก็เป็นกรรมเก่าที่ติดตัวหญิงสาวมาจนถึงชาตินี้ แต่ต่อไปหญิงสาวคงจะหลุดพ้นเวรกรรมนี้ไปเสียทีระบิลจับมือนุ่มและบีบให้กำลังใจคนรักซึ่งทำหน้าราวกับจะร้องไห้ เขาสัญญากับตัวเองว่าจะทำให้เธอสบายให้ได้ เพราะเธอลำบากมามากแล้ว“พริ้งไม่ต้องการให้จัดงานแต่งงานค่ะ แค่จดทะเบียนกันเฉยๆ ก็พอ”พิริตาเอ่ยขึ้น เมื่อหม่อมสิฐิราเปิดโอกาสให้เธอและระบิลได้พูดคุยกัน หญิงสาวพูดอย่างที่ใจคิด เพราะไม่อยากให้ระบิลมีภาระเพิ่มพูนขึ้น แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเขาต้องลำบากพอควร อยากใช้ชีวิตแบบพอเพียงเมื่อหนี้สินหมดมากกว่าอยากใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายและมีหนี้สินล้นพ้นตัว เพราะถ้าเป็นแบบนั้นปัญหาที่จะตามมาต้องมีมากมายจนแก้ไขไม่ได้“ทำไมล่ะ พี่

“หรือว่า...ไม่นะ พี่ยะ ไม่ พี่ยะต้องไม่ตาย พี่ยะ!!! นายราหู ตื่นสิ พระจันทร์จะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีทั้งดวงอาทิตย์และราหูนะ ตื่นสินายราหู ไม่นะ ไม่!!!!” “จันทร์เจ้า เป็นอะไรลูก” ร่างบางทะลึ่งพรวดขึ้นจากที่นอน ดวงตาเบิกกว้างกวาดไปทั่วห้องพักฟื้น พอรู้ว่าตัวเองฝันไปก็ยกมือลูบหน้า ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างขวัญเสีย “จันทร์เจ้า...หนูฝันร้ายน่ะลูก ไม่มีอะไรนะ แม่อยู่นี่ทั้งคน” คุณหญิงชดช้อยกอดร่างบางที่สะอื้นจนตัวโยนไว้แน่น แต่ยิ่งกอดก็ยิ่งทำให้ร่างบางร่ำไห้ จนผู้เป็นแม่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ลูบหลังลูบไหล่ไปตามเรื่อง และไม่ถามสิ่งที่เป็นสาเหตุทำให้ลูกสาวต้องขวัญหนีดีฝ่อเช่นนี้ รอให้เธอทำใจได้เสียก่อนแล้วค่อยตะล่อมถามเอาทีหลังก็ไม่สาย แต่ที่แน่ๆ เมื่อกี้สองหูของคุณหญิงชดช้อยได้ยินจันทร์ดาราเรียก “พี่ยะ” และ “นายราหู” ชัดเจน เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของเธอ ทำไมจันทร์ดาราถึงฝันร้าย และพี่ยะกับนายราหูคือใคร เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะใช่พันตรีสุริยะ คนที่เข้าไปช่วยจันทร์ดาราออกมาจากผู้ร้ายกลางป่า ถ้าเป็นจริงแสดงว่าลูกสาวของเธอกับผู้พันหนุ่มคนน

“ใช่แล้ว จ่ามนัส คนที่นำหน่วยปฏิบัติการลับไปโจมตีพวกค้ายาเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว และกดระเบิดเพื่อถล่มโรงงานผลิตยาเสพติด โดยนำตัวเองเข้าไปอยู่กลางโรงงานนรกนั่น แล้ว...ไม่มีโอกาสได้กลับออกมาอีกเลย อิฉันเคยอ่านเจอประวัติของเขา และยังอดชื่นชมในความกล้าหาญนั้นไม่ได้” “แต่ตอนนี้ คุณหญิง...รู้มั้ยว่าลูกไม้มันหล่นไม่ไกลต้น แถมเหตุการณ์ในครั้งก่อนนั้นก็เกิดขึ้นกับลูกชายของนายทหารกล้านายนั้น” ภรรยาสุดที่รักยกมือทาบอก คำพูดของสามีนั้นไม่ต้องขยายความใดๆ แต่ก็ยังภาวนาว่าขอไม่ให้เกิดเรื่องเลวร้ายขนาดนั้นเลย ไม่เช่นนั้นคนที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่ข้างบน คงเจ็บปวดแสนสาหัสและไม่อาจทานทนได้ “คุณพี่คงไม่ได้หมายความว่า...ผู้พัน...” “เป็นตายเท่ากันคุณหญิง หมอกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถ” “คุณพระช่วย ตายแล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับลูกสาวของเรา ทำไมคะ ทำไมสวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้งยัยหนูแบบนี้” คุณหญิงชดช้อยพร่ำพรอดพรรณนาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธออยากจะร่ำไห้แทนลูกสาวเสียเดี๋ยวนี้ เพื่อลูกจะได้ไม่ต้องเ

“หม่อมหลวงตะวัน แสงสุรียกานต์เหรอคะ” “สวัสดีครับน้องจันทร์เจ้า วันนี้ดูสวยมากจริงๆ” หม่อมหลวงตะวันแย้มยิ้มในขณะพูด แต่ไม่ว่าเขาจะยิ้มกว้างขนาดไหน ความน่ากลัวบนใบหน้าก็ไม่ได้ลดน้อยถดถอยลง “พูดยังกับเราเคยเจอกันงั้นแหละ” “เราเคยเจอกันแล้ว แต่น้องจันทร์เจ้าคงลืมพี่คนนี้ไปนานแล้ว” “เอ่อ...” คุณหญิงชดช้อยเข้ามาห้ามทับ เพราะถ้าขืนยังพูดคุยกันต่อไปแบบนี้ งานแต่งงานคงไม่ได้เริ่มขึ้นแน่ “แม่ว่าเราควรเริ่มงานได้แล้ว อ้อ...นายอำเภอมาถึงพอดี” “คุณแม่คะ” จันทร์ดาราอยากปฏิเสธงานแต่งงานในครั้งนี้เหลือเกิน เธอไม่เคยคิดรังเกียจคนพิการ แต่ก็ไม่เคยคิดจะมีสามีเป็นคนพิการแบบนี้ ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม่งั้นเขาคงไม่เลือกคนท้องอย่างเธอเป็นเมีย นี่คงหมดสมรรถภาพทางเพศด้วยกระมัง ถึงอยากได้คนที่กำลังท้องเป็นเมีย บิดาหันมาส่งตาดุห้ามปรามบุตรสาว เขารู้ดีว่าจันทร์ดารากำลังจะพูดอะไร แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หลานในท้องจะต้องมีพ่อให้เร็วที่สุด เจ้าสาวแสนสวยถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า แล้วก้าว