All Chapters of จิ้งจอกอ่อนหัดขององค์ชายจอมโหด: Chapter 21 - Chapter 30

ม่านม่านยืนนิ่ง ราวกับคิดอะไรบางอย่างก่อนจะตอบกลับไป ด้วยท่าทีไม่สะทกสะท่้านใดใด"เรื่องนั้นข้าคงไม่สามารถตอบได้ทั้งหมด แต่ขออนุญาตให้ข้าพักอยู่ที่ตำหนักเทียนฮวาชั่วคราวได้ไหม" นางยิ้มบางๆ ราวกับคำพูดของเขาทำให้เขาเป็นคนที่น่ารำคาญในสายตาของนาง แต่นางก็ไม่คิดที่จะโต้ตอบในทางที่รุนแรง หยงเจี้ยนยืนนิ่ง เขารู้สึกเหมือนกับถูกบีบให้ต้องยอมรับในบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่ต้องการที่จะยอมรับ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ม่านม่านที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย ไม่รู้เลยว่าตัวเขากำลังถูกดึงเข้ามาในเกมที่เขาไม่รู้มาก่อน"ดี... เจ้าจะอยู่ที่ตำหนักเทียนฮวาไปก่อนใช่ไหมเช่นนั้นข้าก็ไม่อาจขวาง เพราะเห็นแล้วว่้าเสด็จพ่อใส่ใจเจ้าเพียงใดหากข้าไม่ยอมนั่นเท่ากับขัดบัญชา แต่ข้าบอกไว้ก่อนนะถ้าเจ้าทำอะไรที่ไม่เหมาะสม ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ที่นี่แน่"ม่านม่านยิ้มรับคำดวงตาสดใสน่าเอ้นดูหากบุรษอื่นที่ไม่ใช่คนเช่นหยงเจี้ยนจะต้องอดที่จะยิ้มตามรอยยิ้มนั้นไม่ได้ ท่าทางของนางยังคงราบเรียบหยงเจี้ยนยืนอยู่ที่เดิม มองตามแผ่นหลังของนางไป ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่นางเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ เกิดความรู้สึกแปล

มิ่นเหมิ่นเบี่ยงตัวหลบ สุดชีวิตยงเจี้ยนรวบหัวรวบหางนี่เองที่เขาเรียกว่ารวบหัวรวบหางสินะ“ขี้เกียจอาบน้ำแต่ดูรึตัวเจ้านี่เหม็นเชียวข้าอยากจะกอดจะหอมบ้างก็ไม่ได้ เหม็นเช่นนั้นจะอยู่กับข้าต้องรักสะอาดไปเถอะไปแช่น้ำอุ่นกันเจ้าลงไปจับปลายังหกกล้าลงน้ำนี่ทำท่ากลัวน้ำหรือ ม่ายยยยยยข้าไม่ได้ลงน้ำนะแค่จับปลาอยู่ริมตลิ่งขืนตัวขั้นสุดแต่อีกคนกับกอดไว้แน่น อืออออออไม่มีทางจะให้ไปแช่อุ่นน้ำที่มีคนเปลือยอยู่ในนั้นไม่นะ“องค์ชายขอรับน้ำจะเย็นไปแล้วขอรับ”หยงเจี้ยนยิ้มบาง ๆ มุมปากเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ไม่ต้องห่วง ข้าไม่รีบร้อน" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความผ่อนคลายและไม่แสดงอาการรีบร้อนในเรื่องนี้เขายิ้มให้กับเจ้าจิ้งจอกอย่างอบอุ่น ก่อนจะลูบหัวมันเบา ๆ "เจ้าจะต้องอยู่กับข้าไปนาน ๆ นะเจ้าจิ้งจอกน้อยเช่นนั้นยอมตามใจข้าโดยดีเถอะน่าาาา" หยงเจี้ยนพูดเบา ๆ ขณะที่มือของเขาเริ่มลูบตัวมันอย่างอ่อนโยน ราวกับเขากำลังปลอบประโลมมันให้รู้สึกปลอดภัยและไม่ต้องกังวลใด ๆมิ่นหมิ่นกลับซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา เอียงหน้าขึ้นมามองเขา หยงเจี้ยนอมยิ้ม“ไปกันเถอะ พูดง่ายๆ แบบนี้สิ” ลุกขึ้นยืนด้วยร่างเปลือยเปล่า มิ่นหมิ่นวิ

