Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

ราชครูเฉินอี้หยูและพ่อบ้านหลิงเจ๋อเดินทางมาถึงพร้อมหอบของขวัญมากมาย ทั้งกล่องตลับทองล้ำค่า และไหสุราเก่าแก่จากห้องบ่มสุราของจวนเฉิน เสี่ยวเอ่อร์ซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้ตรงบันไดรีบเงยหน้าขึ้นตาโต รีบก้าวเข้ามาต้อนรับอย่างร่าเริง“อ้าว! ท่านราชครู ท่านพ่อบ้านหลิงเจ๋อ มาทำอะไรถึงที่นี่หรือขอรับ”เฉินอี้หยูยิ้มบาง“ข้ามีเรื่องสำคัญเร่งด่วนต้องมาปรึกษากับองค์ชายสี่น่ะ องค์ชายสี่อยู่หรือไม่”เสี่ยวเอ่อร์รีบโค้งเล็กๆ อย่างเคารพ ผายมือเชิญไปนั่งข้างในก่อน“อยู่ขอรับ อยู่แน่นอน เดี๋ยวข้าน้อยจะรีบเข้าไปเรียนองค์ชายให้ทราบเดี๋ยวนี้เลยขอรับ!” ว่าแล้วก็หมุนตัววิ่งปร๋อหายเข้าไปในตำหนักอย่างรวดเร็วในห้องด้านในหยงเจี้ยนเอนกายพิง สวมเสื้อคลุมหลวมๆ มือหนึ่งถือถ้วยชา อีกมือคอยลูบหัวเจ้าหมาน้อยที่นอนขดอยู่บนตักมือข้างหนึ่งของจิ้งจอกตะปบกุ้งตัวใหญ่และแทะเล่นๆ อย่างอารมณ์ดี ฝีเท้าเสี่ยวเอ่อร์ดังขึ้นพร้อมเสียงร่าเริง“องค์ชายขอรับ! ราชครูเฉินอี้หยูมาขอพบขอรับบอกว่ามีเรื่องสำคัญเร่งด่วนจะปรึกษาองค์ชาย ทั้งยังหอบของขวัญดีๆ มาด้วยนะขอรับ”หยงเจี้ยนชะงักปลายนิ้วเล็กน้อย ก่อนยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกคำ สีหน้าไม่ทุกข์ร้อน

ค่ำคืนนั้นจันทร์เพียงเสี้ยวทอแสงนวลผ่านม่านหน้าต่างบางๆ เข้ามาที่บนเตียงนั้นมีจิ้งจอกน้อยมิ่นหมิ่นขดตัวกลม หยงเจี้ยนห่มผ้าให้แล้วจึงโผล่มาเพียงหัวน้อยๆ หายใจสม่ำเสมอขดกลมราวลูกบอลขนปุยนุ่มกำลังฝันดีหยงเจี้ยนวางถ้วยชาในมือก่อนหยิบกำไรหยกสีแดงสดจากกล่องขึ้นมาพินิจ แสงจันทร์สะท้อนให้เนื้อหยกแดงใสเปร่งประกาย หยงเจี้ยนเอียงศีรษะมองอยู่นาน ลวดลายประณีตสวยงาม ความหมายดีเป็นมงคล…ความอ่อนโยนลึกซึ้งผุดขึ้นในดวงตาคมเมื่อนึกถึงบางสิ่ง"เหมาะกับนางมาก..." เสียงทุ้มต่ำพึมพำเบาพูดกับตัวเองหูเล็กๆ ของจิ้งจอกมิ่นหมิ่นกระดิกขึ้นในทันที ก่อนจะขยับหางเล็กน้อยคล้ายตอบสนอง“เจ้าแอบฟังความในใจข้าหรือ เจ้าหมาน้อย”แต่พอเสียงเรียบเย็นของหยงเจี้ยนดังขึ้นเหนือหัวจิ้งจอกน้อยมิ่นหมิ่นก็รีบหลับตาแน่น ยกอุ้งเท้าปิดหูตัวเองไว้แสร้งทำเป็นหลับสนิทต่อไปหยงเจี้ยนหัวเราะเบาๆ พลางส่ายศีรษะ"แสร้งหลับเก่งนัก" เขากระซิบเสียงเคลื่อนไหวบางอย่างจากนอกห้องดังขึ้น สายลมแตะกระดิ่งเงินส่งเสียงไพเราะ หยงเจี้ยนชะงัก ดวงตาคมตวัดไปทางประตูด้วยสัญชาตญาณระวังตัวเมื่อบานประตูแง้มออกช้าๆ มิ่นหมิ่นในชุดสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏขึ้นกลางแสงจ

