Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

ห้องบรรทมของหยงฉีในค่ำนั้นขันทีหม่าซื่อหลินเดินเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อมอย่างที่สุด“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ หม่าซื่อหลินมาแล้ว”“อืมมมพอดีเลยตามสนมจางมาให้ข้าด้วย”“เอ่อๆๆ ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ สนมจางตอนนี้ร่างกายอ่อนแอเดินไหวพ่ะย่ะค่ะ”“เฮ้อ ข้าจำต้องทนให้พวกนางได้พักใช่ไหม”“ฝ่าบาทให้ซื่อหลินตามแม่นางน้อยม่านม่านดีไหม”“ไม่ต้องข้าจะนอนแล้ววันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” หม่าซื่อหลินกำลังจะหันหลังกลับ แล้วก็หันกลับมา"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยได้ยินเรื่องหนึ่ง ซึ่งฝ่าบาทจะต้องถูกใจอย่างที่สุด" หม่าซื่อหลินพูดขึ้นเบาๆ ราวกระซิบ แต่เสียงของเขากลับสะท้อนในห้องกว้างของตำหนักหยงฉีอย่างชัดเจน ดวงตาของหม่าซื่อหลินเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความหวังหยงฉี ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย “เรื่องใดกัน?” น้ำเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยความสนใจ เขาไม่เคยเห็นหม่าซื่อหลินแสดงสีหน้าแบบนี้มาก่อนหม่าซื่อหลินกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เอ่อ... เรื่องยาอายุวัฒนะพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสี่ทรงลงมือปรุงยาด้วยองค์เอง”คำพูดนี้ทำให้หยงฉีหยุดชะงัก ดวงตาของเขาค่อยๆ มาเป็นความสนใจที่ทวีคูณมากขึ้น เขามองไปที่หม่าซื่อหลินด้วยความตกใจและแ

หลินหานที่ยังอุ้มจิ้งจอกน้อยมิ่นหมิ่นไว้ในอ้อมแขนเหลือบตามองหยงเจี้ยนแล้วรู้สึกคันปากขึ้นมา เขาเอียงคอเล็กน้อยเหมือนกำลังเลือกคำพูดก่อนจะพูดแกล้งๆ ออกไปฟังเหมือนหยอกเย้า"เรื่องอะไรข้าต้องฟังท่านด้วยเล่า ข้าเจอเจ้าจิ้งจอกน้อยนี่ก่อน"หยงเจี้ยนเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาคมกริบวาววับ"เจ้าจิ้งจอกน้อยตัวนี้เป็นของข้า ข้าเป็นเจ้าของ เจ้าอยากจะขโมยหรืออย่างไร"หลินหานหัวเราะเบาๆ แบบกวนๆ ตีหน้ายียวนเจตนายั่วให้โมโหกว่าเดิม"แล้วท่านไม่จรดพู่กันเขียนชื่อติดไว้หน่อยล่ะปล่อยให้มันเดินเพ่นพ่าน ข้าเห็นมันวิ่งออกมาตากลมหนาวร้องไห้เสียใจอยู่ตั้งนาน ถ้ามันเป็นของท่านจริง…เหตุใดท่านถึงไม่ดูแลมันให้ดี ทำมันเสียใจจนวิ่งหนีออกมาล่ะ"สีหน้าหยงเจี้ยนตึงเครียดขึ้นทันที ตอบเสียงต่ำและหงุดหงิดจนลืมยับยั้งอารมณ์"ข้าทำธุระสำคัญ คุยกับแขกสำคัญ จะว่างมาดูมันได้อย่างไรกัน"จิ้งจอกน้อยทำหน้าเศร้าเมื่อได้ยินคำว่า ….คนสำคัญหลินหานยกคิ้วขึ้นอย่างเอ็นดูกึ่งยั่ว เขายื่นหน้าเข้าใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจแทงใจคนฟังให้สุด "อ๋อ เช่นนี้เอง มี คนอื่น ที่สำคัญมา ท่านก็เลยลืมเจ้าตัวน้อยสินะ พอเขากลับไปแล้วถึงนึก

เช้าวันใหม่ที่สดใสแสงแดดอ่อนๆ มาแตะผิวนุ่มฟูของเจ้าจิ้งจอกน้อยที่ยังนอนขดตัวซุกในอ้อมแขนกว้างของหยงเจี้ยน ซึ่งยังคงนอนอยู่บนเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่าด้วยท่าทางสงบ ท่ามกลางแสงเช้าฉายลงบนผิวเขาอย่างอ่อนโยน แม้จะมีความเงียบสงบ แต่ภายในใจของมิ่นหมิ่นกลับแสนจะวุ่นวายการนอนเปลือยนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอีกต่อไปแล้ว หลังจากที่ได้คุ้นชินกับการอยู่ใกล้เขา แต่บางครั้งก็ยังรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่ต้องนอนใกล้ๆ กับหยงเจี้ยนยิ่งในทุกเช้าที่แสงส่องเข้ามาจนสว่างมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น สัมผัสของเขาที่อยู่ใกล้ยิ่งทำให้มิ่นหมิ่นรู้สึกถึงอบอุ่นที่อยู่ใกล้เขา รู้สึกว่าหยงเจี้ยนที่แท้ช่างอ่อนโยน แม้จะไม่ได้พูดออกมา แต่กลับสัมผัสได้จากท่าทีและการกระทำที่แสดงออกอย่างเงียบๆมิ่นหมิ่นในร่างจิ้งจอกน้อยขยับตัวเล็กน้อยวางมือของตัวเองบนหน้าอกของหยงเจี้ยน ก่อนจะบีบจมูกของเขาเบาๆ ด้วยท่าทางขบขัน ดวงตากลมใสของเจ้าจิ้งจอกน้อยที่สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าก็เต็มไปด้วยความซุกซนและสดใส"คนอะไร เวลานอนเหมือนไร้พิษสงสิ้นดี…" มิ่นหมิ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ"แต่พอตื่นลืมตากลับมีฤทธิ์มีเดชนัก…" ยกมือขึ้นบีบที่จมูกของเขาอย่างเล่นๆ อีกสักที