เขาก้าวเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่ม เสียงฝีเท้าของเขาเดินห่างออกไปอย่างไม่เร่งรีบ ทิ้งให้อี้จือและหยงซินอยู่เบื้องหลัง ปล่อยให้ความอึดอัดและความรู้สึกแปลกประหลาดเกิดขึ้นในใจของทั้งสองคนอี้จือแทบอยากจะวิ่งตามหยงเจี้ยนไปไม่อยากอยู่ตรงหนี้แต่ไม่อาจกระทำได้ในใจของหยงซิน กลับเต็มไปด้วยความโกรธและความอัดอั้น เขาไม่อาจยับยั้งตัวเองจากความรู้สึกที่มันลุกโชนขึ้นมาในอก จึงสะบัดมือฟาดลงบนใบหน้าของอี้จืออย่างแรง"เพลี๊ยะ!" เสียงดังขึ้นตามแรงของมือที่ฟาดลงไป เสียงนี้ทำให้สายตาของอี้จือเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ท่วมท้นไปทั่วทั้งใบหน้าน้ำตาไหลรินในทันทีมือของหยงซินจับอี้จือกระชากตัวเข้าไปในห้องอย่างแรงตามโทสะที่กำลังพุ่ง ปิดประตูดังปังเหมือนจะปิดทุกความหวังที่เหลืออยู่ของอี้จือ“ไท่จือเจ้าขาได้โปรด เมตตาไท่จือเฟยด้วยเจ้าค่ะไท่จือๆๆๆๆ”ซ้วนซวนจะพยายามตะโกนขอร้องให้หยงซินเมตตาอี้จือ แต่เสียงของเนางก็เงียบลงไปในทันที ถูกแทนที่ด้วยเสียงสะอื้นไห้ระงมจากอี้จือที่สะเทือนใจจนแทบจะหายใจไม่ออก"บังอาจ!"เสียงของหยงซินดังขึ้นด้วยโทสะที่เกือบจะควบคุมไม่ได้ เขายืนอยู่ตรงหน้าของอี้จื

แต่ในที่สุด ความรู้สึกตื่นตะลึงก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความโกรธจนแทบจะระเบิดออกมาในทันที "บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาให้ข้าเห็นหน้า!" เขากัดฟันจนเป็นสันนูน"เสี่ยวเอ่อร์! ไล่นางไป! อย่าให้ข้าเห็นหน้านางอีก!ใครให้นางมายืนยั่วยวนที่นี่"เสี่ยวเอ่อร์กลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ ก่อนที่จะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง "องค์ชายสี่ขอรับ...เอ่อ ที่นี่เป็นด้านหลังของตำหนักเทียนฮวาแล้วขอรับ หากจะไล่ไปอีกแม่นางน้อยม่านม่านจะต้องออกไปอยู่ข้างนอกตำหนักเลยทีเดียวขอรับ"หยงเจี้ยนหันกลับไปมองเสี่ยวเอ่อร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ก่อนจะหันไปยังม่านม่านที่ยืนอยู่ไม่ไกล "ฮึ...คิดว่าตัวเองงดงามเช่นนั้นหรือ? ก็แค่มาอยู่ที่นี่เพื่อยั่วยวนเสด็จพ่อสินะ!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เมื่อไหร่เสด็จพ่อจะแต่งตั้งนางในตำแหน่งสนมเสียที จะได้รู้แล้วรู้รอดกันไป รำคาญลูกตา"เสี่ยวเอ่อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบตอบไปในทันทีด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความลังเล"อันนี้เสี่ยวเอ่อร์ไม่ทราบขอรับ...แต่ได้ยินว่าแม่นางน้อยม่านม่านเสวยเย็นกับฝ่าบาททุกวัน...ไม่แน่ว่าอาจจะถวายตัวไปแล้วก็ได้ แต่ได้ยินนางกำนัลปากมากพวกนั้นพ

เสี่ยวเอ่อร์ยืนพะวงอยู่ตรงหน้าหยงเจี้ยน "องค์ชาย ข้าน้อยเห็นจริงๆ นะขอรับ ไม่ผิดแน่ๆ ตะกี้ข้ารู้สึกว่า...ว่าเจ้าจิ้งจอกนั่น""พอได้แล้ว" หยงเจี้ยนขมวดคิ้วแต่เสี่ยวเอ่อร์กลับยิ่งพูดเสียงดังขึ้นด้วยความร้อนรน"ไม่สิ! ข้าน้อยเห็นจริงๆ ข้าไม่ได้ตาฝาดนะขอรับ มัน...เอ่อ...เจ้านั่นมัน…"ยังไม่ทันพูดจบร่างขาวปุยของจิ้งจอกมิ่นหมิ่นก็พุ่งตัวเข้าใส่ เสียงตบ ผั๊วะ ดังขึ้นเมื่ออุ้งเท้านุ่มๆ ของมิ่นหมิ่นตะปบลงบนปากเสี่ยวเอ่อร์อย่างจัง“อุ๊บ!” เสี่ยวเอ่อร์ตาเหลือก ค้างอยู่อย่างนั้นด้วยความงุนงงและตกใจสุดขีดมิ่นหมิ่นกระโดดกลับ เสี่ยวเอ่อร์มือหนึ่งจับปากตัวเองแน่น มองเจ้าจิ้งจอกน้อยที่ตอนนี้ทำตาใสแป๋ว แต่กลับแอบยิ้มร้ายกาจอย่างเห็นได้ชัด …หุบปากเลยนะ …..หยงเจี้ยนมองภาพตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ รอยยิ้มขบขันผุดขึ้นมุมปาก“เจ้าหมาน้อยคงหิวแล้วกระมัง ถึงได้ซุกซนเช่นนี้ ที่แตะที่ปากเจ้าก็คงเพราะอยากบอกเจ้าว่า…ข้าหิวแล้ว” เหลือบตามองเสี่ยวเอ่อร์ที่ยังยืนกุมปากเสี่ยวเอ่อร์อ้าปากจะเถียงว่าเช่นนี้อย่างไรเรียกว่า แตะที่ปาก เขาถูกตีที่ปากชัดๆ ไม่สิคิดอีกที…นั้นเท้าหน้านุ่มๆ อันนั้นนับว่าเป็นเท้า เรียกว่าเขาถู