Tous les chapitres de : Chapitre 51 - Chapitre 60

ม่านม่านก้มลงมองถ้วยข้าวตัวเองซึ่งเต็มไปด้วยพริกและกระดูกเหมือนอาหารสำหรับผีเร่ร่อน นางสูดลมหายใจเบาๆ สะกดความรู้สึกให้สงบนิ่งก่อนยกสายตาขึ้นยิ้มหวาน "ขอบพระคุณองค์ชาย องค์ชายนี้ใจดีจริงๆ ให้ข้ากินแต่ผัก ข้าไม่ใช่เจ้าแม่กวนอิมนะคะ"คำพูดนุ่ม แต่คมราวใบมีดบางที่แทงลงในทิศทางเดียวกับรอยยิ้มหยงเจี้ยนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเหลือบไปเห็นจานกุ้งเนื้อแน่นตัวใหญ่ตระการตา แววตาเหมือนเด็กเห็นของเล่นใหม่ทันที เขาตะโกนลั่นโดยไม่สนสถานที่ "เจ้า! เจ้าน่ะ! มายกจานกุ้งนี่ไป เก็บไว้ที่ห้องข้า เดี๋ยวเจ้าหมาน้อยตื่นแล้วจะได้กินกุ้ง!"ขันทีสะดุ้งจนแทบทำชามตก รีบเข้ามาหอบจานกุ้งไปโดยไม่กล้าถามว่าหมาน้อยคือใครฮ่องเต้หยงฉีทรงอ้าพระโอษฐ์ค้างเล็กน้อย พระพักตร์ยังนิ่งแต่สายตาดูประหนึ่งต้องการหาคำตำหนิที่เหมาะสมยิ่งกว่านี้ให้ลูกชายที่ทำตัวเหมือนพายุซัดกลางโต๊ะเสวยม่านม่านเพียงนั่งนิ่ง ยิ้มบางเหมือนผู้ชมอยู่ท้ายเวที ไม่มีความหวั่นไหวต่อพระเมตตาของฮ่องเต้ และไม่คิดโต้ตอบการแกล้งของหยงเจี้ยน ส่วนหยงเจี้ยน…ยังคงซัดอาหารของคนทั้งโต๊ะด้วยความสะใจราวว่าสนามรบนี้เป็นของเขาผู้เดียว"พวกเจ้า ใครก็ได้ไปยกกุ้งมาใหม่

หยงเจี้ยนขยับตัวเอนลงบนที่นอน ขยี้หัวจิ้งจอกน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ต่ำลงและเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า"อืมมม วันนี้ผ่านเรื่องวราวมากมาย อากาศหนาวสิ้นดี ข้าจะนอนแล้ว...เจ้าก็ไปนอนเถอะ เสี่ยวเอ่อร์"เสี่ยวเอ่อร์พยักหน้าหลายครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงประดับอยู่ไม่หาย มือประสานกันตรงหน้าอย่างนอบน้อม ก่อนที่จะพูดด้วยความเคารพ "เจ้าหมาน้อยข้าฝากองค์ชายไว้กับเจ้าด้วยนะ"คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้จะดูเหมือนเรื่องเล็กน้อย แต่ท่าทางที่เสี่ยวเอ่อร์พูดนั้นก็เต็มไปด้วยความจริงใจ เขายิ้มบางๆ และหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งให้หยงเจี้ยนและจิ้งจอกน้อยอยู่ในห้องเดียวกันหยงเจี้ยนยิ้มมุมปากเล็กน้อย ขณะที่จิ้งจอกน้อยขดตัวนอนอย่างสบายใจข้างๆ เขาจิ้งจอกน้อยขดตัวแน่นยิ่งขึ้น เสียงหายใจเบาๆ ของมันผสมกับเสียงลมข้างนอกที่พัดผ่าน มันเป็นเพื่อนที่ไม่มีคำพูด แต่กลับทำให้ค่ำคืนนี้รู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อหยงเจี้ยนยกมือขึ้นกอดรอบจิ้งจอกน้อยอย่างอ่อนโยน ร่างบางของมันขดตัวแนบแน่นกับอกเขาในคืนที่หนาวเย็น แม้ลมจะพัดแรงภายนอก แต่ภายในห้องกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและ

"ธุระกงการอะไรของเจ้าต้องไปเชิญนางมาร่วมเสวยกับข้า คนไม่ถูกกัน เจ้าจะบ้าไปแล้วหรือ"เสี่ยวเอ่อร์ชะงักค้างเหมือนโดนสาดน้ำใส่หน้า"อ้าว…อ้อ…เข้าใจแล้วขอรับ"เขารีบก้มหน้าเก็บสีหน้าตกใจ แล้วคิดในใจอย่างลนลานเมื่อคืนกอดกันจะตายไป…แต่เช้านี้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น องค์ชายคงไม่อยากให้ใครรู้ใครเห็นและพูดถึงสินะ ข้าปิดปากสนิทดีกว่า ไม่อยากโดนฟาดหัวหลุดจากบ่าเสี่ยวเอ่อร์สูดลมหายใจเบาๆ ตั้งสติ แล้วเดินถอยหลังออกไปอย่างเงียบที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้จะเงียบได้ในขณะที่หยงเจี้ยนเพียงปรายตามองตาม ก่อนยกสายรัดเอวขึ้นมาผูกต่ออย่างไม่สนใจเสี่ยวเอ่อร์แม้แต่น้อยหยงเจี้ยนที่นั่งผูกผ้าเอวเรียบกริบปรายตามองเสี่ยวเอ่อร์ก่อนพูดเสียงเรียบๆ"ไปยกเครื่องเสวยมาได้แล้ว แล้วก็…อย่าลืมไปตามเจ้าหมาน้อยในสวนมาด้วย และยกกุ้งมาถาดหนึ่งมาให้เร้วที่สุดหมาย้อบยของข้าควงหิวแล่ว"เสี่ยวเอ่อร์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนรีบก้มศีรษะ "พะ…พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย"เจ้าขันทีตัวบางเดินออกจากตำหนักด้วยความเร็วที่น่าขันเหมือนอยากรีบหนีจากอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเจ้านายตนเองเสียให้พ้นเมื่อมาถึงสวน เสียงลมหนาวพัดใบไผ่สลับกับเสียงกุกกักของจิ้งจอกน้อย มิ่นหมิ่น