หยงเจี้ยนเดินออกจากตำหนักบูรพาไปทางตำหนักเทียนฮวาด้วยท่าทีสบายๆ บนใบหน้าประดับรอยยิ้มเล็กน้อย เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ เสี่ยวเอ่อร์เรียกด้วยความเร่งรีบ ทำให้หยงเจี้ยนต้องหันกลับไปมอง"องค์ชายยยย! " เสี่ยวเอ่อร์ที่วิ่งเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าหยงเจี้ยน หน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น“ตอนนี้นักพรตทั้งสามมาปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายรอองค์ชายอนุญาตที่ตำหนักเทียนฮวาขอรับ”"มาปัดเป่าอะไรอีกตำหนักข้ายังมีอะไรให้พวกเขาเล่นละครหลอกเสด็จพ่อได้อีก"หยงเจี้ยนพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย"เอ้อ ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับอาจมีอะไรพิเศษหรือท่านนักพรตอาจจะรู้ว่ามีอะไรที่ตำหนักเทียนฮวาขอรับทำไปก็ไม่เสียหายขอรับ แต่หากไม่ทำเท่ากับขัดบัญชาฝ่าบาท"หยงเจี้ยนถอนหายใจยาวแต่ไม่นานรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้า ริมฝีปากคลี่ยิ้มเล็กน้อยเหมือนเพิ่งจะคิดอะไรบางอย่างออกมาได้"อืมดีมากอยากจะปัดเป่าใช่ไหม….ให้นักพรตทั้งสามไปที่ด้านหลังตำหนัก ตรงที่เป็นที่พักของแม่นางน้อยม่านนั่นสิ ที่นั่นแหละ สิ่งชั่วร้ายอยู่ตรงนั้น"เสี่ยวเอ่อร์ทำท่าทางงุนงง แต่ก็รีบรับคำสั่งทันที"ขอรับองค์ชาย"เสี่ยวเอ่อร์รับคำอย่างว่าง่ายไม่ได้สงสัยอะไรทันที

ม่านม่านเพียงแค่ยิ้มบางๆ ไม่โต้ตอบ เดินถอยก้าวหนึ่งอย่างสง่างาม หยงเจี้ยนมองท่าทีของนักพรตทั้งสามแล้วน้ำเสียงแฝงความหมั่นไส้เบาๆ ในใจ นักพรตทั้งสามห่วงใยม่านม่านยิ่งนัก แทบจะก้าวเข้าไปประคองม่านม่านให้ลุกขึ้นหยงเจี้ยน คิดในใจว่า หญิงงามม่านม่านคนนี้ช่างเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ วันๆ คงไม่ทำอะไรหว่านเสน่ห์ไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่กับนักพรตเขาจึงแขวะออกมาด้วยน้ำเสียงขึงขังแต่แฝงเสียดสี"แม้กระทั่งนักพรตก็ยังไม่เว้นนะเจ้าเนี่ย"ม่านม่านยิ้มบาง ยิ้มที่ไม่ตอบโต้ แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจและอารมณ์ขันที่หยงเจี้ยนอ่านไม่ออก จากนั้นเดินออกไปอย่างอ่อนหวานงดงาม ปล่อยให้บรรยากาศในตำหนักเต็มไปด้วยความตึงเครียดนักพรตทั้งสามยืนเรียงรายอยู่รอบแท่นไม้ เสี่ยวเอ่อร์วุ่นวายกับการจัดเตรียมของ เครื่องหอม ธูปเทียน และวัตถุสำหรับพิธีปัดรังควาน ข้างๆ เขาเรียงขันทองแดงเล็กๆ น้ำมันหอม น้ำสะอาด และเกลือบริสุทธิ์ ทุกอย่างต้องพร้อมและวางในตำแหน่งที่ถูกต้องเพื่อให้พิธีสำเร็จราบรื่นหลินซินเริ่มส่งเสียงสวดมนตร์เบาๆ ประสานกับหลินหานและหลินหยู พลังงานรอบตัวเริ่มสั่นสะเทือนเป็นคลื่นเล็กๆ เสี่ยวเอ่อร์วิ่งวุ่นเก็บของตามคำสั่งของนักพร