คำพูดของหยงซินมีแววของความเจ็บปวดใจ หวังว่าอี้จือจะเข้าใจในสิ่งที่กำลังพยายามสื่อสาร แต่ก็รู้ดีว่าอี้จือคงไม่ให้อภัยเขาง่ายๆอี้จือเห็นและเข้าใจปมความรู้สึกในใจของหยงซินอย่างดี แต่ความเจ็บปวดที่หยงซินทำกับตนเองก็ไม่หายไปได้ง่ายๆ อี้จื้อหันหน้าหนีเล็กน้อย น้ำเสียงแหบพร่าและอ่อนล้า"ข้ายังไม่อาจให้อภัยท่านได้...ขอเวลาข้าได้ไตร่ตรอง" อี้จือกล่าวคำเหล่านั้นด้วยความเหนื่อยใจหยงซินไม่ได้ตอบทันที เพียงแค่ยืนนิ่ง รู้สึกถึงความขมขื่นในคำพูดของอี้จือที่เหมือนเป็นการปฏิเสธเขากลายๆ สุดท้ายก็ได้แต่พยักหน้า"ก็ได้...แต่เจ้าจะต้องคิดให้ดี…" หยงซินพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ค่อยๆ แข็งขึ้นเล็กน้อย"อย่าให้รู้นะว่าเจ้าคิดหนีหรือคิดจะหย่ากับข้า...อีกไม่กี่ปีข้าก็จะขึ้นนั่งบัลลังก์มังกรแล้ว การค้าขายของบิดาเจ้าต้องอาศัยพึ่งพาข้า ตำแหน่งราชครูของฮ่องเต้ ข้าก็จะมอบให้กับบิดาเจ้าคิดให้ดีๆ นะอี้จื้อ"แม้หยงซินจะพูดอย่างถือดีว่าตัวเองเป็นถึงไท่จือ แต่มันกลับฟังดูไร้ความมั่นคงในตัวเอง คำพูดเหล่านั้นเหมือนเป็นแค่คำขู่ที่พยายามเก็บซ่อนความไม่แน่ใจในตนเองเอาไว้"ท่านคิดว่า...ตำแหน่งไท่จือมันสำคัญขนาดนั้นหรือ" อี้จือถา

ม่านม่านถอยออกจากห้องไปปิดประตูอย่างเบามือทิ้งให้หยงฉีอยู่ภายในห้องกับพี่ทั้งสาม“เชิญฝ่าบาทประทับที่บัลลังก์ทองจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย” หลินหหยูพูดขึ้นด้วยน้ำเสรียงนอบน้อม หยงฉียอมทำตามโดยดี หลินหยูยืนอยู่กลางห้อง ท่ามกลางความเงียบสงบของพิธี ที่มือของเขากำกระบี่ไว้มั่น สายตาจับจ้องกระบี่คมวาวด้วยความมุ่งมั่น ก่อนจะยกกระบี่ขึ้นสูงชี้ฟ้าแทงพสุธา หยงฉีหลับตาปี๋ ลำแสงสีฟ้าเจิดจ้าสาดส่องไปยังท้องฟ้าผ่านช่องหน้าต่าง กระทบหลังคา กระแสลมโหมกระหน่ำพัดแรงขึ้น พร้อมกับเสียงสั่นสะท้านของอากาศรอบตัวขณะลำแสงสีฟ้าพุ่งลงสู่พื้นกห้องแรงจนแผ่นดินสั่นสะเทือนลำแสงสีฟ้าที่หลินหยูร่ายออกมาเปล่งประกายสว่างไสว ขยายวงออกจากกระบี่ที่เขาถืออยู่ พุ่งตรงไปยังบัลลังก์ทองที่หยงฉีประทับอยู่ ก่อนจะหมุนวนรอบร่างของฮ่องเต้ด้วยพลังมหาศาล ทำให้เกิดกระแสลมวนที่พัดปะทะไปทั่วห้องทรงอักษร ปกคลุมทุกสิ่งที่อยู่ภายในไว้ด้วยพลังสถิตที่ไม่อาจล่วงล้ำได้ขณะที่หลินหยูร่ายเวทย์ หลินชินที่ยืนอยู่ข้างๆ ถือพัดสีแดงในมือ โบกพัดไปมารอบๆ ทำให้เกิดแสงสีแดงร้อนแรงสะท้อนออกจากบัลลังก์ทอง เปล่งประกายร้อนยิ่งกว่าไฟ ลมที่โหมกระพือก็ยิ่งเพิ

หลินหยูชูกระบี่ชูขึ้นเหนือศีรษะ อีกครั้งปลายกระบี่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนราวกับแสงดาว ลำแสงนั้นแตกกระจายออกเป็นวงกลมกว้าง ล้อมรอบทุกผู้คนไว้ภายในทั้งฮ่องเต้หยงฉี ม่านม่าน หยงเจี้ยน อี้จือ ไท่จือหยงซิน เหล่าองค์ชายและเหล่าสนม นางในและขันทีทุกคนต่างตกตะลึงชั่วขณะเมื่อเห็นม่านแสงสีฟ้าเคลื่อนตัวราวม่านหมอกใสที่คลุมลงมาเหนือศีรษะ“โอ้โห้ทำไมแปลกประหลาดเพียงนี้” เสียงขันทีน้อยคนหนึ่งพูดขึ้นดังๆ อย่างไม่ระวังกิริยาอากาศรอบตัวเย็นลงทันที คล้ายมีพลังบางอย่างสั่นสะเทือนอยู่ใต้พื้นหินอ่อน เสียงของหลินชินและหลินหานเริ่มท่องตามทำนองมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ประสานกันเป็นคลื่นเสียงก้องกังวานไปทั่วลานกว้างจนเกิดแรงลมวนขึ้นกลางอากาศ พัดใบไม้กิ่งไม้ปลิวว่อนเหล่าสนมพากันร้องอุทานเบาๆ หลายคนกุมมือกันแน่นด้วยความกลัว ไท่จือหยงซินขมวดคิ้วจับมืออี้จือแน่น สายตาจับจ้องภาพเบื้องหน้าไม่กะพริบ“ไม่ต้องกลัวข้าจะปกป้องเจ้าเอง” หยงซินกะซิบกับอี้จือเบาๆ อี้จือแค่ไม่ขยับตัวออกจากการเกาะกุมปล่อยให้หยงซินกำมืออยู่อย่างนั้นทว่าเพียงผู้เดียวที่ไม่หวั่นไหวคือองค์ชายสี่หยงเจี้ยนเขายืนกอดอกพิงเสา สายตาเย็นชาสงบนิ่งเหมือนผู้ชมที่มองกา