หลังตำหนักเทียนฮวาบรรยากาศภายในตำหนักเทียนฮวายังคงสงบเงียบ ลมเย็นพัดผ่านช่องทางเดินที่โล่งกว้างกลิ่นอายหนาวบางๆ ทำให้รู้สึกสดชื่นตามไปด้วยหยงเจี้ยนเดินผ่านสวนหลังตำหนัก มือข้างหนึ่งไพล้หลัง ดวงตาสงบนิ่งเรียบเฉยแต่ภายในนั้นกลับซ่อนความคิดมากมาย หลี่หลินที่ยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยก็ย่อกายลงต่ำเมื่อเห็นหยงเจี้ยนเดินเข้ามาใกล้"องค์ชาย…" เสียงของนางดังขึ้นในความเงียบสงัด พร้อมทั้งย่อตัวลงอย่างนอบน้อม หยงเจี้ยนมองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้ว"เจ้าที่…อยู่ที่บ้านตระกูลเฉินใช่ไหม""เพคะ" หลี่หลินยิ้มบางๆ ตอบเสียงแผ่วเบาหยงเจี้ยนไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับ"เจ้ามาปรนนิบัติคนโปรดของเสด็จพ่อสินะ คงได้เบี้ยหวัดไม่น้อย""เพคะ หม่อมฉันลาออกจากบ้านเฉินเพราะได้ยินว่าตำหนักหลวงต้องการนางกำนัลกรณีพิเศษ" หลี่หลินรีบตอบทันทีหยงเจี้ยนยิ้มเย็นชา พยักหน้าเล็กน้อย ท่าทางราวกับพอใจกับคำตอบ"ดีแล้ว...เอาล่ะ ไปบอกนายหญิงของเจ้าว่าข้าจะให้นางย้ายออกจากตำหนักของข้าแล้ว เพราะข้าตั้งใจจะบูรณะที่นี่ใหม่…เพื่อต้อนรับบางคน"หยงเจี้ยนพูดอย่างเย็นชาและเด็ดขาด หลี่หลินขมวดคิ้วและพูดขึ้นอย่างลังเล"เอ่อ...แต่เท่า

“ฮ่าฮ่าๆๆๆ ข้ากับพี่รองห่างกันแค่เจ็ดปี แต่ข้าในตอนนั้นเอาแต่เล่นสนุกกว่าจะรู้ตัวว่าพี่รองหายจากบ้านไปก็ผ่านมานาน ข้าก็นึกว่าท่านไปท่องยุทธภพ งั้นในตอนนั้นคือด่านเคราะห์อะไร ท่านถึงจากทุกคนไปไม่ลาหรือ”“บาปเคราะห์ของข้าในตอนนั้นคือข้าจะต้องสูญเสียคนที่รัก แต่คนที่ข้ารักมีแค่เสด็จแม่และพวกเจ้า ข้าในยามนั้นคิดหาวิธีสารพัดและตั้งใจจะทำหลายอย่าง จึงตัดสินใจสูญเสียคนที่รักด้วยตนเองโดยการตัดขาดจากเผ่าไม่อาจกลับไปได้ ตัดความรู้สึกทั้งหลายของตนเองออกไปและไปทุ่มเทกับสิ่งอื่นแทน แม้จะเบาลงแต่ในยามนั้นก็ยังเป็นช่วงเวลาที่นับว่ามืดมิดในชีวิตข้าที่ต้องโดดเดี่ยวตนเอง”หลินหานพยักหน้าช้าๆ พอจะจำได้แล้วว่าที่พี่รองกลับมาก็เพราะพี่ใหญ่เป็นคนไปตามหาจนเจอและพากลับมา แม้จะกลับมาแล้วแต่ในช่วงแรกก็มีท่าทีเย็นชาต่างจากเดิมไปบ้าง หลินซินพูดต่อ"นั้นยังนับว่าข้าเองเผชิญด่านเคราะห์ที่ค่อนข้างเบา อาศัยออกจากเผ่าจิ้งจอกไปเกือบขวบปี ทำตนเองเพื่อแก้เคล็ด จึงสามารถลบล้างด่านเคราะห์ได้ แต่ถ้าเป็นด่านของคนอื่น ก็ต้องขึ้นอยู่กับกรรมเวรในชาติก่อน มันคือสิ่งที่พวกเราทำไว้ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย หากใครสั่งสมกรรมดี ก็ย่อมไม่ต